( ကၽြန္မရဲ့ စာအုပ္ေလး)
( စာအုပ္ေလးရဲ့ မ်က္ႏွာဖံုး ......... ကုိလင္းေအာင္ျပည့္ရဲ့ စိတ္ကူးလက္ရာ )
( စာအုပ္ေလးရဲ့ ေနာက္ေက်ာဖံုး ......... ကုိလင္းေအာင္ျပည့္ရဲ့ စိတ္ကူးလက္ရာ )
On
0
comments
( စာအုပ္ေလးရဲ့ မ်က္ႏွာဖံုး ......... ကုိလင္းေအာင္ျပည့္ရဲ့ စိတ္ကူးလက္ရာ )
( စာအုပ္ေလးရဲ့ ေနာက္ေက်ာဖံုး ......... ကုိလင္းေအာင္ျပည့္ရဲ့ စိတ္ကူးလက္ရာ )
On
0
comments
“ဘ၀မွာ အရူးသြပ္၊ အမက္ေမာဆုံး အလုပ္ကုိ ေျပာပါဆုိလွ်င္ စာေရးျခင္းဟုသာ ကၽြန္မ ေျပာရမည္ထင္ပါသည္”
သူမအား
လူခ်င္းမရင္းႏွီးခင္၊ အြန္လုိင္း မသုံးတတ္ခင္ကတည္းက
မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွ သူမ၏ ၀တၳဳတုိကေလးေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးေနႏွင့္ခဲ့တာ။
အြန္လုိင္းသုံးတတ္စ၊ အြန္လုိင္းစာမ်က္ႏွာေတြဆီ ေလွ်ာက္လည္ ဖြရွဳပ္ ရင္း
သူမ၏ စာမ်က္ႏွာဆီ မ်က္ေစ့လည္ ေရာက္ခဲ့ဖူးတာ။ ေနာက္ေတာ့ မၾကာခဏ သူမ၏ “ေမဇူး၏ စိတ္ကူးအိမ္” စာမ်က္ႏွာဆီ မၾကာခဏ အလည္ေရာက္ကာ ၀တၳဳတုိကေလးေတြ ဖတ္ရွဳအားေပးျဖစ္ခဲ့ျပန္တာ..။
စိတ္ခံစားမႈ
မွန္သမွ် စာရြက္မ်ားေပၚ သြန္ခ်ရင္း အသက္ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္ကပင္
မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာ မ်ားေပၚမွာ ပုံႏွိပ္မွတ္တမ္းတင္ျခင္းခံခဲ့ရေသာ သူမအား
ပထမဆုံး ေမးျဖစ္ေသာ ေမးခြန္းမွာ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သူမ၏စာေတြ
ဘာေၾကာင့္ အေတြ႕ရနည္းသြားတာလဲ ဟူ၍ပင္။ ဒီေမးခြန္းကုိ…
“အျခားေသာ
အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာတုိ႔ ဦးေႏွာက္ကုိ ဖိစီးလာသည့္အခါ ငယ္စဥ္ကလုိ
စာေရးမသြက္ေတာ့ပါ။ ဒီလုိႏွင့္ ကၽြန္မ၏ ၀တၳဳမ်ား စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္
က်ဲပါးလာခဲ့ေတာ့သည္” လုိ႔ အမွာစာေလး မွာ ေျဖခဲ့ဟန္တူပါသည္။
သူမ၏
ထူးျခားမႈကေတာ့ တစ္ဖက္သားကုိ စိတ္ခ်မ္းသာေစတတ္တာ၊ ထာ၀စဥ္ခ်ိဳရႊင္ေသာ
မ်က္ႏွာထားျဖင့္ တက္ၾကြရႊင္လန္းလွ်က္ မည္သူ႕ကုိမဆုိ အကူအညီေပးရန္
အသင့္ရွိေနတတ္တာပဲ ျဖစ္သည္။ ႀကီးမားမ်ားျပားလွတဲ့
အလုပ္တာ၀န္၊ ၀တၱရားေတြၾကားမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ နစ္ျမဳတ္ေနသည့္ၾကားမွ
အခြင့္ရ သည္ႏွင့္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ မညည္းမျငဴ၊ တက္ၾကြရႊင္လန္းစြာ
ပါ၀င္ရင္း၊ စာေပ၀ါသနာပုိးကေလးကုိလည္း တယုတယေမြးျမဴရင္း ၀တၳဳတုိ
လုံးခ်င္းစာအုပ္ကေလး တစ္အုပ္ကုိ သူမ ႀကိဳးစားဖန္းတီး ႏိုင္ခဲ့ျပန္ၿပီ။
ထပ္တူ ၀မ္းေျမာက္ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့ၾကပါ
“ဘတ္ေဒး ဗယ္လင္တုိင္းႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ ၀တၳဳမ်ား”
…တဲ့။
၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၄) ရက္ေန႔မွာ စတင္ ျဖန္႔ခ်ီလုိက္ေသာ သူမ၏
၀တၳဳတုိမ်ား သည္ တကယ္ပဲ ဗယ္လင္တုိင္းေဒးႏွင့္ လုိက္ဖက္ေျပျပစ္စြာ
ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ထုံမႊမ္းေနခဲ့ပါသည္။ မာတိကာမွာ ၀တၳဳတုိ (၁၀) ပုဒ္ထဲ
ေတြ႕ရေတာ့ နည္းလုိက္တာဟု အားမလုိ ၊အားမရ ေတြးခဲ့မိေသးသည္။ တကယ္ဖတ္ေသာအခါ
၀တၳဳတုိ တစ္ပုဒ္ခ်င္းစီသည္ လုံးခ်င္း၀ထၳဳရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္စီ
ပထမဆုံး တစ္ပုဒ္မွာ “ေ၀းလြင့္လိပ္ျပာ”
။ ဗယ္လင္တုိင္းေဒးေနာက္ခံ သုံးပြင့္ဆုိင္အခ်စ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္
ျဖစ္ေသာ္လည္း မာယာမပါ၊ လွည့္ဖ်ားျခင္းကင္းေသာ ခ်စ္ျခင္း၊ ၿပီး....
