ေမာင့္ကို စြန္႔ခြာဖို႔ ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ေမာင္ မပါ၀င္ပဲ ခရီး လမ္းတစ္ခုကို မသြားတတ္သေလာက္ ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ခုခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားတိုင္း ေမာင့္ကို တိုင္ပင္တတ္တာဟာလဲ ကၽြန္မရဲ့ အက်င့္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ေမာင္ ေျပာသမွ် စကားလံုးတိုင္းကို ေခါင္းညိတ္ ေထာက္ခံဖို႔၊ ဆံုးမတာ မွန္သမွ်ကို လိုက္လံျပဳျပင္ဖို႔ ကၽြန္မ အဆင္သင္ ့ျဖစ္ေနခဲ့မိတယ္။
သိပ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ကို ေက်ာခိုင္း သြားဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ကူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ကို ကၽြန္မ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔လဲ ေမွ်ာ္လင့္ မထားျပန္ဘူး။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ ေမာင့္ကို ခ်စ္ရသလဲလို႔ ေမးၾက တယ္။
ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ အေျဖက အဆင္သင့္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ခြင့္ မရွိတာနဲ႔ မခ်စ္ရ ဘူးတဲ့လား။ လက္လႊတ္ ဆံုး႐ႈံးရမယ္ ဆိုတာကို သိေပမယ့္ အ႐ႈံးကိုပဲ မက္ေမာစြာ ကၽြန္မ ဖက္တြယ္ခဲ့တယ္။
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ လက္ထပ္ျခင္းကို သီးျခားစီ ကၽြန္မ ျမင္တတ္ခဲ့ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ လူသား တစ္ေယာက္မို႔ ကိုယ္ ခ်စ္တဲ့သူကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာ့ ရခ်င္မိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မေသခ်ာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုကို ကၽြန္မ ေစာင့္ဆိုင္း မေနခ်င္ဘူး။
ေမာင့္ကို မခ်စ္ဖို႔ ကၽြန္မ ဦးေႏွာက္က ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီအဆံုးအျဖတ္ကို ႏွလံုးသားက လက္မခံ ခဲ့ဘူး။ ႏွလံုးသားနဲ႔ ဦးေႏွာက္ လြန္ဆြဲ အားၿပိဳင္မႈမွာ ကၽြန္မ ႏွလံုးသား အလိုကို ဆင္ျခင္မႈ ကင္းမဲ့ စြာနဲ႔ မ်က္စိ မွိတ္လိုက္နာခဲ့မိတယ္။ မို႔မို႔လြင္ဆိုတဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ဟာ မိုးျမင့္ေက်ာ္ လို႔ေခၚတဲ့ေမာင့္ကို ႐ူးမိုက္စြာနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့မိတယ္။
ေမာင့္ကို အတန္းထဲမွာ ေတြ႕ေနရေပမယ့္ အမွတ္ထင္ထင္ သတိထားခဲ့မိျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ ဘ၀ထဲကို ေမာင္ စတင္ ၀င္ေရာက္လာျခင္းကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႐ူပေဗဒအသင္းရဲ႕ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲေန႔ ကေပါ့။
ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြ စံုခ်ိန္ေလာက္မွ ကၽြန္မ ေရာက္တာမို႔ ေနာက္ဖက္မွာပဲ ၀င္ထိုင္မိ တယ္။ ဆရာေတြရဲ႕ ၾသ၀ါဒ စကားေတြကို နားေထာင္ၿပီး၊ ဆရာ၊ဆရာမတို႔ကို ပူေဇာ္ ကန္ေတာ့ျခင္း အစီ အစဥ္ အၿပီးမွာ ထူးျခားမႈ ကို ကၽြန္မ သတိထား လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မကို အံ့ၾသသလို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ကို ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ပဲ။
စင္ျမင့္ေပၚမွ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ေတြ စေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မ အနားကို ေမာင္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
