ေမာင္ဟာ နားလည္ရခက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ ေမာင့္ရဲ႕အေၾကာင္းကို သိပါလ်က္ႏွင့္ ေမာင့္ သံေယာဇဥ္ ကြန္ရက္ထဲမွာ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေအာင္ ၿငိတြယ္ေနမိသူက ကၽြန္မေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္က မေခၚဘဲႏွင့္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ေမာင့္ကြန္ရက္ထဲကို မက္မက္ေမာေမာ တိုး၀င္ခဲ့တာပါ။
အခုေတာ့ေမာင္ရယ္ အရာရာဟာ ေနာက္က်ခဲ့ပါၿပီ။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္ရပါလ်က္ႏွင့္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရ ပါၿပီ။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မႏွလံုးသားေတြ ေၾကကြဲေနရပါၿပီ။ ေမာင္သိ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ တစ္ေန႔မွာ ေျပာ ျပခြင့္ရခဲ့ရင္ေတာ့ ေမာင့္ကို ကၽြန္မ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။
''ေမာင့္ကို ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္"လို႔ေပါ့။
× × × × × × × × × × × × × × ×
ကၽြန္မႏွင့္ေမာင္ စတင္ ဆံုေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေန႔ေလးတစ္ေန႔ကို မွတ္မိေနဆဲပါ။ ေက်ာင္းဖြင့္စ ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႕ ပရက္ တီကယ္ခန္းထဲမွာေလ။ ဓာတုေဗဒ အခန္းထဲမွာ ပရက္တီကယ္ လုပ္ၾကေတာ့ ေမာင္က ကၽြန္မတို႔အုပ္စုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေပါ့။ ေမာင့္ရဲ႕စကားသံကိုၾကားရတာ သိပ္ကိုသာယာတဲ့ ဆည္းလည္းသံေလးလိုပဲ။ ကၽြန္မ သိပ္ႀကိဳက္သြားမိတယ္။ အမွန္ကို ၀န္ခံရရင္ ကၽြန္မက ေမာင့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ စိတ္၀င္စားခဲ့သူပါ။
ေမာင္ ပရက္တီကယ္ လုပ္တာကို ေဘးကေန ၾကည့္ရင္း ေမာင့္ကို တိတ္တခိုး ေငးေနမိတယ္။ နက္ေမွာင္ တဲ့ မ်က္ခံုးေတြရယ္၊ မ်က္၀န္းေတာက္ေတာက္ တစ္စံုရယ္က ကၽြန္မကို ဆြဲငင္ထားတယ္။ ကၽြန္မ အႏွစ္ သက္ဆံုးက နီရဲၿပီး ထူထဲ သပ္ရပ္တဲ့ ေမာင့္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုေပါ့။ ကၽြန္မက မိန္းကေလးဆိုရင္ ႏႈတ္ခမ္းပါး ေလးမွ လွတယ္ ထင္သလို ေယာက်္ားေလးဆိုရင္လည္း ႏႈတ္ခမ္းထူထူနဲ ့မွ ေခ်ာတယ္ ထင္တာ။ ႏႈတ္ခမ္း ထူထူတစ္စံုက ဖြင့္ဟ ထြက္လာမယ့္ စကားတို ့ကို ကၽြန္မနာခံ ခ်င္တယ္။
ေမာင္က အရပ္ျမင့္သလို အသားလည္း ျဖဴတယ္။ ေမာင့္ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေငးေနမိတာကို သတိ ျပဳမိရင္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရွက္သြားမိတယ္။ ေမာင္ကလည္း ကၽြန္မကို အဲဒီေန႔က သတိထားမိမယ္လို႔ ထင္တယ္။ ေမာင္ဟာ တည္ၾကည္ၿပီး ႐ိုးသားေအးေဆးတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္လို႔ ကၽြန္မ ျမင္ျမင္ခ်င္း မွတ္ခ်က္ခ်မိခဲ့တယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေမာင့္ကို မသိမသာ ရွာေဖြ ၾကည့္မိတယ္။ ျမင္ရရင္ စိတ္ခ်မ္း သာရသလို မျမင္ရရင္လည္း ေမာင္ ေနမေကာင္းလို႔မ်ားလားလို႔ ကၽြန္မ စိတ္ပူမိတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ေမာင္ ကၽြန္မကို ေငးၾကည့္ ေနတာကို ေတြ႕ရတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လွ်ပ္တျပက္ပါပဲေလ။ ေမာင္ ခ်က္ခ်င္း အၾကည့္လႊဲသြားတတ္တာမို႔ ကၽြန္မမွာ တစ္ေယာက္တည္း မခ်င့္မရဲနဲ ့ စိတ္တိုရင္း က်န္ရစ္ရတယ္။
