လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ အစြမ္းကုန္ ခ်စ္ခ်စ္၊ အဲဒီအခ်စ္ဟာ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ ေလာက္ မျပင္းထန္ဘူး ဆိုတာကို မၾကာခင္ကမွ သူမ သိခဲ့ရသည္။ သူမ်ားေတြ ေျပာတာကို ၾကား ဖူးေပမဲ့ မယံုၾကည္ႏိုင္္ခဲ့။ အခုလို ကိုယ္တိုင္ခံစားရခ်ိန္က်မွ ယံုၾကည္လက္ခံ လာႏိုင္ေတာ့သည္။ ဟိုးအရင္က သူမ ရဲ ့ဘ၀မွာ အခ်စ္ဆံုး ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိႏိုင္မည္ဟု သူမ ယူဆခဲ့သည္။ ထိုသူကို အဆံုးမဲ့ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့သည္။ သူသာလွ်င္ သူမ ဘ၀၊ သူမ ကမၻာဟု ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး လက္ခံခဲ့ျပန္သည္။ သူႏွင့္သာ လက္တြဲ ခြင့္ ရခဲ့လွ်င္ သူမ ဘ၀ ၿပီးျပည့္စံုၿပီဟု ထင္မွတ္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို အေျခခံၿပီး သူမကိုယ္ သူမ သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္း သိခြင့္ရခဲ့သည္။
သူမ၏ စိတ္အစြဲအလမ္း ႀကီးမားမွဳ ၊ ေတြေ၀ ေပ်ာ့ညံ့တတ္မွဳတို ့က ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ အေျခခံခဲ့သည္။ အကယ္၍ သူမသာ သူမခ်စ္သူႏွင့္ နီးစပ္ဖို ့အေရး၊ သူမတို ့ဘ၀ ေရွ ့ေရးကို တြက္ခ်က္ေပးဖို ့ ေဗဒင္ သြား မေမးမိဘူးဆိုလွ်င္ ဒီလို အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲလာႏိုင္စရာ အေၾကာင္းရွိမည္မထင္ေပ။ မူလက စီစဥ္ ထားသည့္ အတိုင္း အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ ့ေနေသာ လမ္းကို ဆက္၍ ေလွ်ာက္လွမ္းရံုသာ ရွိိသည္။ ခုေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္၍ မျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ သူမသည္ ေခတ္ပညာတတ္ မိန္းကေလးမို ့ ေဗဒင္၊ လကၡဏာ အယူအဆမ်ားကို အယံုအၾကည္ မရွိခဲ့ေပ။ သူမရဲ ့မိခင္ကေတာ့ သူမႏွင့္ ဆန္ ့က်င္စြာ ေဗဒင္ လကၡဏာ မ်ားကို အလြန္အမင္း ယံုၾကည္သူ ျဖစ္သည္။ သူမ မိခင္၏ ေဗဒင္ေမးျခင္း၊ ေဗဒင္ဆရာ ခိုင္းသမွ် ယၾတာ လိုက္ေခ်ျခင္းတို ့ကို ေဖေဖေရာ သူမပါ မႏွစ္သက္ေပ။ ဒါေပမဲ့ ေမေမကေတာ့ ၀ါသနာအရ သူမတို ့သိေအာင္ တစ္မ်ိဳး၊ မသိေအာင္ တစ္မ်ိဳး လုပ္ၿမဲပင္ ျဖစ္သည္။
ေဗဒင္ကို လံုး၀ မယံုၾကည္တတ္ေသာ သူမဘ၀တြင္ ထိုေဗဒင္ဆရာ၏ ေဟာေျပာခ်က္သည္ ပထမအႀကိမ္ တိုက္ဆိုင္စြာ မွန္ကန္ခဲ့ေလသည္။ ( သူမကေတာ့ ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္မွဳဟု ေပါ့ဆစြာ ယူဆ ခဲ့ေပ မဲ့ ေမေမကေတာ့ ေဗဒင္ဆရာကို ပိုမို ယံုၾကည္သြားခဲ့သည္။) ပြင့္လင္းစြာ ေပါင္းသင္းတတ္ေသာ သူမတို ့ မိသားစုတြင္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သူ သူမ၏ ခ်စ္သူကို ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအ၀ိုင္း အားလုံးက လက္ခံႏိုင္ေသာ အေနအထားရွိသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳခဲ့ၾကသည္။ သူမတို႔ ခ်စ္ခရီးသည္ ေခ်ာေမြ ့အဆင္ေျပစြာ။ သူမ၏ ခ်စ္သူသည္ သူမထက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ႀကီးကာ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ ့ရ၊ ဌာနႀကီးတစ္ခုမွ အရာရွိ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူမကေတာ့ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ တက္ေနဆဲမို ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။
