အစဆုိတာ ရွိရင္ အဆံုး ဆိုတာလဲ ရွိရမယ္တဲ့။ ဒါဟာ ေလာကရဲ႕ နိယာမ တစ္ခုပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုႀကီး ေလးနဲ႔ ညီမဆိုးေလးတို႔ရဲ႕ ၾကားမွာေတာ့ အစဆိုတာ ရွိခဲ့ေပမဲ့ အဆံုး ဆိုတာ ခုခ်ိန္ထိ မရွိခဲ့ေသးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုႀကီးေလး ကိုယ္တိုင္က သူစခဲ့တဲ့ဇာတ္ကို အဆံုး မသတ္ခဲ့လို႔ေပါ့။ အဆံုးသတ္ ဆိုတာ မရွိပဲနဲ႔ ကိုႀကီးေလးနဲ႔ ညီမဆိုး ေလးတို႔ရဲ႕ ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းက ေရွ႕ဆက္ရန္ မရွိ နိဂံုး ခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီးလား။
ျမန္မာျပည္ကို ခြင့္နဲ႔(၁၀)ရက္ ျပန္ပါရေစတဲ့လား။ ျပန္လာရင္ ညီမဆိုးေလးနဲ႔ လက္ထပ္ႏိုင္ေအာင္ ကိုႀကီးေလး စီစဥ္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ပါမယ္တဲ့လား။ ကိုႀကီးေလး ျပန္လာခ်ိန္ကို အလြမ္းေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႔ ေစာင့္ ေနပါတဲ့လား။ ကိုႀကီးေလး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ၊ မွာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ညီမဆိုးေလး အတိအက် လိုက္နာခဲ့ေပမဲ့ ကိုႀကီးေလးကေတာ့ ကိုယ္ေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ေမ့ေလ်ာ့ ပ်က္ ကြက္ခဲ့ပါသလဲ။
အေျဖ မထြက္ႏိုင္တဲ့ ပုစာၦ တစ္ပုဒ္ကို (၃)ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ တြက္ခ်က္ရင္း ကိုႀကီးေလးကို ေစာင့္ေန ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေတြ၊ ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ကတိေတြ၊ ထားခဲ့မိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အိပ္မက္ ေတြထဲမွာ အျဖစ္မွန္ကို လက္မခံႏိုင္စြာနဲ႔ အိပ္မက္က မႏိုးထခဲ့သူပါ။ (၁၀)ရက္ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာကို (၃) ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ တစ္ခုနဲ႔ လဲလွယ္ၿပီး ေစာင့္ခဲ့မိပါတယ္။ ကိုယ့္ရင္ကို ေအးျမေစခဲ့ေသာ စကၤာပူမွာ သာသည့္ လမင္းတစ္စင္း အၿပီးတိုင္ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီလား။ ခ်ိဳၿမိန္စြာ မက္ခဲ့ဖူး ေသာ ပ်ားရည္ အိပ္မက္ျမစ္တို႔ ခါး သည္း ခမ္းေျခာက္ ခဲ့ၿပီေလ။
× × × × × ×
ျမန္မာႏိုင္ငံကို ပိုက္ဆံပို႔ခ်င္လို႔ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္ တစ္ခုမွာ ဆံုၾကၿပီး စကား ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့ေန႔မွာပဲ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ဘယ္တံုးကမွ မခံစား မသိ ရွိဖူးေသးေသာ အခ်စ္ဆိုသည့္ ရသာစံု သစ္သီးတစ္လံုးကို သူမ စတင္ ျမည္းစမ္းခြင့္ ရခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဆိုင္ ထဲ ကို ၀င္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူငယ္ခ်င္း ကိုမ်ိဳးႏွင့္အတူ တြဲကာ ထိုင္ေနေသာ ျမန္မာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကို အျမင္မွာပဲ သူမ ေျခလွမ္းတို႔ မွားယြင္းခဲ့ရသည္။