တစ္ေန႔မွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေမာင္ႏွင့္ စတင္ ခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ တျခားေမဂ်ာက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ႏွင့္ ကင္တင္းမွာ အေအးေသာက္ေနတုန္း ေမာင္ကလည္း ကၽြန္မတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ ဆိုင္ထဲကို ၀င္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မႏွင့္အတူ ထိုင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ျမင္တဲ့အခါ ေမာင္က ကၽြန္မတို႔၀ိုင္းကို ကူးလာတယ္။
"ဟိတ္ မင္းက စြံသြားတာ ငါတို႔ကိုေတာင္ အသိမေပးဘူး။ မုန္႔ေကၽြးရမွာစိုးလို႔ လွ်ိဳထားတာလား"
ေမာင္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံေၾကာင့္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာ နီရဲသြားသလို ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္စြာလည္း အလန္႔ တၾကားႏွင့္ ထရွင္းရေတာ့တယ္။
''ဟာ ဖိုးေကာင္း၊ မင္းက မသိဘဲႏွင့္ စြတ္တင္တာပဲ။ ဒါ ငါ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ခင္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အရင္း ေခါက္ေခါက္ႀကီးကြ၊ ငါ့ညီမေလး ဆိုလည္းမမွားဘူး"
အဲဒီေတာ့မွ ေမာင္က အားနာစြာႏွင့္ ေတာင္းပန္သလိုၾကည့္ရင္း
"ေဆာရီးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာ္စြာကို စခ်င္တာနဲ႔ ဟုတ္မဟုတ္မေသခ်ာဘဲ ေျပာလိုက္မိ္တာ စိတ္မဆိုး ပါႏွင့္"
"ရပါတယ္၊ ေနာက္သာ မေသခ်ာရင္ ထင္ေၾကးႏွင့္ မေျပာႏွင့္ေပါ့"
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္၊ သူ႔နာမည္က ေကာင္းျမတ္ၿငိမ္းတဲ့၊ သူလည္း နင့္လို ဓာတုေမဂ်ာ ကပဲ နင္မသိဘူးလား မိနဒီ"
"သိသားပဲ သူက နဒီတို႔ ပရက္တီကယ္ အုပ္စုေခါင္းေဆာင္ပဲ သူသာ နဒီ့ကို မသိခ်င္ မသိမွာ"
"ကၽြန္ေတာ္ မနဒီစိုးကို သိပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ အရမ္းလွတဲ့ နာမည္ႀကီး မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မသိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေခတ္ေနာက္က်သြားမွာေပါ့"
သူ႔စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ပါ လိုက္ၿပံဳးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာ္စြာကပဲထပ္ၿပီး သူ႔ကို မွာေနတယ္။
"ငါက ဒီတစ္ႏွစ္ပဲ အာစီတူးထဲမွာ ရွိေတာ့မွာ၊ ေနာက္ႏွစ္ဆို မိန္းထဲေရာက္ၿပီ၊ နင္တို႔က အခုမွ ပထမႏွစ္ ဆိုေတာ့ ဆက္ေတြ႕ၾကဦးမွာပါ၊ ငါမရွိရင္ ငါ့ကိုယ္စား ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ပါ ဖိုးေကာင္းရာ၊ သူက နည္းနည္း ေတာ့စြာတယ္"
"ကိုေက်ာ္စြာေနာ္ နဒီကို မတရားမေျပာႏွင့္"