ဒါေၾကာင့္ပဲ သူမ ဘြဲ ့ရမွ လက္ထပ္ရမည္ဟူေသာ အခ်က္တစ္ခုကိုသာ သူမ မိဘမ်ားဘက္မွ သတ္မွတ္ခဲ့ ၾကသည္။ သူမ၏ ခ်စ္သူ ကိုကိုႀကီးက ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အျမန္ဆံုး လက္ထပ္ခ်င္ေပမဲ့ သူမကေတာ့ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေနလိုေသးတာမို ့ ေမေမတို ့ အစီအစဥ္ကို သေဘာက်ခဲ့သည္။ ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း ေတြ ့ခြင့္ ရေန ေသာ၊ အားရင္ အားသလို သူမကို ေက်ာင္းလိုက္ပို ့၊ လိုက္ႀကိဳ ေပးတတ္ေသာ ကိုကိုႀကီးသည္ သူမႏွင့္ ခြဲခြာၿပီး ခရီးေ၀းသြားလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္္လင့္ မထားခဲ့ပါ။ အဲဒီ အေၾကာင္းကို ပထမဦးဆံုး ေျပာလာသူကေတာ့ သူမရဲ့ မိခင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုေန ့က ေဗဒင္ဆရာဆီမွ ျပန္လာေသာ ေမေမ့ထံမွ ထိုစကားဆန္းကို ၾကားရ ျခင္းျဖစ္သည္။ သူမကို ေမေမ ေျပာလာေတာ့ သူမက ရယ္ေမာ၍သာ ေနမိသည္။ ေမေမကေတာ့ သူ ့စကား ကို အေလးအနက္မထားေသာ သူမကို ေဒါပြေန သည္။
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ေမေမရယ္။ ကိုိကုိႀကီးက ရန္ကုန္က တစ္ဖ၀ါးမွ ခြာမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ ့ဌာနမွာလဲ သူ ့ကိုပဲ အားကိုးေနရတာ သူ ့ကို နယ္လႊတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။”
“ေအးပါ၊ မယံုရင္လဲေန။ ဆရာကေတာ့ တစ္ပါတ္အတြင္း သိရမယ္ ေျပာတယ္။ တကယ္ဟုတ္ ေနမွ လာ မငိုနဲ ့။ မသြားရေအာင္ လုပ္လို ့မရဘူလား ဆိုေတာ့ မရဘူးတဲ့။ ေကာင္းဖို ့သြားရမွာမို ့ သြားပါေစတဲ့။ ယၾတာ ေခ်လို ့မရဘူးဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူးေနာ္။”
သူ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ထြက္သြားေသာ ေမေမ့ ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း သူမ တစ္ေယာက္ထဲ ၿပံဳးမိ သည္။ သူမ ကိုယ္တိုင္ အေလးအနက္ မထားတာေရာ၊ ကိုကိုႀကီး ကလည္း ေဗဒင္ အယံုအၾကည္ မရွိတာေရာတို ့ ေၾကာင့္ ကိုကိုႀကီးကိုပင္ ထိုအေၾကာင္း ျပန္မေျပာျပျဖစ္ခဲ့ေပ။ ေလးရက္ေျမာက္ေန ့မွာ ထူးျခားမွဳကို စတင္ ေတြ ့ခဲ့ရသည္။ သူမ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္း ရံုးခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ေန၍ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာင္း လာႀကိဳေလ့ မရွိ ေသာ ကိုကိုႀကီးသည္ ယေန ့ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္း၀င္း၀မွာ လာေစာင့္ေနတာမို ့ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ေျပာစရာရွိလို ့ တေနရာရာ သြားရေအာင္ ဆိုကာ ေတာ္၀င္ႏွင္းဆီၿခံသို ့ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ကိုကိုႀကီး၏ တလမ္းလံုး တိတ္ဆိတ္ေနမွဳကို နားမလည္ႏိုင္။ ခါတိုင္းဆို ဆူညံစြာ သူမကို စေနာက္ေနက်။
လူရွင္းေသာ စားပြဲ၀ိုင္းတစ္ခုမွာ ထိုင္ေနတာေတာင္ ဘာစကားမွ ထြက္မလာတာမို ့စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့။ ကိုကိုႀကီးလက္ကိုကိုင္လွဳပ္ကာ
“ကိုကိုႀကီး ဘာျဖစ္ေနတာလ။ဲ ေျပာစရာရွိရင္ေျပေလ”ဆို ေတာ့ သူ ့ထံမွ သက္ျပင္းခ်သံသဲ့သဲ့ ထြက္ေပၚ လာခဲ့သည္။
“ကေလးကို ကိုကိုႀကီး ေျပာမထြက္ဘူးကြာ။ ကိုကိုႀကီး ကိုယ္တိုင္လဲ စိတ္ထိခိုက္ေနမိတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ကိစၥျဖစ္ေပမဲ့ အျပည့္အ၀ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ ကေလးကို ထားခဲ့ရမွာ စိတ္မခ်ဘူး။”