အၿမဲတမ္း မာထန္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ အၿပိဳင္ တင္းမာ ေအးစက္ေနေသာ ႏွလံုးသားသည္ သူ႔ အၾကည့္ တစ္ခ်က္ ေအာက္မွာပင္ ေႏြးေထြး ႏူးညံ့လာသလို ခံစားရသည္။ ခုခ်ိန္ထိ ရင္မခုန္ခဲ့ဖူးေသးေသာ သူမသည္ ကိုယ့္ရင္ခုန္ သံကိုပင္ ထိုေကာင္ေလး ၾကားသြားမွာ စိုးရိမ္ေနမိသည္။
စကၤာပူကို သူမ ေရာက္ေနတာ (၂)ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေပမဲ့ ထိုေကာင္ေလးကို တစ္ခါမွ မဆံု ဖူးခဲ့ေပ။ သူငယ္ခ်င္း၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈ ေအာက္တြင္ သူ႔နာမည္ကို မမွတ္မိခဲ့။ စိတ္မ်ား လႈပ္ရွားေနမႈေၾကာင့္ သူနာမည္တြင္ “ပန္”ဆိုေသာ ထူးဆန္းသည့္ နာမည္ တစ္လံုးကိုသာ မွတ္မိေတာ့သည္။ ထိုေန႔ တစ္ေန႔လံုး စားေသာ အစားအစာမ်ား၊ ေျပာျဖစ္ေသာ စကားလံုးမ်ားသည္ ခ်ိဳၿမိန္မႈ တို႔ကိုသာ ျဖစ္ေစသည္။
မ်က္၀န္းတစ္စံုမွ ႏူးညံ့ျခင္းမ်ားကို သူမ ခံစားတတ္ခဲ့ၿပီ။ အရင္ကဆို ဒီလို မ်က္၀န္းမ်ားကို ေပ်ာ့ညံ့ သည့္ သူမ်ား သာ ပိုင္ဆိုင္သည္ဟု ေကာက္ခ်က္ ဆြဲမိမွာျဖစ္ေပမဲ့ ခုေတာ့ ထိုအဆိုကို ကိုယ့္ဘာသာပင္ ပယ္ ဖ်က္မိသည္။ ထိုေန႔က စခဲ့ေသာ ဆံုေတြ႕မႈသည္ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ခင္မင္မႈမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။
သူသည္ မႏၱေလးတြင္ေနေသာ၊ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ အင္ဂ်င္နီယာအျဖစ္ အလုပ္ ၀င္ေနေသာ ဒီကို ေရာက္တာ (၆)လခန္႔သာရွိေသးေသာ၊ သူမထက္ တစ္ႏွစ္ခန္႔ငယ္ေသာ၊ အိမ္ေထာင္ မရွိ ေသးေသာသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို သူမ သိခြင့္ရခဲ့သည္။
သူမ အတြက္ေတာ့ ေျပာစရာ ေထြေထြထူးထူး မရွိခဲ့။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူေနေသာ ရန္ကုန္သူ မိဘမဲ့ တစ္ေကာင္ႂကြက္ တစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္း အစ္ကို၏ အဆက ္အသြယ္ျဖင့္ စကၤာပူေရာက္ခဲ့ၿပီး စက္႐ံု တစ္ခုမွာ အလုပ္ ၀င္လုပ္ေနခဲ့တာ (၂)ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ။ အတူေန သူငယ္ ခ်င္းကေတာ့ မႏွစ္ကပင္ ျပန္သြားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ မွာ လက္ထပ္ သြားခဲ့ၿပီ။ သူမမွာ ထူးျခားတာဆိုလို႔ မိန္း ကေလး ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ေဒါသ ေရွ႕ထားတတ္တာ၊ ထစ္ကနဲရွိ ရန္ျဖစ္ဖို႔ ၀န္မေလးတတ္တာ ရန္ျဖစ္တိုင္း မွာလည္း စိတ္ျမန္လက္ျမန္ျဖင့္ လက္သီးနဲ႔ ဆြဲထိုးဖို႔ အားသန္တတ္တာ စတဲ့ အက်င့္ဆိုး မ်ားရွိေသာ ခပ္ဆိုး ဆိုး မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ေနရာတကာမွာ ခပ္ဆိုးဆိုး ရွိတတ္ေသာ သူမကို သူက သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးေပမဲ့ ညီမေလး (အထူးသျဖင့္ ညီမဆိုးေလး)ဟု ေခၚတြင္ခဲ့သလို၊ သူမထက္ အသက္ငယ္ေပမဲ့ အရာရာကို ေတြးေတြး ဆဆ လုပ္ကိုင္တတ္ေသာ၊ သူမ ကို အစဥ္သျဖင့္ ဆံုးမတတ္ေသာ သူ ့ကို ကိုႀကီး (သို႔ေသာ္ သူမထက္ အသက္ ငယ္သျဖင့္ ကိုႀကီးေလး) ဟု ေခၚတြင္ခဲ့ သည္။ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္္ထက္ ကိုႀကီးေလးႏွင့္ ညီမဆိုးေလးတို႔၏ ခင္မင္မႈက ပိုမို ျမန္ဆန္ခဲ့ေလသည္။