အခ်စ္ႏွင့္ ေ၀းလြင့္ ေကြ ကြင္းရျခင္းဆင္းရဲမွ
ဒုတိယတစ္ပုဒ္ “အရိပ္မဲ့ ႏွလုံးသား” ကေတာ့ မာနႀကီးၿပီး ထက္ျမက္ေသာ (သုိ႔ေသာ္ ဘယ္သူမွ မျမင္သိ၊ နားမလည္ႏုိင္တဲ့ ႏွလုံးသားတစ္စုံကေတာ့ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕စြာ) မိန္းမသားတစ္ေယာက္ အခ်စ္၊ ဘ၀ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္၊ ခံစားခ်က္ပင္။
“မာနကုိ ဖက္တြယ္ရင္း က်န္ရွိတဲ့ ဘ၀ေတြကုိ ငါ ရင္ဆုိင္ရဦးမွာ”
..မာန္တင္းႏုိင္ခဲ့တဲ့ မုိးပပက…
ဒုိင္ယာယီရီထဲမွာ ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းထားေသာ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္အတူ..
“ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ကၽြန္မ အနားကုိ ‘ကုိ’ ေရာက္လာရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ”
…တဲ့ေလ။ ကံဆုိးတာက သူမဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္က တကယ္ပဲ က်ေရာက္ခဲ့သည္။ သူမရဲ႕ ကုိ ကေရာ.. သူမထံ တကယ္ေရာက္ခဲ့သလား။
တတိယ တစ္ပုဒ္ျဖစ္ေသာ "ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ အခ်စ္တစ္ခု" ကေတာ့
ႏွစ္ေထာင့္တစ္ခုႏွစ္ မွာ ခ်စ္သူေတြအျဖစ္ လက္တြဲခဲ့ၾကသူ၊ အေျခခံ လူတန္းစား
ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးတုိ႔၏ မသိမသာ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာေသာ
ခံစားခ်က္၊ ဘ၀အျမင္၊ လက္ေဆာင္၊ ေတြးျမင္ဆုံးျဖတ္ပုံေတြကုိ ၂၀၀၁/ ၂၀၀၂/
၂၀၀၃/ ၂၀၀၄/ ၂၀၀၅/ ၂၀၀၆/ ၂၀၀၇/ ၂၀၀၈ စသည့္ျဖင့္ ခုႏွစ္အလုိက္
ဆစ္ပုိင္းပုံေဖာ္သြားသည္မွာ ႏွစ္သက္ ဖြယ္ ေကာင္းလြန္းလွေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ပုဒ္ကေတာ့ "စတုတၳေျမာက္အိပ္မက္"
ျဖစ္သည္။ အိပ္မက္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အစြဲအလန္းႀကီးသူ တစ္ေယာက္၏ အခ်စ္၊
ဘ၀၊ ခံစားခ်က္ကုိ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေရးဖြဲ႕ထားလွ်က္ အဆုံးသတ္မွာေတာ့ စာေရးသူက
ေမးခြန္းတစ္စျဖင့္ စာဖတ္သူကုိ မဆုံးတမ္း အေတြးေထြျပားေစရျပန္ေတာ့သည္။
"လမ္းခြဲ.".