“သူက ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္ဘူးလား။”
“မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မက ခရစ္ယာန္ပါ။”
“ဒါေၾကာင့္မို႔ ေစာေစာက သူမ်ားေတြ ကန္ေတာ့ ေနခ်ိန္မွာ သူ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ထိုင္ေနတာကိုး”
“ဟုတ္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတင္းေခၚလို႔ ကၽြန္မ လိုက္လာတာ”
“ကၽြန္ေတာ့ နာမည္ မိုးျမင့္ေက်ာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းတူတူပဲေနာ္၊ သူ႔နာမည္ေရာ”
“မို႔မို႔လြင္ပါ”
ကၽြန္မ စကားအဆံုးမွာ ေျပာစရာစကား မရွိေတာ့သလို သူ ၿငိမ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူကပဲ စတင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ သူ ျပန္သြားၿပီး အေတာ္ၾကာမွ ျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ထိ သူ႔ကို သာမန္ သိ႐ံု ထက္ မပိုခဲ့ဘူး။
ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ယဥ္ယဥ္ညိဳက ကၽြန္မကို စာအိတ္ တစ္လံုး လာ ေပးတယ္။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္မကို အေ၀းက ဆြဲ႐ိုက္ထားမွန္း သိသာေစေသာ ပံုအေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ရတယ္။ မုန္႔စား ေနတဲ့ပံု၊ စကားေျပာေနပံု၊ ရယ္ေနပံု၊ ဆံပင္ရွည္ေတြကို သပ္တင္ေနပံု စတဲ့ပံုေတြကို ဆယ္ပံုထက္ မနဲ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီပံု ေတြကို ဘယ္သူ ႐ိုက္ထားပါလိမ့္။ ကၽြန္မကို ႐ိုက္ထားမွန္း တစ္ပံုမွ ကၽြန္မ မသိဘူး။ သူငယ္ခ်င္း ယဥ္ယဥ္ညိဳကို ေမးၾကည့္ တဲ့အခါ -
“အဲဒါ မို႔မို႔အတြက္ ကိုမိုးျမင့္ေက်ာ္ ေပးလိုက္တာ။ အားလံုး သူ ႐ိုက္ထားတာပဲ။ မို႔မို႔ကို သူ စိတ္၀င္စားေနတာ ၾကာၿပီ။ သူ႔အေဖက ကုမၸဏီပိုင္ရွင္။ သူ႔အေမက ေရႊဆိုင္ ဖြင့္ထားတယ္။ တစ္ဦးတည္း ေသာ သူေဌးသား၊ အရမ္းကို ႐ိုးေအးတယ္။ ရည္းစား တစ္ေယာက္မွ မထားဖူးေသးဘူး။ ကဲ ဘာသိခ်င္ေသး လဲ။”
“ဟာ ညိဳကလဲ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။ ငါကျဖင့္ သူ႔ကို တစ္ခါပဲ စကားေျပာ ဖူးေသးတာ”
“ဒါကေတာ့ ရွင့္ဘက္ကေလ၊ ဟိုဘက္ကေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ”
ထိုေန႔က သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ညိဳနဲ႔ စကား ျငင္းခုန္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ဘာမ ွမျဖစ္သလို သူ႔ဟန္ေၾကာင့္ ကၽြန္မ အနည္းငယ္ စိတ္ေအးသြားမိတယ္။ မ႐ိုးသားတဲ့ စကား တစ္ခြန္းမွ မေျပာ ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ မ်က္၀န္း အၾကည့္ေတြကေတာ့ သူရဲ႕ မ႐ိုးသားမႈကို ေဖာ္ျပေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူဟာ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာတင္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္မကိုလည္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ အားလံုးက သတိထား မိေလာက္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကလဲ ကၽြန္မတို႔ကို အတြဲတစ္တြဲအျဖစ္ စေနာက္ေနၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ သူ႔အေပၚ ခင္တြယ္မႈကို ဆင္ျခင္ဖို႔ သင့္ၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အေျခ အေနက ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ သူငယ္ခ်င္းဘ၀ ခင္မင္မႈကို ဘယ္သူမွ တားဆီးၾကမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ရာသက္ပန္ ဘ၀ လက္တြဲေဖာ္ အျဖစ္ ရည္ရြယ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မိဘ အသိုင္းအ၀န္းကို ထည့္ၿပီး မစဥ္းစား လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။
