တို႔တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အလွဆံုး အရာလို႔ လူတိုင္းက တင္စားၾကတဲ့ မ်က္၀န္း နက္နက္ ေတာက္ေတာက္ပပေတြရဲ႕ အၾကည့္ေအာက္မွာ ေမာင့္ရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြ ဆူညံသြားေစခဲ့တယ္တဲ့လား။ တစ္ခုေသာ ခရစၥမတ္ မတိုင္ခင္ ညတစ္ညမွာ ကာရယ္စင္းဂင္းလိုက္ဆိုတဲ့ တို႔ရဲ႕အဖြဲ႕နဲ႕အတူ လိုက္ပါလာခဲ့တဲ့ တစ္ဦး တည္းေသာ ျမန္မာေကာင္ေလးဟာ ေမာင္ျဖစ္ေနခဲ့တာဟာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ဆံုျခင္းရဲ႕ အစေနာ္။
ကားတစ္စီးနဲ႔ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ သီခ်င္းေတြ သီဆိုၾကတဲ့အခါ အိမ္တစ္အိမ္ကို ဆင္းၿပီ ဆိုရင္ တို႔အနားမွာ ေမာင္ ရွိေနတတ္တာ။ ကားေပၚ ျပန္ထိုင္လိုက္တိုင္းမွာလည္း တို႔ရဲ႕ေဘးမွာ ထိုင္တတ္ တာေတြဟာ တိုက္ဆိုင္မႈသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆေပမဲ့ ဒါေတြဟာ ေမာင့္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈေတြတဲ့လား။
လမ္းတေလွ်ာက္လံုး အစအေနာက္သန္တဲ့ တို႔ရဲ႕ ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္မႈေအာက္မွာ ကားတစ္စီး လံုး ပ်င္းရိ ငိုက္ျမည္းခ်ိန္ မရွိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တ၀ါး၀ါး ရယ္ေနၾကခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေစ့ ၿပံဳးရင္း သာ ၾကည့္ေနတတ္ခဲ့တာကို ညတစ္၀က္က်ိဳးေလာက္မွ တို႔က စတင္ သတိထားခဲ့တာ။ သီခ်င္းဆိုၾကတဲ့ အခါတိုင္းမွာလည္း အသံ ခပ္စူးစူးနဲ႔ လက္ထဲက ျခဴကို တခၽြင္ခၽြင္ တီးရင္း ေပ်ာ္ျမဴးစြာ သီဆိုတတ္တဲ့ တို႔ရဲ႕ နားမွာ အသံတိုးတိုးနဲ႔ လိုက္ဆိုတတ္တဲ့ သူ႔ပံုစံကို သတိထားမိခဲ့ၿပီ။ အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ကိုခင္ဦးဆီက သီခ်င္း စာရြက္ေတာင္းၿပီး တို႔တေတြနဲ႔အတူ သီခ်င္း လိုက္ဆိုႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ သူ႔ပံုစံကို ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ခင္သြားမိတယ္။
ည(၈)နာရီေက်ာ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ တို႔ရဲ႕အဖြဲ႕ဟာ မနက္(၅)နာရီမွာ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ တို႔အိမ္ကို၀င္ၾကတယ္။ အိမ္က ခ်က္ေပးထားတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးပူပူကို ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အားပါးတရ စားၾကတယ္ေလ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ခင္မင္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ မင္းရဲ႕အနားမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မင္းကို တာ၀န္ေက်႐ံုထက္ ပိုၿပီးမ်ား ဧည့္ခံခဲ့မိသလား။ တို႔ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တို႔ကိုယ္တိုင္လဲ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိတာကိုး။
''သက္မွဴး ေနာက္ေန႔ေတြ အိမ္လာလည္လို႔ ရမလားဟင္"
တိုးတိတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ အေမးအဆံုးမွာ တို႔ ေယာင္ယမ္းၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သတိရၿပီး "ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"လိ္ု႔ ေမးေတာ့
"သက္မွဴးကို ခင္လို႔၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခ်င္လို႔"တဲ့။