ပေဟဠိဆန္ေသာ ကိုကိုႀကီး၏ စကားမ်ားကို သူမ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့။ သူမ ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ရင္း ကိုကိုႀကီး ဆက္ေျပာသည့္အေၾကာင္းမ်ားက မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ။
“ကိုကုိႀကီး အဂၤလန္ကို ပညာေတာ္သင္ 2 ႏွစ္သြားရမယ္။ မသြားလို ့မရဘူး။ ကိုကိုႀကီး တစ္ေယာက္ကိုပဲ အေရြးခံရတာ။”
ကိုကိုႀကီး စကားအဆံုးမွာ မၾကာခင္ေလးကမွ ေမေမ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကို ျပန္ၾကားေယာင္ လာမိ သည္။ တိုက္ဆိုင္စြာပဲ အခု ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီ။ ေမေမသိရင္ေတာ့ သူ ့စကားကို မယံုၾကည္ေသာ သူမကို ဘယ္နွယ့္ ရွိစ ဟု ေျပာမွာ ေသခ်ာသည္။ ကိုကိုႀကီးအတြက္ သူမ ၀မ္းမသာႏိုင္ခဲ့။ ကိုကိုႀကီးႏွင့္ ဒီေလာက္ အၾကာႀကီး ခြဲေနဖို ့ဆိုတာ သူမ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဘူးခဲ့။ အခုလို ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ သူမ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ရမည္ မသိ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမကို စိတ္မခ်စြာႏွင့္ပင္ ကိုကိုႀကီး အဂၤလန္သို ့ ထြက္ခြာသြားခဲ့ေတာ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္ အတူရွိေနရာမွ တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္ဆန္စြာ က်န္ရစ္ရျခင္းကို ခါးသက္စြာ သူမခံစား ခဲ့ရၿပီး သတိရ တမ္းတစြာျဖင့္ ကိုကိုႀကီးဆီ ေန ့တိုင္းနီးပါး စာေရးျဖစ္ခဲ့သည္။ ကိုကိုႀကီးကလည္း မအား လပ္သည့္ၾကား ကပင္ သူမကို လြမ္းဆြတ္ရျခင္း အေၾကာင္းမ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားမွ သူ ့အေတြ ့အႀကံဳမ်ားကို အနည္းဆံုး တစ္ပါတ္ တစ္ခါေတာ့ စာေရးၿပီး ေျပာျပတတ္သည္။
ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးရလာသလို ဂုဏ္ထူးတန္း၀င္ခြင့္ ရေအာင္ စာၾကိဳးစားရတာႏွင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ပင္ပန္းတာရယ္၊ စာက်က္ရတာရယ္ ေပါင္းၿပီး အေစာႀကီး အိပ္ေပ်ာ္တတ္တာမို ့ ကိုကိုၾကီးဆီ အရင္လို စာ ခဏ ခဏ မေရးႏိုင္ခဲ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွပဲ သူမရဲ ့ လွဳပ္ရွား မွဳမ်ားကို ေျပာျပရင္း စာရွည္ရွည္ ေရးရသည္။ ကိုကိုႀကီးကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း စာေရး မပ်က္ခဲ့။ ပထမ အႀကိမ္က တိုက္ဆိုင္မွဳဟုသာ သတ္မွတ္ၿပီး ေမ့ေပ်ာက္ထားေသာ ေဗဒင္ဆရာ၏ ေဟာ ေျပာခ်က္သည္ ဒုတိယအႀကိမ္ သူမႏွင့္ လာေရာက္ ပတ္သက္ျပန္ေလသည္။ သူမတို ့သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ရူပေဗဒ အသင္း လိုက္ ခရီးသြားခါနီးတြင္ ျဖစ္သည္။ ေမေမသည္လည္း သူမ ပုဂံလိုက္ပါမည့္ ခရီးစဥ္ ကို သိထားၿပီး ခြင့္ျပဳ ထားၿပီးသား ျဖစ္သည္။ သူမ ခရီးသြားရန္ လိုအပ္သည္မ်ားကို လိုက္လံ ၀ယ္ျခမ္းၿပီး အျပန္တြင္ ေဗဒင္ဆရာ ထံ ေမေမက လမ္းႀကံဳ၀င္ေလသည္။
ေဗဒင္ဆရာထံ ၀င္တာကို သူမက သိပ္မေက်နပ္ေပမဲ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ။ သူမႏွင့္ မပါတ္သက္ လွ်င္ ၿပီးေရာဟု သူမက ခံယူထားေပမဲ့ ေဗဒင္ဆရာက သူမႏွင့္ ပါတ္သက္ၿပီး ေျပာလာေတာ့ စိတ္ဆိုးရ သည္။
“သူ သြားမဲ့ ခရီးကို တတ္ႏိုင္ရင္ မလႊတ္ပါႏွင့္ အမႀကီး။ သူ ့မွာ အႏ ၱရာယ္ျဖစ္ကိန္း ျမင္ေနတယ္။”