ကၽြန္မ သူ႔ကို ေရွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ေက်ာင္းမတက္ဘဲ ေနရင္ စိုးရိမ္တႀကီး ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးတတ္တဲ့ သူရဲ႕ က႐ုဏာ လြမ္းေနတဲ့အသံ၊ ေက်ာင္းမွာေတြ႕ရဲ႕နဲ႔ မေခၚပဲေနရင္ ေနမေကာင္းလို႔လား ရယ္လို႔ စိုးရိမ္တႀကီး ေမးတတ္တဲ့ သူရဲ႕ စကားသံေတြေအာက္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ ႀကိဳးစားခ်က္ေတြ အရည္ေပ်ာ္ ေတာ့မယ္။ သူ ဖြင့္ေျပာလာမွာကို ေၾကာက္ေန မိတယ္။
အဆိုးရြားဆံုးကေတာ့ ကၽြန္မ သူ႔ကို ေရွာင္ေနမွန္း ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ညိဳကို အတင္းေမးလို႔ ညိဳေျပာျပလို႔ သူ သိသြားျခင္းပဲ။ ေနာက္ေန႔မွာပဲ ကၽြန္မနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေတြ႕ခြင့္ရေအာင္ သူ ႀကိဳးစား ခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မ အေၾကာက္ဆံုးေသာ စကားကို ဖြင့္ေျပာ လာခဲ့တယ္။ သူ႔ကို စိတ္ခ်မ္းသာ ေစခ်င္ ေပမယ့္ ျပန္ခ်စ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တာကို သူ သိေအာင္ ေျပာျပဖို႔ ကၽြန္မ အားေမြးရေတာ့မယ္။
“မို႔၊ မို႔ကို ေမာင္ခ်စ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး လက္ထပ္ခ်င္တယ္။”
ေမာင္လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေျပာေနသူကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ဘာေျပာရမွန္း မသိဘူး။ ရင္ခုန္သံတို႔ကို ဥေပကၡာျပဳရင္း မေျပာထြက္တဲ့ စကားတို႔ကို တစ္လံုးခ်င္း ေျပာရေတာ့မယ္။
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ကိုမိုးျမင့္ေက်ာ္ရယ္ မုိ႔တို႔ရဲ႕ အေျခအေနေတြကို ကိုမိုးျမင့္ေက်ာ္လဲ သိသားပဲ။ ဆက္စပ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ ဘာသာမတူျခင္းဆိုတဲ့ ျခားနားျခင္းအလႊာ ျခားထားတယ္ေလ။ ဒါကို သိရက္နဲ႔ ေရွ႕ဆက္ တိုးရင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးပဲ စိတ္ညစ္ ရမွာေပါ့။”
“မဟုတ္ပါဘူး မုိ႔။ ဒါေတြဟာ ကိုယ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈရွိရင္ ညႇိယူလို႔ရတဲ့ အရာေတြပဲ။”
“ျပဳျပင္ ညႇိႏႈိင္း ယူရတယ္ ဆိုကတည္းက နဂို အေကာင္းအတိုင္း ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ တစ္ေန႔ ေန႔မွာ အဲဒီ ညႇိႏႈိင္းမႈဟာ ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီး တစ္ခုခုကို လိုခ်င္ရင္ တစ္ခုခုကို စြန္႔ရမယ္။ မို႔ကိုယ္တိုင္လဲ မို႔ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းကို မစြန္႔ရက္၊ မစြန္႔၀ံ့သလို၊ ကိုမိုးျမင့္ေက်ာ္ကိုလဲ စြန္႔ပစ္ပါလို႔ မတိုက္တြန္းခ်င္ဘူး။ မို႔ အတၱ မႀကီးခ်င္ပါ ဘူး။ တရား မွ်တတာကိုပဲ လိုခ်င္ပါတယ္။”
“မို႔ရယ္”
သူ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ ကၽြန္မ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လာတယ္။ ကၽြန္မကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔ မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔မ်က္၀န္းအၾကည့္နဲ႔ အဆံုမွာပဲ ကၽြန္မ ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္စကား တစ္ခြန္း မိုက္မဲစြာပဲ ပြင့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။