ေနာက္ထပ္ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ေတာ့တာ သူတို႔ အားလံုး ျပန္တဲ့အထိပါပဲ။ တကယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ေန႔က မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ဆံုေတြ႕မႈဟာ အဆံုးသတ္သင့္ၿပီေပါ့။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ထဲမွာ သတိရမိသလို ရွိေပမယ့္ ခရစၥမတ္ ပြဲေတာ္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔ သူ႔ကို ခဏေမ့ထားမိတယ္။
ခရစၥမတ္ေန႔မွာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းက ထြက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ကိုခင္ဦးက''နင့္ဆီကို ဧည့္သည္ ေရာက္ေနတယ္"တဲ့။
ဘယ္သူလာတာလဲဆိုၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ဘုရားေက်ာင္း အ၀င္၀နားေလးက အုတ္ခံုမွာ ထိုင္ေနတဲ့သူ၊ သူ႔ရဲ႕ေဘးမွာလဲ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသေလာက္နီးပါး ႀကီးမားတဲ့ အထုတ္ႀကီး တစ္ထုတ္ကိုပါ ေတြ႕ရတယ္။
ထင္မထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ေပ်ာ္သြားမိတာကို ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ သူ႔ အနားကိုေရာက္ေတာ့ "Marry Charismas and Happy New Year သက္မွဴး" ဆိုၿပီး တို႔လက္ထဲကို သူ႔ေဘးက အထုပ္ႀကီး ထည့္ေပး တယ္။
"Chrismas လက္ေဆာင္ ေပးတာမို႔ မျငင္းနဲ႔ေနာ္ သက္မွဴး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္ရင္ လက္ခံပါ"တဲ့၊ တို႔ မယူမခ်င္း ျပန္မွာ မဟုတ္တဲ့ပံုစံနဲ႔ အတင္းေပးေနတာမို႔ မယူခ်င္ ယူခ်င္နဲ႔ လွမ္းယူလိုက္ရတယ္။
"ေျဖၾကည့္ေနာ္" ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕စကားသံကို လိုက္နာစြာနဲ႔ အထုပ္ကို ေျဖၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျဖဴေဖြး ဆြတ္ေနေသာ panda အေမြးပြရုပ္ႀကီး။ တို႔ အရမ္းကို သေဘာက် သြားမိတယ္။ ၾကည့္ပါဦး အ႐ုပ္ႀကီးက တေပြ႕တပိုက္ႀကီး ခႏၶာကိုယ္ ေသးေကြးလွတဲ့ တို႔ရဲ႕ တစ္၀က္ေလာက္ ရွိတယ္။
''ကၽြန္ေတာ္ သက္မွဴးကို စေတြ႕ေတာ့ baby doll ေလးကို ျမင္ရသလိုပဲ။ အထူးသျဖင့္ သက္မွဴးရဲ႕ မ်က္လံုးေလး ေတြက baby doll မ်က္လံုးေလးေတြ အတိုင္းပဲ။ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကေလးေလးနဲ႔ အရမ္း တူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေလး အတြက္ အ႐ုပ္လက္ေဆာင္ ၀ယ္လာေပးတာ။ ႀကိဳက္ရဲ႕လားဟင္?"
''ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေစ်းႀကီးမွာေပါ့ အားနာ . . . . .''
တို ့စကားဆံုးေအာင္ ေျပာခြင့္ မေပးခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန႔က သူ႔အ႐ုပ္ကို ျငင္းမရစြာနဲ႔ ယူလိုက္ရသလို သူ႔ ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔ လက္ခံ လိုက္ရတယ္။ ဒီႏွစ္ ခရစၥမတ္မွာေတာ့ ေမာင္ႏွေတြ အားလံုးထဲမွာ တို႔ ရတဲ့လက္ေဆာင္က အႀကီးဆံုးေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ခင္မင္မႈ ေန႔ရက္ေတြ တိုးခဲ့ရတယ္။ ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ မသင့္မွန္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိထား ရက္နဲ႔ ေရွ႕ဆက္ တိုးဖို႔ ႀကိဳးစားလာတဲ့ သူ႔ကို တို႔ မတားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ႔အေပၚ တြယ္တာလာမိတဲ့ တို႔ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကိုလည္း တို႔ကိုယ္တိုင္ မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
