ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြ ထြန္းလင္း ေတာက္ပေနတယ္။ ၾကယ္ေတြရဲ႕ ၾကားမွာမွ ၀င္းပတဲ့ လမင္း သာေန တယ္ေလ။ ဒီေန႔ လျပည့္ညေပါ့။ ေကာင္းကင္ေပၚက ေငြလမင္းကိုၾကည့္ရင္း “၀င့္” ေတြးေနမိတယ္။ “၀င့္”ရင္ထဲက ေငြလမင္း ဘယ္ဆီမွာလဲလို႔ေပါ့။
တစ္ခ်ိန္က “၀င့္”ရဲ႕အနားမွာ ၀င့္ကို အခ်စ္ဆံုး “ကို” ရွိေနခဲ့တယ္ေနာ္။ သိပ္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ေလးေတြ ပါပဲ။ အခုလို၊ ၾကယ္ေတြစံုၿပီး လသာတဲ့ညမ်ိဳးမွာ ကိုက ဂစ္တာကို ကၽြမ္းက်င္စြာ တီးရင္း ၀င့္က သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုး ေစခဲ့တယ္။
လြမ္းဆြတ္စြာနဲ႔ တမ္းတမိတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ ၀င့္ရဲ႕ အနားမွာ ၀င့္ကို သိပ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူ ကို ရွိေနခဲ့တာကို ေငြလမင္းနဲ ့ ၾကယ္ေလးေတြပဲ အသိပါပဲ။ အိမ္မက္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ခုေတာ့ ၀င့္တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္ဆန္စြာနဲ႔ ညေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ ေနရတယ္။
ဒါေတြကို ကို သိႏိုင္ပါ့မလား။ ညေရာက္မွာကို ေၾကာက္ေနမိတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရတဲ့ညေတြ ဘယ္ေတာ့ မ်ားမွ ကုန္ဆံုးႏိုင္မလဲ မသိဘူးေနာ္။
ညဘက္ေတြမွာ ၀င့္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး ကို။ ကို ျပန္လာရင္ ၀င့္ မသိမွာစိုးလို႔ ၀င့္ ကိုယ္တိုင္ ကို ျပန္လာတာကို မႀကိဳ ႏိုင္မွာစိုးလို႔ေပါ့။ တခါတရံံမွာ ၿခံထဲမွာ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ရင္း၊ အိမ္ထဲမွာ ပုတီးစိပ္ရင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ကို သိပ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ကို႔ရဲ႕ ဂစ္တာေလးကို တီးခတ္ရင္းနဲ႔ ကို႔ကို ေစာင့္ေနမိတယ္။
အိပ္စက္ျခင္းေတြဟာ ညဘက္မွာ ၀င့္နဲ႔ ကင္းေ၀း ေနတာ ၾကာလွပါၿပီ။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ ညတာဟာ ရွည္လ်ားလြန္းလွပါတယ္။ ငရဲခန္း တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ ေနရသလား ထင္မွတ္ ရေလာက္ေအာင္ ညေတြကို ၀င့္ ေၾကာက္တယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အာ႐ုဏ္ဦး ေရာင္နီ ပ်ိဳးလာၿပီ။ ညတစ္ညဟာ ကုန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ သြားေတာ့မယ္။ အဲဒီ အတြက္ ေပ်ာ္ရမွာလား၊ ၀မ္းနည္းရမွာလား ၀င့္ မသိဘူး။ ၀င့္ သိတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္၊ အဲဒါက ၀င့္အနားမွာ ကို ရွိေနဖို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ၀င့္အနားမွာ ကို မရွိခဲ့ပါဘူး။
နံနက္ မိုးလင္းခ်ိန္မွာ ေရာက္လာမလား၊ ေမွ်ာ္ေနမိေပမဲ့ ကို ေရာက္မလာခဲ့ျပန္ဘူး။ လူသားေတြ ႏိုးထၿပီး ေလာကႀကီး အသက္၀င္ လႈပ္ရွားလာတာနဲ႔ လူေတြရဲ႕နားမွာ ၀င့္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