ကၽြန္မစကားကို သူတို႔ရယ္ၾကတယ္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ ရင္းႏွီးသြားၾကတယ္ေလ။ ေနာက္ ပိုုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္မရယ္၊ ကိုေက်ာ္စြာရယ္၊ “ေကာင္း”လို႔ ကၽြန္မေခၚတဲ့ ေမာင္ရယ္ဟာ သိပ္ကို အတြဲ ညီတဲ့ အုပ္စုေလး ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
အတန္းတက္ၾကၿပီ ဆိုရင္လည္း ေမာင္ဟာ ကၽြန္မႏွင့္အတူ အၿမဲရွိခဲ့တာမို႔ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္။ ေမာင္ မသိ ေအာင္ တိတ္တခိုး ေငးေမာေနရတဲ့ ဘ၀ကေန ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း စကားအတူ ေျပာခြင့္ကို ရခဲ့တယ္။ ကၽြန္မႏွစ္ သက္တဲ့ ေမာင့္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုက ဖြင့္ဟေျပာလာတဲ့ စကားသံေတြကို ေန႔တိုင္း ၾကားခြင့္ ရခဲ့တယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ေတြမွာ ကၽြန္မေနတဲ့ "ရတနာေဆာင္"ကို ေမာင္ ေရာက္လာ တတ္ခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ ခြဲခဲ့ရတယ္။ ေမာင့္ရဲ႕ လိပ္စာကိုသိခ်င္ေပ မယ့္ ေမာင္က မေပးခဲ့သလို ကၽြန္မကလည္း မေတာင္းခဲ့ဘူး။ အလားတူပဲ ကၽြန္မရဲ႕လိပ္စာကိုလည္း ေမာင္က မေတာင္းခဲ့ျပန္ ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မာနကိုယ္စီနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ဆို ေမာင္က ေယာက်္ားေလးပဲေလ။ ကၽြန္မဘက္ကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စေတာင္းလို ့ ေကာင္းမွာတဲ့လဲ။ ဒါေတြကို ေမာင္ စဥ္းစားမိခဲ့ပံု မရဘူး။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို သတိရျခင္းမ်ားႏွင့္ ကုန္လြန္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေတြ ျမန္ျမန္ ဖြင့္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းရတာလည္း အေမာပါပဲ။ ေမာင္ကေရာ ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မကို သတိရေနခဲ့ သလားလို႔ ကၽြန္မ သိခ်င္ေန မိတယ္။
ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ရက္ကေတာ့ ကၽြန္မ အေပ်ာ္ဆံုး ေန႔တစ္ေန႔ေပါ့။ မျမင္ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေမာင့္ကို ျပန္ျမင္ရတာမို႔ ကၽြန္မ ေက်နပ္မိတယ္။ ေမာင္ကလည္း ေပ်ာ္ေနပံုပါပဲ။ (ကၽြန္မ အထင္ေပါ့ေလ) ကၽြန္မကို ျမင္ျမင္ခ်င္း
"နဒီ ပိန္သြားတယ္ေနာ္"တဲ့
“အဲဒါ ေမာင့္ကို အရမ္းလြမ္းလို႔ေပါ့”လို႔ ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္ကို မ်ိဳသိပ္ရင္း ေခါင္းပဲ ညိတ္ျပမိတယ္။
တစ္ဆက္တည္း မွာပဲ ေမာင္ ကၽြန္မကို ဂ႐ုတစိုက္ရွိသားပဲလို႔ ေက်နပ္ ၀မ္းသာရျပန္တယ္။ ကိုေက်ာ္စြာက ဒီႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ ပင္မ တကၠသိုလ္(မိန္းထဲကို)ကို ေျပာင္းသြားၿပီမို႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မယ္။ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ကၽြန္မတို႔ တြဲျဖစ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မ သြားေလရာ သူပါသလို၊ သူသြားေလရာ ေနာက္ကို လည္း ကၽြန္မ လိုက္ရျပန္တယ္။ ကၽြန္မကို လိုက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးအခ်ိဳ႕က ေတာင္ သူ႔ကို ကၽြန္မ ခ်စ္သူ အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး သိပ္မၾကည္ၾကဘူး။