မီးဆိုတာ မေလာင္ခင္က တားရတယ္တဲ့။ တားဖို႔ေတာ့ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ ျမင္ခဲ့ဘူး။ တို႔အိမ္ကို သူ ခဏ ခဏ လာလည္တယ္။ တို႔ရဲ႕ က်ဴရွင္ေတြ၊ သင္တန္းေတြ ဆင္းတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ အၿမဲတမ္း ရွိေနတတ္ခဲ့တယ္။ ၾကာလာေတာ့ သူ႔အၿပံဳး၊ သူ႔မ်က္လံုးက ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ ခံစား တတ္ခဲ့ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဒါဟာ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ဦးေႏွာက္က အခ်က္ေပးတယ္။ အဲဒီအသိကို ႏွလံုးသားက လက္မခံႏိုင္ဘူး။ သူလာခ်ိန္ေတြမွာ မေတြ႕ေအာင္ ေရွာင္ဖို႔ ေတြ႕ရင္ေတာင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မေျပာဆိုမိဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာ မေနႏိုင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
သူ႔ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ေတြ ေရွ႕မဆက္ေအာင္ သြယ္၀ိုက္ၿပီး တားဖို႔ႀကိဳးစားတိုင္း ''ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ လက္ထပ္ျခင္းကို ဘယ္လို နားလည္ထားလဲ။ သက္မွဴး" လို႔ ေမးတတ္ခဲ့တယ္။
ဒီေမးခြန္းကို တို႔ မေျဖခ်င္ပါဘူး။ တို႔ကိုယ္တိုင္လဲ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ လက္ထပ္ျခင္းကို ခြဲျခားစြာ ျမင္တတ္ တဲ့သူပါ။ အထူးသျဖင့္ သူနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေပါ့။ ဖြင့္မေျပာခဲ့ေပမဲ့ သူ႔ရင္ထဲက အခ်စ္ကို တို႔ ျမင္ႏိုင္ခဲ့ သလို တို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း သူ ေတြ႕ခဲ့မွာပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနၾကမွန္း သိရက္နဲ႔ ေျပာတဲ့ စကားထဲမွာ အခ်စ္အေၾကာင္း မပါေအာင္၊ ေနထိုုင္တဲ့ အျပဳအမူထဲမွာ သံေယာဇဥ္ အရိပ္အေငြ႕ မပါ ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႔ ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့''နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကိ္ု ေရွ႕ဆက္တိုးမယ္ဆိုရင္လဲ သတၱိရွိရွိ ေရွ႕တိုးလိုက္၊ ေနာက္ ဆုတ္မယ္ဆိုရင္လဲ ျပတ္ျပတ္ သားသား၊ အၿပီးသာ ေက်ာခိုင္းလိုက္ေတာ့။ ဟိုလိုလို၊ ဒီလိုလိုနဲ႔ စည္းလည္ ေခါင္မွာ ဒီအတိုင္းႀကီး ရပ္မေနၾကနဲ႔" တဲ့ေလ။
သူတို႔ရဲ႕စကားဟာ ေစတနာပါမွန္း သိေပမယ့္ လိုက္နာဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ကာယကံရွင္ေတြအတြက္ ေတာ့ တကယ့္ကို မလူးသာ မလြန္႔သာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လက္ရွိ အေျခအေနကို သည္းမခံႏိုင္ ေတာ့စြာနဲ႔ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မယ္ ထင္တဲ့ လမ္းတစ္လမ္းကို တို႔ ေရြးလိုက္ေတာ့တယ္။ တို႔ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေသခ်ာသြားတဲ့ေန႔မွာေတာ့ သူ႔ကို အသိေပးဖို႔ ရည္ရြယ္ရင္း သူ႔ကို အေတြ႕မွာ ''ႏိုင့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္"ဆိုတဲ့ စကားသံနဲ႔ထပ္တူ "သက္မွဴးကို ေျပာစရာရွိတယ္"တဲ့ေလ။
ဘာေၾကာင့္မ်ား တို႔ႏွစ္ေယာက္ အႀကံတူေနရတာလဲ။ အၿပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ သူ အရင္ေျပာ၊ ကိုယ္ အရင္ ေျပာ ျငင္းၾက ခုန္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ေန႔မွ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာဖို႔ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။ ဒီေန႔ တစ္ေန႔ လံုး သူနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္သြားရင္း ေနာင္ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳး မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးမိရင္း တို႔ ရင္နာေန မိတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး သူ႔မ်က္ႏွာကို ခိုးခိုးၾကည့္မိရင္း ၀မ္းနည္းေနျပန္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း သက္ျပင္း တခ်ခ်နဲ႔ အေတြးေတြ မ်ားေနပံုပါပဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားမေျပာျဖစ္ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးသြား ခဲ့တယ္။
