သူမ ျမတ္ႏိုး
ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးေသာ မ်က္၀န္းေတာက္ေတာက္ တစ္စံုသည္ လူအုပ္ၾကားထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ရာ
ရွာေဖြေနတာ ကို ျမင္ရသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အရိပ္အေယာင္တို႔ျဖင့္
ရႊန္းလဲ့ ေနသည္။ ထိုမ်က္၀န္းမ်ားကို ေငးေမာၾကည့္ရင္း သူမ ရင္မွ ခံစားခ်က္တို႔ကို
အျပင္သို႔ မထြက္ရေအာင္ မ်ိဳသိပ္ရတာ ပင္ပန္းလြန္းလွသည္။
တကယ္တမ္းမွာေတာ့ သူ ရွာေဖြေနခဲ့သူမွာ သူမပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲမွာ သူ႔ဆီ ေရာက္လာမည့္ သူမကို ျမင္ ေယာင္ေနမွာ သံသယျဖစ္ဖြယ္ မရွိေပ။ ျဖဴေဖြးေသာ အသားအေရ၊ ျမင့္မားေသာ အရပ္အေမာင္းႏွင့္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ အနက္ေရာင္ ဥေရာပ၀တ္စံုတို႔က သူ႔ကို လူၾကားထဲမွာ ပိုမို ေပၚလြင္ေစသည္။
စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနေသာ သူ႔ေျခလွမ္းတို႔တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတို႔ျဖင့္ အားမာန္မ်ား ျပည့္ၿဖိဳး လ်က္။ ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မၾကာခင္မွာ တစစီ ၿပိဳကြဲ သြားမယ္မွန္းသိရင္ ခုလို သူ ေနႏိုင္ပါ့မလားကြယ္။ လက္က နာရီကို တစ္ခ်က္ ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ မိနစ္သံုးဆယ္ … ဒါဟာ သူႏွင့္ သူမတို႔အတြက္ ေနာက္ဆံုး အတူရွိႏိုင္သည့္ အခ်ိန္ေလးရယ္သာ။
ေနာင္ဆိုတာ ျဖစ္လာေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ အနာဂတ္ တစ္ခုကို သူမ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၿပီ။ သူမ ကိုယ္တိုင္္ စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ ခဲ့တဲ့ လမ္းမွာ ႏွလံုးသားကို နင္းေျခခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ မွန္ကန္စြာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မႈအတြက္ အၿမဲတမ္း ေက်နပ္ေနမွာပါ။
သူမရဲ႕ တိုင္းျပည္အတြက္၊ သူမရဲ႕ မိဘေတြအတြက္၊ ေနာက္ၿပီး သူမ ကိုယ္တိုင္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ရမယ့္ အနာဂတ္ရဲ႕ ပ်ိဳးပင္ ေလးေတြအတြက္ သူမဘက္က အရာအားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၿပီ။
သူ႔ဆီကို မၾကည့္မိေအာင္ အၾကည့္ လႊဲထားလိုက္မိသည္။ ဦးေႏွာက္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ႏွလံုးသားက ခ်ိဳးေဖာက္လိုက္မွာ စိုးလို႔ပါ။ အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္လြန္းလွသည္။ မၾကာခင္မွာပဲ သူမ ရင္မဆိုင္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္ရွိခဲ့ၿပီ။ သူ႔ မ်က္၀န္းမ်ား ကို ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
သူ႔ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ေၾကကြဲျခင္း အရိပ္အေယာင္မ်ား၊ သူမ မလာေတာ့ဘူးလို႔ သူ ယူဆလိုက္ၿပီေပါ့။ သူမကို စိုက္ၾကည့္ ေနေသာ သူငယ္ခ်င္း မီမီစိုးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၿပံဳးျပရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလို္က္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းထံမွ မပြင့္တပြင့္ အသံႏွင့္ အတူ . . . . .
“ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျပင္ခ်င္ျပင္လို႔ ရေသးတယ္ေနာ္”တဲ့
သူမ ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ထိုအၿပံဳးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို သူမႏွင့္ အနီးကပ္ ေနေနေသာ သူငယ္ခ်င္း မီမီစိုး နားလည္ႏိုင္မွာပါ။
“ငါ့ဘက္က ျပင္စရာ မရွိေတာ့ပါဘူးဟာ။ နင္ သြားလိုက္ေတာ့။”
ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ သူမအနားက မီမီစိုး ထြက္သြားခဲ့သည္။ မီမီစိုးႏွင့္အတူ သူမရဲ႕ အသည္း ႏွလံုးသည္လည္း ပါ သြားခဲ့ေလၿပီ။
(၁)
အလုပ္တာ၀န္ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို မၾကာခဏ သူ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေရာက္လာတိုင္းမွာလည္း သာယာစိုျပည္ ေအးခ်မ္း ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ သဘာ၀ အလွအပတရားမ်ားကို သူ ႏွစ္ၿခိဳက္မိၿမဲပင္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေလထုကို ႐ႈ႐ႈိက္ရတာကိုက သူ႔စိတ္ ကို လန္းဆန္းေစတာ အမွန္။
ဒါေပမယ့္ ဒီျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြထဲက
ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ကို သူ႔ တစ္သက္တာအတြက္ ရည္စူးၿပီး ခ်စ္မိသြားခဲ့
လိမ့္မည္ဆိုတာကိုေတာ့ အိပ္မက္မွ်ပင္ ေတြးမမက္ခဲ့ဖူးပါ။ ျမန္မာမေလးေတြ ဣေျႏၵ ရွိရွိ
လွၾကတာကို သူ ျမင္ဘူးသလို ေခတ္ ဆန္ဆန္ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ လွတာကိုလည္း သူ
ျမင္ဖူးခဲ့သည္ပင္။ တစ္ခါမွ ရင္မခုန္ခဲ့ ဖူးတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
ဒီတစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ကို သူ ဆင္းလာရေသာ တာ၀န္က သူ႔ကုမၸဏီႏွင့္ ျမန္မာ ကုမၸဏီတို႔ ပူးေပါင္း ျပဳလုပ္မည့္ အသိပညာ ပိုင္း ဆိုင္ရာ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ (seminar) ျပဳလုုပ္ရန္ အတြက္ ျဖစ္သည္။
သူ႔ ကုမၸဏီမွ တာ၀န္ခံၿပီး Summit Park View Hotel တြင္ က်င္းပမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ သူတို႔ ကုမၸဏီႏွင့္ ဆက္ သြယ္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ေရငန္ ပုစြန္ေမြးျမဴေရး ကုမၸဏီမ်ားမွ ၀န္ထမ္းမ်ား၊ အႀကီးအကဲမ်ား အားလံုး တက္ေရာက္ၾကမည့္ပြဲ ျဖစ္သည္။
ထိုပြဲမွာပဲ သူမေလးကို စတင္ ေတြ႕ရွိခဲ့တာျဖစ္သည္။ မ်ားျပားလွေသာ လူအုပ္စုထဲတြင္ ထင္းလင္းေနေအာင္ သူမက လွပါ သည္။ အနီေရာင္ ခ်ိတ္ထဘီႏွင့္ ပိုးစအနီရဲရဲကို ျမန္မာဆန္ဆန္ အက်ႌ ခ်ဳပ္၀တ္ထားသည္။ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုေတြ၊ စကတ္ ေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြႏွင့္ လာသူမ်ားၾကားမွာ သူမပံုစံက ရွင္းလင္း ေပၚလြင္ေနသည္။ အခမ္းအနားမွာ သူ တာ၀န္ယူရသည့္ အပိုင္းက သူ႔ကုမၸဏီမွ တင္သြင္းမည့္ အစာမ်ား၊ ေဆးမ်ားအေၾကာင္းကို ရွင္းလင္း ေျပာၾကားရမွာ ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ ကုမၸဏီမ်ား ဘက္မွလည္း သိလိုေသာ အခ်က္မ်ား၊ မရွင္းလင္းေသာ အခ်က္မ်ားကို ေမးျမန္းသည္တို႔အား ေျဖၾကားရန္ ျဖစ္သည္။