ထိုသူ ဘာေတြ ဆက္ေျပာလဲ သူမ မသိေတာ့ပါ။ သူမ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို လိုက္လံ စြက္ဖက္ေသာ ထိုလူကို စိတ္ထဲမွ မေက်နပ္ ေရရြတ္ရင္း ေမေမ့ကိုပင္ မေစာင့္ပဲ အိမ္ကို သူမျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။ အိမ္ ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ သူမကို ခရီးသြားခြင့္ မျပဳဟု ေမေမက တားျမစ္သည္။ ေန ့လည္က သူမ အျပဳအမူ အတြက္ တဖက္သားကို အားနာဖို ့ ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၿပီး သူမကို အျပစ္တင္သည္။
သူမကေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ ့လူတစ္ေယာက္အတြက္ သူမ ခရီးစဥ္ အပ်က္မခံႏိုင္ဟု တင္ျပရင္း ခရီးသြားဖို ့ ဇြတ္စီစဥ္သည္။ ေဖေဖကလည္း သူမအဆိုျပဳခ်က္ကို ေထာက္ခံတာမို ့ ခရီးထြက္ခြင့္ကို သူမ ရခဲ့သည္။ လမ္း ခရီးတေလွ်ာက္လံုး ထိုသူ ့စကားက စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစတာမို ့ ပတ္၀န္းက်င္ အသစ္တြင္ ၾကည္ႏူး ဖို ့ႏွင့္ ကိုိကိုႀကီးကို သတိရဖို ့ပင္ သူမ ေမ့ေလ်ာ့ေနမိသည္။ ေဗဒင္မမွန္ေၾကာင္း သက္ေသျပႏိုင္ရန္ သူမ ကိုယ္သူမ အသြားအလာ အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္သတိ ထားခဲ့သည္။ သူမတို ့ ပုဂံမွ မျပန္ခင္ တညေနတြင္ ျမင္းလွည္းမစီးဖူးေသာ သူမတို ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ျမင္းလွည္းျဖင့္ ပုဂံရွဳခင္း ၾကည့္ရန္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ျမင္းလွည္း အေနာက္ဖ်ားမွာ ေျခတြဲေလာင္းခ် ထိုင္ၿပီး စီးရသည့္ အရသာကို သူမ သေဘာက်မဆံုးခဲ့။
အျပန္လမ္းတြင္သူမတို႔စီးလာေသာ ျမင္းသည္သခင္ေစခိုင္းရာသို႔ ေကာင္းေကာင္းမသြားခ်င္ ေတာ့ေပ။ ေပကတ္ကတ္ႏွင့္ ရပ္လိုက္၊ သြားလိုက္ လုပ္ေန သည္။ သူမတို႔လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေပ။ သခင္၏ ၾကမ္းတမ္းေသာ ရိုက္ခ်က္ ေၾကာင့္ ျမင္းသည္ နာက်င္စြာ ေအာ္ရင္း ကဆုန္ေပါက္ ေျပး လိုက္ရာ ျမင္းလွည္းအဖ်ားတြင္ ထိုင္ေနေသာ သူမ လြင့္က်ကာ ကတၱရာလမ္းႏွင့္ မိတ္ဆက္သြားေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ထိတ္လန္ ့တၾကား ေအာ္သံကို ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရ ရင္းသူမအသိတို ့ ကင္းမဲ့သြားရ ေတာ့သည္။
သတိရလာေတာ့ ေညာင္ဦးေဆးရံုသို ့သူမ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ျမင္းလွည္းေပၚမွ ျပဳတ္က် သည့္ အရွိန္ျပင္းသျဖင့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာ ရခဲ့သည္။ တညလံုး သတိမရပဲ မနက္မိုးလင္းမွ သတိရခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ညပိုင္း ရန္ကုန္ ျပန္္ၾကမည့္ အစီအစဥ္သည္ သူမေၾကာင့္ ပ်က္သြားရေတာ့သည္။ ေနာက္ေန ့ မနက္ေစာေစာမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္ၾကေပမဲ့ သူမ ျပန္လိုက္ခြင့္ မရေသးေပ။ သူမႏွင့္အတူ ဆရာမ တစ္ေယာက္၊ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သူမအိမ္ကို အေၾကာင္းၾကားထားၿပီမို ့ မၾကာခင္ ေရာက္လာေတာ့မည္။
ေမေမကေတာ့ သူမစကားနားမေထာင္ပဲ ထြက္သြား၍ ျဖစ္ရသည္ဟု တဖြဖြ ေျပာမဆံုးေပ။ သူမကို ၾကည့္ ၿပီး စိုးရိမ္စြာ ငိုေၾကြးေနျပန္သည္။ သူမ ေမ့ထားေသာ ေဗဒင္ဆရာ၏ ေဟာေျပာခ်က္သည္ ဒုတိယေျမာက္ တိုက္ဆိုင္စြာ မွန္ကန္ခဲ့ျပန္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူမကို ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ကိန္းျမင္လို ့ မသြား ခိုင္းခဲ့တာဟု ေမေမက ရွင္းျပသည္။