ခင္မင္မႈတို႔ို ပိုမို က်ယ္ျပန္႔လာေစတာကေတာ့ သူမရဲ ့ ဟန္းဖုန္း ပ်က္သြားရာက စခဲ့သည္။ အစစ အရာရာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ကိုင္တတ္ေသာ သူမသည္ ခုေတာ့ အက်င့္ပ်က္စြာျဖင့္ သူတစ္ပါးကို အားကိုးခ်င္မိၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အလြတ္ရေနေသာ သူ႔ဟန္းဖုန္းကို လမ္းေဘး အေႂကြေစ့ ဖုန္းေလးမွ တဆင့္ လွမ္းဆက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔အကူအညီျဖင့္ ဖုန္းျပင္ရန္ ႀကံစည္မိသည္။
ဖုန္း၀ယ္ယူစဥ္က ပါလာခဲ့ေသာ အာမခံကဒ္ျပားျဖင့္ ၀ယ္ယူေသာ ေနရာမွာ ဖုန္းသြားျပင္ဖို႔ သူ လို္က္ ပို႔ေပးခဲ့သည္။ ဖုန္းျပင္တာ တစ္ပါတ္ခန္႔ ၾကာမည္ ဆိုေတာ့ ဒီၾကားထဲ သူမ ဖုန္းမကိုင္ပဲ ေန႐ံုသာ။ သုိ႔ေသာ္ အလိုက္သိတတ္ေသာ ကိုႀကီးေလးက သူရဲ့႔ ဟန္းဖုန္း ႏွစ္လံုးအနက္မွ တစ္လံုးကို ငွားရမ္း သံုးစြဲ ေစခဲ့သည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ေန႔ကို ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ သူမတို ့ ဖုန္းေျပာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ဟန္းဖုန္း ျပင္ထားတာ ရေသာေန႔မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲမွာ အတူ ခ်ိန္းၿပီး သြားေရြး ခဲ့ၾကသည္။ အဲဒီေန႔ မွာပဲ ဘယ္တုန္း ကမွ မိန္းမ မဆန္ဖူးေသာ သူမက
“ကိုႀကီးေလး ဖုန္းကို မိန္းကေလးေတြ ခဏခဏ ဖုန္းဆက္ၾကတယ္ေနာ္္။ သူတို႔က ဘာလို႔ တစ္ခ်ိန္ လံုး ဆက္ေန ရတာလဲ” ဟု မိန္းမဆန္စြာပင္ အူတိုမိသည္။ သူကေတာ့ ေခါင္းေမာ့၍ အားပါးတရ ရယ္ရင္း
“သူတို႔က ကိုယ့္ကို ဒိတ္ လုပ္ခ်င္လို႔ ေနမွာေပါ့”တဲ့။
“ဟင္ ကိုႀကီးေလးက သူတို႔နဲ႔ ဒိတ္ လုပ္ေနၾကလား”သူမ အသံ အနည္းငယ္ တုန္ရင္သြားမိတာ သတိျပဳမိသည္။
“အလကားပါ ညီမဆိုးေလးရာ၊ အဲဒါ ကိုႀကီးေလး သူငယ္ခ်င္းေတြပါ၊၊ အရင္ကဆို ပ်င္းရင္ သူတို႔ အိမ္ေတြ သြားလည္ေနက်၊ ခုေတာ့ ညီမဆိုးေလး ရၿပီးထဲက သူတို႔ဆီ မေရာက္ေတာ့လို႔ သူတို႔က ေမးေန ၾကတာ။ ဟိုေန႔က ကိုယ့္ဆီ ဖုန္း ထပ္၀င္လာလို႔ ကိုႀကီးေလး သိၿပီးသား။ ညီမဆိုးေလးကို အလကား ေနာက္ တာ၊ စခ်င္လို႔”
“ကိုႀကီးေလးေနာ္၊ ေျပာသလို မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အဲဒီ မိန္းမေတြကိုေရာ၊ ကိုႀကီးေလးကိုေရာ လိုက္ ထိုးမွာ”
“ၾကည့္ ေျပာရင္း ဆိုရင္း လက္ပါ လာျပန္ၿပီ။ မသကာ မိန္းမပီပီ စိတ္ေကာက္မယ္၊ စိတ္ဆိုးတယ္ လုပ္ပါလား၊၊ ဘယ့္ႏွယ္ အခုေတာ့ လက္သီးနဲ႔ လိုက္ထိုးမယ္တဲ့။ ကဗ်ာ မဆန္လိုက္တာကြာ။ ဟိုေန႔ကလည္း အလုပ္ထဲမွာ supervisor ကို ျပန္ေအာ္ၿပီး ရန္ျဖစ္လို ့ ထိုးမလို႔ လုပ္လို႔ဆိုၿပီး MD ရဲ႕ ႐ံုးခန္း ေရာက္ၿပီးၿပီ။ မမွတ္ေသးဘူးလား။ စိတ္ေလွ်ာ့ပါကြာ။ မိန္း ကေလး ပီပီ ႏူးႏူး ညံ့ညံ့ ေနစမ္းပါ။”
“မေနႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ ကိုယ့္စ႐ိုက္ပဲ”
“အဲဒီ စ႐္ိုက္ဆိုတာႀကီးကိုပဲ ျပင္ခိုင္းေနတာ။ ေတာ္ၾကာ ႀကိဳက္တဲ့သူ မရွိပဲ ေနအံုးမယ္”
“ႀကိဳက္တဲ့သူ မရွိလဲ ဘာျဖစ္လဲ ကိုႀကီးေလးရဲ႕ အပ်ိဳႀကီးလုပ္မွာေပါ့”
“ေတာ္ၾကာ ရည္းစားက ျပင္ခိုင္းရင္ေရာ”