သူ ေျပာရမည့္အပိုင္း ၿပီးဆံုးသြားေတာ့ သိရွိလိုေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေမးျမန္းႏိုင္ေၾကာင္း ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။ ကုမၸဏီတစ္ခုမွ သူတို႔ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ အခက္အခဲ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေမးျမန္းရာ သူမကပင္ ထိုအေမးသမားႏွင့္ သူ႔ အၾကားမွာ ကၽြမ္းက်င္စြာျဖင့္ စကားျပန္ လုပ္ေပးရင္း ဘာသာစကား အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းေပးသြားသည္။ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးတိုင္း သူမ က သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ေမးရသလို သူကိုယ္တိုင္ကလည္း သူမကို ဦးတည္ၿပီး ေျဖၾကားရသလို ရွိတာမို႔ မၾကာခဏ သူမ မ်က္၀န္း မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။
ထိုသို႔ ဆံုတိုင္းမွာလည္း သူမ အၾကည့္တို႔က ေႏြးေထြးစြာ သို႔ေပမယ့္ တည္ၿငိမ္စြာပင္ ရွိသည္။ သူ႔မွာသာ ရင္ခုန္သံတို႔ ဆူညံခဲ့ရသည္။ ထိုေန႔က မ်က္၀န္းခ်င္း ဆံုခဲ့ေပမယ့္ သူမ နာမည္ကို မသိခဲ့သလို ဘယ္ကုမၸဏီက ဆိုတာကို လည္း သူ မေမး မိခဲ့ပါ။ ခဏတာ ဆံုေတြ႕ရျခင္းလို႔သာ မွတ္ယူခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္း ေတာက္ေတာက္ တစ္စံုကိုေတာ့ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာသည္အထိ မေမ့ႏိုင္ခဲ့။
ဒီလိုႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားႏွင့္ ျမန္မာျပည္ ကူးခ်ည္ သန္းခ်ည္ အေခါက္ေပါင္း မ်ားစြာ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အမွတ္တမဲ့ပံုစံျဖင့္ပင္္ သူမ ႏွင့္ ျပန္မေတြ႕ခဲ့ပါ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ MD က ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ႏိုင္ငံျခား Technician တစ္ေယာက္ ပို႔ေပးပါရန္ ကုမၸဏီ တစ္ခုမွ ကမ္းလွမ္းေၾကာင္း၊ ထိုကုမၸဏီမွာလည္း သူတို႔ ကုမၸဏီ၏ ၀ယ္ယူအား အမ်ားဆံုးေသာ Customer ျဖစ္ေန တာေၾကာင့္ ထိုကုမၸဏီ၏ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို မိမိတို႔ဘက္မွ လက္ခံလိုက္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေစလႊတ္မည့္သူအား ေရြးခ်ယ္ ရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကိုသာ အားလံုးက ေရြးခ်ယ္ထားၾကေၾကာင္း လစာလည္း ႏွစ္ဆရ မည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သူ လက္ခံပါက ေနာက္အပတ္တြင္ သြားဖို႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကအစ စီစဥ္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာျပ သည္။ သူ႔ဆႏၵကို ေမးသည္ဆိုေပမယ့္ လႊတ္ရန္အတြက္ အားလံုးး စီစဥ္ၿပီးေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရတာမို႔ သူ မျငင္းျဖစ္ခဲ့။
သူ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို
ႏွစ္သက္ရင္းစြဲ အခံႏွင့္မို႔ အလြယ္တကူပင္ ေခါင္းညိတ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒီတစ္ခါ သြား ေနရမွာက
ပုစြန္တစ္သုတ္ ေမြးျမဴမည့္ ကာလတစ္ခုစာမို႔ ေလးလခြဲ ငါးလေတာ့ ၾကာမည္သာ။ ဒါေတာင္ ကန္
မျပင္ရေသးရင္ အဲဒီအတြက္္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ကို ေပါင္းလိုက္ရင္ အနည္းဆံုး ေျခာက္လေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္
ေနရမည္ပင္။ ျမန္မာႏို္င္ငံဘက္မွ သူ႔ကို တစ္ႏွစ္စာ ငွားရမ္းထားေၾကာင္း ေနာက္မွ
သိရသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ ေရာက္ေတာ့ ထိုကုမၸဏီမွ လာႀကိဳမယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ ေလဆိပ္မွာ Name Card ျပားေလး ကိုင္ထား သူမ်ား ထဲတြင္ သူ႔နာမည္ကို ရွာေဖြရသည္။ ေတြ႕ပါၿပီ။ သူ႔နာမည္ ကတ္ျပားကို ကိုင္ထားေသာ လက္တစ္စံု၏ လွပမႈကို အရင္ဆံုး သူ ျမင္ရသည္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေဖာ္ေရြေသာ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ေသာ ျမန္မာမေလးကေတာ့ သူ႔ ရင္ထဲကို ၀င္ ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ပံုရိပ္ေလးပင္။
သူ႔ရဲ႕ အံ့ၾသ ၀မ္းသာမႈတို႔က အတိုင္းအဆမဲ့။ သူမကေတာ့ ႀကိဳတင္
သိထားၿပီး သူတစ္ေယာက္မို႔ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ စကားေျပာရင္း သူ႔ကို ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။
အိုး ….. သူ ျမတ္ႏိုးမိေသာ ျမန္မာမေလး ရွိေသာ ကုမၸဏီမွာ သူ အလုပ္၀င္ ရမွာကေတာ့
သူ႔အတြက္ ထူးျခားစြာ တိုက္ဆိုင္ ကံေကာင္းမႈပင္။
ထိုေန႔က သူႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကိစၥအ၀၀ကို သူမကပင္ တာ၀န္ုယူ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ အထြတ္ အျမတ္ထားရာ ေရႊတိဂံုေစတီသို႔လည္း သူမကပင္ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ သူ႔ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ သံုးရက္ လည္ပတ္ေစၿပီးမွ သူမ တို႔ ကုမၸဏီ၏ ပုစြန္ကန္မ်ားရွိရာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသသို႔ သြား ေရာက္ရန္ စီစဥ္ထားသည္ဟု ေျပာျပသည္။
ေရႊတိဂံုက အျပန္ ညစာ ထမင္းေကၽြးၿပီး သူေနရမည့္ ဟိုတယ္အထိ လိုက္ပို႔ေပးၿပီးမွ သူမ ျပန္သြားခဲ့သည္။ မနက္ျဖန္ မနက္ ကိုးနာရီတြင္ လာႀကိဳပါမည္ဟု ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေျပာသြားခဲ့သည္။
သူ႔မွာေတာ့ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးေသာ ခံစားမႈ အသစ္၊ ေနရာေဒသ အသစ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ အသစ္ တို႔မွာ ရင္ခုန္သံ အသစ္ ကို ခံစားတတ္ခဲ့ၿပီ။ မနက္ျဖန္လည္း သူမႏွင့္အတူ သြားရမည့္အေရးကို ေတြးၿပီး အိပ္လို ့ေတာင္ မရခဲ့ေပ။ ေနာက္ေန႔မနက္ ကိုးနာရီမွာ သူ႔ကို လာေခၚေတာ့ သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ သူမ မ်က္ႏွာေလးအစား အသားညိဳညိဳ မိန္းကေလး တစ္ဦးက ၀င္ ေရာက္လာသည္။