... ။ အံၾသသြားသည္။ အခ်စ္ေနာက္ခံ မဂၢဇင္း ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္အတြက္ စာေရးသူ၏
အရင္းအႏွီးကား ႀကီးမားလြန္းသည္ဟု ဆုိခ်င္သည္။ သူမ၏ အားထုတ္မႈကုိလည္း
ေလးစားရပါသည္။ စာေရးသူေရြး ခ်ယ္ေသာ ေနာက္ခံမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္
မစိမ္းလွေသာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ၊ ပုဇြန္ေမြးျမဴေရးကန္မ်ား အေၾကာင္းျဖစ္ သည္။ သုိ႔ေသာ္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူမေလာက္ ႏႈိက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ မေလ့လာမိခဲ့၊ မသိပါ။
စာေရးသူ ဖန္တီးထားေသာ ဇာတ္ေကာင္ မိန္းကေလးမွာ M.Sc (Zoology ) ႏွင့္
ေက်ာင္းၿပီးသူ၊ နည္းျပဆရာမလုပ္ရန္ ရည္ရြယ္ေစာင့္ဆုိင္းရင္း
ပုဇြန္ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမွာ အလုပ္၀င္ျဖစ္၊ ႏုိင္ငံျခားပညာေတာ္သင္အျဖစ္
ပင္ပန္းတႀကီး၊ ေနပူထဲေျပးလႊား ပညာ သင္ယူကာ ႏူးညံ့ေအးေဆးေသာ
ရုပ္ရည္ႏွင့္မလုိက္ တက္ႀကြ လႈပ္ရွားေသာ၊ ထက္ျမက္ေသာ ၊ ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စ
ရွိေသာ နာမ၀ိေသသနတုိ႔ျဖင့္ ရုပ္လုံးၾကြေနပါသည္။ ဇာတ္ေကာင္၏
လႈပ္ရွားျပဳမူပုံ၊ ခံစားခ်က္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားမွာ ေလးစားႏွစ္သက္စရာ....။
လုံးခ်င္း၀တၳဳတစ္ပုဒ္အျဖစ္ တစိ့္စိမ့္ ခံစားဖတ္ရွဳခ်င္စရာ ေကာင္း လြန္း
လွေတာ့သည္။
မ်က္ရည္ခံ မွဲ႔ကေလး ကုိယ္တုိင္ ပုိင္ဆုိင္ထားေသာ္လည္
အသက္အရြယ္၊ အေတြ႕အႀကံဳအရ ခံစားခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲခါးသီးလာတတ္တာ..။ ရင္ခုန္စြဲလန္း လွေသာ ဗယ္လင္တုိင္းေဒးဟာ ခုေတာ့လည္း…။ ဘတ္ေဒးဗယ္လင္တုိင္း ထဲက ဇာတ္ေကာင္ အိမ့္သဲျပည့္ ကေတာ့ ေန႕စြဲေတြကုိ မုန္းတယ္…တဲ့ေလ။
ေနာက္… GTI ေက်ာင္းႀကီးေနာက္ခံ အတိတ္ပန္းခ်ီ…။
ေနာက္… အဆင္ျခင္မဲ့ မုိက္မွားက်ဴးလြန္မႈအတြက္ ေနာင္တတရားက က်ိန္စာသဖြယ္ျဖစ္ကာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ခံစားေပးဆပ္ေနရရွာေသာ ေမးစုိးသူ၏ခင္ပြန္း။ သူ႕အေၾကာင္း၊ သူ႕ဒဏ္ရာမ်ားအတြက္ “က်ိန္စာ”
”ေတြ႕ခြင့္မႀကံဳ
ဆုံခြင့္မရ
ဘ၀ခ်င္းပင္ ဘယ္လုိေ၀းေစဦးေတာ့
သူ.. ရွိေနေသးတယ္ဆုိတဲ့
အသိေလးနဲ႔သာ…”
…ကဗ်ာေလးနဲ႔ သက္မွဴးညီညီ ဆုိေသာ မိန္းခေလး၏ ခရစ္စမတ္ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္းေလး သည္လည္း ဆြံ႔ပ်ံ႕ဖြယ္ရာပင္။
၀တၳဳတုိ
(၁၀) ပုဒ္ထဲဟု အားမရခ်င္သလုိ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ဒီ၀တၳဳတုိစု စာအုပ္ကေလးသည္
တစ္ပုဒ္ ဖတ္ၿပီး ခဏနား၊ စဥ္းစားရင္း ေတြးေတာရင္း၊ ရင္ခုန္စြာ ႏွစ္သက္မိရင္း
အားရေက်နပ္ခဲ့ရျပန္သည္။ ထပ္ဆင့္ေျပာ လုိေသးသည္မွာ ‘လမ္းခြဲ’ ၀တၳဳတုိပင္ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း၏ ခံစားခ်က္အရ ဤစာအုပ္တြင္ ပါရွိလာေသာ
၀တၳဳတုိအားလုံးအနက္ အေကာင္းဆုံး ၀တၳဳတုိဟု သတ္မွတ္ခ်င္ေတာ့သည္။ ထုိျပင္ လမ္းခြဲ ကုိ
တင္ဆက္မႈ ပုံစံတစ္မ်ိဳးျဖင့္ အားပါးတရ ထပ္မံခံစား အားေပးခ်င္မိပါေသးသည္။
စာဖတ္သူမ်ားလည္း ဖတ္ျဖစ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အႀကိဳက္ညီၾကမည္ ထင္မိပါ၏။
မေမဇူးသည္
မအားလပ္ေသာ တာ၀န္မ်ားၾကားမွ ယခုကဲ့သုိ႕ေသာ ထိရွနက္ရွုိဳင္းသည့္ ခံစားမႈ
တစုံတရာေပးစြမ္းေသာ ၀တၳဳတုိ အသစ္ကေလးေတြ ထပ္မံေရးဖြဲ႕လာဦးမည္ဟုလည္း
ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္ ဆက္လက္အားေပးေနပါဦးမည္။ မေမဇူး ဆက္လက္ခ်ီတက္ ေအာင္ျမင္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေခၽြလွ်က္…..
MMG ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ မေမဇူးသုိ႔ ခ်စ္ခင္စြာ….