“ညီမဆိုးေလးမွာ ရည္းစားမွ မရွိတာ ကိုႀကီးေလးရဲ႕၊ ရွိရင္လည္း သူ ျပင္ခိုင္းတိုင္း မျပင္ႏိုင္ပါဘူး။ မိန္းကေလးလို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေနပါမွ ရည္းစား ရမယ္ဆိုရင္လည္း ေနပါေစေတာ့ ကိုႀကီးေလးရာ”
“ကိုႀကီးေလးက မိန္းမ ပီပီသသ ေနပါလို႔ ေျပာရင္ေရာ ညီမဆိုးေလးက ေနမွာလား”
သူမအနည္းငယ္ ရင္ခုန္စြာ
“အင္း၊ ကိုႀကီးေလးက ေျပာရင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ေနမွာေပါ့”
“အဲဒါေတြေၾကာင့္ ညီမဆိုးေလးကို ခ်စ္တာ”တဲ့။
အေႏွာင့္အသြား မလြတ္ေသာစကားကို သူ ဆိုခဲ့သည္။ အဲ့ဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူမ အတတ္ႏိုင္ ဆံုး မိန္းမ ပီသေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အၿမဲတမ္း ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေနခဲ့တာမို႔ အလြယ္ တကူနဲ႔ မိန္းမ မဆန္ခဲ့။ မနက္ပိုင္း အလုပ္ ဆင္းရတဲ့ သူနဲ႔ ညဂ်ဴတီ ဆင္းရေသာ သူမတို႔ ဆံုေတြ႕ႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္က ရွားပါးလွသည္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ မနက္ သူ အလုပ္ မ၀င္ခင္၊ ညေနပိုင္း သူမ အလုပ္စ မဆင္းခင္ ရသည့္ အခ်ိန္ေလး ေတြမွာ ဖုန္းဆက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဖုန္းဆက္တိုင္းမွာလဲ ဒီေန႔ ဘယ္သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္လဲ။ ဘာကိစၥျဖစ္လဲ။ ျဖစ္တယ္ ဆိုရင္လည္း မွားတယ္ မွန္ တယ္နဲ႔ ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ တတ္ခဲ့သည္။
တစ္ပါတ္မွာ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္ပဲ (၂)ေယာက္လံုး အားေသာေၾကာင့္ လူခ်င္း ဆံုေတြ႕ႏိုင္ဖို႔ အဆင္ေျပသည္။ ခင္မင္မႈ ၾကာလာတာႏွင့္အမွ် တစ္ေယာက္ သေဘာကို တစ္ေယာက္ နားလည္ တတ္ခဲ့ၿပီ။ သူမ အတြက္ေတာ့ ကိုႀကီးေလးသည္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခဲ့ၿပီ။ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ထဲ MRT စီးရင္း လူအမ်ားႀကီး ထိုင္ၾက တဲ့ ခံုတန္းရွည္မွာ ၀င္မထိုင္ဘဲ ႏွစ္ေယာက္ခံုေလးမွာ ၀င္ထိုင္ျဖစ္သည္။ ရထား ထြက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကိုႀကီးေလးက သူမနား ပိုမို တိုးကပ္ရင္း သူမ လက္ကို အသာအယာဆုပ္ကိုင္ကာ
“ညီမဆိုးေလးကို ကိုႀကီးေလး ခ်စ္တယ္တဲ့”
အဲ့့ဒီလို သူ ေျပာခ်ိန္မွာပဲ သိပ္ကို မိန္းမ မဆန္တဲ့ သူမရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားက ခ်က္ခ်င္းပဲ
“ညီမဆိုးေလးကျဖင့္ ကိုႀကီးေလးကို ခ်စ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ စေတြ႕ထဲကပဲ”
ပြင့္လင္းတဲ့ သူမရဲ႕ အေျဖကို သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားပံု မရေပ။ ႐ုတ္တရက္ အံ့ၾသသြားၿပီး ေနာက္မွ ၀မ္းသာ အားရ ၿပံဳးသည္။
“ညီမဆိုးေလးရာ၊ နည္းနည္း ပါးပါးေလးေတာင္ ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ မမူေတာ့ဘူးလား”
“ဘာလို႔မူရမွာလဲ၊ ကိုယ္လည္း တကယ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ဟာ။ မူတယ္ဆိုတာ မိန္းကေလးေတြ အလုပ္ ပါ”လို႔ ဆိုေတာ့
“ညီမဆိုးေလးကေရာ မိန္းကေလး မဟုတ္လို ့လား။ ခပ္ဆိုးဆိုး အမူအရာေတြ စြန္႔ၿပီး သိမ္သိမ္ ေမြ႕ ေမြ႕ ေနေနာ္”တဲ့။
