ကိုကို ့ကို ခ်စ္ေေသာ အခ်စ္တို ့သည္ ခဏတာ အတြက္ မဟုတ္ခဲ့သလို ရယူ ပိုင္ဆိုင္ဖို ့ လည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ကိုကို ့ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရပါမွ၊ ကိုကုိ ့အသံကို ၾကားေနရပါမွ သတိရ တမ္းတ မည္မဟုတ္ေပ။ ကိုကို ့ကို မေတြ ့ရေသာ္လည္း ကိုကို ့ မ်က္ႏွာကို စိတ္ကူးႏွင့္ ျမင္ေယာင္ရင္း ကိုကို ့ အသံကို သိမ့္ အနားမွာ လာေျပာေနသလို ၾကားေယာင္ရင္းျဖင့္ သိမ့္ အနားမွာ သိမ့္ စိတ္ကူးထဲမွာ ကိုကို အၿမဲရွိေနခဲ့တာပါ။
တစ္ေယာက္ရဲ့ စည္းကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီးမွ ကိုကို ့ကို သိမ့္ စိတ္၀င္စားေသာ အမူအရာမ်ိဳး ျပဖို ့ေတာ့ သိမ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိဳးစားမည္ မဟုတ္ပါ။ သိမ့္ဘ၀တြင္ တန္ဖိုး အထားဆံုး အရာမွာ မာနပင္ ျဖစ္သည္။ ေရလာ ေျမာင္းေပး လုပ္ ၿပီး ကိုကို ့ကို ျဖားေယာင္း ေသြးေဆာင္ဖို ့လည္း သူမ ႀကိဳးစားမွာ မဟုတ္ေပ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သိမ့္ အခ်စ္ေတြကို ကိုကို မသိခဲ့တာ ပါ။
ကိုကို ့ေရွ ့ေရာက္တိုင္း သူ ့ရဲ့ မ်က္၀န္း အၾကည့္မ်ား ေအာက္မွာ သူမ ဒူးေထာက္ အရႈံးေပးရမွာ ေၾကာက္လို ့ သူမ မ်က္ႏွာကို ပို၍ တည္တင္း ထားခဲ့မိသည္။ သူမကို မာနႀကီးသူ အျဖစ္ ကိုကို သတ္မွတ္ခဲ့ တာကလည္း အဲဒီလို မ်က္နွာထား တင္းမႈေတြ ေၾကာင့္ပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ေလ သိမ့္တို ့ဟာ ေက်ာခ်င္းကပ္ ရပ္ေနသူ ႏွစ္ေယာက္လို လူခ်င္းနီးၿပီး ဆန္ ့ က်င္ ဘက္ကို ဦးတည္ၾက သူေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ မွန္ရာကို ၀န္ခံရရင္ သိမ့္ ဘ၀မွာ ကုိကို ့ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ ့ ရင္နင့္ ေအာင္ ခ်စ္ခဲ့မိတာပါ။
ျမတ္သိမ့္ငံု မည္ေသာ မိန္းကေလး၏ ဒိုင္ယာရီကို ဖတ္ေနရာမွ ေဒါက္တာ ေ၀ဦးသည္ စာအုပ္ကို ျဖတ္ကနဲ ပိတ္ရင္း သက္ျပင္းေမာကို အသာခ်မိသည္။ သူ ့အသြင္သည္ စိတ္မေကာင္းျခင္းတို ့ကို ဖံုးဖိျခင္းငွာ မစြမ္းသာ။ ေနာက္မွ သူ ့ေရွ ့ရွိ မိန္း ကေလးသည္ သူ ့ကို မ်က္ေတာင္ မခတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ အကဲခတ္ ေနသည္ကို သတိထားမိ၍ သူ ့မ်က္ႏွာကို ကမန္းကတန္း ျပင္ဆင္လိုက္ေပမဲ့ သူ ့မ်က္ႏွာ အေျပာင္းအလဲကို ထိုမိန္းကေလး ျမင္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူ သိပါသည္။
စာအုပ္ကို ျပန္ဖြင့္ရန္ လက္တြန္ ့ေနေသာ သူ ့ကို နားလည္သည့္အလား ထိုမိန္းကေလးက ေျပာလာသည္။