သူမသည္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေဗဒင္ဆရာကို ယံုၾကည္သည္မဟုတ္ေပမဲ့ သူ ့ရဲ ့ေဟာေျပာခ်က္မ်ား မွန္ကန္ တတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ လက္ခံခဲ့ေတာ့သည္။ သူမ ျပန္လည္ က်န္းမာလာေအာင္ တစ္လ ေက်ာ္ေလာက္ ေဆးကုသခဲ့ရသည္။ ဂုဏ္ထူးတန္း ၀င္ခ်င္ေသာ သူမ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္လည္း က်န္းမာေရးေၾကာင့္ ပ်က္ မတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူမက ႀကိဳးစားရန္ အားမေလ်ာ့ေသးေသာ္လည္း ေမေမက မတိုက္ တြန္းေတာ့ ေပ။ သူမ ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ခြင့္မရႏိုင္ဟု ေဗဒင္ဆရာက ေျပာသည္တဲ့။ ဒီတခါေတာ့ သူမ စိတ္မဆိုးေတာ့ပါ။ ေမေမ့ရဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ မွားယြင္းေၾကာင္း သက္ေသျပဖို ့ သူမ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမဲ့ ကံၾကမၼာက သူမ ဘက္မွာ ရွိမေနခဲ့။ အာရံုစူးစိုက္ၿပီး စာက်က္တိုင္း မူး မူးေနတတ္ေသာ ေခါင္းေၾကာင့္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ မပါခဲ့။ ထိုႏွစ္က သူမရိုးရိုးပဲ စာေမးပြဲ ေအာင္ခဲ့သည္။ ကိုကိုႀကီးကေတာ့ က်န္းမာေရးထက္ ဘာမွ ပိုအေရး မႀကီးေၾကာင္း၊ သူမ အတြက္ သူ စိုးရိမ္ေနေၾကာင္း၊ သူ ျပန္လာရန္ 6လ ခန္ ့သာ လိုေတာ့ေၾကာင္း၊ ျပန္လာ တာႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည့္အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္း ၿပီးေအာင္ သူ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္းတို ့ကို စာတိုင္းမွာ ထည့္ေရးေလ့ရွိသည္။
ေမေမတို ့ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုကိုႀကီး ျပန္လာလွ်င္ လက္ထပ္ခ်င္သည္ ဆိုေသာကိစၥကို ခြင့္ျပဳ လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း “ကိုကိုႀကီးကို လြမ္းလွၿပီ၊ ျမန္ျမန္ျပန္လာပါေတာ့”ဟု ခၽြဲႏြဲ ့စြာ စာျပန္ေရး မိသည္။ ဒီအခ်ိန္ထိ ကုိကုိႀကီးကို ျမတ္ႏိုးတြယ္တာ ခ်စ္ခင္ဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ သူမဘက္က ဘာမွ ေျပာင္းလဲ ေဖာက္ျပားျခင္း မရွိခဲ့တာကို က်ိန္တြယ္ၿပီး ေျပာရဲပါသည္။ ကိုကိုႀကီးက မဂၤလာ၀တ္စံုကို ႏိုင္ငံျခားမွ ၀ယ္လာ မည္။ ဒီမွာ မခ်ဳပ္ပါႏွင့္ဦး၊ စိတ္တိုင္းမက်မွ ခ်ဳပ္ခ်င္ခ်ဳပ္ပါတဲ့။ သူမကလည္း လိုအပ္သည့္ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကို ၀ယ္ယူ စုေဆာင္းေနခဲ့သည္။ သူမတို ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မဂၤလာပြဲ အတြက္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ စီစဥ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ကိုကိုႀကီး ျပန္လာ ရန္ တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာၿပီမို ့ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနမိသည္။