On
1 comments
ဖူးငံု အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေလးတစ္လံုးကို ဖူးငံု စိတ္ကူးႏွင့္ တည္ေဆာက္ေနမိ တယ္။
ေအးခ်မ္း တိတ္ဆိတ္တဲ့ ၿခံ၀င္းေလးတစ္ခုထဲမွာ အိမ္ကေလးတစ္လံုး ပါမယ္။ အိမ္ေရွ့
ေျမကြက္လပ္မွာ ဖူးငံုရဲ့ အစြမ္း အစနဲ ့ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းခင္းေလး
ရွိေနမယ္။ အိမ္ေဘးဘက္ အိပ္ခန္းရဲ့ ေခါင္းရင္းမွာ ရနံ ့ေမႊးႀကိဳင္စြာႏွင့္ ပြင့္တတ္
တဲ့ စံပယ္ပန္းရံုကေလး ရွိမယ္။ ညဘက္ ျပတင္းေပါက္ ဖြင့္လိုက္ရင္ တိုး၀င္လာတဲ့ ေလျပည္ညွင္းႏွင့္အတူ
လတ္ဆတ္တဲ့ စံပယ္ပန္း ရနံ ့ေလးေတြ ေရာပါလာလိမ့္မယ္။
ေနာက္ၿပီး လသာတဲ့ညမ်ိဳးမွာ အျပင္ထြက္ထိုင္ၿပီး လေရာင္ကို
ခံစားႏိုင္ဖို ့ ကြပ္ပ်စ္ကေလးတစ္လံုးကလည္း ရွိေနရမယ္၊ ဖူးငံုက လသာတဲ့ညမွာ
လမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရတဲ့ အရသာကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္ေလ။ အိမ္ရယ္၊ အိမ္ရဲ
့ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိရ မဲ့ အရာေတြရယ္ ၿပီးရင္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တာကေတာ့ ဒီအိမ္ကေလးကို
ဦးစီးမဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီး တစ္ေယာက္ေပါ့။
သူက ဖူးငံု သိပ္ခ်စ္ရမဲ့သူ၊
ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ ့ ‘ေမာင္’လို ့ တမ္းတမ္းတတ ေခၚရမဲ့သူေပါ့။ သူကလည္း ဖူးငံုကို
သိပ္ခ်စ္ၿပီး အလိုလိုက္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရမယ္ေလ။ မနက္မိုးလင္းရင္ ဖူးငံုက အေစာႀကီး
ထၿပီး ထမင္းခ်က္မယ္။ မနက္စာ အတြက္ စီစဥ္မယ္။ ဖူးငံု ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးလို ့မွ ေမာင္က
အိပ္ရာ မထေသးဘူးဆိုရင္ ဆက္အိပ္လို ့ မရေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ၿပီး ႏႈိးရမယ္။ ဥပမာ -
ယားေအာင္ ကလိထိုးတာမ်ိဳးေပါ့။ မနက္စာကို ႏွစ္ေယာက္အတူ စားၿပီးရင္ ေမာင္
ရံုးသြားဖို ့ ျပင္ဆင္ေပးမယ္။
သူ ရံုးသြားေနခ်ိန္မွာ အိမ္မႈကိစၥ
အစံုအလင္လုပ္ၿပီး ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္မယ္။ အားလပ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဖူးငံု ၀ါသနာပါတဲ့
စာေရးျခင္း အလုပ္ကို လုပ္မွာေပါ့။ ညေန သူ ရံုးက ျပန္ခ်ိန္ကို ဆီးႀကိဳရင္း သူ
ေရခ်ိဳးၿပီးခ်ိန္ အဆင္သင့္ ထမင္းစားႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးမယ္။ ထမင္းစားၿပီးရင္ေတာ့
ၿခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဖူးငံုရဲ ့ ပန္းပင္ေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကမယ္။
ေန ့လယ္က ေရးျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပမယ္။ ညဘက္
ဖူးငံု စာေရးရင္ သူက စာဖတ္ၿပီး ေစာင့္ေပးမယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ ဖူးငံု ေရးထားတဲ့
စာမူေလးေတြကို တိတ္ဆိတ္စြာ ဖတ္ရင္း ဖူးငံု စာေရးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္အထိ ေစာင့္မယ္။
ဖူးငံု ေရးထားတဲ့ စာေတြအေပၚ သူ ့ရဲ့ အျမင္ကို ေ၀ဖန္မယ္။ ဖူးငံု ကလည္း
ျပန္လည္ျငင္းခုန္ရင္း ေခ်ပမယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဘယ္လို ျပင္ ရင္ေကာင္းမဲ ဆိုတာ
ေဆြးေႏြးရင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရး ျပန္ရလာလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ဖူးငံုရဲ့ တစ္ေန ့တာ အစီအစဥ္ေလးေပါ့။
မိသားစု စီမံကိန္း အေနနဲ ့ ေမာင္နဲ ့တူတဲ့
သားေလး တစ္ေယာက္ရယ္၊ ဖူးငံုနဲ ့တူတဲ့ သမီးေလး တစ္ေယာက္ရယ္ ေမြး ဖြားခ်င္ပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ စည္းရံုးတဲ့ မိသားစုေလး တစ္ခု တည္ေဆာက္ၾကမယ္။ ဒီအိမ္ေလးဟာ ဖူးငံုရဲ့
စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ ထဲမွာ စိုးမိုးေနတဲ့ စိတ္ကူးအိမ္ေလးေပါ့ကြယ္။
x x x
x x x