ဒီစကားကို ကိုႀကီးေလး မဟုတ္ပဲ အျခား လူတစ္ေယာက္ကသာ ေျပာမယ္ဆိုရင္ သူမ အရမ္းကို စိတ္ဆိုးမိမွာ ေသခ်ာသည္။ ခုေတာ့ ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ စကားဆိုေတာ့ သူမ နားေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရ ေတာ့မည္။
ခ်စ္ၾကၿပီဆိုေတာ့လည္း ခါတိုင္းလို တစ္ပါတ္ တစ္ခါ ေတြ႕ေနက်၊ ေလွ်ာက္လည္ေနက် အခ်ိန္ မ်ားကို နည္းသည္ ဟု ထင္တတ္ လာခဲ့ၿပီ။ ဒီေတာ့ အၿမဲတမ္းလိုလို MRT မွာ ခ်ိန္းတတ္ခဲ့ၿပီ။
သူက မနက္ပိုင္း ႐ံုးတက္ရမည့္အခ်ိန္ထက္ အိမ္မွ ေစာထြက္ကာ ထြက္လာၿပီဆိုလွ်င္ ဖုန္းဆက္ၿပီး သူမ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ ေမးကာ သူမ ေရာက္မဲ့ ဘူတာမွာ လာေစာင့္ ေနတတ္သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ညဂ်ဴတီ ထြက္ေသာ သူမက ေန႔ဂ်ဴတီ ၀င္မည့္ ကိုႀကီးေလး အလုပ္ဆီ အေရာက္ ရထား အတူစီးကား လိုက္ပို႔တတ္သည္။ ညဘက္ အိပ္ပ်က္မႈ မ်ားသည္ ကိုႀကီးေလး မ်က္ႏွာကို ျမင္ရခ်ိန္တြင္ ေပ်ာက္ပ်က္ ခဲ့သည္။ ကိုႀကီးေလးကို ပို႔ၿပီး ျပန္လာရင္ေတာ့ လမ္းမွာ သူမ ငိုက္ျမည္း လာခဲ့ၿပီ။ သူမ ဆင္းရမဲ့ဘူတာ ေက်ာ္ မသြားေစရန္ မနည္း သတိထားရသည္။
ညေနပိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ သူမ အိမ္မွ ထြက္ခ်ိန္တြင္ ဖုန္းဆက္ကာ သူ လာမဲ့ဘူတာတြင္ ႀကိဳေစာင့္ ေနၿမဲ။ ၿပီးလွ်င္ ကိုႀကီးေလးက သူမ အလုပ္ကို လိုက္ပို႔ၿမဲ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္နားမွာ တစ္ေယာက္ ေနခြင့္ အခ်ိန္ၾကာၾကာရဖို႔ ဖန္တီးတတ္ ၾကသည္။
ပိတ္ရက္မွာ ေလွ်ာက္လည္ၾကေတာ့လည္း ႐ုပ္ရွင္ ႀကိဳက္ေသာ သူမ အလိုက် ႐ုပ္ရွင္ပဲ ၾကည့္ျဖစ္ တာ မ်ားသည္။ ေဂၚဇီလာလို ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ကားမ်ိဳး ၾကည့္ျဖစ္လွ်င္ ကိုႀကီးေလး ရင္ခြင္မွာ မ်က္ႏွာ၀ွက္ကာ ၾကည့္လိုက္ ကြယ္လိုက္ လုပ္တတ္ေသာ သူမကို ကိုႀကီးေလးက ကေလး တစ္ေယာက္ပမာ သေဘာက် ရယ္ေမာေနတတ္ၿပီး သူမကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ကားမ်ားကို ကိုႀကီးေလး အားကိုးႏွင့္ ၾကည့္မိၿမဲ။ ခ်စ္သူဘ၀ ေန႔ရက္တို႔က ခ်ိဳၿမိန္ လွၿပီး ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့သည္။
ဒီလိုနဲ႔ သူမတို႔ ခ်စ္သက္တမ္း (၂)ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ။ လာမဲ့ ႏွစ္သစ္မွာ လက္ထပ္ဖို႔ တိုင္ပင္ ထားၾကၿပီးၿပီ။ ခက္ေနတာက သူမက တစ္ေကာင္ႂကြက္မို႔ ျပႆနာ မရွိေပမဲ့ ကိုႀကီးေလးဘက္မွာေတာ့ ေရွးဆန္ေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို ဖြင့္ေျပာတဲ့ အခက္ အခဲ အနည္းငယ္ ရွိခဲ့ၿပီ။
ကိုႀကီးေလး မိဘတို႔က ျမန္မာျပည္မွာ ေနေသာ၊ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ေစ့ေအာက္မွာပဲ ရွိေသာ၊ ျမန္မာ မေလး တစ္ေယာက္ကိုသာ လက္ထပ္ ေစခ်င္သည္။ သူမကိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနေသာ ျမန္မာမေလးမုိ႔ အနည္းငယ္ အျမင္ မၾကည္ေသာ သေဘာရွိတာကို သိလိုက္ရသည္။ ကိုႀကီးေလးကေတာ့ ဒါဟာ မိဘေတြရဲ႕ ပူပန္မႈသာ ျဖစ္တာမို႔ ရွင္းျပ လိုက္ရင္ ေျပလည္သြားမဲ့ ျပႆနာပါတဲ့။ သူမကလည္း မိဘ မရွိတာက လြဲ၍ ကိုယ္က်င့္တရားကို ထိန္းသိမ္းတတ္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ မိန္းကေလး မပီသဘူးဆိုဆို သူမသည္ ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္သာမို႔ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ သိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းတတ္ေသာ ျမန္မာစိတ္ဓါတ္ ရွိၿပီးသားျဖစ္သည္။