၀င့္ကို သနားသလို မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္တာကိုလဲ မခံခ်င္ဘူး။ ေနာက္ကြယ္မွာ ၀င့္အေၾကာင္း ေျပာရင္း ရယ္ေမာ ဟားတိုက္ေနမွာကိုလဲ မလိုလားဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေတြ ႏိုးထခ်ိန္ဟာ ၀င့္ အိပ္စက္ခ်ိန္ပါပဲ။
အသိေတြက ေန႔နဲ႔ည မွားေနတယ္လို႔ ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။ ညဘက္မအိပ္ဘဲ ေန႔လယ္ဘက္ အိပ္ရင္ မႀကိဳက္ခ်င္ ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ။ ၀င့္ကိုု္ယ္တိုင္လဲ ညစဥ္ ပံုမွန္ အိပ္ေပ်ာ္ခြင့္ကို ရခ်င္တာပဲေပါ့။ ၀င့္ရဲ႕ အိပ္စက္ ျခင္းေတြကို ကို ခိုးယူသြားတာကို သူတို႔ သိဟန္မတူဘူး။
တခ်ိန္က ကို႔ရဲ႕ ပခံုးစြန္းမွာ ေမးတင္ၿပီး ညရဲ႕ ေလာက အလွကို ခံစားခဲ့တာကို မေမ့ႏိုင္ေတာ့ ခက္တယ္။ ည ဘက္ေတြမွာ ကို ျပန္လာမလားရယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးခဲ့တယ္။
၀င့္ရဲ႕ အခ်စ္ကို ကို အပါအ၀င္ လူေတြ အားလံုး တေန႔ေတာ့ နားလည္ လာပါလိမ့္မယ္ေလ။
x x x x x x x x x
အိပ္မေပ်ာ္၍ ၿခံထဲ ဆင္းလာေသာ သီဟရွိန္ ေျခလွမ္းေတြ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ တံု႔ကနဲ ရပ္သြားမိသည္။ တစ္ဘက္ၿခံ၀င္းထဲရွိ ဒန္းေပၚတြင္ ဂစ္တာကိုင္ရင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးဖြဖြ သီဆိုေနေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
လေရာင္ သူမ မ်က္ႏွာေပၚကို တစ္၀က္တစ္ပ်က္ က်ေနပံုက ကဗ်ာဆန္ဆန္ လွပေနသည္။ လက္ထဲမွ နာရီကို ငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ သန္းေခါင္ ေက်ာ္လို႔ မနက္ တစ္နာရီေတာင္ခြဲ ေနၿပီ။ သူ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ စာေရးအၿပီး အိပ္ခ်င္စိတ္ မရွိ ေသးတာေၾကာင့္ ၿခံထဲ ဆင္းလာမိျခင္း ျဖစ္သည္။
သူမ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ထိုင္ေနတာပါလိမ့္။ အခုလို ေဆာင္း၀င္စ ကာလမွာ အေအးဓါတ္က လြန္ကဲျခင္း မရွိဘူး ဆိုရင္ေတာင္ အတန္အသင့္ေတာ့ ေအးေနသည္။ သူမ ကိုယ္ေပၚတြင္ အက်ႌအပါး လက္ျပတ္ကေလးသာ ၀တ္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။
ဒီေကာင္မေလးေတာ့ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေတာ့မွာပဲလို႔ သူ ပူပင္ သြားမိသည္။ အေတြး မဆံုးခင္မွာပင္ ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္ေသာ ကိစၥတစ္ခုဟု သတ္မွတ္ၿပီး ေက်ာခိုင္းလိုက္္စဥ္မွာပင္ ေဆြးေျမ့ေသာ သံစဥ္အခ်ိဳ႕က သူ႔နားထဲသို႔ တိုး၀င္ လာခဲ့သည္။
သူမ ဆိုေနတဲ့ သီခ်င္းက ေအးခ်မ္းေမရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေရညမ်ား သီခ်င္း ျဖစ္သည္။ သူမတြင္ ဘာေဆြးစရာမ်ား ရွိေနလို႔ပါလိမ့္။ သူ နားေထာင္ေနဆဲမွာပဲ သီခ်င္း ဆံုးသြားသည္။ ခဏနားၿပီး ျပန္ဆိုေတာ့လည္း ဒီသီခ်င္း တစ္ပုဒ္ထဲသာ။
သူ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္အထိ သူမ သီခ်င္းဆိုေနဆဲ။ သူ႔ရဲ႕ အေတြးထဲကို စိုးမိုးသြားတာကေတာ့ သူမရဲ႕ အေဆြးရိပ္ သန္းေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ သူကိုယ္တိုင္ ဒီေန႔မွ ဒီၿခံကို ေရာက္လာတာဆိုေတာ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ မရင္းႏွီး ေသးပါ။