ထိုမိန္းကေလးက သူ႔အတြက္ စီစဥ္စရာ
ရွိသည္မ်ားကို စီစဥ္ေပးၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း၊ FMI Centre စသျဖင့္ Shopping
ထြက္ႏိုင္ေသာ ေနရာမ်ား၊ လည္ပတ္စရာ ေနရာမ်ားကို ေခၚသြားခဲ့ေပမယ့္ သူ႔စိတ္က တစ္ခုခု
လိုေနသလို ခံစားရသည္။ သူမကို ေမးခ်င္ေပမယ့္ အခုမွေတြ႕သည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို တစ္မ်ိဳး
မျမင္ေစခ်င္တာႏွင့္ပင္ မေမးျဖစ္ခဲ့။ ဒီလိုႏွင့္ ပုစြန္ကန္ေတြ ရွိရာသို႔သာ
ထြက္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမႏွင့္ ထပ္မေတြ႕ျဖစ္ ေတာ့ပါ။
ပုစြန္ကန္ကို ေရာက္ေတာ့ ကုမၸဏီ သူေဌးႏွင့္တကြ ၀န္ထမ္းမ်ား အားလံုးက ေႏြးေထြးစြာပင္ သူ႔ကို ႀကိဳဆိုခဲ့တာမို႔ သူ႔ အတြက္ အခက္အခဲ မရွိခဲ့ပါ။ ခဏနားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူေဌးက သူ႔ရဲ႕ ျမန္မာ Technician မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုပြဲေလး လုပ္ေပး မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကန္၏ ကိစၥအ၀၀ကို ျမန္မာ Technician မ်ားႏွင့္ ညႇိႏႈိင္း လုပ္ေဆာင္ရမွာမို႔ အခ်င္းခ်င္း သိထားဖို႔ လိုအပ္ သည္ဟု ေျပာသည္။
ထို႔ေနာက္ အစည္းအေ၀း ခန္းမထဲသို႔ သူ႔ကို ေခၚေဆာင္လာခဲ့သည္။ တံခါးဖြင့္ ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ တက္ၾကြ ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ သူ႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ ျမန္မာ Technician လူငယ္မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုလူငယ္မ်ားမွာလည္း ႏိုင္ငံ ျခားတြင္ ပုစြန္ပညာသင္ရန္အတြက္ Training သြားေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သူေဌးက ေျပာျပသည္။
ထို႔ေနာက္ Hatchery ေခၚ ပုစြန္ သားေဖာက္လုပ္ငန္း အတြက္ တာ၀န္ယူ လုပ္ေဆာင္မည့္ မိန္းကေလး ၅ေယာက္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ Grow-out ေခၚ ပုစြန္ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းအတြက္ တာ၀န္ ယူမည့္ ေယာက်္ားေလး ၅ေယာက္ ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးအၿပီးတြင္ ထပ္မံ မိတ္္ဆက္ေပးသည္က Grow-out မိန္းကေလး ၂ေယာက္ ပင္။
သူ အေတာ္ေလးကို အံ့ၾသသြားမိသည္။ Grow-out ဆိုတာ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ေယာက်္ားေလးေတြေတာင္ ညည္းယူရသည္ အထိ။ ထိုအလုပ္မ်ိဳးကို အားႏြဲ႕သည့္ မိန္းကေလး ၂ေယာက္က စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါမည္လား။ သူတို႔ ႏိုင္ငံမွာလည္း ပုစြန္ ေမြးျမဴ ေရးလုပ္ငန္းကို အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ၾကေပမယ့္ ေမြးျမဴေရး အပိုင္းမွာေတာ့ မိန္းမသားမ်ား မပါ၀င္ေပ။ သားေဖာက္ လုပ္ငန္း မွာသာ မိန္းကေလးမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ အံ့ၾသစြာ အထင္ႀကီးစြာ ထို ့အတူ ေရရွည္လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔ ေတြးရင္း ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိ သည္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းႏွင့္ ထြားက်ိဳင္းတာမို႔ လုပ္ႏိုင္မည့္ပံုပင္။ ဒုတိယ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေတြးထင္မထားခဲ့မိတဲ့ သူ႕ရဲ႕ပံုရိပ္ ေလး။
ခုလိုက်ေတာ့လည္း ရွပ္အက်ႌ လက္ရွည္ႏွင့္ သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားႏွင့္ ဆံပင္ရွည္ႀကီးကို က်စ္ဆံ ၿမီး တစ္ေခ်ာင္းတည္း က်စ္ခ်ထားၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အပြေလးကို ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ေျခေထာက္မွာလည္း ေတာစီး လယ္ရွည္ဖိနပ္ႏွင့္ ကန္ထဲက တက္လာပံုရသည္။ သူမ ဖိနပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီမွာ ရႊံ႕စက္ အခ်ိဳ႕ ေပက်န္ေနသည္။ သူမက ရင္းႏွီးၿပီးသား အသိအမွတ္ျပဳ အၿပံဳးတစ္ခုႏွင့္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဒီလို ကပိုက႐ို ပံုစံႏွင့္လည္း သူမက ၾကည့္ေကာင္း ေနတာပါပဲ။
ေနာက္ေန႔မွစ၍ ကန္မ်ားကို လွည့္ပတ္ ၾကည့္႐ႈရင္း လုပ္ကိုင္စရာမ်ားကို မွာၾကားရသည္။ ကန္တြင္ Paddle Wheel (ေခၚ) ဒလက္မ်ား တပ္ဆင္မည့္ ပံုစံမ်ားကို ႐ုပ္ပံုမ်ား ေရးဆြဲၿပီး သူမတို႔ႏွင့္ ညႇိႏႈိင္းရသည္။ သူ လုပ္လိုေသာ ဆႏၵကို သူမတို႔ကို ေျပာ ျပၿပီး ၀ိုင္း၀န္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ စီမံကိန္းက ခုမွစတာမို႔ အရိပ္မရွိ၊ အိမ္မရွိ၊ သစ္ပင္မရွိ၊ ေနပူထဲတြင္ တစ္ေနကုန္ ေျပးလႊား ေနရသည္မွာ ပင္ပန္းလွသည္။ ရာသီဥတုကလည္း မတ္လမို႔ အပူျပင္းဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။
အလုပ္သမားေတြကို ခိုင္းရတာလည္း မလြယ္။ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေသးေသာသူမ်ားကို တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေသာ အလုပ္ ခိုင္းရတာ ပင္ပန္းလွသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာင္ယာ အလုပ္သာ လုပ္ဖူးၾကသူမ်ားသာ-
ပုစြန္ကန္ဆိုတာေတာင္ ဒီလို သီးသန္႔
ကန္တူးၿပီး ေမြးတာ ခုမွ ေတြ႕ဖူးၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ ေမြးေသာ ေရငန္ပုစြန္
Black Tiger (P.Momodon) က ႏိုင္ငံျခား ေစ်းကြက္မွာ ေစ်းေကာင္းရသည္မို႔
ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ႏိုင္ငံျခားေငြ အေျမာက္အျမား ရွာေပးႏိုင္ေသာ
လုပ္ငန္းပင္ျဖစ္သည္။