ခင္မင္ရင္းႏီွးမႈ သက္တမ္း မၾကာလွေသးေပမယ့္ သူဟာ တို႔ရင္ထဲမွာ အနက္႐ႈိင္းဆံုး တည္ရွိေနခဲ့ၿပီ။ ေနာက္တစ္ေန႔ တို႔ေတြ႕ဆံုၾကေတာ့ ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ မတူညီခဲ့ပါသလဲ။ တို႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕စိတ္ကူးဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနရပါသလဲ။ တို႔ မစဥ္းစားတတ္သလို အဲဒီအတြက္ အေျဖလည္း အဆင့္သင့္ မရွိ ခဲ့ဘူး။
''သက္မွဴးကို ခ်စ္တယ္"ဆိုတဲ့ နိဒါန္း မပါတဲ့ သူ႔ရဲ႕စကားသံဟာ တို႔ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈကို ဆန္႔က်င္ တာပါပဲ။
"ဟင့္အင္း၊ မခ်စ္ရဘူး ႏိုင္၊ ေနာက္ၿပီး မျဖစ္သင့္ဘူးေလ။ သက္မွဴး ဒီေန႔ေျပာမယ္ဆိုတာကလည္း ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပဲ။ သက္မွဴး ေျပာခ်င္တာက ခုထဲက တို႔တေတြရဲ႕ ခင္မင္မႈကို ရပ္ဖို႔ပါ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲစြာခံစားရမယ့္ အလုပ္မ်ိဳးကို အစထဲက မလုပ္ၾကရင္ အေကာင္းဆံုး မဟုတ္လား။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိရက္နဲ႔ ေရွ႕မဆက္ခ်င္ပါနဲ႔ကြာ"
''သက္မွဴးကို လက္ထပ္ခြင့္ မရတာနဲ႔ တို႔ မခ်စ္ရေတာ့ဘူးလား။ ခ်စ္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူးလား။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိေပမယ့္ တို႔ရင္ထဲက ခ်စ္ျခင္းကိုေတာ့ တားလို႔ မရခဲ့ဘူး။ တို႔ကို မခ်စ္ပါနဲ႔လို႔ မတားပါနဲ႔ သက္မွဴးရယ္။ သက္မွဴး ျပန္မခ်စ္ရင္လည္း ေနပါ။ ကိုယ္က ခ်စ္ေနခြင့္ေလး ရရင္ပဲ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္က ခင္မင္လက္စေလးကိုေတာ့ ေမ့မပစ္လိုက္ပါနဲ႔ သက္မွဴးရယ္။ တို႔ သက္မွဴးကို မခြဲႏိုင္ဘူး"
"အဲဒါ ေျပာတာေပါ့ ႏိုင္ရယ္ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔ေတာင္ မခြဲႏိုင္တာ။ ခ်စ္သူျဖစ္ရင္ ပိုၿပီး ဆိုးေတာ့မွာ ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သက္မွဴး ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခ်စ္ၿပီးေတာ့မွ မခြဲခ်င္ဘူးေလ။"
"သက္မွဴးစကားက တို႔ကို ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မညာပါနဲ႔ သက္မွဴးရယ္၊ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့အသိေတြနဲ ့ ထိန္းခ်ဳပ္ေနေပမဲ့ သက္မွဴး ႏွလံုးသားကေတာ့ ခ်စ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ သက္မွဴး မ်က္လံုးေလးေတြထဲက အရိပ္ေတြက ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ အစစ္အမွန္ ေတြပဲေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွလံုးသား ဆႏၵကို ဦးစားေပးရေအာင္ သက္မွဴးရယ္ေနာ္။ ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာပါအံုး"
သူ႔စကားေတြက မွန္လြန္းေနတာေၾကာင့္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့။ တကယ္လည္း သူမ ႏွလံုးသားက ဟန္ေဆာင္ တင္းထားမႈတို႔က ၾကာၾကာ မခံခဲ့။ သူ႔ရဲ႕အၿပံဳးမ်ား အေျပာမ်ားၾကားတြင္ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ၿပီ။