ေန႔လည္ခင္းဘက္မွာ သူမတို႔ ၿခံဘက္ သတိထား ၾကည့္မိေသာ္လည္း ထူးျခားေသာ လႈပ္ရွားမႈ မေတြ႕ရေပ။ လူသူ အရိပ္အေယာင္ပင္ မျမင္ရ။ သူငယ္ခ်င္း ကိုၿဖိဳးကို ေမးၾကည့္မည္ စိတ္ကူးၿပီးမွ မေမးျဖစ္ေတာ့ပါ။ မိန္းကေလးမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ ကင္းရွင္းစြာ ေနတတ္တာကို သူငယ္ခ်င္းေတြ အသိပင္ ျဖစ္သည္။ အခု သူ ေမးမည့္ ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူ႔ အေပၚ တစ္မ်ိဳးျမင္မွာကိုလည္း သူ မလိုလားေပ။
ညေနေရာက္ေတာ့ ဘာရယ္မသိ သူ စိတ္လႈပ္ရွား ေနမိသည္။ ညဘက္ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနမိေတာ့လဲ သူ႔ စိတ္က တဘက္ၿခံကိုသာ ေရာက္ေနမိသည္။ ျပတင္းေပါက္ တံခါးမွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရာ လသာေဆာင္ ၀ရန္တာတြင္ ရပ္ေနေသာ သူမရဲ႕အရိပ္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။
သူမ၏ ရွည္လ်ားလွေသာ ဆံပင္ရွည္မ်ားက ဒူးဆစ္ေအာက္ပင္ ေက်ာ္မည္ ထင္ရသည္။ အျဖဴေရာင္၀တ္စံု ၀တ္ ထားေသာ သူမ ပံုစံသည္ ၀ိညာဥ္တစ္ခု လြင့္ေမ်ာ ေနသလို။ သူမကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ သူမ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိေန သလို ဘာကိုမွ ဂ႐ုထားမိဟန္ မတူေပ။ သူ ရပ္ၾကည့္ ေနတာကိုလည္း သိပံု မရပါ။
သူမ ပံုစံသည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမွန္း သိသာသည္။ လမ္းမကို ေငးၾကည့္လိုက္၊ လက္မွနာရီကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္၊ ပါးစပ္မွ တစ္စံုတစ္ရာကို ေရရြတ္လိုက္ႏွင့္ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ သူလဲ သူမ လုပ္သမွ်ကို မည္မွ်ၾကာ ေအာင္ ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္ မသိ။ ေျခေထာက္ေတြ ေညာင္းေတာင့္လာေတာ့မွ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္သတိထားမိသည္။
သူသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူမအေပၚ စိတ္၀င္စား လာမိသည္။ ည ေရာက္မွာကို ႀကိဳတင္ ရင္ခုန္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိ သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူမအေပၚ ၿငိတြယ္မွန္းမသိ ၿငိတြယ္ လာမိသည္။ ႐ုန္းထြက္ရန္လည္း သူ မႀကိဳးစားမိ။
သူမ ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ရာ၀င္လဲ သိလိုစိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေသာ္လည္း သူပဲ အ႐ႈံးေပးလိုက္ရသည္။ သူမသည္ အာ႐ုဏ္ တက္ခ်ိန္အထိ မအိပ္ပဲ ရွိေနတတ္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ပဲ ေန႔လည္ခင္းေတြမွာ သူမကို မေတြ႕ရျခင္းသည္ ဘာေၾကာင့္္ ျဖစ္ႏိုင္သလဲဆိုတာ သိလာရသည္။
သူမႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးၿပီး သူမရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကို နားလည္ ခံစားေပးခ်င္ေပမဲ့ ထိုအေျခအေနရဖို႔ မလြယ္ကူေပ။ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ သူမကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာကို မလိုလားသူမို႔ ရင္းႏွီးခြင့္ရေအာင္ ဇြတ္အတင္း မဖန္တီးခဲ့ေပ။