ေမေမသည္ သူမတို ့ မဂၤလာရက္ သတ္မွတ္ရန္ ကိစၥကို ေဗဒင္ဆရာအား သြားေမးရန္ မေမ့ခဲ့ပါ။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ သူမက လိုလိုလားလားပဲ ေမေမႏွင့္အတူ ေဗဒင္ဆရာဆီ လိုက္ပါလာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သူမ ဘ၀တြင္ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ထိုေဗဒင္ဆရာ၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ား မွန္ကန္ခဲ့တာ သံုးႀကိမ္ရွိခဲ့ၿပီမို ့ ဒီတခါေတာ့ ယံုၾကည္စြာပင္ လိုက္လာခဲ့မိတာျဖစ္သည္။ ဒီတခါလည္း သူမကို ကံၾကမၼာက မ်က္ႏွာသာ မေပးခဲ့ျပန္ေပ။
“ ဒီႏွစ္ထဲမွာ သမီး လက္ထပ္ဖို ့ လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သမီးအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ရွိတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္ထပ္ 5 ႏွစ္၊ သမီး အသက္ 27 ႏွစ္ အရြယ္က်မွ အိမ္ေထာင္ျပဳပါ။ အခုခ်ိန္မွာ သူ ့ကို ယူရင္ သမီး တို ့ႏွစ္ေယာက္ကြဲလိမ့္မယ္။ ရွင္ကြဲ မဟုတ္ဘူး ေသကြဲ ကြဲရမွာ။ အဲဒီလို ျဖစ္မွာက သူ မဟုတ္ ဘူး။ သမီး ျဖစ္မွာ၊ လက္ထပ္ၿပီး မၾကာခင္မွာ သမီးက သူ ့ကို ထားခဲ့ရမွာ။ “
ေမေမေရာ သူမပါ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးတစ္စက္မွ မရွိေတာ့။ သူမ တစ္ကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ လာသည္။ ေၾကာက္ရြံ ့တာလား၊ ေဒါသ ထြက္တာလား၊ ေၾကကြဲ ၀မ္းနည္းတာလား၊ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မခြဲျခား တတ္ေတာ့ပါ။ သူမရဲဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ တစစီ ဆြဲယူ ဆုတ္ၿဖဲျခင္း ခံလိုက္ရၿပီ။
“ သမီးရဲ ့ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ အခု အသက္အရြယ္ကေန ေရွ ့5ႏွစ္ အထိ ဒီအတိုင္းပဲ။ 27 ႏွစ္ အရြယ္ ေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ ျပသနာမရွိေတာ့ဘူး။ ျပန္ေကာင္းသြားၿပီ။ ဒီေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေစာင့္ပါလို ့ပဲ အေလး အနက္ မွာခ်င္ပါတယ္။ ”
အသံတို ့သည္ မၾကားတစ္ခ်က္၊ ၾကားတစ္ခ်က္။ အိမ္ကို ဘယ္လို ျပန္ေရာက္လာမွန္းပင္ သူမ မသိ။ သူမသည္ အဲဒီေန ့မွစ၍ ေတြေ၀ျခင္းႏွင့္ စတင္မိတ္ဖြဲ ့ခဲ့ၿပီ။ တကယ္လို ့ ဒီတခါလည္းေဗဒင္ဆရာ ရဲ့ေဟာေျပာခ်က္ဟာ တိုက္ဆိုင္စြာႏွင့္ မွန္ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူမ ဆက္မေတြးရဲပါ။ လူတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ဖို ့အတြက္ ကိုယ့္ အသက္ကို အေလာင္းအစား လုပ္ရမွာကိုေတာ့ သူမ မလုပ္၀ံ့။ သူမ ခုခ်ိန္ထိ ကုိကုိႀကီးကိုု ခ်စ္ပါသည္။ ကိုကုိႀကီးနဲ ့ လက္ထပ္ခြင့္ကိုလည္း ရခ်င္ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ . . . . ဒါေပမဲ့ ေပါ့ေလ။ ဒီမွာတင္ပဲ သူမ မထင္မွတ္ ထားေသာ အရာတစ္ခုကို အံ့ၾသစြာႏွင့္ပင္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ သိခြင့္ရ လိုက္သည္။ သူမသည္ ကိုကုိႀကီးကို လက္ထပ္ရန္အတြက္ သူမ အသက္ကို ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မစြန္ ့ႏိုင္သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ႏိုင္ ဆိုတာ ရွိေသးေပမဲ့ ျဖစ္ခဲ့သည္ ရွိေသာ္ ဆိုေသာ အေတြးကို သူမ ဆက္မေတြးရဲပါ။
လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ အစြမ္းကုန္ ခ်စ္ခ်စ္ ထိုအခ်စ္သည္ မိမိ ကိုယ္ကို ခ်စ္ေသာ အခ်စ္ထက္ မပိုေၾကာင္း သူမ လက္ေတြ ့သိခဲ့ရသည္။ ကိုကိုႀကီးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ေပမဲ့ သူမ အသက္ အေသမခံရဲ ျခင္းသည္ သူမရဲ ့အတၱျဖစ္သလို၊ သူမကိုယ္ သူမ ခ်စ္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုခ်စ္ျခင္းသည္ ကိုကိုႀကီးကို ခ်စ္ေသာ အခ်စ္ထက္ ပိုေၾကာင္း တျဖည္းျဖည္းသိလာရေတာ့ တုန္လွဳပ္စြာ ခံစားမိသည္။