ကၽြန္မႏွင့္ သူကေတာ့ အရင္အတိုင္း မေျပာင္းလဲခဲ့ၾကဘူး။ သူက ကၽြန္မႏွင့္အတူ သြားလာေပမယ့္ ဘယ္ တုန္းကမွ အခြင့္အေရး မယူခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မကို ညီမေလးအရင္း တစ္ေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။ ထိန္းသိမ္းတတ္တဲ့ သူ႔ ကိုယ္က်င့္တရားကို သိခဲ့တာမို႔ ေလးစားခဲ့ရသလို သူ႔အေပၚ တိတ္တခိုး တြယ္တာ ေနမိတဲ့ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မလည္း ရွက္မိ တယ္။
သူႏွင့္ကၽြန္မ မသြားဖူးတဲ့လမ္းလည္း မရွိသေလာက္ပါပဲ။ တစ္ပတ္တစ္ခါ တနဂၤေႏြေန႔တုိင္း ဘုရားအတူ သြား တတ္တယ္။ ကၽြန္မ အဓိဌာန္ ပုတီးစိပ္ေနတဲ့အခါ ကၽြန္မႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ေန ေပးေလ့ ရွိတယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ ခ်င္တယ္ ဆုိရင္လည္း သူပဲ ကၽြန္မကို လုိက္ပို႔ေပးရတာပါပဲ။
ခင္မင္မႈေတြ ၾကာလာတာႏွင့္အမွ် ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ေတြဟာလည္း အရမ္းကို ခုိင္မာခဲ့ၿပီ။ သူ ဆံုးမ တာ မွန္သမွ် ကၽြန္မ နာခံတတ္သလို ကၽြန္မ မႀကိဳက္တာဆိုလည္း သူက ေရွာင္ရွားတတ္တယ္။ ကၽြန္မ လုိခ်င္တယ္ ပူဆာလုိ႔ ဘုရားမွာေရာင္းတဲ့ ဆည္းလည္းေလးတစ္ခု သူ ၀ယ္ေပးဖူးတယ္။
သူမ်ားေတြက ဘုရားပစၥည္းမို႔ မယူေကာင္းဘူးလုိ႔ ဆုိေပ မယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ဘယ္သူ႔စကားမွ နားမ ေထာင္ဘဲ ယူထားတယ္။ အိပ္ရာေဘးက ယြန္းဘူးေလးထဲမွာ ထားၿပီး ည အိပ္ရာ၀င္တုိင္း အဲဒီအသံေလးကို နားေထာင္ ေဆာ့ကစားရင္း အိပ္တတ္တယ္။ သူ ၀ယ္ေပးတဲ့ ပစၥည္းေလးမို႔ သူ႔ ကိုယ္စား ကၽြန္မႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးမိတယ္။
သူကေတာ့ ကၽြန္မ ဘာလုပ္လုပ္ ခြင့္လႊတ္ၿပံဳးႏွင့္ အၿမဲ ၾကည့္တတ္တယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ ေက်နပ္ ေနမယ့္သူလုိ႔ အၿမဲ ေျပာ္ေလ့ရွိတယ္။ သူ ကၽြန္မကို ခ်စ္ေနသလားလို႔ တစ္ခါတေလ ေတြးမိေပမယ့္ သူက ခန္႔မွန္းရခက္ ေလာက္ေအာင္ တည္ၿငိမ္လြန္းတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သူလားလုိ႔ ေမးလာၾကေတာ့ ကၽြန္မ ဘာေျဖရမွန္းေတာင္မသိဘူး။ အရင္းႏွီး ဆံုး သူငယ္ခ်င္းပါလုိ႔ ေျပာရံုကလဲြလုိ႔ ကၽြန္မ ဘာမ်ား ေျပာႏိုင္မွာလဲတဲ့။
ကၽြန္မေလ သူ ဖြင့္ဟ ေျပာလာမယ့္ တစ္ေန႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလးေတြမွာ ကိုယ္ခ်စ္ တဲ့ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ကို ကိုယ္က စတင္ၿပီး ဖြင့္ေျပာခြင့္မွ မရွိခဲ့တာပဲ။
ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ဖြင့္ေျပာလာမွသာ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခြင့္ရွိတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပြင့္လင္း တယ္ေျပာေျပာ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးမွာ မိန္းကေလးေတြဟာ ေစာင့္စည္း ထိန္းသိမ္းၾကရတာပဲ မဟုတ္လား။