သူမကို နားလည္ရခက္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္မိသည္။ တစ္ခါတရံ အသံတိတ္ ငိုေႂကြး ေနတတ္ေသာ၊ ပုတီးစိပ္ေလး ကိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ေနတတ္ေသာ၊ ေအးခ်မ္းေမရဲ႕ တကိုယ္ေရညမ်ား သီခ်င္းကို အၿမဲ တမ္း တီးခတ္ သီဆို ေနတတ္ေသာ၊ စံုတြဲသီခ်င္းမ်ားကို တစ္ေယာက္ထဲ သီဆိုရင္း တစ္ပိုင္းတစ္စ ရပ္ပစ္တတ္ေသာ သူမ ရဲ႕ ပံုစံမ်ားကေတာ့ သူ႔အေတြးတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ ေနရာယူ ေနမိၿပီ ျဖစ္သည္။
တစ္ညမွာေတာ့ သူမရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ကို လံုး၀ မျမင္ရတာေၾကာင့္ သူ႔ရင္ထဲ ဟာေနမိသည္။ ထိုေန႔မွာပဲ သူမ အေပၚတြင္ ရစ္ပတ္ေနမိေသာ သူ႔သံေယာဇဥ္ကို သူ သိခဲ့ရသည္။ တစ္ပါတ္ေလာက္ သူမကို မျမင္ရေတာ့ သူမအတြက္ စိတ္ပူပင္ ေနမိသည္။
ကိုးရက္ေျမာက္ ညဘက္မွာေတာ့ သူမကို ျပန္လည္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့သည္။ သူ႔ရင္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔က အတိုင္း အဆမဲ့။ သူမကို သိေစ ခ်င္ပါွသည္။ သူမကို မျမင္ရတဲ့ရက္ေတြမွာ သူ ဘယ္ေလာက္ လြမ္းဆြတ္ ေနရေၾကာင္း ေျပာျပ ခ်င္မိသည္။ တေန႔ ေန႔မွာေတာ့ သူ႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို သူမ သိတန္ေကာင္းပါရဲ႕ေနာ္။
သူ႔ရဲ႕ ညတာတို႔သည္ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ျပန္လည္ အသက္၀င္ လာခဲ့သည္။ အခ်ိန္ ေရြ႕လ်ားမႈတို႔က သူမနဲ႔ ေတြ႕ဆံုျခင္းကို ရာသီစက္၀န္း တစ္၀က္ က်ိဳးေစခဲ့ၿပီ။
စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရး ကိစၥျဖင့္ ရန္ကုန္သို ့သူ လာခဲ့ဲ့ရသည္။ ခရီးထြက္ခဲ့ရေပမဲ့ ညဘက္ေတြ ေရာက္တိုင္း သူမကို သတိရ လြမ္းဆြတ္ ေနမိသည္။ ျပန္ရေတာ့မည္ဆိုေတာ့ သူ႔စိတ္တို႔က အျမန္ဆံုး ရန္ကုန္ကိုသာ ေရာက္ခ်င္ေနမိသည္။
သူ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္က ေန႔လယ္ခင္းမို႔ သူမကို ခ်က္ခ်င္း မေတြ႕ႏိုင္ေပ။ ဒီေန႔မွ ထူးထူးျခားျခား သူမတို႔ အိမ္တြင္ လူ အ၀င္အထြက္ေတြ ရွိေနတာကို သတိထားမိသည္။
ညေနခင္းမွာ သူႏွင့္ အတူေန သူငယ္ခ်င္း ကိုၿဖိဳးက ဟိုဘက္ၿခံကို သြားမလို႔ ခဏ လိုက္ခဲ့ပါလားဟု ေခၚေတာ့ အတိုင္းအဆမရွိ သူ ေပ်ာ္ရႊင္သြားမိသည္။ သူမနဲ႔ အနီးကပ္ ေတြ႕ရေတာ့မယ္။ သူမနဲ႔ ခင္မင္ခြင့္ ရေတာ့မယ္ဆိုေသာ အေတြးက သူ႔ရင္ကို မ်ားစြာလႈပ္ရွားေစသည္။
အ၀တ္အစား ၀တ္ၿပီးမွ စိတ္တိုင္းမက်၍ ျပန္လဲရတာလည္း မၾကာခဏ။ ဒီေန႔မွ ျပင္ဆင္ရတာကို အားမရ ျဖစ္ေန မိသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ရွပ္အက်ီအျဖဴကို ရခိုင္ပုဆိုးအျပာႏွင့္ တြဲ၀တ္လို္က္ေတာ့သည္။ သူမ သေဘာက်တန္ေကာင္းပါရဲ႕။
သူမအိမ္မွာ အလွဴအတန္း လုပ္ေနတာလား၊ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ။ ကိုၿဖိဳးကို ေမးမည္ႀကံၿပီးမွ မေမးေတာ့။ ဟိုေရာက္ရင္ သိရမွာေလ။ သူ စိတ္လႈပ္ရွားေနတာကို ကိုၿဖိဳးမသိေစခ်င္။