“အားလံုးထဲမွာ သံေယာဇဥ္ အရွိဆံုးလို႔သာ မွတ္ယူထားလိုက္ပါေမာင္”
ကၽြန္မ စကားအဆံုးမွာပဲ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးနဲ႔ အုပ္ၿပီး ငို႐ႈိက္လိုက္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဆံပင္ ေတြကို ႏွစ္သိမ့္ သလို သပ္တင္ေပးေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕လက္အစံု တုန္ယင္ေနတာကိုလည္း ကၽြန္မ သိေနျပန္တယ္။
တခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္မိသြားၿပီလဲဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မွန္းလို႔ ရလိုက္ တယ္။ မရည္ရြယ္ပဲ တစ္ေယာက္ ရင္ထဲက အခ်စ္ကို တစ္ေယာက္ ျမင္ေတြ႕ သြားခဲ့ၿပီ။
ကၽြန္မ ေမာင့္ကို တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ မခ်စ္ဖူးေသးတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္သြားမိၿပီ။ ေနာက္ ပိုင္းမွာ ကၽြန္မတို႔ဟာ အရင္ကထက္ပိုၿပီး တစ္ဦးကို တစ္ဦး နားလည္ခဲ့ၾကသလို သံေယာဇဥ္ ပိုတြယ္လာ မိတယ္။
ေမာင့္ကို အရင္လို သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ ျပန္ေနၾကရေအာင္ ေျပာေပမယ့္ မေနျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ မနက္ ေက်ာင္းသြား ရင္ ကၽြန္မကို ၀င္ေခၚၿပီးမွ သြားတတ္သလို ညေန ေက်ာင္းဆင္းရင္လည္း သြားခ်င္တာ လိုက္ပို႔ၿပီးမွ အိမ္ျပန္စၿမဲပါပဲ။ တနဂၤေႏြေန႔ ညေန ကၽြန္မ ဘုရားေက်ာင္း တက္တဲ့အခါ လိုက္ပါရေစလို႔ဆိုၿပီး ေမာင္ လိုက္လာေလ့ရွိတယ္။
ကၽြန္မ အနားမွာထိုင္ၿပီး ကၽြန္မ ဆုေတာင္းသလို လုိက္ဆုေတာင္းတတ္တယ္။ သူ ့ ေမြးေန႔ေတြ၊ ေန႔ ႀကီး ရက္ႀကီး ေတြဆိုရင္ လဲ ေမာင္က ကၽြန္မကိုပါ ဘုရားကို ေခၚသြားတတ္တယ္။ သူ ့ ေမြးေန႔ ၾကာသပေတး ေထာင့္မွ ေမာင္ ဘုရားရွိခိုး ေတာ့ အနားမွာ ထိုင္ၿပီး ေစာင့္ေပးေနမိတယ္။
တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ေမာင့္အနားမွာ ကၽြန္မ မဟုတ္ပဲ ေမာင္နဲ႔အတူ ယွဥ္တြဲ ၿပီး ဘုရားရွိခိုး ေနတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္တယ္။ ဒါဆိုရင္ သိပ္ကို လိုက္ဖက္ညီတဲ့ စံုတြဲ တစ္တြဲ ျဖစ္သြားမွာပါ။ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ဆိုတဲ့ စကား အဓိပၸါယ္ ျပည့္စံုသြားမွာေပါ့။ ေမာင္လဲ ၾကည္ႏူး ပီတိ ျဖစ္ရမွာေပါ့။
ကၽြန္မနဲ႔ဆိုရင္ ဒီလို ၾကည္ႏူးစရာ အေၾကာင္း ျဖစ္လာႏိုင္စရာ မရွိဘူး။ ေမာင္ႏွမ ၅ေယာက္ထဲမွာ အႀကီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မဟာ မိသားစုအတြက္ စံျပ ျဖစ္ရမယ္ေလ။ ဒီစိတ္ဓါတ္ကို ကၽြန္မ စြဲၿမဲစြာ လက္ခ ထားတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မိဘ အသိုင္းအ၀ိုင္းကို စြန္႔ပစ္ဖို႔ ကၽြန္မ သတၱိမ႐ွိခဲ့ဘူး။
အလားတူပဲ ေမာင့္ကိုလည္း သားမိုက္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဘာသာေရး ကိုင္း႐ႈိင္းတဲ့ ေမာင့္မိဘေတြ အေၾကာင္းကို လဲ ကၽြန္မ သိခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းတစ္လမ္းပဲ ရွိတယ္။
ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္ေနရက္နဲ႔ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို စြန္႔ခြာဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္။ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီလို တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္း ကၽြန္မ ေမာင့္အေပၚ ထင္ထားတာထက္ ပ္ိုခ်စ္မွန္း သိလာရတယ္။ ကၽြန္မ နာက်င္ ထိခိုက္ ခံစား ရတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ဘ၀ကို စတင္ အလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္လာေစတာကေတာ့ ေမာင့္ကို သူ႔အိမ္က လက္ထပ္ ဖို႔ စီစဥ္ျခင္း ပါပဲ။ ေမာင္ လက္မခံပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျငင္းေနတဲ့ၾကားထဲက ေမာင္နဲ႔ မခ်ိဳခ်ိဳဦးဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တို႔ရဲ႕ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း ၿပီးစီးျခင္း သတင္းစာထဲ ပါလာခဲ့တယ္။
သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ခဏမွာ ကၽြန္မ မ်က္စိတို႔ ျပာႏွမ္းသြားတယ္။ ေသြးပူ ေနခ်ိန္ မွာေတာ့ ကၽြန္မကို အသိမေပးပဲ ေမာင္ လုပ္ရက္ေလျခင္းလို႔ နာက်ည္းမိေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေခါင္းေအး ေအးနဲ႔ ျပန္ေတြးၾကည့္တဲ့အခါ ဒါဟာ အျဖစ္သင့္ဆံုးလို႔ နားလည္လာမိတယ္။
အဲဒီေန႔ရဲ႕ ညေနမွာပဲ သတင္းစာကိုုင္ရင္း ေမာင္ အေျပးအလႊား ေရာက္လာတယ္။ မနက္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပဲခူး သြားေနတာမို႔ အခု ျပန္လာမွ သူမ်ား ေျပာျပလို႔ သိရတာတဲ့။ ဒီကိစၥ သူ႔ဆႏၵ မပါဘူး လို႔ ရွင္းျပတယ္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာဟာ မၾကာခင္မွာ မိုးရြာခ်ေတာ့မယ့္ ေကာင္းကင္လို ညိဳမႈိင္းေနတယ္။
ေမာင့္စကားကို ကၽြန္မ ယံုၾကည္ ပါတယ္ေလ။ အၿမဲတမ္း ယံုၾကည္ေနက်၊ ေမာင္ ဆံုးမတာ မွန္သမွ် ေက်နပ္စြာ ခံယူေနၾကပဲ မဟုတ္လား။ ေမာင္က ကၽြန္မကို ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အဆံုး႐ႈံး မခံႏိုင္ဘူး။ သူ႔ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ပါေတာ့တဲ့။
ကၽြန္မ ဘာေျပာရမွန္း မသိ ေတြေ၀ သြားမိတယ္။ ေယာင္ယမ္းၿပီး ေမာင့္စကားကို လက္ခံ မိေတာ့ မလို႔ပဲ။ ဒါေပ မယ့္ ဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္ သိပ္ေသြးပူေနတယ္။ ဘာေျပာေျပာ အလြယ္တကူ လက္ခံမဲ့ပံုစံမရွိဘူး။
မနက္ျဖန္ ညေန ဆံုေနက် အင္းလ်ား ကန္ေစာင္းက တံတားျဖဴ မွတ္တိုင္မွာ ေစာင့္ေနပါလို႔ မွာလိုက္တယ္။
“ေမာင့္ေနာက္ကို တစ္ခါထဲ လိုက္ဖို႔ ျပင္ဆင္လာေနာ္။ ျပင္ဆင္ လာဆိုတာ ေရႊ၊ ေငြ ပစၥည္းယူလာဖို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဓါတ္ကို ေမာင့္ေနာက္ လိုက္ဖို႔ ျပင္ဆင္လာလို႔ ေျပာတာ။ မနက္ျဖန္ ညေန ေလးနာရီတိတိ ေမာင္ ေစာင့္ေနမယ္။”
စကားဆံုးတာနဲ႔ လွည့္ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ေမာင့္ရဲ႕ စကားသံဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ႐ိုက္ခ်ိဳးေနသလိုပဲ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုခုကို ကၽြန္မ ခ်ရေတာ့မယ္။
ညေနခင္း ဆည္းဆာ အလွဟာ အင္းလ်ား ကန္ေစာင္းမွာ ထံုးစံအတိုင္း လွပၿမဲ လွပေနတယ္။ ညေန သံုးနာရီခြဲ မွာ တံတားျဖဴ မွတ္တိုင္မွာ ကားအျပာေလး တစ္စီး ဆိုက္လာၿပီး လူငယ္တစ္ေယာက္ ဆင္းလာတာကို ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔ပံုစံက ဟိုၾကည့္၊ ဒီၾကည့္နဲ႔ ဂနာမၿငိမ္စြာ -