အထူးသျဖင့္ ကိုႀကီးေလးရဲ႕ ျပဳျပင္မႈေအာက္မွာ အေတာ္ေလးကို ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။ အခုဆို ျမန္မာ အခမ္းအနားေန႔ မ်ားဆိုလွ်င္ ျမန္မာအက်ႌႏွင့္ ခ်ိတ္ထမီကို ၀တ္ဆင္ တတ္ခဲ့ၿပီ။ အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာ ကိုႀကီးေလး မ်က္ႏွာ ၿပံဳးေနတတ္သည္။
“ညီမဆိုးေလးရဲ႕ ဒီပုံကိုသာ ျမင္ရင္ ေဖနဲ႔ေမက ေခၽြးမအျဖစ္ တန္းေရြးမွာ ေသခ်ာတယ္။ သူတို႔ စိတ္ထဲမွာက ဒီမွာ အေနၾကာတဲ့ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ေခတ္ဆန္ဆန္ ေထာင့္မက်ိဳးတဲ့ ပံုစံပဲ ျမင္ေနၾကမွာ ေလ”
“ကိုႀကီးေလးေျပာသလိုျဖစ္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့ကြယ္”
ဒီႏွစ္အတြက္ Bonus ေတြ ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုႀကီးေလးက သူမအတြက္ စိန္ပြင့္ေလး တစ္လံုးကို အလယ္မွာ ျမႇဳပ္ႏွံ ထားသည့္ ပလက္တီနမ္ လက္စြပ္ေလး တစ္ကြင္းကို ၀ယ္ေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့
“ကိုႀကီးေလႏွင့္ ညီမဆိုးေလးရဲ႕ ေစ့စပ္လက္စြပ္”ဟုဆိုကာ သူမရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ သူႂကြယ္မွာ သူကိုယ္တိုင္ စြပ္ေပး ခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါ သူမမွာ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ငိုေႂကြးခဲ့မိသည္။ မၾကာမီမွာပင္ အလုပ္က ခြင့္ (၁၀)ရက္ရမွာမို႔ ကိုႀကီးေလး ျမန္မာျပည္ ခဏ ျပန္ေတာ့မည္။ သူမလည္း လိုက္ပါခ်င္ေပမဲ့ သူမ အလုပ္က ခြင့္မရခဲ့။ ကိုႀကီးေလး ျပန္သြားခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရမည့္ အျဖစ္ကို ႀကိဳတင္ ၀မ္းနည္းစြာ ငိုေႂကြးမိသည္။
“ကိုႀကီးေလးက (၁၀)ရက္တည္း ျပန္မွာပါ ညီမဆိုးေလးရယ္။ မငိုပါနဲ႕၊ ကိုႀကီးေလးသြားခါနီး စိတ္မေျဖာင့္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ ေနာက္ၿပီး ခုျပန္မွာကလည္း ကိုႀကီးေလးနဲ႔ ညီမဆိုးေလးတို႔ မဂၤလာကိစၥကို ေဖ၊ ေမတို႔နဲ႔ တိုင္ပင္ရေအာင္က အဓိကပါတယ္ေလ။ ကိုႀကီးေလးမ်က္ႏွာကိုျမင္ရ ေဖ၊ ေမတို႔က ကိုႀကီး ေလးစိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေစမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ ကိုႀကီးေလး တို႔ ဒီမွာ အရင္လက္ထပ္မယ္။ ေနာက္ (၂)ေယာက္စလံုး ခြင့္ယူၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ မဂၤလာ ျပန္ေဆာင္က်မယ္ေလ။ တစ္သက္တာအေရးအတြက္ ခဏေလး ေ၀းရ တာကိုေတာ့ ကိုႀကီးေလးတို႔ ရင္ဆိုင္ရမွာေပါ့ေနာ္”
“ကိုႀကီးေလးကို စိတ္မခ်ဘူး”လို႔ မူႏြဲ႕စြာ သူမဆိုေတာ့