သူမရဲ႕ အိမ္အ၀င္မွာ မသာမယာတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕တာေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲ ထင့္သြားမိသည္။ သူမ အိမ္က တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား တစ္ခုခု ုျဖစ္သလား။ သူ႔အေတြးကို ဆက္မေတြးရဲ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ သူမ စိတ္အားငယ္ ေနေတာ့မွာပဲ။ သူမဟာ စိတ္ထား ႏူးညံ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူ၊ ခံစားလြယ္သူလို႔ သူ နားလည္ ထားတာပဲေလ။
သူတို႔ကို ႀကိဳဆိုေသာ အန္တီႀကီးက အငိုမ်က္ႏွာႏွင့္ ကိုၿဖိဳး လက္ကို ဆြဲေခၚသြားသည္။ သူ ထင္တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ သူမတို႔ အိမ္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေတာ့ ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ သူ႔မ်က္၀န္းတို႔က သူမကို လိုက္လံ ံရွာေဖြေနမိသည္။ သူမ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။
အခန္းေထာင့္ တစ္ေနရာတြင္ လွပ ေသသပ္စြာ ျပင္ဆင္ထားေသာ အေလာင္းစင္ တစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုၿဖိဳးကို ေခၚလာေသာ အေဒၚႀကီးက -
“ဒီမွာ မင္းသူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ပါဦး”
ဟုဆို၍ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အုပ္ထားေသာ ပန္းေရာင္ပု၀ါစေလးကို လွပ္ျပသည္။ ကိုၿဖိဳးႏွင့္အတူ ငံု႕ၾကည့္မိလိုက္ ေသာ မ်က္၀န္းတို႔ ျပာေ၀ကာ မူးမိုက္ လဲက်မတတ္ ခံစားသြားရသည္။
ႏွင္းဆီပန္းေတြၾကားမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသလို ေအးခ်မ္း ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ သူမရဲ့ မ်က္ႏွာ၊ သူ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္တဲ့ တသက္လံုး စြဲထင္ေနမဲဲ့ မ်က္ႏွာေလး။
အို ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီလဲ?
သူ ခရီးသြားေနတဲ့ သံုးေလးရက္အတြင္းမွာ သူမ ဘယ္လိုျဖစ္သြားခဲ့တာလဲ။ သူ႔မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတာေတာင္ ဘယ္လိုမွ လက္မခံ၊ မယံုၾကည္ႏိုင္္ေပ။ အန္တီႀကီးနဲ႔ ကိုၿဖိဳး ေျပာေနေသာစကားတို႔က သူ႔နားတြင္ မၾကားတစ္ခ်က္၊ ၾကားတစ္ခ်က္၊ ဘာမွမသဲကြဲ။ လူေတြေရွ႕မွ အျမန္ဆံုးသာ ေျပးထြက္ သြားခ်င္ေနမိသည္။
အျပန္လမ္းမွာလည္း သူ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာႏိုင္ပါ။ သူ႔အခန္းထဲ ေရာက္မွ တင္းထားေသာ စိတ္တို႔ အရည္ ေပ်ာ္ကာ မ်က္ရည္ပူတို႔ က်ဆင္း လာမိသည္။ ညဘက္ ေရာက္မွာ သူ ေၾကာက္ေနမိသည္။
ထမင္း စားၿပီးခ်ိန္မွာ သူ႔အခန္းထဲသို႔ ကိုၿဖိဳး ၀င္လာသည္။
“မင္းကို ညေနက ေကာင္မေလး အေၾကာင္း ေျပာျပမလို႔ေလ။ မင္း စိတ္၀င္စားမယ္ ထင္လို႔ပါ။ မင္းက စာေရး ဆရာ ဆိုေတာ့ မင္းအတြက္ စာေရးဖို ့ ကုန္ၾကမ္းေပါ့။”
ကိုၿဖိဳးစကားကိုနားေထာင္ရင္း ညေနက သူမေဘးတြင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ
၀င့္
အသက္ (၂၁)ႏွစ္