သူ႔ကို ဟိုအေ၀းတစ္ေနရာက လူတစ္ဦး ေစာင့္ၾကည့္ေနတာကို သူ မသိေပ။ ေလးနာရီတိတိမွာ သူ႔ကို ေစာင့္ ၾကည့္ေနေသာသူက တစ္ဖက္လမ္းရွိ ကားဆီ ကူးလာၿပီး သူ႔ဆီ ေမာင္းထြက္ လာခဲ့တယ္။ သူ႔ ေရွ႕အေရာက္မွာေတာ့ သူဟာ ဒီကား နံပါတ္ကို မွတ္မိသလို မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္ ေျပာင္းသြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ကားေပၚက လူတစ္ဦး ဆင္းလာၿပီး သူ႔ကို စာတစ္ေစာင္ ကမ္းေပးတယ္။ သူ တုန္ယင္စြာနဲ ့စာကို ဖြင့္ဖတ္လိုက္ တဲ့အခါ မို႔မို႔လြင္ ရဲ႕ လွပတဲ့ လက္ေရးေလးေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ေမာင္
အခု စာလာေပးသူဟာ မို႔နဲ႔ အိမ္က လက္ထပ္ေပးမဲ့ ကိုရစ္ခ်တ္ပါ။ သူနဲ႔ မို႔ မၾကာခင္ လက္ထပ္ ၾကေတာ့မယ္။ ေမာင္လဲ မခ်ိဳခ်ိဳဦးကို လက္ထပ္္္္လိုက္ပါ။ မုိ႔နဲ ့ ေမာင္ဟာ တကယ္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ၿပိဳင္တူ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ရလာတဲ့ အက်ိဳးဆက္ကိုလည္း ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ အင္အား ေမြးရမွာေပါ့။
တကယ္ေတာ့ မို႔နဲ႔ ေမာင္ဟာ မ်ဥ္းၿပိဳင္ ႏွစ္ေၾကာင္းပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ နီးကပ္စြာ တည္ရွိ ေနပါေစ။ သူတို႔ ႏွစ္ခုဟာ အၿမဲ ၿပိဳင္လွ်က္သာ ရွိပါတယ္။ မ်ဥ္းၿပိဳင္ ႏွစ္ေၾကာင္းမွာ ဆုံဆည္းမွတ္ ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မရိွခဲ့ဘူးေလ။ ဒီလိုပဲ မို႔နဲ႔ေမာင္ရဲ႕ဘ၀မွာလည္း အတူတကြ ေပါင္းဖက္ ဆံုဆည္းဖို႔ ကံမပါလာခဲ့ဘူးလို႔ပဲ ယူဆ လိုက္ပါေတာ့။ မို႔ ဆုေတာင္းခဲ့ ပါတယ္။ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္းမွာ ေမာင္နဲ႔ ေပါင္းရပါေစလို႔
ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။
မို႔
စာအဆံုးမွာ သူ မ်က္ရည္ ၀ိုင္းလာမိတယ္။ စာလာေပးတဲ့သူက မို႔ ခရီးထြက္သြားၿပီ။ လိုက္မရွာ ပါနဲ႔လို႔ မွာခဲ့တယ္တဲ့။
စာနဲ႔ ေနာက္ဆံုး စာေၾကာင္းမွာ ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းကို နီရဲတဲ့ ေသြးနဲ႔ ေရး ထားတာကို ေတြ႕ရ တယ္။ မုိ႔ရဲ႕ အခ်စ္ကို သူ နားလည္ၿပီးသားပါ။
“မို႔ကို ဒီစာအုပ္ေလး ေပးေပးပါ ကိုရစ္ခ်က္။ ေနာက္ၿပီး မို႔ကိုလဲ စာနာ နားလည္စြာနဲ႔ တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေရွာက္ သြားပါေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္။”
နားမလည္သလို ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုရစ္ခ်က္ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး သူ ထြက္ခဲ့တယ္။ စာအုပ္ကေလးႏွင့္ အတူ သူ႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားကိုပါ မိုု႔ လက္ထဲ အပ္ခဲ့ပါၿပီ။ ႀကိဳက္သလို စီရင္ႏိုင္ပါတယ္။ သူ ေၾကကြဲစြာပဲ ေရရြတ္ လိုက္တယ္။
“မို႔မို႔ နင္ ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ။ ငါ ဘာတစ္ခုမွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ နင့္အတြက္ ဒီစာအုပ္ေလး သူ ေပးခဲ့တယ္။”
ကိုရစ္ခ်က္ လက္ထဲမွ ေသာ့ခတ္၍ ရေသာ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ကေလးကို လွမ္းယူ လိုက္မိတယ္။ ဒီစာအုပ္ေလး က ေမာင့္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ကၽြန္မ ၀ယ္ေပးခဲ့တာပါ။