x x x
x x
မိသားစု ဘ၀ေလးကို ဘာေၾကာင့္ လိုခ်င္ တမ္းတရသလဲဆိုေတာ့
ဖူးငံုဟာ ငယ္စဥ္ထဲက မိဘမဲ့ တစ္ေကာင္ၾကြက္ ျဖစ္ခဲ့ လို ့ေပါ့။ အပ်ဳိႀကီး အေဒၚႏွစ္ေယာက္ရဲ့
ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္မႈနဲ ့ ဖူးငံု လူလားေျမာက္ခဲ့ရတာ။ ဖူးငံု ဆယ္တန္း
ေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ အေဒၚတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးသြားခဲ့ျပန္တယ္။ အသက္ႀကီးလာၿပီျဖစ္တဲ့
အေဒၚကို ဆက္ၿပီး ဒုကၡ မေပးသင့္ေတာ့ဘူးလို ့ယူဆ တာေၾကာင့္ ဖူးငံု ေနထိုင္ရာ နယ္ၿမိဳ
့ေလးကေန အေဒၚ မိတ္ေဆြရဲ့ ဆက္သြယ္ေပးမႈနဲ ့ ရန္ကုန္ကို
ေျပာင္းလာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အေဆာင္ တစ္ခုမွာ ေနၿပီး ဖူးငံုရဲ့ ဘ၀ကို
ကိုယ္ပိုင္ အစြမ္းအစနဲ ့ စတင္ ရုန္းကန္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခား ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ
အလုပ္၀င္ရင္း အားလပ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးရွိမဲ့ သင္တန္းေတြ တက္ခဲ့တယ္။
တကၠသိုလ္ေတြ ဖြင့္ခ်ိန္မွာေတာ့ အေ၀းသင္ တကၠသိုလ္ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ထိန္းေက်ာင္းရင္း ဖူးငံုရဲ့ဘ၀မွာ နာမည္ပ်က္ မရွိေအာင္ ၾကိဳး စားၿပီး
ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အဆင္ေျပေအာင္ေနတယ္ ဆိုေပမဲ့ အေဆာင္မွာ အထီးက်န္ဆန္စြာ
ေနရတိုင္း မိသားစု အသိုက္အ၀ိုင္းေလးကို ဖုးငံု တမ္းတ လြမ္းဆြတ္မိတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ထြက္ေပါက္တစ္ခုအေနနဲ ့ ဖူးငံု စာေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။
၀ါသနာပါရာ အလုပ္မွာ အာရံု စိုက္ရင္း အားလပ္ ခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။
ကိုယ္ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြကို တစိမ့္စိမ့္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္း ရလာတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈကို
ႏွစ္ သက္လာမိတယ္။ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ္ရဲ့ ခံစားခ်က္ ၀ိဥာဥ္ေလးေတြကို
ပံုႏွိပ္ စာလံုးေတြ အျဖစ္ ပါလာတဲ့အခါ မွ်ေ၀ ခံစားမဲ့သူ ကင္းမဲ့စြာနဲ ့
တစ္ေယာက္ထဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို အားေပးကူညီ
ႏွစ္သိမ့္ေပး မဲ့ အေဖာ္မြန္ တစ္ေယာက္ကို ေတာင့္တမိလာတယ္။ ဒါႏွင့္ ဖူးငံုရဲ့
စိတ္ကူး အိမ္ကေလး စတင္ သေႏၶတည္ ေမြးဖြား လာတာပဲ ဆိုပါေတာ့ေလ။
ဖူးငံုရဲ့ ဘ၀မွာ မရရွိခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္း
ေမေတၱာေတြကို တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ ဖူးငံု ေပးဆပ္ခ်င္ေနမိတယ္။ တစ္ေန ့မွာ ေတာ့
ဖူးငံုရဲ့ ဘ၀ထဲကို လူတစ္ေယာက္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သာမာန္ ၀င္ေရာက္လာတာ မဟုတ္ပဲ
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ႏွလံုး သားကို ရိုက္ပုတ္ ႏႈိးဆြၿပီးေတာ့ တည္ၿငိမ္မႈကင္းမဲ့ေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။
တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္တိုတို အတြင္းမွာပဲ ဖူးငံု သူ ့ကို စြဲနစ္စြာ ခ်စ္မိသြားခဲ့တယ္။
ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ ့ ‘ေမာင္’ လို ့လည္း ေခၚခဲ့မိတယ္။ သူ ့ကို ခ်စ္တာ သူ ့ရဲ့ ရာထူး၊
ဂုဏ္အရွိန္အ၀ါ ေတြေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုက ေပါက္ဖြားလာတာေၾကာင့္လည္း
မဟုတ္ရပါဘူး။ ေခ်ာေမာ ခန္ ့ညား တဲ့ သူ ့ရုပ္သြင္ေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။
ဖူးငံု လိုခ်င္ေတာင့္တခဲ့တဲ့ စိတ္ကူး
အိမ္ကေလးကို သူနဲ ့အတူ ယွဥ္တြဲ တည္ေဆာက္ခ်င္လို ့ပဲ။ သူ ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး သူ