“ေအးေအး ေဆးေဆး ဆက္ဖတ္ ၾကည့္ပါအံုး ဆရာ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မကို ျပန္ခြင့္ ျပဳပါဦး”
သူ စိတ္သက္သာရ သြားသည့္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို သြက္လက္စြာ ေခါင္းညိတ္ ျပမိသည္။ မိန္းကေလး ထြက္သြားၿပီး အတန္ၾကာမွ စာအုပ္ကို ျပန္ဖြင့္မိသည္။ ပထမပိုင္းကေတာ့ သိမ့္ ဘ၀ဇာတ္ ေၾကာင္း မ်ားသာ။ ပထမအႀကိမ္ ဖတ္စဥ္က သတိမထားမိေသာ စကားစုေလးကို သူ ့အေၾကာင္း ေရးထား ေသာ ဒိုင္ယာရီ ေရွ ့ဆံုး စာမ်က္ႏွာတြင္ မင္နီျဖင့္ ထင္ရွားစြာ ေရးထားသည္ကို ေတြ ့ရသည္။
စကားလံုး ၅လံုးထဲေပမဲ့ သူ ့ရင္ကို ေျဗာင္းဆန္ သြားေစေသာ စကားစုေလး။ “ႏွလံုးသား မွတ္တမ္း” တဲ့ေလ။
ေဖေဖေရာ ေမေမပါ တစ္ဦးတည္းေသာ သားသမီးေတြ ျဖစ္ၾကတာမို ့ သိမ့္မွာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အမ်ားႀကီး မရွိခဲ့ဘူး။ ငယ္စဥ္ထဲက ေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားႀကီးနဲ ့ ေနခ်င္ခဲ့ေပမဲ့ သိမ့္ ဆႏၵ မျပည့္၀ခဲ့ဘူး။ ေမေမဟာ သိမ့္ တစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ခဲခဲ ယဥ္းယဥ္း ေမြးခဲ့ရတာမို ့ ေနာက္ထပ္ အေဖာ္ရဖို ့ ေမွ်ာ္လင့္လို ့ မရခဲ့ဘူး။
လိုေလေသး မရွိ ဂရုစိုက္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္တ့ဲဲ ့ၾကားထဲက သိမ့္ဟာ က်န္းမာေရး မေကာင္းခဲ့ဘူး။ သိမ့္ကို ပိုးေမြး သလို ေမြးခဲ့ရတယ္လို ့ ေမေမက ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ေဖေဖ ေမေမတို ့မရွိတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အရင္တုံးကေနသလို ကေလးလို ေနလို ့မရေတာ့ဘူး ဆိုတာ နားလည္လာခဲ့တယ္။ မိန္းကေလး ၁ေယာက္ ထဲ ေနဖို ့မသင့္ေတာ္တာမို ့ သူငယ္ခ်င္း ေမခင့္ မိဘေတြရဲ့ စီစဥ္ေပးမႈနဲ ့ သိမ့္ရဲ့ တိုက္ကေလးကို ႏိုင္ငံျခား သံအမတ္ တစ္ဦးကို ငွားလိုက္တယ္။ သိမ့္ကိုယ္တိုင္လည္း အေဆာင္ တစ္ခုကို ေျပာင္းၿပီး ျမတ္သိမ့္ငံုရဲ့ ဘ၀ကို လက္ေတြ ့က်က် စတင္ခဲ့တယ္။
သိမ့္ ဒုတိယႏွစ္ ေျဖၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ စာေပးစာယူ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္ လုပ္ရင္း စေန၊ တနဂၤေႏြ ေန ့ေတြ ပရက္တီကယ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္ရင္း နဲ ့ ဘ၀သစ္မွာ ေနသားက် လာခဲ့တယ္။ သိမ့္ ဘ၀မွာ တြယ္တာ စရာ ဆိုလို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ရွိပါတယ္။ သူတို ့ကလည္း သိမ့္ကို အေကာင္းဆံုး ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ေပးခဲ့တယ္။