“ကိုႀကီးေလးအတြက္ ညီမဆိုးေလးကဟာ တစ္သက္တာ ထာ၀ရ ညီမဆိုးေလးပါပဲကြယ္။ ဘာ ေၾကာင့္ မွ ဘာအေၾကာင္းနဲ ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္စရာ မရွိပါဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ကိုႀကီးေလးလည္း ညီမဆိုးေလးကို လြမ္းေနမွာပါကြယ္။ ကိုႀကီးေလးန႔တိုင္း ဖုန္းဆက္မယ္ေလ။ ဖုန္းကို အၿမဲဖြင့္ ထားၾကားလား”တဲ့။
ကတိစကားေတြ အထပ္ထပ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ မ်ားစြာေပးၿပီး ျမန္မာျပည္ကို သူျပန္သြားခဲ့သည္။
“ေလဆိပ္ကို လိုက္မပို႔ခ်င္ဘူး”ဟု ေျပာေတာ့ သူမခံစားခ်က္ကို စာနာစြာႏွင့္ နားလည္ေပးခဲ့သည္။ အလုပ္ မသြားရေသးခင္ တစ္ေနကုန္ အိပ္ရာထဲမွာ ေခြေနေသာ သူမကို အိမ္က စထြက္ထဲက ဖုန္းျဖင့္ ဆက္သြယ္ရင္း ဘယ္ေရာက္ေနၿပီ၊ ဘာလုပ္ေနၿပီႏွင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဖုန္းမခ်တမ္းေျပာေနခဲ့သည္။
ေနာက္ဆံုး ေလဆိပ္ထဲေရာက္ေနၿပီ၊ Immigration ျဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ေလယာဥ္ေပၚတက္ဖို႔ ေစာင့္ေနၿပီ စသည္ျဖင့္ လွမ္းေျပာေနသည္မွာ ေလယာဥ္ေပၚတက္ဖို႔ ေၾကညာေနသည့္အခ်ိန္အထိ -
“ညီမဆိုးေလးေရ၊ ကိုႀကီးေလး ေလယာဥ္ေပၚတက္ေတာ့မယ္။ ခရီးသည္ထဲမွာ ကိုႀကီးေလး ေနာက္ဆံုးပဲ။ ကိုႀကီးေလး ျပန္လာမဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနေနာ္။ ျပန္လာမဲ့ရက္ကို လာႀကိဳရ မယ္သိလား။ ညီမဆိုးေလးမွတ္ထားဖို႔က ညီမဆိုးေလးကို ကိုႀကီးေလး သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာပဲ။ Bye Bye”တဲ့။
သူရဲ႕ စကားမ်ားအရ ေလယာဥ္ေပၚတက္သည္အထိ သူမေဘးနားမွာ ရွိေနသလို ခံစားရသည္။ ေဟာ နားထဲမွာ ေလယာဥ္စက္ႏႈိးေနၿပီ။ အခုဆို ေျပးလမ္းေပၚ အရွိန္ယူေနၿပီ။ အခုဆိုရင္ ေလယာဥ္ႀကီး မိုးေပၚတက္ သြားၿပီေပါ့။ ခုမွပဲ အင့္ကနဲ ၀မ္းပမ္းတနည္း ငိုခ်လိုက္မိသည္။ ခဏေလး ခြဲဖို႔ေတာင္ ခံႏိုင္ရည္မရွိဘူး ကိုႀကီးေလးရယ္။ တစ္ဘ၀လံုးသာဆိုရင္ ……… သူမ မေတြးရဲ။ မၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္းမွာ လတ္ဆတ္ေသာ ျမန္မာေလကို ႐ႈ႐ႈိက္ခြင့္ ကိုႀကီးေလး ရေတာ့မည္။ ကိုႀကီးေလးသြားေသာ ခရီး အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္းမိေတာ့သည္။
ကိုႀကီးေလး သြားခ်ိန္မွစ၍ ဖုန္းဆက္ရင္ လြဲမွာကို ဘယ္ေလာက္မ်ား သူမစိတ္ပူခဲ့လည္းဆိုရင္ ဖုန္းကို ေရခ်ိဳးရင္ လည္း ယူ၊ အိမ္သာတက္လည္းယူ၊ အိပ္ရာ၀င္လည္းယူႏွင့္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဖုန္းေလးဆီမွ ကိုႀကီးေလးအသံၾကားရမလဲဟု အ႐ူးအမူး ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ဖုန္းျမည္တိုင္း ရင္ခုန္စြာ နားေထာင္မိေလတိုင္း ကိုႀကီးေလးမဟုတ္ဘဲ အျခားသူျဖစ္ေနလွ်င္ ေဒါသျဖစ္ရၿမဲ။ ဖုန္းမအား၍ ေခၚမရမွာဆိုးကာ ကမန္းကတန္း ဖုန္းခ်ပစ္ၿမဲ။
ဒါေပမဲ့ သူမဆီလာတဲ့ ဖုန္းတိုင္းမွာ ျမန္မာျပည္မွ မပါ၀င္ခဲ့။ သူသြားတာ (၁၀)ရက္ျပည့္ခါနီးမွာ သူမ အားတို႔ ျပန္လည္ ျပည့္ၿဖိဳးလာခဲ့သည္။ မႏၱေလးမွာဆိုေတာ့ ဖုန္းဆက္ရခက္မွာေပါ့ေလဟု ျဖည့္ေတြး ေတြးခဲ့သည္။
ျပန္လာမွာ ဖုန္းေမွ်ာ္ရသည့္ဒုကၡဘယ္ေလာက္ႀကီးေၾကာင္းကို ေျပာျပၿပီး စိတ္ေကာက္ရဦးမည္။ သူမအေတြးတို႔ ရႊင္ျမဴးစြာ
သို႔ေသာ္ . . . . . . . . .