့ဦးေဆာင္မႈေနာက္ကို လိုက္ခ်င္မိတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ့္မာနနဲ ့ကိုယ္ ဘ၀တစ္ခု တည္ေဆာက္ေနတဲ့
မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ့ က်ဆံုးျခင္းဆိုတာကို သိေပမဲ့ ျပင္ဖို ့ ဖူးငံု မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး။
အမွား အမွန္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ ေ၀ဖန္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆံုးမေနရတဲ့ဘ၀ ကေန
ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ကိုယ့္အေပၚ စိုးရိမ္စြာႏွင့္ ဆံုးမ ပဲ့ျပင္မႈကို
ခံယူခ်င္မိတယ္ဆိုရင္ ဖူးငံုကို ရူးေနၿပီလို ့ ဆိုၾကမလားပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ေမတၱာ
ငတ္မြတ္ေနသူတစ္ဦးရဲ့ ခံစားခ်က္လို ့ စာနာနားလည္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။
ထင္ထားတာေတြ ျဖစ္မလာတတ္သလို၊ မထင္ထားတာေတြ
ျဖစ္လာတတ္တာပဲ။ တေန ့မွာ ေမာင္က ဖူးငံုကို သူ ့ရဲ့ မိဘ ေတြနဲ ့ ဆံုေတြ ့ေစခဲ့တယ္။
အရာရာမွာ ရဲ၀ံ့ႏိုင္ခဲ့သမွ် ဒီတခါမွာေတာ့ တုန္ယင္ေနမိတယ္။ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ မခြဲျခားတတ္ပါဘူး
ဆိုတဲ့ နိဒါန္းစကားက ဖူးငံုရဲ့ ရင္အပူကို ေခတၱမွ် ျငိမ္းေအး သြားေစေပမဲ့ တာရွည္
မခံခဲ့ပါဘူး။ အၿပံဳးမပ်က္ ေမးေနတဲ့ ေမးခြန္း ေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ
အဓိပၸါယ္ေပါင္းမ်ားစြာ တြယ္ၿငိေနတယ္ဆိုတာ ဖူးငံု ရိပ္မိလာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက
စကားေတြ ခ်ိဳသာ သေလာက္ မ်က္၀န္းမွ အၾကည့္မ်ားက အထင္ေသးျခင္းမ်ား
ေပါင္းစပ္ေနေသာ ေအးစက္စက္ အၾကည့္စိမ္းမ်ား။
ဖူးငံု ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျဖတ္ကနဲ တြန္
့သြားတယ္။ ဖူးငံု မေက်နပ္တာ ေတြ ့တိုင္း မထီတရီ ၿပံဳးတတ္တဲ့ မဲ့ၿပံဳးဆိုတာ ေမာင္
သိမွာပါ။ သိလို ့ပဲ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းဖို ့
ႀကိဳးစားတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမာင္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင့္ အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ့ ဖူးငံု
အေပၚထားတဲ့ သေဘာထားကို ဘယ္သူမွ ေျပာစရာ မလိုပဲ အလိုလို သိလိုက္ပါၿပီ။ အျပန္
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆုပ္ကိုင္လာတဲ့ ေမာင့္လက္ကို အရင္လို ေႏြးေထြးတယ္လို ့ ဖူးငံု
မထင္မိေတာ့ဘူး။
ေမာင္ႏွင့္္ ဖူးငံုုၾကားမွာ မျမင္ႏိုင္တဲ့
အလႊာတစ္ခု စတင္ ျခားနားစ ျပဳလာခဲ့ၿပီ။ မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီ ျခားနားျခင္း အလႊာဟာ
သိသိသာသာပဲ ဖူးငံုတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို စတင္ခြဲျခား လာပါေတာ့မယ္။ ေမာင္ကေတာ့ သူက
အဓိကပါလို ့ ေျပာလာတယ္။ သူ က ဖူးငံုကို ေလးေလးနက္နက္ ခ်စ္ရင္၊ သတၱိရွိရွိ လက္ထပ္ရဲရင္
ေက်နပ္ၿပီ မဟုတ္လားတဲ့။ ဟင့္အင္း။ ဖူးငံု ေယာက်ာ္းေလး တစ္ေယာက္ကို သူ ့မိဘ
အသိုင္းအ၀ုိင္းက သေဘာတူ အသိမွတ္မျပဳပဲ လက္မထပ္ႏိုင္ဘူး။ မိဘ သေဘာမတူလို ့ ခိုးရာ
လိုက္ေျပးတာမ်ိဳးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။
အေဆာင္မွာ ေနတဲ့ မိန္းကေလး
တစ္ေယာက္မွာလည္း ရွိသင့္္ရွိထိုက္တဲ့ မာန အျပည့္နဲ ့ပဲေလ။ အေဆာင္မွာေနတိုင္း
လြတ္လပ္ ပ်က္စီးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘရဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ေနၿပီး လြတ္လပ္
ပ်က္စီးေနတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ႀကိဳးပမ္းရင္း
အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ဳိးေၾကာင့္ မျဖစ္မေန အေဆာင္ေနရသူေတြ အမ်ား ႀကီးပါ။ အားလံုးကို
သိမ္းက်ဳံးၿပီး အထင္ေသးတဲ့ ေလသံ၊ အထင္ေသးတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ ့ ေမာင့္အိမ္က
ေျပာသြားခဲ့တယ္။
