၀တၳဳ ဖြင့္ပံု ဖြင့္နည္းနဲ ့ ပတ္သက္လို ့ ေနာက္ထပ္ ေျပာခ်င္တဲ့ နည္းလမ္းအခ်ိဳ ့ကေတာ့
(၁) ဇာတ္လမ္းရဲ့ အလယ္ပိုင္းနဲ ့ စဖြင့္ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ဇာတ္ရွိန္ အျမင့္ဆံုး ျဖစ္မဲ့ အခန္းမတိုင္ခင္ တစ္ခန္း ေလာက္က စဖြင့္ပါ။ ဒါေပမဲ ့ ပ်င္းစရာ ေကာင္းတဲ့ အခန္းမ်ိဳးနဲ ့ မစပါနဲ ့။
(၂) အဓိက ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ ့ စာဖတ္သူကို အရင္ ေတြ ့ေပးပါ။ အဓိက မက်တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ေနာက္ မွ ပြဲထုတ္ပါ။ အေသးအဖြဲ ျပသနာေလးေတြကို မတင္ျပမီ အဓိက ျပသနာကို အရင္တင္ျပပါ။
(၃) ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေကာင္ခ်င္းရဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ အေျခအေန တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ထားရွိတဲ့ တံု ့ျပန္မႈတို ့ကို တိတိက်က် ေပၚလြင္ေအာင္ ေဖာ္ျပပါ။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ မ်ိဳးစံုေအာင္ ထည့္ပါ။ ဒါမွလည္း စာဖတ္သူ အေနနဲ ့ အားလံုးကို ႀကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ စကားေျပာထဲမွာ သူတို ့ရဲ့ စရိုက္ကို ပရိသတ္ သိသာလာေအာင္ သဲလြန္စေလးေတြ ထည့္ေပးထားပါ။
(၄) ဇာတ္အဖြင့္မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သနားေနတဲ့ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ထဲနဲ ့ ဘယ္ေတာ့မွ မစပါနဲ ့။ တစ္ေယာက္ထဲနဲ ့ စမယ္ဆိုရင္လည္း ျပသနာ တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနတဲ့ အေန အထားနဲ ့စပါ။
(၅) ၀တၳဳေနာက္ပိုင္းမွာ အေရးပါမယ့္ အခ်က္အလက္ တစ္ခုခုကို သဲလြန္စ ေပးထားပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါကို ဖတ္ၿပီး စာဖတ္သူက ဇာတ္ကို ေစာေစာစီးစီး ႀကိဳၿပီး ခန္ ့မွန္းလို ့ရေလာက္ေအာင္အထိ မေပးပါနဲ ့။
(၆) တခါတည္း ခ်ေရးလိုက္တဲ့ စာမူၾကမ္းနဲ ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေက်နပ္ပါနဲ ့။ ၀ါက် တခုခ်င္း ေျပာင္ေျမာက္လာ ေအာင္ ထပ္ဖန္ တလဲလဲ ျပင္ဆင္ၿပီး ေခ်ာသထက္ ေခ်ာေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ဒါမွ စာဖတ္ ပရိသတ္ ကိုယ့္စာပိုဒ္ ကို စဖတ္လိုက္တာနဲ ့ အာရံု၀င္ စားလာပါလိမ့္မယ္။
(၇) စာတစ္မ်က္နွာၿပီး တစ္မ်က္နွာ လက္က မခ်တမ္း ဖတ္ခ်င္လာေအာင္ အစမွာ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးတဲ့ လွ်ိဳ ့၀ွက္ ျပသနာ တစ္ခု ပါ၀င္လာေစဖို ့နဲ ့ အဆံုးမွာ အသည္းတေအးေအး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။
(၈) ၀တၳဳလတ္တို ့၊ ၀တၳဳရွည္တို ့နဲ ့ စာရင္ ၀တၳဳတိုရဲ့ အဖြဲ ့က ပိုအေရးႀကီးတဲ့အတြက္ ပထမဆံုး စာပိုဒ္ဟာ အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သတိခ်ပ္ပါ။
(၉) ဇာတ္ကို ဘယ္လို အဆံုးသတ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာ စာဖတ္သူ ဘယ္လိုမွ ႀကိဳတင္ တြက္ဆလို ့ မရပါေစနဲ ့။ ႀကိဳတင္ တြက္လို ့ ရတာနဲ ့ တၿပိဳင္နက္ ဆက္ဖတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သတိျပဳပါ။ ကိုယ္က စာဖတ္သူ ထက္ ေရွ ့တစ္လွမ္း ပိုေရာက္ႏိုင္ပါေစ
၀တၳဳအစမွာထဲက ဘယ္လို ဆံုးေတာ့မယ္ဆိုတာ ေျပာထားမယ္ ဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ သဲလြန္စ ထားေပးမယ္ ဆိုရင္ ဘာနဲ ့တူလဲ ဆိုေတာ့ အသက္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ ့ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီး ဘ၀ကို တမ္းတ ေနသလို ပါပဲတဲ့။