ကၽြန္မတို႔ ခင္မင္လာခဲ့တာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ အမ်ားကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို ခ်စ္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ ထားခဲ့ၾကၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူႏွင့္ကၽြန္မကေတာ့ ခင္မင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအဆင့္ထက္ မေက်ာ္လြန္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ကို အမွန္အတိုင္းသိၾကတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေမာင့္ကို မၾကည္ၾကဘူး။ ကၽြန္မကိုလည္း ေမာင္ႏွင့္ကင္း ေအာင္ေနဖို႔ ေျပာတယ္။ တကယ္တမ္းနစ္နာရင္ ကၽြန္မပဲ နစ္နာမွာတဲ့ေလ။
သူတို႔ေျပာတာမွန္ေပမယ့္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္က ေမာင့္ကိုမွ မခြဲႏိုင္တာ။ ေမာင့္ရဲ႕အခ်စ္ကို ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ မိုက္မိုက္မဲမဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မတို ့ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ ခြဲခြာခ်ိန္ မက်မခ်င္း ဘာအေၾကာင္းႏွင့္မွ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို မခြဲခ်င္ဘူးေလ။
တတိယႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖၿပီး အိမ္အျပန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု စတင္ ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္မွာေနခ်ိန္အတြင္းမွာ ကိုကိုႀကီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာ စိုးမိုး ေအာင္ အိမ္ကို ၀င္ထြက္ေနေပမယ့္ ကၽြန္မ အမွတ္တမဲ့ပဲ သေဘာထားခဲ့မိတယ္။ ကိုကိုႀကီးဆီ လာေနက်လို႔ပဲ တြက္ၿပီး မလြဲမေရွာင္သာ ေတြ႕မွ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ဖို႔ တစ္ပတ္အလိုမွာ ေမေမ့ဆီက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ စကားတစ္ခြန္းကို စတင္ ၾကားခဲ့ရတယ္။
''သမီး နဒီ၊ သမီးမွာ ခ်စ္သူရွိေနၿပီလား"
ထင္မွတ္ထားတဲ့ ေမးခြန္းမဟုတ္လို႔ ဘာေျဖရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လည္း ျပန္ စဥ္းစားမိ တယ္။ ကၽြန္မမွာ ခ်စ္သူရွိလားလို႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္မိေပမယ့္ တကယ္ ေတာ့ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မ ဟာ ခ်စ္သူမွ မဟုတ္တာဘဲ။ ကၽြန္မကသာ ေမာင့္ကို တိတ္တခိုး တြယ္တာခဲ့တာ မဟုတ္လား။
ေမေမ့အေမးကို အားအင္ခ်ည့္နဲ႔စြာႏွင့္ ေခါင္းယမ္းျပမိေတာ့ ေမေမ့မ်က္ႏွာ ၀င္းခနဲ ျဖစ္သြားတာကို သတိထားမိ တယ္။
"ေမေမ့သမီး လိမၼာတယ္ဆိုတာ ေမေမယံုၿပီးသားပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမစီစဥ္ထားတာေလး ေျပာခ်င္လို႔"