အခ်ိန္ဆိုတာ ရပ္တန္ ့ထား၍ မရေတာ့လည္း ကိုကုိႀကီး ျပန္လာမဲ့ေန ့သို ့ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေတာ့ သည္။ ကိုကိုႀကီးကို သြားႀကိဳဖို ့ သူမ တက္ၾကြျခင္း မရွိသလို ေမေမကလည္း ကိုကိုႀကီးႏွင့္ မေပးစားႏိုင္ ေတာ့ပါတဲ့။ ေဖေဖ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အယံုအၾကည္ မရွိေပမဲ့ တိုက္ဆိုင္စြာျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ႀကံဳ ခဲ့တာက တစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးကို ဘယ္နည္းႏွင့္မွ အဆံုးအရွံဳး မခံႏိုင္တာကတေၾကာင္း မို ့ ေမေမ့စကားကို ဆန္ ့က်င္ၿပီး တိုက္တြန္း၀ံ့ဟန္ မရွိေပ။ သူမကေတာ့ ခံစားရမွဳမ်ား စြာျဖင့္ သိသာစြာ ပိန္က် သြားခဲ့သည္။
ညကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ျပတ္သားစြာ ခ်ခဲ့ၿပီမို ့ အနည္းငယ္ တည္ျငိမ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေလဆိပ္ မွာ ကိုကိုႀကီးႏွင့္ ေတြ ့ေတာ့လည္း သိပ္ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ ရွိမေနခဲ့တာကို သူကေတာ့ ေနမေကာင္းေသးလို ့ပဲ ထင္ေနခဲ့သည္။ ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့ ကိုကိုႀကီးရယ္ - စိတ္ထဲမွ သူမ ေတာင္းပန္ေနမိသည္။
“ညေန အိမ္လာမယ္” လို ့ ကိုကိုႀကီးက ေျပာေတာ့ ကိုကိုႀကီးကို အသင့္ေရးလာေသာ စာေလး ထုတ္ေပး မိသည္။ ကိုကိုႀကီးကေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ပဲ
“မိကဲေလးလူကိုယ္တိုင္ေျပာရင္လည္းရသားနဲ ့” ဟု သူမေခါင္းကို အသာပုတ္ရင္း ၾကည္ၾကည္ ႏူးႏူး ေျပာသည္။ ကိုကိုႀကီး မ်က္ႏွာကို ေငးေမာရင္း ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္လာမိသည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိ မျပဳႏိုင္ ခင္မွာပဲ သူမ ျမတ္ႏိုးခဲ့ရဖူးေသာ ကိုကိုႀကီး၏ ေမးေစ့ကေလးကို အသာနမ္းလိုက္မိသည္။ ကိုကိုႀကီးမွာ ကား ေမာင္းေနတာမို ့ ရုတ္တရက္ အံ့ၾသသြားၿပီးမွ သူမရဲ ့နဖူးေလးကို ညင္သာစြာ တစ္ခ်က္နမ္း လိုက္သည္။ ဒါ သူမတို ့ရဲ့ အသန္ ့စင္ဆံုး ခ်စ္ခရီး ႏွဳတ္ဆက္ပြဲ ဆိုတာ သိေနေသာ သူမက ပါးျပင္ေပၚ က်လာေသာ မ်က္ရည္ စက္မ်ားကို ကိုကိုၾကီး မျမင္ေအာင္ သုတ္လိုက္ရသည္။
သိပ္ခ်စ္တဲ့ သူမတို ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ နိဂံုးဟာ ဒါပဲလား။ သူမကို အိမ္ျပန္ပို ့ေပးၿပီး ကိုကိုႀကီး အိမ္ ျပန္သြားခဲ့သည္။ အတားအဆီး ကင္းမဲ့ေသာ မ်က္ရည္တို ့က စမ္းေရႏွယ္ တသြင္သြင္ စီးလွ်က္။ ေနာက္ကား တစ္စီးႏွင့္ ျပန္လာေသာ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတို ့၏ အၾကည့္က သူမကို နားလည္ သည့္အလား ၾကင္နာစြာ၊ ထို ့ေနာက္ ဧည့္ခန္းထဲမွ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ဧည့္ခန္း ထဲတြင္ သူမ ရွိဳက္သံတို သာၾကီးစိုး လ်က္။
ေတြေ၀ ေပ်ာ့ညံ့သူအျဖစ္ နာၾကည္း အျပစ္တင္လိုက္ပါေတာ့ ကိုကုိႀကီးရယ္။ နာၾကည္း မုန္းေမ့ သြားႏိုင္ ပါေစေတာ့။ အခုခ်ိန္ဆို ကိုကိုႀကီး စာဖတ္ေနေလာက္ၿပီ။ ညက အေခါက္ေခါက္ အခါခါေရးၿပီးမွ အဆံုးသတ္ ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ စာကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္လာသည္။
ခ်စ္ေသာကိုကိုႀကီး