သိမ့္ရဲ့ စိတ္ဓါတ္က ရဲရင့္ မာေက်ာလာေပမဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အရင္က က်န္းမာ ေရး မေကာင္းခဲ့ တာေတြရယ္၊ ပင္ပန္းတာေတြရယ္ ေပါင္းၿပီး အေဆာင္မွာ သိမ့္ မူးလဲသြားတာမို ့ သူငယ္ ခ်င္းေတြက သိမ့္ကို ေဆးရံု တင္ လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒါ ကိုကိုနဲ ့ စတင္ဆံုစည္းျခင္း (သို ့) ႏွလံုးသား မွတ္ တမ္းရဲ့ အစေပါ့။
ေဆးရံု ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ ေသြးေတြသြင္း၊ ေဆးေတြသြင္းနဲ ့ သိမ့္ တစ္ကိုယ္လံုး လႈပ္မရ ေအာင္ပါပဲ။ ေဆးရံု တက္ၿပီး ဒုတိယေန ့မွာပဲ သိမ့္ ဘ၀ထဲကို တစိမ့္စိမ့္ ၀င္ေရာက္လာမဲ့ ေဒါက္တာ ေ၀ဦးကို ေတြ ့ခဲ့ရတယ္။
ဆရာ၀န္ႀကီး မလာခင္မွာ ကိုကိုက အရင္လာၿပီး ေရာဂါ အေျခအေနကို ေမးျမန္းရင္း လိုအပ္တဲ့ စစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္ ေပးခဲ့တယ္။ သိမ့္ ငယ္ငယ္ထဲက ဆရာ၀န္ အရမ္း ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို ့ ဆယ္တန္းမွာ စာအရမ္း ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေဖေဖနဲ ့ ေမေမရဲ့ ကြယ္လြန္မႈက သူမရဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ဆြဲခ် လိုက္တာမို ့ ဆယ္တန္းကို သာမန္ပဲ ေအာင္ ခဲ့ပါတယ္။
ခုလည္း သိမ့္အနားကို ေရာက္လာတဲ့ ဆရာ၀န္ကို အထင္ႀကီး ေလးစားစြာနဲ ့ ေမာ့အၾကည့္ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ကိုကို ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ ့ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခါ ရင္ထဲမွာ လႈပ္ရွား သြားမိတယ္။ ၾကည္ႏူး တာလား၊ ၀မ္းနည္း တာလား မေ၀ခြဲႏိုင္ ခင္မွာပဲ မ်က္ရည္ေတြ စီးက် လာခဲ့တယ္။ ကိုကိုက အံ့ၾသသြားၿပီး စိုးရိမ္စြာနဲ ့
“ညီမေလး ေနမေကာင္း လို ့လား”တဲ့။
သိမ့္ကို အၾကင္နာေတြ ေပးမဲ့သူ မရွိတာ ၾကာပါၿပီ။ ကိုကိုရဲ့ အၾကင္နာ အၾကည့္ေတြ အၾကင္နာ အေျပာေတြ ေအာက္ မွာ ၾကည္ႏူးသြားမိတာ သိမ့္မွာ အျပစ္ရွိတယ္ ဆိုရင္လည္း ခံရမွာပါ။ ကိုကို ့ကို ေခါင္းရမ္း ျပလိုက္ေတာ့ နားမလည္သလို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး သူ လုပ္စရာ ရွိတာေတြ လုပ္ၿပီး တျခား လူနာေတြဘက္ ထြက္သြား ေတာ့တယ္။
ဆရာ၀န္ႀကီး လာၾကည့္ေတာ့ ကိုကို ျပန္ပါလာတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ ့ ကိုကိုတို ့ေျပာ ေနၾကတဲ့ စကားေတြကို နား ေထာင္ရင္း သိမ့္ရဲ့ ေရာဂါကို သိ္မ့္ ရိပ္မိလာသလိုပါပဲ။ သိမ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အၾကင္နာနဲ ့ အသက္ဆက္ ေနရတာပါ။ သူတို ့ေတြက သိမ့္ကို လိုေလေသးမရွိ ဂရုစိုက္ၾကတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုကိုဟာ တာ၀န္ခ်ိန္ မဟုတ္လည္း မၾကာခဏ လာၿပီး အားေပး စကားေျပာ တတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ေျပာျပထားလို ့ သိမ့္ဘ၀ကို ကိုကို သိေနခဲျ့ပီ။ ေနမေကာင္း ျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ အရင္က တင္းထားတဲ့ မာန္ေတြ ေလ်ာ့က် ေနခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မာနေတာ့ ရွိေနဆဲပါ။ ကိုကို လာၾကည့္ေပးတာကို ၀မ္းသာေပမဲ့ အဲဒီ ၀မ္းသာမႈကို မေပၚလြင္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္ခဲ့တယ္။
သိမ့္ ဟန္ေဆာင္ ေကာင္းသေလာက္ ကိုကိုက ဟန္ေဆာင္ မေကာင္းဘူးေနာ္။ သိမ့္ ေရာဂါအတြက္စစ္ေဆးထားတဲ့ အေျဖေတြ ရတဲ့ေန ့က ကိုကို ့မ်က္နွာဟာ ဟန္မေဆာင္ ႏို္င္ေလာက္ေအာင္ ပ်က္ယြင္း ေနခဲ့တယ္။ ကိုကို ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရံု နဲ ့တင္ ေသခ်ာ သြားပါၿပီ။ သိမ့္ ထင္ထားတဲ့ အတိုင္းပါပဲ သိမ့္ မွာ ေသြးကင္ဆာ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
သိမ့္ကို မေျပာၾကေပမဲ့ အားလံုးဟာ သိမ့္အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတာကို ဟန္ေဆာင္ၿပီး ပံုစံမပ်က္ ေနၾက တယ္ ဆိုတာကို သိမ့္ နားလည္ေနတယ္။ သိမ့္ ေတာင္းပန္ ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သိမ့္ကို သနားတဲ့ အၾကည့္နဲ ့ မၾကည့္ၾကပါ နဲ ့လား။ ဘယ္သူ သနားတာကိုမွ သိမ့္မခံခ်င္ဘူးေလ။
ကိုကိုကဆို ပိုၿပီး ဂရုစိုက္လာတယ္။ ေသမိန္ ့ ရထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္မို ့ ၾကင္နာ ျပေနတာလား ကိုကိုရယ္။ ကိုကို ့ ရဲ့ ၾကင္နာမႈကို အသိအမွတ္ျပဳ ၀မ္းသာခ်င္ေပမဲ့ အျပည့္အ၀ေတာ့ ၀မ္းမသာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုကို ့ကို ခပ္တန္းတန္းပဲ ဆက္ဆံမိတယ္။ သံေယာဇဥ္ေတြ ပိုမွာ စိုးလို ့ပါ။ သိမ့္ ေသရမွာကို မေၾကာက္ပါဘူး ကိုကိုရယ္။ ဒါေပမဲ့ သိမ့္ တြယ္တာရတဲ့ ကိုကိုနဲ ့ ခြဲၿပီး ဘ၀တပါးကို ကူးေျပာင္း သြားရမွာ စိုးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုကို ့ကို လက္ထပ္ရမွ၊ ကိုကုိနဲ ့ အတူေနရမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုကို ့ကို တသက္လံုး အေ၀းကေန မွန္းၿပီး ေတာ့ စြဲစြဲလန္းလန္း ခ်စ္ေနမွာပါ။ သိမ့္ အသက္ရွင္ေနခြင့္ ရသမွ် ကာလပတ္လံုးေပါ့။ ေ၀ဒနာ သိပ္ဆိုးရြား လာခ်ိန္မွာ ကိုကုိ ့ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေသမင္းကို အံတု ခ်င္လိုက္တာ။ သိမ့္ ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ဒီဆႏၵဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာလည္း သိေနျပန္တယ္။ သိမ့္ အခ်စ္ေတြကို သိမ့္ အသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ကိုကို သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