ေမာင့္ မိဘေတြကို အျပစ္မတင္လိုပါဘူး။
ဘယ္မိဘမဆို ကိုယ့္သားသမီးကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ရွိတာကို ဖူးငံု
နားလည္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဖူးငံု ၀ါသနာပါတဲ့ စာေရးျခင္းကိုလည္း ထိခိုက္စြာ
ေျပာခဲ့သည္ပဲေလ။ ဖူးငံု ေနမေကာင္းလို ့ ေမာင့္ဆီ ဖုန္းဆက္ျဖစ္တဲ့ ေန ့တေန ့ဟာ
ေမာင္ႏွင့္ ဖူးငံုအတြက္ ကံဆိုးျခင္းကို သယ္ေဆာင္လာျခင္းရဲ့ အစေပါ့။
ေမာင့္နာမည္ ေမးေတာ့ မရွိဘူး
အျပင္သြားတယ္တဲ့။ ဘယ္သူ ဆက္တယ္လို ့ ေျပာလိုက္ရမလဲ ဆိုတဲ့ အေမးေၾကာင့္
“ပြင့္ဖူးငံုလို ့ ေျပာေပးပါ မမ”
“အားတာနဲ ့ ဖုန္းဆက္ေနၾကတာပဲ၊
ဘယ္ကဟာေတြမွန္း မသိဘူး။ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္၊ ညီညီ့ကို မိန္းမေပးစားဖို ့ ေမေမ့ ကို
အျမန္ဆံုး စီစဥ္ခိုင္းမွပဲ”
ဖူးငံု နားနဲ ့ဆတ္ဆတ္ ၾကားလိုက္ရတဲ့
ေမာင့္မမရဲ့ စကားသံ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ စကားလံုးမ်ား။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းကစလို ့ ေမာင့္ဘ၀ထဲ ၀င္ဖို ့ ဖူးငံံု မႀကိဳးစားေတာ့ပါဘူး။ မၾကာခင္မွာပဲ
ေမာင့္ကို အိမ္က လက္ထပ္ေပးေတာ့ မယ္ဆိုတာ သိလာရတယ္။ ေမာင္က ဖူးငံုကို ခိုးေျပးမယ္
ေျပာေပမဲ့ ဖူးငံု လက္မခံခဲ့ေပ။
ေမာင့္ကို ဖူးငံုရဲ့ စိတ္ကူးအိမ္ေလးအေၾကာင္း
ေျပာျပဖူးတာမို ့ ေမာင္က သူႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးရင္ အဲဒီလို အိမ္ေလးမ်ဳိးနဲ ့ ဖူးငံု
ေနခ်င္တဲ့ ဘ၀ေလး လက္ေတြ ့ေနေစရမယ္လို ့ ေျပာတယ္။ ေမာင္နဲ ့ဖူးငံု ဘ၀ မွာ ဒီလို အိမ္ကေလး
ရွိလာႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာလို ့ ေမာင့္ကို ယူတာလို ့ ေမာင့္အသိုင္းအ၀ိုင္းက
စြပ္စြဲတာကိုလည္း ဖူးငံု မခံ ႏိုင္ပါဘူး။ ဖူးငံုနဲ ့ လက္တြဲၿပီး ေမာင္ ဆင္းရဲပင္ပန္းျခင္း၊
စိတ္ညစ္ျခင္းတို ့ကို မွ်ေ၀ မခံစားေစလိုတာေၾကာင့္ ဖူးငံု အလုပ္ထြက္ ၿပီးနယ္ၿမိဳ
့ေလးကို ျပန္ကာ ေျခရာေဖ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဖူးငံုရွိရာ ေမာင္လိုက္လာေပမဲ့ ဖူးငံု အေတြ
့မခံခဲ့ပါ။
ေမာင့္အိမ္က စီစဥ္တဲ့သူနဲ ့လည္း ေမာင္
လက္မထပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အၾကာေလာက္မွာမွ ေမာင္ လက္ထပ္သြားတဲ့
သတင္းကို ဖူးငံု ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ေမာင္ရဲ့ ဇနီးေလာင္းက ဆရာ၀န္ဆိုတာ သတင္းစာ ဖတ္ရင္း
သိခြင့္ ရခဲ့တယ္။
x x x
x x x
x x x x
x x
အျဖစ္အပ်က္တို ့က ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။
ဆယ္စုႏွစ္ရဲ့ တ၀က္က်ိဳး ၅ ႏွစ္ေက်ာ္လို ့ ၆ ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ တေန ့ ဆူးေလ
ဘုရားက အဆင္းမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေမာင့္ကို ဖူးငံု ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ သူလည္း အံ့ၾသသြားပံုပါ။
“ဖူးငံု ဘယ္မွာေနတာလဲ”
“၃၅ လမ္းထဲမွာ”
“လိပ္စာေပးထားပါအံုး။ လမ္းႀကံဳရင္
၀င္လည္ရေအာင္”
“အမွတ္ . . .၊ တတိယထပ္၊ ညာဘက္၊ ၃၅ လမ္းပါ။”
“ဖူးငံု အခု ဘာလုပ္ေနလဲဟင္။ စာေရးေသးလား”
“ဟင့္အင္း၊ ဖူးငံု အခု စိန္တို ့ေက်ာက္တို
့ ေရာင္း၀ယ္တဲ့ ပြဲစားလုပ္ေနတယ္”
“သားသမီးေရာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရၿပီလဲ”
“တစ္ေယာက္မွ မရွိေသးပါဘူး”
ဖူးငံုဆီက အေျဖစကားတစ္ခြန္း ထြက္လာတိုင္း
ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ သူ ့မ်က္ႏွာေပၚက အ့ံၾသထူးဆန္းရိပ္ေတြကို လ်စ္လ်ဴ ရႈၿပီး စကားေတြ
ဆက္ေျပာခဲ့ရပါတယ္။ ဖူးငံု ေက်ာခိုင္းထြက္လာခ်ိန္မွာ သူ မ်က္စိတဆံုး
လိုက္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုတာ လွည့္မ ၾကည့္ပဲ သိေနျပန္ပါတယ္။
နယ္ျပန္လာၿပီး ဖူးငံု ေက်ာင္းဆရာမ
၀င္လုပ္ခဲ့တာ၊ ထိုၿမိဳ ့ေလးကို အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥျဖင့္ အၿမဲလာေသာ ကုန္သည္ ဦး ေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္