အရာ၀တၳဳတစ္ခုကို စြန္ ့လႊတ္ရမယ္ဆိုေတာ့မွ အဲဒီ ပစၥည္းတစ္ခုအေပၚမွာရွိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ တြယ္ၿငိမ္မွဳကို ပိုၿပီး သိလာရပါတယ္။ အခုလည္း ကိုကိုႀကီးကို စြန္ ့လႊတ္ရမယ္ဆိုေတာ့မွ ကိုကိုၾကီးကို ကေလး ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္လဲဆိုတာ တုန္လွဳပ္စြာနဲ ့ သိခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုႀကီးရယ္ ဘယ္လိုမွ ေျဖသိမ့္လို ့ မရေတာ့ပါဘူး။ ကေလးကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါေတာ့။ ကေလးရဲ ့ ေတြေ၀ ေပ်ာ ့ည့ံတဲ့စိတ္ေတြက ကေလး ကို အႏိုင္ယူသြားခဲ့ၿပီ။ ကိုကိုႀကီး ကေလးကို ေမ့ပစ္လိုက္ပါေတာ့။ ကိုကိုႀကီးရဲ ့အခ်စ္နဲ ့ မထိုက္တန္ ေလာက္ေအာင္ပဲ ကေလး အတၱႀကီးခဲ့မိပါတယ္။
ကိုကိုႀကီးကို မခ်စ္လို ့မဟုတ္ပဲ ခ်စ္လ်က္နဲ ့ ခြဲခြာခဲ့တာပါ။ ကေလးကိုယ္ကေလး ခ်စ္ သေလာက္ ကိုကိုႀကီးကို မခ်စ္ႏိုင္ဘူးလို ့သိလာခဲ့ရတယ္။ ကိုကိုႀကီးကို လက္ထပ္ရင္ ကေလး ဟာ ကိုကိုႀကီးနဲ ့ေသကြဲ ကြဲ ရမယ္တဲ့ေလ။ ကေလးေလ ကိုယ့္အသက္ကို ေလာင္းေၾကး ထပ္ၿပီး ကိုကိုႀကီးကို လက္မထပ္၀့ံဘူး၊ မ်က္စိမိွတ္ၿပီးမစြန္ ့စားရဲခဲ့ဘူး။ ကေလးရဲ ့သတၱိမရွိမွဳ၊ အတၱႀကီး မွဳေတြေၾကာင့္ ပါပဲ။ ကိုကုိႀကီး လက္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ ေဗဒင္ဆရာရဲ ့ေဟာေျပာမွဳ၊ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုႏွင့္ ကိုကိုႀကီးကို ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ ေတြ အၾကာႀကီး မေစာင့္ခိုင္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
အခုဆို ကိုကိုႀကီးလည္း အသက္ 35 ႏွစ္ဆိုေတာ့ လက္ထပ္သင့္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကိုကိုႀကီးအတြက္ သင့္ေလ်ာ္မဲ့ ဂုဏ္ျဒပ္တူ၊ ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မိန္းကေလးေတြ အမ်ား ႀကီးရွိပါတယ္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ကိုကိုႀကီးကို စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ကေလး ခရီးထြက္သြားပါၿပီ။ လိုက္မရွာပါႏွင့္။ ေက်ာင္းဖြင့္ မွ ျပန္လာခဲ့ပါမယ္။
ကိုကိုႀကီးကို လက္မထပ္ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းအရင္းကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု သိခ်င္ရင္ ေမေမ့ ကို ေမးႏိုင္ပါတယ္။ လြန္တာရွိရင္ ၀ႏၵာမိပါ ကိုကိုႀကီး။
ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေစ။
တစ္ခါတုန္းက
ကေလး
သူမကိုယ္ သူမ ျပန္လည္ သတိထားမိခ်ိန္တြင္ သူမသည္ အတၱတံခါး၀ သို ့ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ မိမိ ကိုယ္မိမိ ခ်စ္ျခင္း၏ အတၱသည္ ကိုကိုႀကီး၏ ဘ၀ထဲမွ ထြက္ခြာသြားႏိုင္ဖို ့ အင္အားမ်ား ျဖစ္ထြန္းေစခဲ့ သည္။ ထိုအတၱကပဲ သူမကို အေ၀းသို ့ တြန္းထုတ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ ေရာက္ရွိေနေသာ အတၱတံခါး၀မွ ျပန္လွည့့္၀င္ရန္ စိတ္ကူးမရွိေတာ့ပါ။ သာ၍ ေ၀းရာဆီ သို ့သာ သူမ သြားရပါေတာ့မည္။
| ၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ၊ အပ်ိဳစင္မဂဇင္း |
1 comments:
၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ၊ အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္းပါ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ပါ။
(၁၁ ပုဒ္ေျမာက္ မဂၢဇင္း၀တၳဳ)
Post a Comment