(၁) ဇာတ္လမ္းရဲ့ အလယ္ပိုင္းနဲ ့ စဖြင့္ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ဇာတ္ရွိန္ အျမင့္ဆံုး ျဖစ္မဲ့ အခန္းမတိုင္ခင္ တစ္ခန္း ေလာက္က စဖြင့္ပါ။ ဒါေပမဲ ့ ပ်င္းစရာ ေကာင္းတဲ့ အခန္းမ်ိဳးနဲ ့ မစပါနဲ ့။
(၂) အဓိက ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ ့ စာဖတ္သူကို အရင္ ေတြ ့ေပးပါ။ အဓိက မက်တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ေနာက္ မွ ပြဲထုတ္ပါ။ အေသးအဖြဲ ျပသနာေလးေတြကို မတင္ျပမီ အဓိက ျပသနာကို အရင္တင္ျပပါ။
(၃) ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေကာင္ခ်င္းရဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ အေျခအေန တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ထားရွိတဲ့ တံု ့ျပန္မႈတို ့ကို တိတိက်က် ေပၚလြင္ေအာင္ ေဖာ္ျပပါ။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ မ်ိဳးစံုေအာင္ ထည့္ပါ။ ဒါမွလည္း စာဖတ္သူ အေနနဲ ့ အားလံုးကို ႀကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ စကားေျပာထဲမွာ သူတို ့ရဲ့ စရိုက္ကို ပရိသတ္ သိသာလာေအာင္ သဲလြန္စေလးေတြ ထည့္ေပးထားပါ။
(၄) ဇာတ္အဖြင့္မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သနားေနတဲ့ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ထဲနဲ ့ ဘယ္ေတာ့မွ မစပါနဲ ့။ တစ္ေယာက္ထဲနဲ ့ စမယ္ဆိုရင္လည္း ျပသနာ တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနတဲ့ အေန အထားနဲ ့စပါ။
(၅) ၀တၳဳေနာက္ပိုင္းမွာ အေရးပါမယ့္ အခ်က္အလက္ တစ္ခုခုကို သဲလြန္စ ေပးထားပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါကို ဖတ္ၿပီး စာဖတ္သူက ဇာတ္ကို ေစာေစာစီးစီး ႀကိဳၿပီး ခန္ ့မွန္းလို ့ရေလာက္ေအာင္အထိ မေပးပါနဲ ့။
(၆) တခါတည္း ခ်ေရးလိုက္တဲ့ စာမူၾကမ္းနဲ ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေက်နပ္ပါနဲ ့။ ၀ါက် တခုခ်င္း ေျပာင္ေျမာက္လာ ေအာင္ ထပ္ဖန္ တလဲလဲ ျပင္ဆင္ၿပီး ေခ်ာသထက္ ေခ်ာေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ဒါမွ စာဖတ္ ပရိသတ္ ကိုယ့္စာပိုဒ္ ကို စဖတ္လိုက္တာနဲ ့ အာရံု၀င္ စားလာပါလိမ့္မယ္။
(၇) စာတစ္မ်က္နွာၿပီး တစ္မ်က္နွာ လက္က မခ်တမ္း ဖတ္ခ်င္လာေအာင္ အစမွာ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးတဲ့ လွ်ိဳ ့၀ွက္ ျပသနာ တစ္ခု ပါ၀င္လာေစဖို ့နဲ ့ အဆံုးမွာ အသည္းတေအးေအး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။
(၈) ၀တၳဳလတ္တို ့၊ ၀တၳဳရွည္တို ့နဲ ့ စာရင္ ၀တၳဳတိုရဲ့ အဖြဲ ့က ပိုအေရးႀကီးတဲ့အတြက္ ပထမဆံုး စာပိုဒ္ဟာ အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သတိခ်ပ္ပါ။
(၉) ဇာတ္ကို ဘယ္လို အဆံုးသတ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာ စာဖတ္သူ ဘယ္လိုမွ ႀကိဳတင္ တြက္ဆလို ့ မရပါေစနဲ ့။ ႀကိဳတင္ တြက္လို ့ ရတာနဲ ့ တၿပိဳင္နက္ ဆက္ဖတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သတိျပဳပါ။ ကိုယ္က စာဖတ္သူ ထက္ ေရွ ့တစ္လွမ္း ပိုေရာက္ႏိုင္ပါေစ
၀တၳဳအစမွာထဲက ဘယ္လို ဆံုးေတာ့မယ္ဆိုတာ ေျပာထားမယ္ ဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ သဲလြန္စ ထားေပးမယ္ ဆိုရင္ ဘာနဲ ့တူလဲ ဆိုေတာ့ အသက္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ ့ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီး ဘ၀ကို တမ္းတ ေနသလို ပါပဲတဲ့။
0 comments:
Post a Comment