ခ်စ္ၾကၿပီဆိုေတာ့လည္း အ႐ုးအမူး၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္ မခံ ႏိုင္ေအာင္ တတြဲတြဲ မခြဲမခြာ ရွိခဲ့ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ဟာ သူမအတြက္ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ အျဖစ္သာမက အစ္ကို တစ္ေယာက္လိုေရာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လိုပါ အားကိုးစရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အစစ အရာရာ အလိုက္သိမႈ၊ ဂ႐ုစိုက္မႈ၊ လိုအပ္ခ်က္ မွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးမႈ၊ အခ်စ္ႀကီးမႈေတြရဲ႕ၾကားမွာ တို႔ ေနေပ်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ "ႏိုင္က သက္မွဴးကို သိပ္ခ်စ္တာ"လို႔ ေျပာသံမ်ားၾကားမွာ သူမ ခ်စ္သူရ ကံေကာင္းျခင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္ခဲ့ၿပီ။
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကို သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ကို တစ္ဘ၀စာမဟုတ္ဘဲ ခဏတာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ရင္ေတာင္ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ဘ၀ဟာ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေနၿပီတဲ့။ အခု သက္မွဴးကို ႏိုင္ ခ်စ္သလိုမ်ိဳးေပါ့။ တကယ္လို႔ ႏိုင့္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရရင္ေတာင္ ႏိုင့္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြကို တစ္ဘ၀လံုးစာ ရထားၿပီးၿပီမို႔ မင္း ေက်နပ္သင့္ပါတယ္တဲ့ေလ။
သူေျပာျပမွပဲ တို႔ေတာင္ ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္လာၿပီေနာ္။ ေမာင့္ကို ျပန္ေျပာျပေတာ့
"ေမာင္ ခ်စ္တာ လူတိုုင္း သိတယ္ေတြ႕လား"တဲ့
အဲဒီလို ေမာင္က တို႔အေပၚ သိပ္ခ်စ္ေလ သိပ္ေကာင္းေလ ေမာင့္ကို တို႔ မခြဲႏိုင္ေလ ပိုျဖစ္လာ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္နဲ႔ တို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ ဆံုဆည္းခြင့္ မရွိဘူးလို႔ ေတြးလိုက္မိတိုင္း ငိုေႂကြးတာ မဟုတ္ပဲနဲ႔ ကို မ်က္ရည္ေတြ က်လာတတ္တယ္။ ေမာင္နဲ႔ ေ၀းရမယ္ဆိုတဲ့ အသိ၀င္လာခ်ိန္တိုင္း တို႔ အၿမဲ ငိုေႂကြးခဲ့ ရတယ္။
ေမာင္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့မွ တို႔ရဲ႕စိတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႏူးညံ့ေနခဲ့လဲဆိုရင္ ခ်စ္သူခ်င္း မေပါင္းရတဲ့ ႐ုပ္ရွင္တို႔၊ ၀တၳဳတို႔ ၾကည့္ရ ဖတ္ရရင္ေတာင္ မ်က္ရည္က် တတ္ခဲ့တာ။ ခ်စ္သူနဲ႔ ေကြကြင္းရျခင္း ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ ဒုကၡပဲလို႔ နားလည္တတ္ခဲ့ၿပီ။
"ေမာင့္အိမ္က သက္မွဴးနဲ႔ ေမာင့္ကို သေဘာမတူတာ တျခား ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး။ ဘာသာမတူတာ တစ္ခုေၾကာင့္သာ တားေနၾကတာ။ ဒီလိုပါပဲ သက္မွဴးအိမ္ကလည္း ေမာင္နဲ႔ သေဘာမတူဘူးလို႔ ေျပာေနၾကမွာပဲ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ေမာင္တို႔ ႀကိဳသိ ထားၿပီးသားပဲေလ။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ ထူးၿပီး စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ သက္မွဴးရယ္။ ဒါသဘာ၀ပဲ။ ဘယ္မိဘ မဆို ကိုယ့္သားသမီးကို ေကာင္းေစခ်င္ၾကတာပဲေလ"
ဟုတ္တယ္ေနာ္။ တကယ္ဆိုရင္ တို႔ုႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ ေျပာစရာ အျပစ္လဲမရွိ၊ လူႀကီးေတြ လက္မခံႏိုင္စရာ အေျခအေနလဲ မရွိပါပဲနဲ႔ ဒီတစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ခက္ေနရတာေလ။