တစ္ေနကုန္ ေနပူထဲမွာ ေျပးလႊား လႈပ္ရွား ေအာ္ဟစ္ေနရေပမဲ့ သူမ မ်က္ႏွာေလးက ပင္ပန္းသည္ဟုပင္ မထင္ရေပ။ ေခၽြး ေလးတစိုစိုႏွင့္ သနပ္ခါး ၀င္း၀င္းေလး အၿမဲတမ္း ရွိေနတတ္သည္။ မိန္းကေလးျဖစ္ေပမဲ့ ဇြဲေကာင္းၿပီး အလုပ္ႀကိဳးစားေသာ သူမကို ခ်ီးက်ဴးမိတာ အမွန္ပင္။ ေယာက်္ားေလးမ်ားႏွင့္ တန္းတူနီးပါး သူမတို႔ မိန္းမသား ၂ေယာက္က စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ပုစြန္ ေမြးျမဴေရး ဆိုတာကလည္း အျခား အလုပ္ေတြကို အခ်ိန္ သတ္မွတ္ၿပီး လုပ္လို႔ရေသာ အလုပ္ မဟုတ္ေပ။ မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္၊ မိုးခ်ဳပ္မွ မိုးလင္း၊ ၂၄ နာရီလံုး တာ၀န္ယူ လုပ္ကိုင္ေနရသည္သာ။ ႏုိင္ငံျခားမွာ တစ္ေန႔ကို ၁၈ နာရီေလာက္ အလုပ္ လပ္ ရတာေလာက္ေတာ့ ပုစြန္ကန္က သူမ်ားအတြက္ မေျပာပေလာက္ေတာ့ေပ။
အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် သတိရွိကာ အာ႐ံုစိုက္ လုပ္ကိုင္ရေသာ အလုပ္မို႔ ေတာ္႐ံု စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ မလြယ္ေပ။ သူ႔အတြက္ကေတာ့ မနက္ မိုးလင္း မ်က္စိဖြင့္ခ်ိန္မွ ည အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ထိ သူ ျမတ္ႏိုးေသာ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေနရတာမို႔ စိတ္ခ်မ္းသာမႈတို႔ က ေျပာမျပႏိုင္ခဲ့။
အခ်ိန္ ၾကာလာတာႏွင့္အမွ် သူ႔ ေမတၱာနက္႐ႈိင္းမႈကို သူ႔ ဘာသာပင္ နားလည္ လာခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကို ေရာက္ဖူးခဲ့သလို မိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ဆံုေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကို ခုလို ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ႏူးညြတ္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္သူမွ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့။ ခု ဒီမိန္းကေလးႏွင့္က်မွ သူ႔စိတ္ေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ား ထိန္းမရခဲ့တာလဲ။
ထက္ျမက္ေသာ ရဲရင့္ေသာ (သို႔ေသာ္ တည္ၿငိမ္ေသာ) သူမ၏ မ်က္၀န္းမ်ားၾကားတြင္ သူ႔အခ်စ္တို႔ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီ။ တကယ္ ဆို သူသည္ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ဦးသာမို႔ မၾကာမီမွာပင္ ျပန္လည္ ထြက္ခြာ သြားရမည္ပင္။ ထိုအသိကို သူ႔ေခါင္း ထဲမွာ စြဲၿမဲစြာ သိရွိထားၿပီးသား။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ ခဏ လာေသာ ဧည့္သည္သာ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တစ္သက္လံုး အေျခခ် ေနထိုင္ဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ကိစၥပင္။
သူမထက္ ေခ်ာေမာ လွပေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို ဆံုခဲ့ရဖူးေပမယ့္ သူ ဒီလို မခံစားခဲ့ရတာ အမွန္။ ဖြင့္ဟ တိုင္ပင္စရာ လူသူ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ သူ႔ေ၀ဒနာေတြကို တိတ္တဆိတ္ မ်ိဳခ်ေနခဲ့ရတာ ၾကာလွၿပီ။ မသိစိတ္ ရဲ႕ တိုက္တြန္း ခ်က္ေၾကာင့္လား၊ သိစိတ္ရဲ႕ လိုလားမႈေၾကာင့္လား၊ မကြဲျပားစြာႏွင့္ပင္ ျမန္မာစကား၊ ျမန္မာ စာတို႔ကို သင္ယူခဲ့တာ အေတာ္ပင္ တတ္ေျမာက္ ေနခဲ့ၿပီ။ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့မ်ားကိုလည္း မသိမသာေရာ၊ သိသိသာသာပါ သူ ေလ့လာမိခဲ့ၿပီ။
ေနပူထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရ၍ ေနေလာင္စ ျပဳလာသည့္
သူမ အသားအေရတို႔ အတြက္လည္း သူ႔မွာ စိုးရိမ္ တတ္ခဲ့ၿပီ။ ပုစြန္ ေတြကို ေကၽြးေသာ
အစားအစာ ကုနု္မကုန္ကို ေန႔စဥ္ စစ္ေဆးေသာ အစာဗန္း (Check net) ႀကိဳးကို ေန႔စဥ္ဆြဲေနရ၍
အသား မာတက္စၿပဳလာၿပီျဖစ္ေသာ သူမရဲ႕ လက္ေခ်ာင္း ျဖဴျဖဴေလးမ်ားကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း
သူ သနား တတ္ခဲ့ၿပီ။
ႏူးညံ့ေသာ ပံုစံေလးမွသည္ ေနရာ၊ အလုပ္အကိုင္၊ အေနအထားအလိုက္ ၀တ္စား ေနထိုင္ရေသာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပံုစံေလး ကိုလည္း သူ ျမတ္ႏိုး တတ္ခဲ့ၿပီ။ သူမကို မခ်စ္သင့္ဘူးဟု ဦးေႏွာက္က အတန္တန္ တားျမစ္ေနေပမယ့္ ႏွလံုးသားကေတာ့ ဆန္႔က်င္ၿပီး ခ်စ္မိခဲ့ၿပီ။
မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္အထိ အလုပ္အတူ လုပ္ရင္း၊ ကန္ပတ္ ၾကည့္ရင္း၊ ထမင္းအတူ စားၾကရင္းႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈတို႔ ရွည္လ်ားခဲ့ၿပီ။ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းမ်ားထဲတြင္ သံေယာဇဥ္ အရိပ္အေငြ႕ တခ်ိဳ႕ကို တစ္ခါတစ္ရံ ျမင္ရ သည္။ သို႔ေသာ္ သူမကေတာ့ သူမရဲ႕ သံေယာဇဥ္တို႔ကို တတ္ႏိုင္သမွ် သူ မျမင္ေအာင္ သိမ္းဆည္း ထားတတ္သည္။
သံေယာဇဥ္ ေန႔ရက္တို႔ကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တာ
တစ္ႏွစ္ပင္ ျပည့္ေတာ့မည္။ မၾကာမီမွာပင္ သူ႔ရဲ႕ စာခ်ဳပ္ သက္တမ္း ေစ့ေတာ့ မွာမို႔
ျပန္ရေပေတာ့မည္။ သူမတို႔ ကုမၸဏီဘက္ကေတာ့ သူ႔ကိုပင္ ေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္ ဆက္လုပ္ရန္
ထပ္မံ ကမ္းလွမ္းလာခဲ့ သည္။ သူ႔ဘက္ကေတာ့ ျငင္းပယ္စရာ မရွိေပ။ သူခ်စ္ေသာ ေကာင္မေလး
ရွိရာအရပ္မွာ ဆက္ေနရမည္ဆိုေတာ့ သူ႔အတြက္ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာပင္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ခ်ိန္မွာ သူ႔ႏိုင္ငံသို႔ ခဏေတာ့ ျပန္ရေပဦးမည္။ သူ မျပန္ခင္မွာပဲ သူမကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေနသည့္ အေၾကာင္း ဖြင့္ဟ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမဆီက အေျဖရလွ်င္ သူ႔မိဘေတြကို ဖြင့္ေျပာခဲ့ မည့္ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူမ အၾကာႀကီး ၿငိမ္သက္ သြားခဲ့သည္။
“စဥ္းစားပါရေစဦး” ဆိုေသာ သူမရဲ႕ စကားအတြက္ သူ မျပန္ခင္
အေျဖေပးပါလို႔ ထပ္မံ ေလာေဆာ္ခဲ့သည္။
“တို႔ကို ခ်စ္ရင္ ေလဆိပ္ကို လို္က္ပို႔ပါ”လို႔ သူ ဆိုေတာ့ ေလဆိပ္ကို သူမ လာေရာက္ လိုက္ပို႔ပါလွ်င္ သူ႔ကို ခ်စ္သည္ဟု ယူဆပါတဲ့။ အကယ္၍ သူမ မေရာက္လာခဲ့ရင္ေတာ့ မခ်စ္ႏိုင္လို႔ မလာတာလို႔ မွတ္ပါတဲ့ေလ။
သူမထံမွ ဘယ္လို အေျဖမ်ိဳး ရရွိႏိုင္မလဲလို႔ စဥ္းစား ေတြးေတာရင္း ေန႔ရက္တို႔ကို ျဖတ္သန္း ခဲ့သည္။ သူမထံမွ ခ်စ္ျမတ္ ႏိုးေၾကာင္း အေျဖ ျပန္ရခဲ့လွ်င္ေတာ့ သူ႔အျပန္ခရီးသည္ ၾကည္ႏူး ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာသာ။