“ကိုကို ့ကို ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ ကင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ ့ သိမ့္ ခ်စ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ယံံုၾကည္လိုက္ပါေနာ္”
ဒိုင္ယာရီ အပိတ္မွာ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေလးကို သုတ္ပစ္ဖို ့ ေဒါက္တာ ေ၀ဦး မစဥ္းစား ေတာ့ပါ။ ဒိုင္ယာရီ ႏွင့္အတူ ယွဥ္တြဲ ပါလာေသာ ပါကင္ စကၠဴ လွလွျဖင့္ ထုတ္ထားေသာ ဘူးေလးကို အဖြင့္ သူ ့လက္တို ့ တုန္ယင္ ေနခဲ့တာ သတိျပဳ မိသည္။ အထဲမွာေတာ့
အျပာႏုေရာင္ လက္ထိုးဆြယ္တာ တစ္ထည္ႏွင့္ စကၠဴ ပတ္ထားေသာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္။ စကၠဴကို ေျဖအၾကည့္မွာ ေတြ ့လိုက္ရတာက သူ ့မ်က္နွာတစ္ပိုင္း ပံုတူ ပန္းခ်ီကား။
သူ အရမ္း အံ့ၾသ သြားမိသည္။ မျမင္ရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ သူ ့မ်က္ႏွာကို အလြတ္ ဆြဲႏိုင္ ကတည္းက ဒီမိန္းက ေလး၏ ေမတၱာကို သိႏိုင္သည္။ ပန္းခ်ီကား၏ ညာဘက္ေထာင့္တြင္ သိမ့္ဆိုေသာ လက္မွတ္ကေလး ေရးထိုးထားသည္။ အကၤ်ီေလးကို ျဖန္ ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သိမ့္ လက္ေရးႏွင့္ စာေခါက္ကေလး၊ သိမ့္ လက္ေရး ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္မ်ား။
“ကိုကို ့အတြက္ သိမ့္ ကိုယ္တိုင္ ထိုးေပးတဲ့ အက်ၤီေလးနွင့္ သိမ့္ ဆြဲေပးတဲ့ ပနးခ်ီကားေလးကို ကုိကို ေနာက္ဆံုး အေနနဲ ့ လက္ခံ ေပးပါေနာ္။ ကိုကို ့အတြက္ သိမ့္ ေပးႏိုင္တဲ့ လက္ေဆာင္မို ့ပါ ”
ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲ စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။
“ကိုကို ့ကို တသက္လံုး အမွတ္ရ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာလား ကေလးရယ္”
ေဒါက္တာ ေ၀ဦး ကိုယ္တိုင္လည္း သိမ့္ကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးခဲ့တာပါ။ စေတြ ့ထဲက ေနမေကာင္း ေနလို ့ မ်က္ႏွာႏြမ္း ေနေပမဲ့ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ သိမ့္ မ်က္ႏွာေလးကို သူ သေဘာက်ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ ့ကို ေတြ ့လိုက္တိုင္းမွာ ခပ္တင္းတင္း ဆက္ဆံ တတ္တာမို ့ သူမ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးတာေၾကာင့္ သူ ့မွာ သံေယာဇဥ္ ရွိပါလ်က္ႏွင့္ ဘာမွ ဖြင့္မေျပာခဲ့ပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ သူမရဲ့ ဟန္ေဆာင္မႈ ေတြမွန္း သိခဲ့ရင္ သူ ေနာက္ဆုတ္ ခဲ့မွာ မဟုတ္ေပ။ သူမ ေဆးရံုက ဆင္း ေတာ့ သူ ့ေဆးခန္း လိပ္စာနဲ ့ ဖုန္း နံပါတ္တို ့ကို ေပးခဲ့ေပမဲ့ သူမက မဆက္သြယ္ခဲ့။ သူမ မာနကို သူမ တန္ဖိုး ထားခဲ့သည္ပဲ။