ေမေမ့ရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ စကားေၾကာင့္ အံ့ၾသမိသလို ဘာကို ဆိုလိုခ်င္မွန္း ရိပ္မိလာသလို ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ မီးေတာက္ေနၿပီ ေမာင္။ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ကၽြန္မ ဘာမ်ားေျပာႏိုင္မွာတဲ့လဲ။
"သမီး ကိုကိုႀကီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာ စိုးမိုးေအာင္ႏွင့္ သမီးကို ေနရာခ် ထားေပးခ်င္တယ္။ သူက လည္း သမီးကို သေဘာက်တယ္ေလ။ ေမေမတို႔ လူႀကီးခ်င္း ေျပာထားတာ ၾကာၿပီ။ သမီး ေက်ာင္းမၿပီး ေသးလို႔ မေျပာေသးတာ။ အခုဆိုရင္ သမီးလည္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမေမက ႀကိဳေျပာလိုက္တာ။ သမီးလည္း စဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္ရ ေအာင္ေလ။
"ဟုတ္ကဲ့၊ သမီးကို စဥ္းစားခြင့္ေပးပါဦး၊ သမီးေက်ာင္းပိတ္မွ ဒါေတြကို စဥ္းစားပါရေစ၊ အခုေတာ့ ေခါင္း ေအးေအး ထားပါရေစဦးေနာ္"
"ရပါတယ္ သမီးရဲ႕၊ ေမေမက သမီးကို စဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳေျပာထားတာ၊ သမီးမွာ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္"
ေမေမ့စကား အဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္မ ေမေမ့အနားက ေျပးထြက္လာမိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ရွိခ်ိန္ မွာေတာ့ တင္းထားသမွ်ေတြဟာ မ်က္ရည္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ရၿပီ။ ကၽြန္မ အရမ္းကိုေၾကကြဲရၿပီ ေမာင္။ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မဟာ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ သမီးမွာ ခ်စ္သူရွိတယ္။ သမီးသူ႔ကိုပဲ လက္ထပ္ပါရေစလို႔ ေျပာမိမွာပါ။
အခုေတာ့ ကၽြန္မ ဘာေျပာရမွန္း မသိဘဲ ေမေမ့စကားကို နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ မိဘ စကား မပယ္ရွားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေခါင္းညိတ္ရမွာ ၀န္ေလးလြန္းလွတယ္။ ရင္ထဲ မွာေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခ်မိတယ္။ ေမေမ ေျပာတာေတြ ေမာင့္ကို အကုန္ျပန္ေျပာရရင္ ေမာင္ ဘယ္လိုု ေနမလဲ။ ေမာင္ ဘာမ်ား ေျပာလာ လိမ့္မလဲလို႔ေလ။ ေမာင့္ဆီက ဖြင့္ဟထြက္လာမယ့္ စကားတစ္ခြန္းကို မ၀ံ့မရဲေမွ်ာ္လင့္ရင္းႏွင့္ေပါ့။
ကၽြန္မ ေက်ာင္းျပန္တက္ရတဲ့ေန႔မွာပဲ ေမာင့္ကို ဖြင့္ေျပာျပခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ စကားအဆံုးမွာ ေမာင့္မ်က္ႏွာ ပ်က္ယြင္းစြာႏွင့္ ၿငိမ္သက္္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ႀကီးစိုးေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မ မေနႏိုင္ေတာ့လို႔ ေမးမိတယ္။
"ေကာင္း နဒီ ဘာလုပ္ရမလဲဟင္"
"နဒီ လုပ္ရမွာကေတာ့ နဒီေမေမရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း သူ သေဘာတူတဲ့သူႏွင့္ လက္ထပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ဖို႔ပဲေလ"
"ရွင္၊ ေကာင္း ….. . . .ေကာင္း ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲဟင္"
"အျဖစ္သင့္ဆံုးကို ေကာင္းေျပာတာပါ နဒီ"
"ေကာင္းရယ္၊ ရက္စက္လိုက္တာ"
……….