ဒီစာအုပ္ကေလးမွာ ေသာ့ ႏွစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္။ ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္းစီ ခြဲယူထား ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ဦးရဲ႕ သီးသန္႔ ခံစားခ်က္ေလးေတြပဲ ေရးထားတာေလ။ ေရးခ်င္ရင္ ယူေရးၿပီး ေရးစရာ မရွိရင္ ေမာင့္ကို ကၽြန္မက ျပန္ေပး ထားတတ္တယ္။ အခု ဒီစာအုပ္က ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အတူ ကၽြန္မရဲ႕လက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။
ေသာ့ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေပါင္းရင္း စာအုပ္ကေလးကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ စူးနစ္စြာ အၾကာႀကီး စိုက္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ လက္အေျမႇာက္မွာပဲ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ကေလးဟာ အင္းလ်ားေရျပင္မွာ တစ္ဆင့္ ေရထဲ ေရာက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ နစ္ျမဳပ္ သြားေတာ့တယ္။
ကၽြန္မ စိတ္တို႔ကို တင္းမထားႏိုင္ေတာ့ပဲ ငိုေၾကြးလိုက္မိပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို မေတြ႕ရဲလို႔ ေမာင့္ကို ေတြ႕ရင္ ကၽြန္မရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ယိုင္လဲသြားမွာစိုးလို႔၊ ေမာင့္ကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ႏႈတ္မဆက္ ခ်င္လို႔၊ မေတြ႕ခဲ့တာကို ေမာင္ နားလည္ ေပးလိုက္ပါေတာ့။
ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ကေလးလိုပဲ ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ေသာ့ခတ္ သိမ္းဆည္းၿပီး ဖြင့္လို႔ ရတဲ့ ေသာ့ကို ဖ်က္ဆီး လိုက္ပါၿပီ။ ဘယ္ေသာ့နဲ႔မွ ဖြင့္လို႔ ပြင့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
နားမလည္သလို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရစ္ခ်က္ကိုလည္း ရွင္းျပႏိုင္ စြမ္းအား ကၽြန္မမွာ မရွိ ေသးပါ။ တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ သူ ကၽြန္မကို နားလည္လာပါလိမ့္မယ္။
မ်က္စိအၾကည့္က လက္ေကာက္၀တ္မွ ပလာစတာဆီ ေရာက္သြားမိတယ္။ မေန႔က တစ္ေန႔လံုး ကၽြန္မ ေဆာက္တည္ရာမရ ေၾကကြဲေနမိတယ္။ ေမာင့္ကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ အသည္းႏွလံုးဟာလဲ စာၾကည့္စားပြဲ ေအာက္မွာ ထြန္းထားတဲ့ ျခင္ေဆးေခြလိုပဲ တေျမ့ေျမ့ ေလာင္ကၽြမ္း သြားခဲ့ၿပီ။
ေမာင့္ဆီကို စာေရးအၿပီး ကတ္ေၾကး ခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ကို စိတ္လိုက္မာန္ပါ ထိုးလိုက္ရင္း က်လာတဲ့ ေသြးစက္နဲ႔ ‘ေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္’လို႔ ႐ူးမိုက္စြာနဲ႔ စာအဆံုးမွာ ေရးလိုက္မိတယ္။
အခုေတာ့ အရာ အားလံုးဟာ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာကို ကၽြန္မ ဦးစားေပး ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီ။ ေရွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းမွာ နာက်င္ အက္ကြဲေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြကို လမ္းခင္းရင္း၊ မပ်က္ျပယ္ႏိုင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြကို ရင္မွာ သို၀ွက္ သိမ္းဆည္းထားရင္း၊ မိဘ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကို ေပးဆပ္ရင္း ေမာင့္ႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဆံုမွတ္ မရွိေသာ မ်ဥ္းၿပိဳင္ ႏွစ္ေၾကာင္း အျဖစ္နဲ႔သာ . . . . . . ။
၁၉၉၉ခုႏွစ္၊ ေမလ၊ အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္း
0 comments:
Post a Comment