ဟိုမွာ တစ္ပတ္ေနၿပီး သူမရွိရာ ပုစြန္ကန္သို႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ အလုပ္လုပ္ရန္ သူ အျမန္ဆံုး ျပန္လာပါဦးမည္။ သူ႔ အေတြးထဲတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတို႔က ေနရာအျပည့္။ ဒီလိုႏွင့္ သူ ျပန္မည့္ရက္သို႔ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ေတာ့သည္။
(၂)
သတၱေဗဒ (Zoology) ကို အဓိက ဘာသာရပ္အျဖစ္ သင္ယူၿပီး ေက်ာင္းၿပီးခဲ့တာကေတာ့ သတၱ၀ါမ်ားကို သခ်ၤာ ပုစာၦမ်ား၊ ဓာတု ဓာတ္ျပဳျခင္းမ်ား၊ ဆြဲအား၊ အလ်င္၊ အရွိန္စသည့္ ႐ူပေဗဒ သေဘာတရား မ်ားထက္ ပိုမို စိတ္၀င္စားသည့္ အတြက္ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့လည္း Qualified
၀င္တာမို႔ Master ဆက္တက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ M.Sc ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္ ရရွိသည့္
ဘြဲ႕ႏွင့္ မအပ္စပ္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားထဲကို ေငြေၾကး ရယူလိုမႈ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္
မဟုတ္ဘဲ အခ်ိန္မ်ားကို အက်ိဳးရွိရွိ ကုန္ဆံုး ခ်င္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ၀င္ေရာက္
လုပ္ကိုင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
တစ္ဖက္မွလည္း Thesis လုပ္ရင္း နည္းျပဆရာမေတြ ေခၚခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိသည္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သတင္းစာထဲမွာ မိမိ တို႔ Zoology ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ပုဇြန္ ေမြးျမဴေရးအတြက္ ေခၚယူေသာ အလုပ္ကို ေတြ႕ရွိ ဖတ္မိၿပီး ၀င္ေလွ်ာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
အဓိကကေတာ့ သူမ စိတ္၀င္စားရာ ပညာရပ္ကို လက္ေတြ႕ အသံုးခ်ႏိုင္မည့္ေနရာမို႔ ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ ေစလႊတ္မည္ဟု တရား၀င္ ေၾကညာၿပီး သတင္းစာမွ အတိအလင္း ေခၚယူခဲ့တာမို႔ ၀င္ေရာက္ ေလွ်ာက္ထားသူ မ်ားျပားလွစြာ ထဲမွ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ သူမ အလုပ္ရခဲ့သည္။ စိတ္၀င္စား ေသာ အလုပ္မို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔က အတိုင္း အဆမဲ့စြာ ….. ။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူမတို႔ ထုိင္းႏိုင္ငံသို ့ ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္
သြားေရာက္ခဲ့ရသည္။ ပုစြန္ ေမြးျမဴေရးကို အႀကီး အက်ယ္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ သူတို႔ဆီမွ
နည္းပညာမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ သင္ၾကားခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျပန္လည္ ေမြးျမဴ ရမွာပင္။
သူမတို႔ကလည္း တက္ၾကြစြာပင္ ရွိေနခဲ့သည္။ အုပ္စုေတြ
ခြဲေတာ့လည္း မိန္းကေလး အမ်ားစု လုပ္ခ်င္ၾကေသာ သား ေဖာက္လုပ္ငန္းကို သူမ
မေရြးခ်ယ္ခဲ့။ သူမက တစ္ေနရာတည္းမွာ ရပ္ေနရတာထက္ ေျပးလႊား လႈပ္ရွား ေနရတာကို သေဘာ က်သူမုိ႔
ေမြးျမဴေရး Grow-out အပိုင္းကို ေယာက်္ားေလးမ်ားႏွင့္အတူ ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ သြားၾကေတာ့လည္း ေနပူထဲမွာ ေျပးလႊား လုပ္ကိုင္ရေပမယ့္ ကိုယ္ စိတ္၀င္စားေသာ အလုပ္မို႔ ပင္ပန္းသည္ဟု မထင္ခဲ့မိေပ။ လူအမ်ားကေတာ့ ႏူးညံ့သည့္ပံုစံႏွင့္ အၿမဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္ေသာ သူမက ေမြးျမဴ ေရး အပိုင္းယူတာကို အံ့ၾသၾကသည္။ နိုင္ငံျခား ေရာက္ခါစကလည္း သူမတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး လုပ္ႏိုင္ပါ့မလားဟု စူးစမ္းၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူမတို႔၏ ႀကိဳးစားမႈကို အသိအမွတ္ျပဳ ရသည္သာ။
အလုပ္၊ ေက်ာင္းစာ၊ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္တေလႏွင့္သာ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္ခဲ့ေသာ သူမ ဘ၀မွာ အခ်စ္ ဆိုတာ မရွိမျဖစ္ အရာတစ္ခု မဟုတ္ခဲ့ပါ။ လွပေသာ သူမကို စိတ္၀င္စားသူမ်ားေပမဲ့ သူမကေတာ့ ရင္မခုန္တတ္ခဲ့ေပ။ အခ်စ္ မရွိဘဲလည္း ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ရပ္တည္ ႏိုင္တာပဲေလ။ အေႏွာင့္အယွက္ေတာင္ ကင္းေသး။ သူမ ဆႏၵက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမွီတြယ္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္သာ မတ္မတ္ ရပ္ခ်င္ခဲ့တာ။ ကိုယ့္အစြမ္းအစႏွင့္ ကိုယ္ ထိပ္ဆံုး ေရာက္ခ်င္ခဲ့ တာေလ။ အခ်စ္အတြက္ႏွင့္ သူမဘ၀ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ထိခိုက္မွာကို မလိုလားခဲ့။ ကိုယ္ ေရာက္ေနေသာ ေနရာမွာ အျမင့္ ဆံုး ျဖစ္ခ်င္သည့္ ဆႏၵသည္ သူမ၏ အတၱပင္ ျဖစ္ေနမလားမသိ။
အခ်စ္ဆိုတာကို ေမ့ထားတဲ့၊ ေဘးဖယ္ထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္အတြက္ မျဖစ္မေန ႀကံဳလာတဲ့ ခ်စ္ျခင္းကေတာ့ သူမကို ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲျခင္းမ်ားကိုသာ ေပးခဲ့ပါသည္။
သူမဟာ ျမန္မာမေလးမုိ႔ သူမႏွင့္ လက္ထပ္သူကလည္း ျမန္မာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ရမယ္္္ဆိုတာ အထူး တလည္ စဥ္းစားရန္ပင္ မလိုေသာအခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း အခ်စ္ကို ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္မွာ ယံုၾကည္ထားတာ ေတြက ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။
ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္က ႏုိင္ငံျခားသား
တစ္ဦးကို လက္ထပ္တယ္ဆိုေသာ ကိစၥမ်ိဳးကို ျမန္မာ စိတ္ဓာတ္ အျပည့္အ၀ ရွိေသာ သူမက
ဘယ္တုန္းကမွ အားမေပး၊ လက္မခံခဲ့။
“ငါသာဆို ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူး”လို႔ ေျပာတတ္ခဲ့တာ။
ခုေတာ့ မႀကံဳခ်င္တာေတြက မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႀကံဳခဲ့ပါၿပီေကာ။