ဆိုေသာ စာတမ္းေလးကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ကိုယ္ခ်စ္ေသာ မိန္းကေလးရဲ႕ နာမည္ကို သိခြင့္ရခ်ိန္မွာ ထို မိန္းကေလးသည္ လူ႔ဘ၀ကို စြန္႔ခြာသြားခဲ့ၿပီ။ သူမကို တိတ္တခိုး ေစာင့္ၾကည့္ စြဲလမ္းခဲ့ေသာ သူတစ္ေယာက္္ ရွိခဲ့တာကို သူမ သိမည္ မဟုတ္ေပ။
ကိုၿဖိဳးထံမွ ရင္နာ ေၾကကြဲဖြယ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို သိရွိခဲ့ရသည္။
၀င့္နဲ ့ငါတို႔က အိမ္ခ်င္းနီးေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးထဲက သိခဲ့ၾကတယ္။ ၀င့္ဟာ အစြဲအလမ္းႀကီးတယ္။ စိတ္ထား ႏူးညံ့တယ္။ သေဘာလဲေကာင္းတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးဆိုေတာ့ မိဘေတြကလည္း အလိုလိုက္ထားတယ္။ သူ႔ အိမ္မွာ သူလိုခ်င္တာအကုန္ ျဖစ္ေစ ရေစခဲ့တယ္။ ၀င့္(၁၈)ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူ႔မိဘေတြ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ ဆင့္ ဆံုးပါး သြားခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စီးပြားေရးကိစၥေတြကို သူ႔အေဖရဲ႕ လူယံုေတာ္ ဦးတင္ေဖက ဆက္ၿပီး စီမံေပးခဲ့ တယ္။ သူ႔က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔သား ရဲထြဋ္ကို ကဆက္ၿပီး လုပ္ကိုင္ ေပးခဲ့တယ္။ ရဲထြဋ္ကိုက ၀င့္ထက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ ္ႀကီးတယ္ေလ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သြားၾကတယ္။ ၀င့္မွာကလဲ အားကိုးစရာ ေဆြမ်ိဳး မိဘမရွိေတာ့ ရဲထြဋ္ကို ကပဲ အရာရာကို ဦးေဆာင္ ေပးခဲ့ရတယ္။ ၀င့္နဲ႔ အတူေနတဲ့ အန္တီႀကီးကေတာ့ ငယ္ငယ္ထဲက ၀င့္ကို ထိန္းေက်ာင္း လာတဲ့သူပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၀င့္ကို သူက ဘာမွ မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး။ ၀င့္ဆိုးရင္ ၀င့္ကို ထိန္းႏိုင္တာက ရဲထြဋ္ကို တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ သိပ္ကို ခ်စ္ၾကတယ္။ ညအိပ္ခ်ိန္ကလြဲရင္ ၀င့္အနားမွာ ရဲထြဋ္ကို ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာ သန္႔ရွင္းစြာ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အားလံုး သိတယ္။ ၀င့္နဲ႔ အသင့္ေတာ္ဆံုး သူဟာ ရဲထြဋ္ကိုပဲ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔ လက္ထပ္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကတယ္။
ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ခရီးကို အားလံုးက အားက်ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ အင္းလ်ားလိပ္မွာ ဒိတ္ယူၿပီး ဖိတ္စာ ေတာင္ ႐ိုက္ၿပီးေနၿပီ။ မဂၤလာ ခမ္း၀င္ပစၥည္းေတြလည္း ၀ယ္ၿပီးေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကံၾကမၼာဟာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေနရာက ၀င္ၿပီး တိုက္ခတ္ သြားတယ္။ ဘာမွ ျပင္ဆင္ထားခ်ိန္ မရခင္မွာပဲ ၀င့္ကို ကံၾကမၼာက ရက္စက္စြာ အႏိုင္ယူ သြားခဲ့တယ္။