အတူေနခြင့္ရတဲ့ ခ်စ္သူ စံုတြဲေတြကို အားက်မိပါတယ္။ လက္ထပ္ဖို႔ ပစၥည္းႀကိဳတင္ စုေဆာင္း ေနသူေတြ ရက္ေရြးေနၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြကို ေတြ႕ရင္ သူတို႔ေနရာမွာ ကိုယ္ ရွိေနခ်င္လိုက္တာ။ သူတို႔လိုပဲ ကိုယ့္ခ်စ္သူ လက္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ ႐ုန္းကန္ခ်င္လိုက္တာ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၀မ္း နည္းမႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈ စတာေတြကို အတူမွ်ေ၀ ခံစားခြင့္ ရခ်င္လိုက္တာ။ သူမ်ားလို အခြင့္အေရး မရွိတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ အားငယ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီလိုအေတြးမ်ိဳးနဲ႔ ၀င္လာတိုင္း ေမာင့္ရင္ခြင္မွာ တိုး၀င္ငို ေႂကြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာလဲ တို႔ေတြ ကိုယ္တိုင္ ႏွလံုးသားဆႏၵကို ဦးစားေပးၿပီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းပဲေလ။ နာက်င္မယ္မွန္း သိရက္နဲ႔ ေရြးခဲ့မိတာကိုး။
ေနာက္ၿပီး တို႔မွာ အတၱ အနည္းငယ္ကလည္း ရွိေနျပန္တယ္။ ကိုယ့္ကို ခ်စ္သလိုမ်ိဳး တျခား တစ္ေယာက္ကို ေမာင္ ထပ္ခ်စ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ယံုၾကည္ေပမဲ့ တို႔ ရရွိႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ ေမာင့္ရဲ႕ အၾကင္နာေတြ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြကို ေမာင့္ဆီကေန အျခားတစ္ေယာက္ ရမွာကိုလည္း မလိုလားဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ မနာလိုဘူးေပါ့။ ေမာင့္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ၊ အၾကင္နာေတြကို တို႔တစ္ေယာက္ ထဲသာ အပိုင္လိုခ်င္ခဲ့တာ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေမာင့္ကို ေျပာျပေတာ့
"သက္မွဴး မဟုတ္ဘဲ တျခား မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ေမာင္ ထပ္ခ်စ္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္သလို သက္မွဴးကို ေပးတဲ့ အၾကင္နာမ်ိဳး၊ သံေယာဇဥ္မ်ိဳး၊ ဂ႐ုစိုက္မႈမ်ိဳးကိုလည္း ေမာင္ ဘယ္သူ ့ကို ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ေဘဘီေလးရဲ႕။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သက္မွဴးကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေၾကာင့္သာ ဒီအရာေတြ အားလံုး ဟာ ဖန္တီးစရာ မလိုပဲ ေမာင့္ရင္ထဲက အလိုလို ထြက္လာတာ။ အၾကင္နာတို႔ ေမတၱာတရားတို႔ အခ်စ္တို႔ ဆိုတာ ဖန္တီးလို႔ မရပါဘူး ေဘဘီေလးရယ္"တဲ့။
ေမာင့္ရဲ႕ အျဖဴေရာင္ ခ်စ္ျခင္းေတြကို သိရေလ ေမာင့္ကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေလပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေမာင္နဲ႔ တို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူသက္တမ္း ၾကာရွည္လာခဲ့ၿပီ။ အခ်ိန္ၾကာလာနဲ႔အမွ် ေမာင္နဲ႔ တို႔ရဲ႕အိမ္ကသာမက ပတ္၀န္းက်င္ ကပါ တြန္းအားေပး လာခဲ့ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအ၀ိုင္းကေတာင္ ျပတ္သားဖို႔ လိုၿပီလို႔ ေျပာလာၾကၿပီ။ မိဘ ေတြကလည္း သေဘာမတူေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလာခဲ့ၿပီ။ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ တားဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကၿပီ။ ေမာင္နဲ႔ တို႔ရဲ႕ ရင္ထဲက ခ်စ္ျခင္း ခိုင္မာေနလို႔သာ ေတာ္႐ံုနဲ႔ မဖ်က္ႏိုုင္ခဲ့တာ။ ႏွစ္ဖက္စလံုးက အိမ္ေထာင္ ျပဳေပးဖို႔ စီစဥ္ေနၾကၿပီ။