သူ႔ကို စတင္ေတြ႕ရွိခဲ့တာက Summit Park View Hotel ရဲ႕ Seminar တစ္ခုမွာ။ သူက သူမတို႔ ကုမၸဏီအတြက္ လိုအပ္ ေသာ ေဆး၊ အစာမ်ားကို တာ၀န္ယူ ေရာင္းခ်ေပးေနတဲ့ ကုမၸဏီမွ Technician တစ္ဦးျဖစ္သည္။ အဲဒီေန႔က မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ သူ႔အၾကားမွာ ဘာသာစကား အခက္အခဲကို သူမ ၀င္ေျဖ ရွင္းေပးခဲ့ရ သည္။ တခ်ိဳ႕က သူ ေျပာတာ နားလည္ေပမဲ့ သူ႔ကို ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းကို ထိထိေရာက္ေရာက္ မေမးတတ္တာမို႔ သူမပဲ စကားျပန္အေနႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ရသည္။
အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ျဖဴေဖြးတဲ့ အသားအေရ၊ ကိုယ္ေနဟန္ထား ေၾကာ့ေၾကာ့ရွင္းရွင္းႏွင့္ ေျခာက္ေပနီးပါးရွိမယ့္ သူ႔ အရပ္အေမာင္းတို႔က လိုက္ဖက္ညီစြာ လူေခ်ာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းေတာ့ သတိထားမိသည္ပင္။
သူမထက္ သံုးေလးႏွစ္ခန္႔ အသက္ႀကီးႏိုင္ေပမယ့္ သူ႔အသက္ဟာ ၃၀ မေက်ာ္ႏိုင္ေသးဘူးလို႔ေတာ့ ခန္႔မွန္းမိခဲ့သည္။ ၾကည္လင္ စူးရွေသာ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားကို အနည္းငယ္ သေဘာက်မိသလိုရွိေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က အနည္းငယ္မွ် ရင္မခုန္ခဲ့မိ တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ သူသည္ သူမတို႔ အထက္သို႔ ေရာက္ရွိလာမည့္
ႏိုင္ငံျခားသား ပညာရွင္ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ သူ႔ နာမည္ကို ၾကားထဲက သူမကေတာ့ သူ႔ကို
မွတ္မိေနခဲ့ၿပီ။ သူ႔ကို ႀကိဳဆိုဖို႔ တာ၀န္ကိုလည္း သူမပဲ ယူခဲ့ရတာမို႔ ေလဆိပ္မွာ
ျပန္ဆံုၾကရ သည္။ သူမကို ျပန္ေတြ႕ခ်ိန္မွာ ျမင္ရေသာ သူ႔မ်က္၀န္း အၾကည့္တို႔ေၾကာင့္
အံ့အားသင့္ရသည္။
သူ႔ပံုစံက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနေသာသူ တစ္ေယာက္ကို ျပန္ေတြ႕သလို ေႏြးေထြးလြန္းလွသည္။ သူ ရန္ကုန္မွာေန တဲ့ ၃ရက္လံုး သူမပဲ တာ၀န္ယူ လိုက္ပို ့ေပးရမယ္လို႔ ေျပာၿပီးခါမွ ပုစြန္ကန္ျပန္ရန္ အေၾကာင္းေပၚလာသည္။ သူ႔ထက္ ႏွစ္ရက္ ေစာ၍ ကန္ေတြဆီ သူမ ထြက္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ကိုေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ခဲ့။
ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေတြ႕ရခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ဘက္က ဘယ္လိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အေျခအေနမို႔ အံ့ၾသတႀကီး သူမကို အၾကာႀကီး ေငးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထိုမ်က္၀န္းထဲမွ အရိပ္အေယာင္တခ်ိဳ႕ကို သူမ ျမင္လိုက္ရစဥ္မွာပင္ သူမ ရင္ခုန္သံတို႔ စတင္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
Grow-out ေယာက်္ားေလးေတြ အုပ္စုထဲမွာ သူမ ပါေနတာကို ထူးဆန္းစြာ သူ အံ့ၾသေနခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူမရဲ႕ ထက္ျမက္မႈမ်ားကို သေဘာက်ေၾကာင္းကို သူ ျပန္ေျပာ၍ သိရသည္။
သူေနေသာ လံုးခ်င္းအိမ္ေလးႏွင့္ သူမတို႔ ေနေသာ အခန္းတို႔က လမ္းေလးတစ္ခုသာ ျခားပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔ကို မနက္မွ ညထိ အၿမဲလို ျမင္ေနရသည္ပင္။ ပုစြန္ကန္ဆိုတာကလည္း ေန႔ေရာ ညပါ ဂ်ဴတီခ်ိန္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိေလာက္ ေအာင္ လုပ္စရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနၿမဲ။
ကိုယ္တာ၀န္က်ရာ Unit အသီးသီးရဲ႕အေျခအေနကို အၿမဲတမ္း ဂရုျပဳ ထိန္းသိမ္း ေနရတာ။ တစ္ေနရာႏွင့္ တစ္ေနရာ ေ၀း ကြာလြန္းတာေၾကာင့္ ဆက္သြယ္ရ လြယ္ကူေအာင္ ဆက္သြယ္ေရးကိရိယာ icon ကို သံုးစြဲရေလာက္ေအာင္ သူမတို႔ လုပ္ငန္း က ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔ပါသည္။ သူ႔ထံမွ ကန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ လိုအပ္ခ်က္မ်ား လွမ္းၿပီး ညႊန္ၾကားတတ္သလို သူမတို႔ဘက္မွ လည္း ဓာတ္ခြဲခန္းမွ အေျဖမ်ား၊ သိခ်င္တာမ်ား လိုအပ္တာမ်ားကို icon ႏွင့္သာ လွမ္းေျပာရတတ္စၿမဲမို႔ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္း မေတြ႕ျဖစ္ ရင္ေတာင္ အသံကေတာ့ အၿမဲတမ္းလို ၾကားေနခဲ့ရပါသည္။
ပုစြန္တစ္ေကာင္ အရြယ္ေရာက္ ႀကီးထြားလာေအာင္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ရတာ အလြယ္တကူေတာ့ မရွိခဲ့ပါ။ ပုစြန္က တစ္ေန႔ ကို အနည္းဆံုး အစာေလးႀကိမ္မွ ေျခာက္ႀကိမ္အထိ ေကၽြးရသည္ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ အစားပုတ္ေသာ ညီမကပင္ ပုစြန္က သူ႔ ထက္ အစား ပိုပုတ္သည္ဟု ေနာက္ေျပာင္ ရယ္ေမာေလသည္။ အစာေကၽြး၊ စက္ႏႈိး၊ Chemical မ်ား၊ ေဆးမ်ားကို လိုအပ္ သလိုထည့္၊ ေရအေရာင္ၾကည့္၊ ပုစြန္ က်န္းမာေရးၾကည့္၊ အစာကုန္ မကုန္ၾကည့္ စသျဖင့္ နာမည္တပ္၍ရေသာ ကိစၥမ်ား၊ နာမည္တပ္၍ မရေသာကိစၥမ်ားျဖင့္ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဘယ္လိုအခ်ိန္ ကုန္သြားမွန္းပင္ မသိ။
ရက္ေပါင္း ၁၄၀ ေက်ာ္မွ ပုစြန္ေဖာ္လို႔ရမွာမို႔ အစစ အရာရာ ဂ႐ုစိုက္ရသည္။ ပုစြန္ ေမြးရသည္မွာ ေမြးခါစ ကေလးထိန္း ရသလိုပင္ အရမ္းကို ႏူးညံ့စြာ ထိန္းေက်ာင္းရတာ ျဖစ္သည္။ ကန္တစ္ကန္၏ အရြယ္ အစားေပၚ မူတည္၍ ေငြေၾကး သိန္းရာ ႏွင့္ခ်ီ ရင္းရတာမို႔လည္း ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ရပါသည္။
အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ သူက သူမရဲ႕ ဆရာေနရာကို ၀င္ေရာက္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာသာစကား အခက္အခဲ သိပ္မရွိေတာ့။ သူမတို ့ လူငယ္အုပ္စုက အဂၤလိပ္လိုေတာ့ ေျပာႏိုင္ၾကပါသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ျမန္မာ စကားႏွင့္ ျမန္မာစာကို စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ သင္ၾကားေနခဲ့ၿပီ။ သူ႔ကို ျမန္မာစာ သင္ေပးရသူမွာလည္း အျခားသူ မဟုတ္။ သူႏွင့္ စကားေျပာ အဆင္ေျပေသာ သူမသာလွ်င္ ျဖစ္ခဲ့ သည္။
