On 0 comments

၀တၳဳေတြရဲ့ အဂၤါရပ္ေတြထဲမွာ “စကားေျပာ” ဟာ အႀကီးေလးဆံုး တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ ထားရပါတယ္။ သူက ဇာတ္ေကာင္ စရိုက္ကို ဆက္တိုက္ အဆက္မျပတ္ ေဖာ္ျပသြားရင္း ဇာတ္အိမ္ကိုလည္း တစ္ကြက္ၿပီး တစ္ကြက္ ေရြ ့လ်ား သြားေစရပါတယ္။ ဒီတာ၀န္ ၂ရပ္ကို ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မွသာ ၀တၳဳေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ခံယူထားအပ္တဲ့ “ျပ၊ မေျပာနဲ ့” ဆုတဲ့အခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္း ေပးႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စကားေျပာက ဇာတ္အိမ္ ရဲ့ တင္းမာမႈ အေျခအေန ဇာတ္လမ္းကို ေဖာ္ျပမယ္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အခ်င္း ခ်င္း ဆက္ဆံေရး အေျခအေန၊ ဆက္သြယ္မႈ၊ လႈပ္ရွားမႈ၊ ေလယူေလသိမ္းနဲ ့ ဇာတ္အိမ္တည္ေနရာတုိ ့့ကိုေဖာ္ျပေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို ့ “စကားေျပာက ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္မွာ ပါ၀င္ဖြဲ ့စည္းရမယ့္ အဂၤါရပ္ေတြထက္ ပိုၿပီး အနုပညာေျမာက္ဖို ့ လိုပါတယ္။” လို ့ ဆိုခဲ့တာပါ။

ဒီေနရာမွာ ‘အႏုပညာ’ ဆုိတဲ့ စကားလံုးဟာ ေသာ့ခ်က္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို ့ စာေရးသူ အားလံုးအေနနဲ ့ ‘စကားေျပာ’ ရဲ့ တာ၀န္တစ္ရပ္ ျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ကို ေဖာ္ျပႏိုင္ေအာင္ ေရးႏိုင္စြမ္း ရွိရပါမယ္။ ကၽြန္မတို ့ ၀တၳဳေတြထဲမွာ ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ရဲ့ အဆင့္အတန္း၊ အသက္အရြယ္၊ လိင္အမ်ိဳး အစား၊ ပညာအရည္အခ်င္း၊ အသိဥာဏ္ အေျခအေန၊ စိတ္ဓာတ္ အေျခအေနေတြ ကို ေဖာ္ျပႏိုင္ရပါမယ္။

၀တၳဳတစ္ပုဒ္မွာ စာဖတ္သူဟာ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ထဲမွာ ပါေနတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ သူက ေဘးက ၾကည့္တဲ့ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္တို ့အေနနဲ ့ ‘စကားေျပာ’ နဲ ့ ပတသက္ၿပီး ပထမဆံုး ထုတ္လို ့ရတဲ့ ဥပေဒသကေတာ့ “ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ ေျပာစကားဟာ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ ေျပာတာပဲ ျဖစ္ပါေစ” ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ (စာဖတ္သူကို လွမ္းေျပာတာ မျဖစ္ပါေစနဲ ့)

စာေရးဆရာ ေဒးဗစ္ဟာဒဲလ္ရဲ့ The Undesirable ၀တၳဳမွာ အေဖနဲ ့ သား စကားေျပာၾကတာကို ဒီလို ေရးထားပါတယ္။

“အေဖ”

အေဖက လည္ေခ်ာင္းသံ ေပးတယ္။

“အေဖ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ နားေထာင္ေနလား”

အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္တယ္။

“ဘာလဲကြာ”

အေဖ့အသံက အလုပ္ရႈပ္ေနလို ့ စိတ္တိုသံပါေနတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ နားမေထာင္ခ်င္ရင္ ဘာျဖစ္လို ့ ေမးသလဲ အေဖရ”

ကၽြန္ေတာ္က အေဖ့ကို ေအာ္လိုက္တယ္။ အေပၚထပ္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္း ရွိရာကို ေျခေဆာင့္တက္လာခဲ့ၿပီး တံခါးကို ခပ္ျပင္းျပင္း ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။

ဒီစာပိုဒ္ကို ၾကည့္ရင္ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ မေျပလည္မႈကို သိသာေပမဲ့ စာဖတ္သူကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေျပာတဲ့ စကားမ်ိဳး မပါဘူး။ စာဖတ္သူက သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ေရွ ့ဆက္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ရံုပဲ ရွိတယ္။ စာေရးဆရာရဲ့ အလုပ္က စာဖတ္သူကို စကားလွမ္း မေျပာပဲနဲ ့ ဇာတ္ကြက္ကို နားလည္သြားေအာင္ ဖန္တီး ေပးၾကဖို ့ပါပဲ။ ဒီေတာ့ စာေရးဆရာက စကားေျပာကို ေရးတဲ့ ေနရာမွာ အျပင္မွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ အတိုင္း ယံုၾကည္ခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေရးရင္း ဇာတ္လမ္းကို ဆြဲေဆာင္သြား ဖို ့ပါပဲ။

“ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ အခ်ိတ္အဆက္ မိေနေအာင္ ဖန္တီးၾကၿပီးရင္ စာေရးဆရာ အတြက္ လိုအပ္ခ်က္က ထိေရာက္တဲ့ စကားေျပာေတြ ဖန္တီးေပးဖို ့ပဲ လိုပါေတာ့ တယ္။” ဒါက စကားေျပာနဲ ့ ပတ္သက္တဲ့ ဒုတိယေျမာက္ ဥပေဒသ ျဖစ္ပါတယ္။

“ဇာတ္ေကာင္တို ့သည္ စာဖတ္သူ ထင္တာထက္ ပို၍ စကားနည္း ၾကသည္” တဲ့။ ကၽြန္မ ေျပာခဲ့သလို စကားေျပာက ၀တၳဳေတြမွာ အင္မတန္ ႀကီးေလးတဲ့ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရတာ ဆိုေတာ့ ၀တၳဳမွာ စကား တိုတို တုတ္တုတ္ပဲေျပာ ဒါေပမဲ့ ဒီစကားက အဓိပၸာယ္ အမ်ားႀကီး ရွိရမယ္။ စကားေျပာထဲမွာ ထည့္တတ္ၾကတဲ့ အား၊အင္း၊ ဟင္း ဟင္း စတာေတြ ျဖဳတ္္ႏိုင္သေလာက္ ျဖဳတ္ ပစ္ပါ။

စကားေျပာနဲ ့ ပတ္သက္တဲ့ တတိယေျမာက္ ဥပေဒသကေတာ့ “ရင္တြင္း ခံစားမႈ ျပင္းထန္လာေလ၊ ခံစားရတဲ့သူမွာ စကားနည္း သြားေလပါပဲ”တဲ့။

ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္ဆိုတာ ျပခ်င္ရင္ စကားေျပာရင္း တ၀က္တပ်က္နဲ ့ ရပ္ပစ္ႏိုင္ပါ တယ္။ စကားတစ္လံုးတည္း ေျပာခိုင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလို ျပလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ဇာတ္ရွိိန္ ျမင့္လာေစသလို စာဖတ္သူကိုလည္း ဇာတ္ထဲ စီးေမ်ာလာေစပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စကား တစ္၀က္တစ္ပ်က္ကို စာဖတ္သူက ဆက္ျဖည့္ရေတာ့မွာကိုး။

မေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ေၾကာက္ရြံ ့ျခင္း၊ မနာလို ၀န္တိုျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္းတို ့ဟာလည္း ဇာတ္ေကာင္ေတြၾကားမွာ စကား နည္းေစပါတယ္။ စကား တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ေျပာတာေတြ၊ အဆက္အစပ္မရွိ ေကာက္ခါ ငင္ခါ ေျပာလိုက္တာေတြ၊ ေျပာခ်င္ တဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ ့ ဆန္ ့က်င္ဘက္ (ရြဲ ့ၿပီး) ေျပာလိုက္တာေတြ၊ ဘာမွ မေျပာပဲ တိတ္တိတ္ကေလး ေနလိုက္တာေတြဟာ ဇာတ္ကို တင္းမာေစပါတယ္။ ဒါက စကားေျပာနဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး ထုတ္ယူႏိုင္တဲ့ စတုတၳေျမာက္ ဥပေဒသကေတာ့ “လႈပ္ရွားမႈက စကား ေျပာသည္” ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ေတြ ့ဘ၀မွာ စကားေျပာနဲ ့ တြဲလာတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ ရွိတယ္။ အသံေန အသံထား၊ မ်က္ႏွာ အမူအရာ၊ ေလယူေလသိမ္း၊ ကုိယ္ဟန္ အမူအရာေတြက စကားေျပာေနတဲ့သူ ဘာအဓိပၸာယ္နဲ ့ ေျပာေနလဲဆိုတာ ပိုမို ေပၚလြင္လာေအာင္ အေထာက္အကူ ျပဳပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို ့ ၀တၳဳေတြထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ေျပာေနတဲ့စကား ပိုၿပီး ထိေရာက္ေအာင္၊ အဓိပၸာယ္ ေပၚလြင္ ေအာင္ အမူအရာေလးေတြ ထည့္ေပးဖို ့ လိုပါတယ္။ ဒီအမူအရာေတြ ထည့္သြင္းေပးျခင္းအားျဖင့္ ဇာတ္ေကာင္ရဲ့ ရင္ထဲက ခံစားမႈ ကိုပါ စာဖတ္သူက ပိုျပီး နားလည္မႈ ရသြားေစပါတယ္။

ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္း မဆိုင္၀ံ့တာ၊ လက္ခ်င္း ပြတ္ေနတာ၊ နဖူးကုိ လက္နဲ ့ ပြတ္တာ၊ ႏႈတ္ခမ္း ကို လွ်ာကို လ်က္လိုက္တာ၊ ေျခဖ်ားနဲ ့ စည္းခ်က္လိုက္ေနတာ၊ နားထဲ လက္ထိုးသြင္းၿပီး လႈပ္ခါေနတာ၊ ေခါင္းကို ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ခ်ိဳးလိုက္တာ၊ မဆံုးႏိုင္ေလာက္တဲ့ အမူအရာေတြ အားလံုးဟာ အတြင္းစိတ္ကို ေဖာ္ျပေနတာပါပဲ။ ဒီအမူအရာေလးေတြ ထည့္ေရး ေပးတာက စာဖတ္သူအတြက္ ပိုၿပီး ထိေရာက္ပါတယ္။ စကားေျပာေကာ၊ အမူအရာပါ ျပလိုက္ရင္ စာဖတ္ရင္းနဲ ့ပဲ ဇာတ္ေကာင္ရဲ့ အသံကို ၾကားေယာင္ရင္း အမူအရာကိုပါ ျမင္လာေစပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ခံစားရတဲ့ ဇာတ္ရွိန္ကို ျမင့္တက္လာ ေစပါတယ္။ တစ္ခါ တစ္ရံမွာ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို စကားမေျပာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေစျခင္းက ဇာတ္ရွိန္ကို ျမင့္တက္လာေစတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ တင္းမာ ေနတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ စကားေျပာတာထက္ မေျပာတာက ပိုၿပီး ထိေရာက္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ တံု ့ျပန္မႈ ရွိရပါမယ္။ စကား ေျပာဆိုတာ ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ျပဳလုပ္ေနျခင္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာ စာေရးသူက သတိထား ရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ အျပန္အလွန္ စကားေျပာ ၿပီးၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ဇာတ္ကြက္က အစကနဲ ့ မတူေတာ့ပဲ ျခားနား သြားရပါမယ္။ တစ္စံုတစ္ခု ထူးျခားလာ ရပါမယ္။ ေျပာင္းလဲမႈ ရွိတယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ရမယ္။ “ထိေရာက္တဲ့ စကားေျပာ” ေတြသာ ဖန္တီးႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ဇာတ္က ေရွ ့ကို ေရြ ့လ်ားလာၿပီး အရွိန္ရလာမွာပါပဲ။

စကားေျပာရဲ့ အႏုပညာက ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ထိုးထြင္းျမင္ႏိုင္ျခင္းပါပဲ။ ပထမ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ရွာေဖြ ေတြ ့ရွိမယ္။ ဒုတိယအဆင့္က သူတို ့ကို ေဖာ္ျပေပးမယ္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္က သူတို ့ရဲ့ ရင္ထဲ အနက္ရႈိင္းမွာ ရွိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို စာေရးသူ က “စကားေျပာ”က တဆင့္ စာဖတ္သူ သိလာေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ေပးျခင္းပါပဲ။ ကိုယ္ေတြ ့တာ ျမင္တာကို အႏုပညာ ေျမာက္ေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ရင္ စာဖတ္သူ ရင္ထဲမွာ စာေရးသူ ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ တကယ့္ သက္ရွိ တစ္ေယာက္လို ျမင္လာမွာ မလဲြပါဘူးလို ့ စာေရးဆရာမ အဲ(န္)ဟာလီမဲ(န္) က ေျပာျပထားပါတယ္။




0 comments:

Post a Comment