တို႔တေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲ ေမာင္။ ကိုယ့္ကို ဒီအရြယ္ထိ ေရာက္ေအာင္ ေကၽြးေမြး ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္လာတဲ့ မိဘ ရင္ခြင္ကို စံုကန္ၿပီး ခ်စ္သူေနာက္ လိုက္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိဘ သေဘာက် ကိုယ္ မခ်စ္ႏိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုပဲ မ်က္စိမွိတ္ ေခါင္းညိတ္ လက္ခံၿပီး လက္ထပ္မလား။ တို႔ ေတြေ၀စ ျပဳခဲ့ၿပီ ေမာင္။ ေနာက္ၿပီး အခ်စ္တစ္ခုကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႕ စြန္႔ပစ္မႈကိုခံယူၿပီး ဘ၀ကို ရပ္တည္ရမွာကိုလည္း အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ တို႔ေၾကာက္မိ တယ္ ေမာင္။
ေနာက္ၿပီး တို႔ငယ္ငယ္ေလးထဲက ခုခ်ိန္ထိ လိမၼာခဲ့သူေလ။ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြ ေမာင္ႏွမအရင္း ေတြ အၿမဲတမ္း အထင္ႀကီး ေလးစားျခင္းကို ခံရတဲ့သူ။ အငယ္ေတြအတြက္ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပျဖစ္ေအာင္ အၿမဲတမ္း ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့သူ - အမ်ိဳးေတြၾကားထဲမွာ
"သက္မွဴးကို အတုယူေနာ္"
"မမႀကီးလို ေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစား"
"သူ႔လို လိမၼာေအာင္ေန"လို႔ အၿမဲတမ္း စံျပဳ ခ်ီးမြမ္း ခံခဲ့တဲ့သူ၊ အဲဒီလို အေျပာေတြကိုလည္း သာယာ တတ္ခဲ့သူ၊ အဲဒီလိုမ်ိဳး တစ္ခ်ိန္လံုး လိမၼာခဲ့တဲ့၊ မိဘက ကိုယ့္အတြက္ အၿမဲ ဂုဏ္ယူခဲ့ရတဲ့ သမီး လိမၼာ တစ္ေယာက္ဘ၀ကေန မိဘစကားကို နားမေထာင္ဘဲ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဇြတ္မိုက္လိုက္ဖို႔ ကိုယ့္မွာ သတၱိ နည္းခဲ့တာလဲ အမွန္ပါပဲ ေမာင္ရယ္။ ဒါဟာလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်စ္ျခင္း အတၱ တစ္မ်ိဳးပါပဲေလ။
သတၱိမရွိသူလို႔ ေမာင္ ေ၀ဖန္မွာလား။ အတၱႀကီးသူလို႔ ေမာင္ စြပ္စြဲလိုက္ေလမလား။ စြပ္စြဲလိုက္ပါ ေမာင္။ တို႔ အိမ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီးၿပီ။ အေမ့ရဲ႕ စိတ္ဆင္းရဲတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို မျမင္၀ံ့ဘူး။ အေဖ့ရဲ႕ ေက်နပ္ျခင္း အၿပံဳး ဂုဏ္ယူၿပံဳးတို႔ကိုသာ ျမင္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ တို႔ အရမ္းခ်စ္တဲ့ ေမာင့္ကို စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မယ္။ မိဘေတြရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈနဲ႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ႏွလံုးသား လဲလွယ္ရေတာ့မယ္။
ေမာင္ေရ တို႔တေတြ ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္။ တိုက္ဆိုင္စြာပဲ ေမာင့္မွာလည္း တို႔ကို ေဆြးေႏြးစရာ ရွိေနခဲ့သတဲ့။ ဟိုတစ္ခါကလို တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဆႏၵဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ရင္ -
တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ တခ်ိဳ႕ဟာ မယံုႏိုင္စရာ ေကာင္း ေလာက္ေအာင္ အေတြ႕အေကာက္ တိမ္း၀ွက္မႈေတြနဲ႔ရယ္ေလ။ ႀကိဳမျမင္ႏိုင္တာေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္ေနာ္။ ေမာင္လည္း အိမ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီးၿပီတဲ့။ ေမာင့္မွာလည္း ငဲ့ညာစရာေတြနဲ႔ပါလား။ ေမာင့္ အိမ္မွာလည္း ေမာင္ ဟာ မရွိမျဖစ္ Essentialတဲ့လား။ ေမာင္ဟာလည္း ''သားလိမၼာ"ဆိုတဲ့ ေခါင္းစီးေအာက္က ႐ုန္းမထြက္ ႏိုင္ခဲ့ဘူးေနာ္။