မနက္ပိုင္းဆို သူက ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ကန္ပတ္ၿပီး ထည့္ရမည့္ ေဆးမ်ား၊ Chemical မ်ားကို လာေရာက္ ညႊန္ၾကား တတ္ သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔အယူအဆ၊ ကိုယ့္အယူအဆ မတူညီစြာ ျငင္းခံု တတ္ၾကသည္။ သူ႔ကို ျမန္မာစာသင္ေပးရင္း သူ႔ဆီမွ ေမြးျမဴေရးဆိုင္ရာ အတတ္ပညာတခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ သင္ယူရင္းျဖင့္ သံေယာဇဥ္တို႔က အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ၿငိတြယ္ မိသည္။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိေနေသာ သူမက တတ္ႏိုင္သမွ် ေ၀းေ၀း ေရွာင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။
သူ႕ရဲ႕ အၾကင္နာ မ်က္၀န္းမ်ားကို မၾကည့္မိေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။
သူ႔ကို သေဘာက်ေသာ အျခား အမ်ိဳးသမီးမ်ား ရွိေပမယ့္ သူ စိတ္၀င္စားရာက သူမ ျဖစ္ေနတာက
ကံဆိုးတာလား၊ ကံေကာင္းတာလား သူမ ေ၀ခြဲတတ္ခဲ့။
ဒီလိုႏွင့္ ပုစြန္တစ္္သုတ္ ေမြးၿပီးခဲ့ၿပီ။
ပုစြန္ေဖာ္ရာမွာ သတ္မွတ္ တန္ခ်ိန္ထက္ ေက်ာ္လြန္ ထြက္ရွိခဲ့ တာမို႔ သူေဌး ေရာ၊
သူေရာ၊ သူမတို႔ေရာ၊ အလုပ္သမားမ်ားပါ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။ အျမတ္မ်ားထဲမွ
ရာခိုင္ႏႈန္းအလိုက္ Bonus ရၾကဦး မည္ပင္။
ခုခ်ိန္မွာ သူမ ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္း။ မခ်စ္သင့္ဘူးဆိုတာ သိသိႀကီးႏွင့္
သူ႔ကို ခ်စ္ခဲ့မိၿပီ။ သူလည္း အနည္းငယ္ေတာ့ နားလည္ႏိုင္မွာပါ။ ကိုယ္ ႏႈတ္အမူအရာ
ဘယ္လိုပဲ ထိန္းခ်ဳပ္၊ ထိန္းခ်ဳပ္ မ်က္၀န္းမ်ားက ခ်စ္ျခင္းအၾကည့္မ်ားကို မသိမ္းဆည္း
ႏိုင္ခဲ့ပါ။
တကယ္ေတာ့ေလ သူမဟာ ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္သာမို႔ ေသရင္ေတာင္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ေခါင္းခ်ခ်င္သူပါ။ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္လည္း ျမန္မာ ေကာင္ေလးကိုပဲယူၿပီး ျမန္မာ သားသမီးမ်ားကို ေမြးဖြားခ်င္သူပါ။ ႏုိင္ငံျခားသား ၁ေယာက္ ႏွင့္ လက္ထပ္ဖို႔ဆိုတာ သူမအတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေသာကိစၥပင္ ျဖစ္သည္၊
သြားအတူ၊ စားအတူ၊ အလုပ္တူတူျဖင့္ ရွိေနခဲ့တာ
ရာသီ စက္၀န္း တစ္ပတ္လည္လို႔ တစ္ႏွစ္ပင္ ျပည့္ေတာ့မည္။ မၾကာ ခင္ သူ စာခ်ဳပ္ေစ့၍
ႏိုင္ငံျခားသို႔ ျပန္ရေတာ့မည္။
သို႔ေပမဲ့ သူမတို႔ ကုမၸဏီမွ သူ႔ကို ေနာက္ထပ္
တစ္ႏွစ္ ငွားရမ္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူ ႏုိင္ငံျခားကို ခဏျပန္ၿပီး
ျပန္လာခဲ့မည္ဟု ဆိုသည္။ သူ မျပန္ခင္မွာပဲ သူမကို ခ်စ္ေနသည့္အေၾကာင္း
ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။ သူ ျပန္ခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ကို လိုက္ ပို႔ဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူမလည္း ခြင့္ရလို႔ ရန္ကုန္ ျပန္ရမည့္ရက္ႏွင့္ သူ ႏိုင္ငံျခား
သြားဖို႔ ရန္ကုန္ျပန္ရ မည့္ရက္ တိုက္ဆိုင္သြားသည္။
ရန္ကုန္ ေရာက္ေတာ့လည္း သူ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ယူူသြားလိုေသာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ျခမ္းဖို႔ကိုလည္း သူမပင္ တာ၀န္ယူ ေပးခဲ့ရျပန္သည္။
သူ မျပန္ခင္ သူ႔ကို ခ်စ္မခ်စ္ ဆိုေသာအေျဖကို ၾကားသြားခ်င္ပါသည္ဟု ဆိုလာေသာ သူ႔စကားကို ေရွာင္တိမ္းရင္း ျပန္ မည့္ေန႔မွ ေျပာပါရေစဟု ေတာင္းဆိုခဲ့မိသည္။
သူကလည္း ေက်နပ္စြာျဖင့္ပင္ သူမကို
လိုက္ပို႔ဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို သူမ သိသလို သူမ ရင္ထဲမွာ ဘာ
ရွိလဲဆိုတာကိုလည္း သူသိမည္ပင္။
အဲဒီေန႔မွာ သူ႔ကို အေျဖေပးရမည့္ စကားတစ္ခြန္းအတြက္ သူမ စဥ္းစားရေတာ့မည္။ မွန္ကန္ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သူမ ခ်ႏိုင္မည္လား။ သူမ ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးတို႔ ခ်ာခ်ာလည္ေနဆဲ။
လမ္းခြဲ (၁)
သူမကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ရွာေဖြေနဆဲ
မ်က္လံုးေတြဟာ သူမအစား အနားကို ေရာက္လာတဲ့ မီမီစိုးကို အျမင္မွာ ဘာ ေၾကာင့္
မႈိင္းညိဳ ့သြားရတာလဲကြယ္။
သူမ ဘာေျပာမယ္ ဆိုတာကို သူ ႀကိဳသိေနခဲ့လို႔လား။ မီိမီစိုး လွမ္းေပးတဲ့
ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ႏွင့္အတူ ေျပာလာတဲ့ စကား အခ်ိဳ႕ကို ၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာ
ေလယာဥ္ေပၚတက္ဖို႔ ေနာက္ဆံုး က်န္ေနတဲ့ သူ႔အမည္ကို ေခၚေနၿပီ။ တစ္ခုခုကို
ေျပာခ်င္ဟန္ အားယူေနတဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနတာကို မၾကည့္ရက္ေပမယ့္
ကံဆိုးစြာပဲ သူမ ျမင္ေနရပါသည္။ ေနာက္ၿပီး သူမကို ျမင္ရလို ျမင္ရျငား ရွာေဖြေနေသးေသာ
သူ႔ မ်က္၀န္းမ်ား။
"သြားေတာ့ ခ်စ္သူရယ္၊ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကို ရပ္တန္းက ရပ္လိုက္ၾကပါစို႔။"
သူ႔အၾကည့္က သူမ ရွိရာဘက္ကို အေရာက္မွာ အနီးရွိ တိုင္တစ္ခု၏ ေနာက္တြင္
ကြယ္လိုက္ရသည္။ သူသည္ ေလးလံ စြာျဖင့္ လက္ဆြဲအိတ္ကို ေကာက္ကိုင္ရင္း မီမီိစိုးကို
စကားတစ္ခြန္းေျပာကာ လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။ အဲဒီ လွည့္အထြက္ မွာပဲ သူ႔ပါးျပင္က
မ်က္ရည္တစ္စက္ လြင့္စဥ္ က်န္ခဲ့တာကို သူမ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္မိေသးသည္။
ေလဆိပ္ အေပၚထပ္သို႔ သူမ အေျပးတက္သြားမိသည္။
ကားေပၚသို႔ ေနာက္ဆံုးတက္ေသာ ခရီးသည္မွာ သူ တစ္ေယာက္ တည္းပင္။
ကားေပၚ အတက္မွာ စိတ္ရဲ႕ ႏႈိးေဆာ္ခ်က္လား၊
သူမကပဲ သူ႔ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနမိလို႔ပဲလား မသိ။ သူ႔ ကိုယ္ ဆတ္ ခနဲ တခ်က္တုန္သြားကာ
သူမ ရွိရာဘက္ လွည့္ၾကည့္ လာခဲ့သည္။ ေရွာင္ရန္ အခ်ိန္မရသလို၊ ေရွာင္ဖို႔လည္း
စိတ္မကူးေတာ့ ဘဲ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ သူ႔ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။
သူလည္း အသိကင္းမဲ့သူ တစ္ေယာက္ပမာ သူမကို
ေငးေမာလွ်က္၊ ကားေပၚက ဟြန္းသံတစ္ခ်က္ ထြက္လာတာမုိ႔ အားနာ သလို ကားေပၚကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း
သူမကို နက္နက္နဲနဲ ၾကည့္ၿပီး စကားတစ္ခြန္းကို ပါးစပ္လႈပ္႐ံုေလးေျပာကာ ကား ထဲ၀င္သြားၿပီး
လံုး၀လွည့္ မၾကည့္ေတာ့ပါ။ သူ ေျပာသြားသည့္ စကားကို ၾကားလိုက္ရသည့္ သူမ