ဖူးငံုကို အေဒၚက လက္ထပ္ေစခ်င္ခဲ့တာ၊ အသက္ႀကီးၿပီျဖစ္တဲ့ အေဒၚကို စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္တာေၾကာင့္
ဖူးငံု ဦးေအာင္ေက်ာ္ကို လက္ထပ္ခဲ့တာ၊ လက္ထပ္ၿပီး မၾကာခင္မွာ အေဒၚ
ဆံုးပါးသြားတာမို ့ အလုပ္ထြက္ၿပီး ခင္ပြန္းသည္ ႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ကို အၿပီးေျပာင္းခဲ့တာ
စသည္တို ့ကို ျပန္လည္ၿပီး ေတြးလာျဖစ္ပါတယ္။
“ကိုႀကီး”ဟု ခင္ပြန္းသည္ကို ဖူးငံု
ေခၚေ၀ၚခဲ့ပါတယ္။ စာေရးျခင္း အလုပ္ကို မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပဲ စီးပြား ေရး ေလာကထဲကို
ေျခစံုပစ္၀င္ခဲ့တာ ေမာင္ သိႏိုင္မည္ ္မထင္ပါ။ ေမာင့္္ကို ေျပာခဲ့ဖူးေသာ
စိတ္ကူးအိမ္ေလးသည္လည္း ေမာင္နွင့္အတူ အေ၀း သို ့ ေျပးလြင့္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။
ေမာင္ ေနာက္ဆံုး ေျပာသြားေသာ စကားမ်ားကို ဖူးငံု စဥ္းစားေနမိပါတယ္။
“ကိုယ္ အခု ကိုးမိုင္ဘက္မွာ ၿခံ၀ယ္ထားတယ္။
တေန ့ေလာက္ လာခဲ့ေစခ်င္တယ္။ ဖူးငံု ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ေလးအတိုင္း ဆိုတာ
ဟိုေရာက္ရင္ ဖူးငံု ေတြ ့ရလိမ့္မယ္။”
“ကိုယ့္မွာ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္
ရွိတယ္။ သားက ကိုယ္နဲ ့တူေပမဲ့ သမီးက ကိုယ့္ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ မတူ ဘူး။ ဖူးငံုတို
့လို မ်က္နွာေပါက္မ်ိဳး”
“ကိုယ့္ အမ်ိဳးသမီးက စာေရးဆရာမေလ။ . . . .
. . . . (ေဆးတကၠသိုလ္)ဆိုတာ သူေပါ့”
အို ဘယ္ေလာက္မ်ား ထူးဆန္းလိုက္ပါသလဲ။ သူ ့အမ်ိဳးသမီးဟာ ဒီေန ့ လူငယ္ေတြရဲ့
ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားေနတဲ့ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္ပါလား။ သူ ့စကားမ်ားကို
နားေထာင္ရင္း ဖူးငံု ရင္ထဲမွာ နာက်င္လာမိတယ္။ သူ ့ အမ်ိဳးသမီး စာေရးေနခ်ိန္မွာ
အနားမွာ ေစာင့္ရင္း မွ်ေ၀ခံစားေပးမဲ့ သူ ့ရုပ္သြင္ကိုလည္း ျပန္လည္
ျမင္ေယာင္လာပါတယ္။ သူ ႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဟာ သိပ္ကို ကံေကာင္းသူ
ျဖစ္မွာပါ။ စာနာ နားလည္ၿပီး စိတ္သေဘာထား ျဖဴစင္တဲ့ သူ ့ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္
ရလို ့ေလ။
ဖူးငံုကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ရွိရာ ရန္ကုန္ကို
လိုက္ပါလာၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ ေမာင့္ကို ေမ့ႏိုင္ေအာင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ
ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ ကံေကာင္းစြာပဲ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ေမာင္ႏွင့္ မဆံုေတြ ့ ျဖစ္ခဲ့ပါ။
ဖူးငံု ၀တၳဳေတြ ေရးျဖစ္တိုင္း ေမာင့္ကို ပိုၿပီး သတိရ လြမ္းဆြတ္မိတာ၊ ၀တၳဳေလးေတြကို
ေ၀ဖန္ ျပဳျပင္ေပးမဲ့သူ မရွိေတာ့တာ၊ ဖူးငံုရဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း စီးပြားေရးကို သာ
စိတ္၀င္စားၿပီး အႏုပညာကို မခံစားတတ္တာေတြေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ အသြင္မတူ
အိမ္သူမျဖစ္ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း စီးပြားေရးဘက္ကို ဖူးငံု လိုင္းေျပာင္းခဲ့တာ၊
အခုေတာ့ က်င့္သားရေနပါၿပီ။
ဖူးငံု ေမာင့္အေၾကာင္း ေတြးေနခ်ိန္မွာ
ခံစားမႈတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါဟာ သူ ့ကို လက္မထပ္ခဲ့မိ ျခင္းအတြက္ ေနာင္တ ရၿပီး
နာက်င္ျခင္းလား။ ဖူးငံု သိပ္ေတာင့္တခဲ့ရတဲ့ စိတ္ကူးအိမ္ေလးမွာ အိမ္ရွင္မ
ျဖစ္ခြင့္မရတဲ့အတြက္ ထိခိုက္ နာၾကည္းျခင္း လား။
ဖူးငံု မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါ။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ေမလ၊ အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္း
Subscribe to:
Posts (Atom)