ကၽြန္မရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အစိတ္စိတ္ အႁမႊာႁမႊာ ၿပိဳကြဲေအာင္ ႐ိုက္ခ်ိဳးလိုက္တဲ့ ေကာင္းရဲ႕စကား။ ကၽြန္မ ကို စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့ စကားမ်ိဳးကို ေမာင္ ေျပာလိုက္တယ္ေနာ္။ ကၽြန္မေလ အသက္႐ႈရပ္လု မတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ေမာင္ သိခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္မ စိတ္အာ႐ံုကို ျပန္လည္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ေအးေအးေဆးေဆး စကား ျပန္ေျပာႏိုင္ၿပီ။
"နဒီလက္ထပ္ရင္ ေကာင္းစိတ္ခ်မ္းသာမွာလား"
"ဘာလို႔ မဆိုင္တာကို ေမးခ်င္ရတာလဲ နဒီရယ္"
"ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ နဒီေမးတာသာ ေျဖပါ"
အၾကာႀကီး ၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ ေလးတြဲစြာ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ႀကိဳးစားခ်က္ဟာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္ၿပီ။
"ေကာင္းၿပီေလ နဒီ သူ႔ကို လက္ထပ္လိုက္ပါ့မယ္"
အဲဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မႏွင့္ ေမာင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေတြ႕ဆံုျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ေပါ့။ တစ္ခန္းတည္း အတူတူ တက္ၾကေပမယ့္ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို မေခၚေတာ့ပါဘူး။ သူကလည္း ကၽြန္မကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေရွာင္တယ္။ ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႕ေနရပါလ်က္ႏွင့္ မေခၚမေျပာေနခဲ့ရတာကို ကၽြန္မ ရင္နာမဆံုးပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ေလ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာေအာင္လို႔ ကၽြန္မ သိပ္ျမတ္ႏိုးခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကပဲ ေျပာခဲ့ တာပဲေလ။ ေက်ာင္းေတြ ျမန္ျမန္ပိတ္ပါေစ ဆုေတာင္းရင္း ေန႔ရက္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းအား ခ်ိန္ေတြမွာ တစ္ ေယာက္တစ္ေနရာစီ ထိုင္ငိုင္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း စိတ္ မေကာင္းႏိုင္ၾကဘူး။
ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေမေမတို႔ စီစဥ္တာကို လက္ခံတဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္မ ေျပာလိုက္တယ္။ ေမေမႏွင့္အတူ ၀မ္းသာေနတဲ့သူကေတာ့ ေဒါက္တာ စိုးမိုးေအာင္ေပါ့။ ကၽြန္မကို အလိုလိုက္ၿပီး သည္းခံႏီုင္ တဲ့သူမို႔ ကၽြန္မ ကို ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ တိတ္တခိုး ရင္နာေနရတာကို ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။ အခုဆို ကၽြန္မႏွင့္ ကိုစိုးမိုးေအာင္တို႔ ေစ့စပ္ၿပီးၾကၿပီ။ ေနာက္တစ္လၾကာရင္ လက္ထပ္ ရေတာ့မယ္။
ကၽြန္မ ေမာင့္ကို သတိရေနဆဲပါ။ ရန္ကုန္ကို ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ျပန္လာၿပီးတည္းက မေရာက္တဲ့ ကၽြန္မဟာ မဂၤလာေဆာင္ မတိုင္ခင္ ရန္ကုန္ဆင္းဖို႔ အေၾကာင္းေပၚလာခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ေျမကို ျပန္လည္ ေျခမခ်ခ်င္ ေပမယ့္ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ရမွာမို႔ ကၽြန္မ မျဖစ္မေန လိုက္ခဲ့ရပါတယ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေစ်း၀ယ္ထြက္ရင္းႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကိုေက်ာ္စြာႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့တယ္။
"နဒီ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆို"
"ဟုတ္တယ္ ကိုေက်ာ္စြာ၊ အဲဒီကိစၥအတြက္ပဲ လာတာ"