ေျခလွမ္းမ်ားပင္ ယိုင္လဲသြား ေတာ့သည္။ သူမ်ားေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတာကို
သတိမရေတာ့ဘဲ မီမီိစိုး ရင္ခြင္ထဲ ၀င္ကာ ငိုေၾကြးလိုက္မိသည္။
မီမီိစိုးသည္လည္း သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကို
သိေနတာမို႔ ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ မႀကိဳးစားခဲ့ေပ။ သူမ မ်က္စိေရွ႕ မွာပင္ သူ
့ကို တင္ေဆာင္သြားေသာ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ။ ျမင္ကြင္းထဲမွ ေလယာဥ္ပ်ံ
ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ထိ ေငး ေမာေနမိေသာ သူမကို မီမီိစိုးက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေပးေနခဲ့သည္။
သူမ ရင္ကို အထိခိုက္ဆံုးကေတာ့ သူရဲ႕ေနာက္ဆံုး စကား။
‘La corn’ တဲ့လားကြယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ
ျပန္မေတြ႕ၾကေတာ့တဲ့ သူေတြ၊ အၿပီးအပိုင္ လမ္းခြဲတဲ့သူေတြမွသာ သံုးတဲ့ စကားႏွင့္
သူမကို ႏႈတ္ဆက္သြားၿပီေပါ့။ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တကယ့္ကို အၿပီးတိုင္ ေ၀းၾကၿပီဆိုတဲ့
အဓိပၸာယ္ေပါ့ေနာ္။
ဒါဟာလည္း သူမ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့
လမ္းေၾကာင္းပဲေလ။ အဲဒီ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ မယိမ္းမယိုင္ တည့္မတ္ေအာင္ ႀကိဳးစား
ေလွ်ာက္လွမ္းရမည္ေပါ့။ အဲဒီအတြက္ ခံစားသြားရေသာ ႏွလံုးသား၏ နာက်င္မႈကိုေတာ့ သူမ
ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳး စားရဦးမည္ပင္။
လမ္းခြဲ (၂)
ခ်စ္သူအစား သူ႔အနားကို ေရာက္ရွိလာေသာ
ျမန္မာမေလးကို အျမင္မွာ ခ်စ္သူရဲ႕ အေျဖကို သူ ရိပ္မိ သိရွိသြားခဲ့ၿပီ။ ေကာင္မေလးက
မ်က္ႏွာ မေကာင္းစြာႏွင့္ပင္ ႏွင္းဆီ အနီရဲရဲ တစ္ပြင့္ႏွင့္အတူ သူ႔ရင္ကို
စူးရွေစမည့္ စကားတခ်ိဳ႕ကို ေျပာခဲ့ ေလသည္။
“ဆရာ့အတြက္ သူ ေပးလိုက္တာပါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့
သူ မွာလိုက္တယ္ ဆရာ၊ သူ အလုပ္က ထြက္ေတာ့မယ္တဲ့၊ အဲဒါ ဟာ သူႏွင့္ ဆရာ့အတြက္
အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ဖို႔ သူ ေရြးခ်ယ္ လိုက္တာပါတဲ့။”
“မဟုတ္ဘူး မီမီစိုး မင္း သူ႔ကို ေျပာလိုက္ပါ။ ဒီအလုပ္က မထြက္ပါႏွင့္လို႔။
ဒီအလုပ္ကို သူ ဘယ္ေလာက္ ၀ါသနာပါတယ္၊ စိတ္၀င္စားတယ္ ဆိုတာ မင္းတို႔ ဆရာတို႔ အသိပဲေလ။
ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပုစြန္ ေမြးျမဴေရး ပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳး စားေနတဲ့
လူတစ္ေယာက္ကို ဆရာ့ေၾကာင့္ လမ္းေၾကာင္း ေပ်ာက္မသြားေစခ်င္ဘူး။ သူ ကၽြမ္းက်င္တဲ့
ဘာသာရပ္၊ သူ စိတ္ ၀င္စားတဲ့ အလုပ္ကို သူ ဆက္လုပ္ပါေစ၊ သူ ခ်စ္တဲ့ ပုစြန္ေတြႏွင့္အတူ
သူ ေပ်ာ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ က်င္လည္ လႈပ္ရွားၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ ပညာရွင္တစ္ေယာက္
ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလို႔ ေျပာလိုက္ပါ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ဆရာ့ကို စာခ်ဳပ္နဲ ့ ဆက္ငွား
ထားတာကို လက္မခံဘဲ အျခား တစ္ေယာက္ကို အစားထိုး လႊတ္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္ပါ့မယ္။
မင္း သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါေနာ္။”
“စိတ္ခ်ပါ ဆရာ”
“မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို တစ္ခါတည္း
ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါရေစ La corn”
ေျပာၿပီးတာႏွင့္ လံုး၀ လွည့္မၾကည့္ဘဲ သူ
ထြက္လာခဲ့သည္။ ကားေပၚအတက္ သူမႏွင့္ မ်က္၀န္းခ်င္း အဆံုမွာ အရာရာ ကို
နားလည္ေပးရင္းႏွင့္ ရင္နာစြာႏွင့္ပင္ “La corn” ဟုထပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။
ဒီေလာက္ဆို သူမလည္း သူ႔ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ကို သိေလာက္ၿပီေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူလည္း
သူ႔ႏိုင္ငံကို ခ်စ္တာပါပဲေလ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ ကို ခ်စ္ခ်စ္
ျမန္မာျပည္မွာ တစ္သက္လံုးမွ ေနမသြားႏိုင္တာ။ သူမမွာလည္း သူ႔လိုပင္ ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးကို
ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ၊ ကိုယ့္ေရေျမကို မစြန္႔ခြာခ်င္ေသာ အေတြးတို႔ ရွိပါလိမ့္မည္။
မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ဇာတ္လမ္းကို သူမက ေရွ႕ဆက္ ခြင့္မရေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ေလၿပီ။ သူ႔
လက္ထဲမွာေတာ့ သူမ ေပးလိုက္သည့္ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္။
ထိုႏွင္းဆီပြင့္ထဲတြင္ ထပ္မံ
ေျပာခြင့္မရလိုက္ေသာ သူ၏ ခ်စ္စကားမ်ားႏွင့္ ျပန္မေျဖျဖစ္လိုက္ ေသာ သူမ၏
ခ်စ္ျခင္းတို႔ ပါ၀င္ ေပါင္းစည္းေနလိမ့္မည္ဟု သူ ယံုၾကည္ပါသည္။ သူမလည္း သူ႔ကို
ခ်စ္ေနေၾကာင္း သူ နားလည္ေနတာပဲေလ။
သူ႔ႏိုင္ငံ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ သူ ေနသားက်ေအာင္
အေတာ္ေလးကို ႀကိဳးစားရပါဦးမည္။ သူဟာလည္း သူ ့ႏိုင္ငံကို ခ်စ္သူ ပီပီ
သူ႔ႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ရင္း အခ်စ္တစ္ခုကို ႀကိဳးစားေမ့ေပ်ာက္ကာ ဘ၀တစ္ခုကို
တည့္မတ္ေအာင္ ထူေထာင္ရေပဦးမည္။
က်င္လည္ေနက် ပုဇြန္ကန္နွင့္ ပတ္သက္ေသာ
အလုပ္မ်ားကို လုပ္ကိုင္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ခ်စ္ စရာေကာင္းေသာ
ျမန္မာမေလးတစ္ေယာက္ကို ေမ့ႏိုင္ဖို႔ကိုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားရေပဦးမည္။
အေ၀း ကေနပဲ ခ်စ္သူ၏ ေအာင္ျမင္မႈကို မွ်ေ၀
ခံစား ေက်နပ္ေနရင္းႏွင့္သာ ………..
မကုန္ႏိုင္ေသာ ခ်စ္ျခင္း
မေရာင့္ရဲႏိုင္ေသာ
တမ္းတျခင္းတို႔ျဖင့္
တစ္ခါက ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ
ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ကို
တစ္သက္လံုး
သူ သတိရေနဦးမွာပါ ………. ။
၂၀၀၂
ခုႏွစ္၊ မတ္လ၊ အပ်ိဳစင္ မဂၢဇင္း
0 comments:
Post a Comment