တကယ္ေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အေျဖသိၿပီးသား ပုစၦာတစ္ပုဒ္ကို ေျပာင္းလဲၿပီး အေျဖထုတ္ ႏိုင္မ လားလို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တဲ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ႐ူးသြပ္မႈမ်ိဳးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး လမင္းကို လိုခ်င္လို႔ ေလွကားေထာင္ တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိုက္မဲမႈမ်ိဳးလား။ တို႔ မေတြးတတ္ခဲ့ဘူး။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မိဘေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုလံုးက အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ထားတဲ့ ၅၂၈ သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္ႀကိဳးေအာက္မွာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ၁၅၀၀ အခ်စ္ႀကိဳးေလး ျပတ္ေတာက္ သြားခဲ့ၿပီ။ ေမာင္ ဟာလည္း အိမ္က ေရြးခ်ယ္ ေပးစားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မၾကာခင္မွာ လက္ထပ္ရေတာ့မွာျဖစ္သလို တို႔ဟာလည္း အလားတူပဲ ေမာင္မဟုတ္တဲ့ တျခား ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ရေတာ့မယ္။
သင့္ေတာ္လို႔ စီစဥ္တာဆိုတဲ့ လူႀကီးေတြရ့ဲ စီမံမႈေအာက္မွာ ''သားလိမၼာ''၊ ''သမီး လိမၼာ''ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္လွလွေလးေတြ ေအာက္မွာ အသည္းႏွလံုးေတြ ေၾကမြ သြားခဲ့ၿပီ။ ႏွလံုးသားက နာက်င္စြာ ငိုေႂကြး ေနတာကို ဘယ္သူ ၾကားႏိုင္ သိႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ခ်စ္တတ္တဲ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ သိႏိုင္လိမ့္မယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးေသြးေတြ ရင္းၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းမွာေတာ့ အၿပံဳးတစ္ခုကို ဟန္ေဆာင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တပ္ဆင္ ထားရလိမ့္မယ္။ ဒါဟာလည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကေလးေတြကို ဥပမာျပဳ ဆံုးမစရာ မျဖစ္ဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ ဘူးေလ။
''သက္မွဴးတို႔မ်ား လိမၼာလိုက္တာ၊ ခ်စ္သူရွိတာေတာင္ မိဘ သေဘာမတူလို႔ စြန္႔လႊတ္ၿပီး အိမ္က သေဘာတူသူကို ပဲ ယူရွာတယ္''လို႔ ေျပာေကာင္း ေျပာေနၾကဦးမွာပါ။
မ်က္ရည္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး ေမာင္။ အသံတိတ္ ငိုေႂကြးရလြန္းလို႔ ခမ္းေျခာက္ခဲ့ၿပ့ီ။
ေမာင္ႏိုင္ထာ၀ရနဲ႔ မသက္မွဴးညီညီတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း တြဲရက္ ဖိတ္စာကို လူေတြ ျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတို႔ တစ္ေယာက္စီရဲ႕ ေဘးမွာ သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူမဟုတ္တဲ့သူေတြနဲ႔ တြဲလို႔ ထိမ္းျမားျခင္း ဖိတ္စာေတြကိုလည္း ျမင္ၾကရဦးမွာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူေတြက ဘာေျပာၾကမွာလဲ။ သနားၾကမွာလား။ ေ၀ဖန္ၾကမွာလား။ အံ့ၾသၾက မွာလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္လို႔ သူတို႔ ခံစားရမွာ မဟုတ္တာပဲ ေမာင္။ ခံစားဖူးသူမွသာ ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ႏိုင္မွာပါ။
ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပါ့ေမာင္။ ခုေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ကို ကိုယ္စားျပဳလို႔ေနေလရဲ႕။
ေတြ႕ခြင့္မႀကံဳ
ဆံုခြင့္မရ
ဘ၀ခ်င္းပင္
ဘယ္လို …..
ေ၀းေစဦးေတာ့
သူရွိေနသည္
အသိေလးနဲ႔သာ
အစဥ္ေက်နပ္ကာ
အရင္ကလည္း
ေနတတ္ခဲ့တာမို႔
ေနာင္လည္း
ေနတတ္အံုးမွာပါ။
ေမာင္ေရ မေနတတ္ရင္လည္း ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားရမွာေပါ့ …..။
၂၀၀၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ ျမင္ကြင္း မဂၢဇင္း
0 comments:
Post a Comment