သတ္မွတ္ရက္တို႔ ေက်ာ္ခဲ့တာ ခုဂဏန္းမွ ဆယ္ဂဏန္းသို႔ ေျပာင္းခဲ့ၿပီ။ ဆယ္ဂဏန္းမ်ား ရာဂဏန္း သို႔ ေျပာင္းခ်ိန္ မွာေတာ့ သူမစိတ္တို႔ ႐ူးသြပ္ေတာ့မည္။ စံုစမ္းရန္လိပ္စာလည္း သူမမွာ ရွိမေနခဲ့။ ခ်စ္သူကို မႏၱေလးမွာ ေနတယ္ဆိုတာက လြဲလို႔ တစ္ခါမွ အတိအက် မေမးမိခဲ့။
အလုပ္ကို လုိက္သြားေတာ့လည္း ဘာသတင္းမွ မရဟုဆိုလာသည္။ သူမအတြက္ ေသာကရက္တို႔ မ်ားျပားခဲ့ၿပီ။
တစ္ေန႔ ျပန္လာႏိုးျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရာ (၆)လေက်ာ္ ၾကာေသာအခါက်မွ ျမန္မာျပည္က ဖုန္းလာခဲ့ ေလသည္။ ကိုႀကီးေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းပါတဲ့။
“ကိုႀကီးေလး လက္ထပ္လိုက္ၿပီတဲ့လား။ မျဖစ္ႏိုင္တာ၊ မဟုတ္တာေတြ မေျပာၾကပါနဲ႔၊ ဒီနည္းနဲ႔ မေနာက္ၾကပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“တကယ္ပါ မနီ၊ မနီရဲ႕ ကိုႀကီးေလး တကယ္ကိုလက္ထပ္ၿပီးသြားပါၿပီ။ စကၤာပူက ျပန္ေရာက္တဲ့လ ကပါပဲ။ သူ႔အေမႀကီးက က်န္းမာေရးကို အေၾကာင္းျပၿပီး အက်ပ္ကိုုင္တယ္ေလ။ သူဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ကိုလည္း စကၤာပူကို ေပးမျပန္ေတာ့ဘူး။ ဒီမွာပဲ စီးပြားေရးတစ္ခု တည္ေထာင္ေပးလိုက္ၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္ မနီကို အသိမေပးရက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာခိုင္းတာပါ”
“ရွင္”
အဲဒီေနာက္မွာ သူမ၀ုန္းကနဲ ၿပိဳလဲက်သြားလားမသိ၊ ျပန္သတိရေတာ့ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ ႐ံုးခန္းထဲမွာ သူမ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုခ်လိုက္ေပမဲ့ ရင္မွာေတာ့ ေပါ့မသြားခဲ့ပါဘူး။
ဒီလို လြယ္လြယ္ကူကူ “လပ္ထပ္လိုက္ပါၿပီ”ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ ညီမဆိုးေလး ရင္ထဲက ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ေတာ့မလို႔လား၊ ကိုႀကီးေလးရယ္ ညီမဆိုးေလး ရင္ထဲက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အေဆာက္အအံုက ၿဖိဳခ်လို႔မရ ေအာင္ ခိုင္ၿမဲေနခဲ့ၿပီ။
မယံုၾကည္ဘူး ကိုႀကီးေလးရယ္။ ယံုလည္း မယံုခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘယ္ေန႔မွာ ညီမဆိုးေလးရဲ႕ ဖုန္းထဲကို ကိုႀကီးေလး ျပန္ေရာက္ေနၿပီဆိုတဲ့ အသံနဲပ ဖုန္းဆက္လာမလဲလို႔ စိတ္နဲ႔ ေမွ်ာ္ခဲ့တာၾကာပါၿပီ။
သြားေလရာကို ဖုန္းမခ်တမ္းယူသြားလို႔လဲ အားလံုးက ရယ္ကုန္ၾကၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေတြဟာ ကိုႀကီးေလးျပန္လာဖို႔ကိစၥေလာက္ အေရးမႀကီးခဲ့ဘူးေလ။
ရက္ကိုလစား၊ လကိုႏွစ္စားကာ ကိုႀကီးေလးျပန္မလာေတာ့တာ (၃)ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူမ ကေတာ့ ကိုႀကီးေလးရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားဆီမွ လက္ထပ္လိုက္ပါၿပီဆိုတဲ့စကားကို မၾကားရမခ်င္း ကိုႀကီးေလး ကိုယ္တိုင္ ႏႈတ္က၀န္မခံခ်င္ ေစာင့္ေနမိအံုးမွာ။
ကိုႀကီးေလးေရ ညီမဆိုးေလးတို႔ရဲ႕ဇာတ္ဟာ အစရွိၿပီး ဘာလို႔အဆံုုးမရွိတာလဲ။ အဆံုးသတ္မရွိပဲနဲ႔ ကိုႀကီးေလးနဲ႔ ညီမဆိုးေလးတို႔ရဲ႕ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းက ေရွ႕ဆက္ရန္ မရွိဆိုၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ရမွာလား။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေနာ္။
ကိုႀကီးေလးေျပာခဲ့တဲ့ (၁၀)ရက္ဆိုတာ မျပည့္ေသးလို႔ ကိုႀကီးေလးျပန္မလာေသးတာပါေနာ္။ တကယ္လို႔ ကိုႀကီးေလးေျပာခဲ့တဲ့ (၁၀)ရက္ဆိုတာ ျပည့္ခဲ့ရင္ ညီမဆိုးေလးဆီကို ကိုႀကီးေလးကိုယ္တိုင္ ဆက္ဆက္ေရာက္လာမွာပါ။ ကိုႀကီးေလး ေရာက္မလာမခ်င္း (၁၀)ရက္မျပည့္ေသးလို႔ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုနဲ႔တူ ညီမဆိုးေလး ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေစာင့္ေနအံုးမွာပါ . . . . . . . . . . .။
0 comments:
Post a Comment