"ဖိုးေကာင္း တစ္ေယာက္ေတာင္ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ကပဲ ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားၿပီ"
"ဘာသြားလုပ္တာလဲဟင္၊ ကိုေက်ာ္စြာ"
"သူ သေဘၤာလိုက္သြားတာ၊ နင္ႏွင့္ေတြ႕တာအေတာ္ပဲ၊ သူ နင့္ကို စာတစ္ေစာင္ ေပးခိုင္းခဲ့တယ္၊ နင္ ငါ့အိ္မ္ကို လိုက္ယူပါလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
ကိုေက်ာ္စြာေနာက္ကို လိုက္လာရင္း ကၽြန္မစိတ္ေတြ လြင့္ပ်ံေနမိတယ္။ ေမာင္ ျမန္မာျပည္မွာ မရွိေတာ့ ပါလား ဆိုတဲ့ အသိက ကၽြန္မကို ေခ်ာက္ခ်ားေစခဲ့တယ္။
စာ ယူၿပီးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ လုပ္စရာရွိတာေတြေတာင္ ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္မ ျပန္ခဲ့တယ္။ ေရာက္ေရာက္ ခ်င္း ေမာင့္ရဲ႕စာကို ဖတ္လိုက္တဲ့အခါ
ခ်စ္တဲ့နဒီ
ဒီစာႏွင့္ ေကာင္း ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
ေကာင္းကို စိတ္နာေနမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ နဒီ့ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကိုလည္း ေကာင္း နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ နဒီ ေျပာခဲ့သလို ေကာင္း စိတ္ခ်မ္းသာေနတယ္လို႔ နဒီ ထင္ေနခဲ့သလား။ ေကာင္း ရင္ကြဲေနရၿပီဆိုတာ နဒီသိမွာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီစကားေတြဟာ ခုခ်ိန္မွာ မေျပာသင့္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းကို ေျပာခြင့္ျပဳပါ။
ေကာင္း နဒီ့ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ မွန္ေသာ သစၥာစကားပါ။ စေတြ႕ၾကတ့ဲ ပထမႏွစ္ကတည္းကေပါ့။ မျပည့္စံုတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ေၾကာင့္ ကိုယ့္ဆႏၵကို မ်ိဳသိပ္ခဲ့တယ္။ ေကာင္းဘ၀ ျမင့္မားခ်ိန္မွာ နဒီ အိမ္ေထာင္မက်ေသးရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့မိတယ္။ စိတ္ကူးႏွင့္ လက္ေတြ႕ဘ၀ဟာ ျခားနားခဲ့ၿပီ။ နဒီ ေကာင္းစားတာ ျမင္ခ်င္သူပါ။ မခ်စ္လို႔ မဟုတ္ဘဲ သိပ္ခ်စ္လို႔ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာလို႔ နဒီ နားလည္ေပးပါ။
မေရရာေသးတဲ့ ေကာင္းဘ၀ကို နဒီ့ကို မေစာင့္ခိုင္းရက္ပါဘူး။ မၾကာခင္မွာ လက္ထပ္ေတာ့မယ့္ နဒီ့ အိမ္ေထာင္ ေရး အဆင္ေျပပါေစလို႔ ေကာင္း ဆုေတာင္းေနပါတယ္။ နီးစပ္ခြင့္မရတဲ့ဘ၀မွာ အေ၀းကို ရြက္လႊင့္ ထြက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ နဒီ ေပ်ာ္ ႏိုင္ပါေစ။
နဒီရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း
ေကာင္း
ေမာင့္စာကို ဖတ္ရင္း ကၽြန္မငိုမိတယ္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို စိတ္နာလက္စႏွင့္ ဒီအတိုင္း မေျပာဘဲ ထားခဲ့ရင္ ေတာင္ ကၽြန္မ စိတ္သက္သာဦးမွာပါ။ အခုေတာ့ ေကာင္းရင္ထဲက ဆႏၵအမွန္ကို သိခြင့္ရခ်ိန္မွာ အရာရာဟာ ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ။ ေအးအတူ ပူအမွ် လက္တြဲႏိုင္ပါတယ္လို႔ ေျပာရေအာင္လည္း ေကာင္းက ရွိမေနခဲ့။
ေစ့စပ္ထားၿပီး မၾကာခင္ လက္ထပ္ေတာ့မယ့္ ခင္ပြန္းေလာင္းတစ္ေယာက္အေပၚ သစၥာေဖာက္ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။
ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ေကာင္းကိုေတြ႕ၿပီး စကားတစ္ခြန္း ေျပာခ်င္မိပါတယ္။
"နဒီဆိုတဲ့ ကၽြန္မဟာ ေကာင္းဆိုတဲ့ ေမာင့္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ခဲ့တယ္"ဆိုတာကိုေပါ့။
ထိုအခိုက္မွာ လြင့္ပ်ံလာတဲ့ သီခ်င္းက ေအာင္ရင္ရဲ႕ ''အခါလြန္မိ္ုး" သီခ်င္း။ ကၽြန္မ မ်က္၀န္းထဲမွာလည္း အခါလြန္တဲ့ မိုးေတြ ရြာေနပါၿပီေမာင္...
၁၉၉၄ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ အပ်ိဳစင္ မဂၢဇင္း
0 comments:
Post a Comment