တနဂၤေႏြေန႔ (ေနာက္ေန႔) မဂၤလာေဆာင္အတြက္ လိုအပ္တာေတြ စီစဥ္ၿပီး ညဘက္ ျပန္လာေတာ့ ကားကို ၀င္ ့ က ေမာင္းခဲ့တယ္။ လမ္းေကြ႕ တစ္ေနရာမွာ လမ္းေၾကာမွားၿပီး ျဖတ္၀င္လိုက္တဲ့ ကုန္တင္ကားႀကီးဟာ ရဲထြဋ္ကို ထိုင္ေန တဲ့ဘက္ကို တည့္တည့္ ၀င္တိုက္ေတာ့တာပဲ။
၀င့္ဟာ သူ သတိမလစ္ခင္မွာ ရဲထြဋ္ကို ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ ေသဆံုး သြားတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ အတင္း ဆုတ္ကိုင္ ထားတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့လက္ကို မနည္း ျဖဳတ္ယူခဲ့ရတယ္။ ၀င့္ဟာ သတိ ျပန္ရလာခ်ိန္မွာေတာ့ သူ ့စိတ္ဟာ ပံုမွန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ရုတ္တရက္ ရင္ဆိုင္ လိုက္ရတာရယ္၊ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ကို ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္တာရယ္၊ နဂိုထဲက အစြဲအလမ္း ႀကီးတာရယ္ေပါင္းၿပီး သူ႔စိတ္ေတြ မတည္ၿငိမ္ေတာ့ဘူး။ သြက္သြက္ခါ မဟုတ္ ေပမဲ့ ယဥ္ယဥ္ေလး ရူးသြားရွာတယ္။
သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရဲထြဋ္ကို မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာကို သူ လံုး၀ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ သူ႔ဆီကုိ တေန႔ေန႔မွာ ျပန္လာမယ္လို႔ သူ ယံုၾကည္ထားခဲ့တယ္။ သူ ေမွ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလမွာေတာ့ သူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ သတိရသလို ေျပာၿပီး ငိုရွာတယ္။
ည ညဆိုရင္ ရဲထြဋ္ကို ျပန္လာမယ္ဆိုၿပီး တစ္ညလံုး မအိပ္ပဲ ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ေန႔ခင္းေတြဆိုရင္ သူ အိပ္တယ္။ အစားလည္း မွန္မွန္မစားဘူး။ ရွိတဲ့ အန္တီႀကီးကိုလဲ သူက မေၾကာက္ေတာ့ သူ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္လို႔ ရေနတယ္။
အခုလည္း နဂိုက က်န္းမာေရး မေကာင္းတာေတြရယ္ အစားမမွန္၊ အအိပ္မမွန္တာေတြရယ္၊ တညလံုး ၿခံထဲမွာ ဆင္းထိုုင္ တတ္တာေတြရယ္ ေပါင္းၿပီး နမိုးနီးယားအျပင္ က်န္တဲ့ ေရာဂါေတြပါ ၀င္ေတာ့တာပဲ။ ေဆးလဲ မွန္မွန္ မေသာက္ ေတာ့ မခံႏိုင္ရွာဘူးေလ။ ဒီေန႔ ေန႔လည္ကပဲ ဆံုးသြားရွာတယ္။ သူ႔ဘ၀ေလး ၀ဋ္ကၽြတ္သြားတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလားေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးကြာ။ သနားပါတယ္။
ကိုၿဖိဳးက စကားရွည္ႀကီး ေျပာၿပီး ေမာသြားဟန္နဲ႔ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္သြားသည္။ သူ႔ရင္မွ ခံစားမႈတို႔သည္ နင့္နင့္ သီးသီး၊ တဘက္ၿခံသို႔ လွမ္းၾကည့္ရင္း တခ်ိန္က သူမ အရိပ္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။
အရင္တုန္းက သူမ ဆိုေနက် သီခ်င္းက၊ ခုေတာ့ သူ ့အတြက္ ျဖစ္လာၿပီလား မသိ။ သူကေတာ့ ဒီအိမ္ေလးမွာ ေနေနေသးသေရြ႕၊ ညဘက္ စာေတြ ေရးေနေသးသေရြ ့သူမရဲ့ အရိပ္၊ သူမရဲ့ သီခ်င္းသံတို ့ကို ၾကားေယာင္ကာ သူမကို သတိရစြာျဖင့္ တကိုယ္ေရ ညမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနရဦးမွာ ေသခ်ာသည္။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ အလွသစ္ မဂၢဇင္း
0 comments:
Post a Comment