သူမ မဆက္သြယ္ လာသည့္အခါ သူမကို ေတြ ့ခ်င္စိတ္တို ့ကို ထိန္းမရစြာ သူမ အေဆာင္သို ့ သူ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ သူမ လိပ္စာ ေပးထားခဲ့ လို ့ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ သူမ ေဆးရံု မွတ္တမ္္းမွ သူ မွတ္ထား လိုက္ေသာေၾကာင့္ပင္။ အေဆာင္ကို ေရာက္ေတာ့ သူ အေမာဆို ့သြားသည္။ သူမ အေဆာင္တြင္ မေနေတာ့ပဲ အိမ္ ျပန္ေနၿပီတဲ့။
အိမ္လိပ္စာ ေမးေတာ့လည္း မသိပါ ဆိုေသာ အေျဖကိုသာ ရခဲ့သည္။ သူမ တစ္ေယာက္ထဲလား ဆိုေတာ့ သူမ သူငယ္ခ်င္း ေမခင္ အတူ လိုက္ေနေပး သည္တဲ့ ။ သူမ အေပၚ အႏြံတာ ခံေသာ သူငယ္ခ်င္းမို ့ သူ အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္ေအးသြားမိသည္။ သူမကို ဆက္သြယ္ဖို ့ လမ္းစ ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။
“ဒါေတြကို မင္းဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္မွာလား သိမ့္ဆိုေသာ မိန္းကေလးရယ္”
ခုေတာ့ သူမ သူငယ္ခ်င္း ေမခင္ဆိုေသာ မိန္းကေလးသည္ သူ ့ေရွ ့ေမွာက္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး သူမႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ပစၥည္းမ်ား ေပးသြားခဲ့သည္။ ဒါဆိုရင္ သူမ . . . . .
သူ ဆက္မေတြးရဲေတာ့ပါ။
ေမခင္ ေပးထားေသာ ဖုန္းနံပါတ္ကို ႏွိပ္ရင္း သူ ့ရင္တို ့ အတိုင္းဆမဲ့ လႈပ္ရွား ေနခဲ့သည္။ ဖုန္း ကိုင္ေသာ အသံကို ၾကားသည္ႏွင့္ သူ မေအာင့္အည္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမးခ်လိုက္သည္။
“ေမခင္ . . . သိမ့္ ေရာ”
တဖက္က ရႈိက္သံ သဲ့သဲ့ ထြက္လာသည္။ သူ ရင္ပူလိုက္တာ။
“သိမ့္ ညေနကပဲ ဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ ဆရာ”
ႀကိဳတင္ ေတြးထားပါလ်က္ ၾကားရသည့္အခါ နားထဲတြင္ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုး ေပါက္သလို ထူပူသြားၿပီး ဘာေျပာရမွန္း မသိ သူ ဆြံ ့အ ေနမိသည္။
“သိမ့္က သူ ေသၿပီး ရက္လည္မွ ဆရာ့ဆီကို ဒီပစၥည္းေတြ သြားေပးဖို ့ မွာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမခင္ မေနႏိုင္လို ့ ေစာေစာ လာေပးတာပါ။”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမခင္”
“သူက မွာသြားတယ္ ဆရာ။ သူ ့ကို မီးမသၿဂိဳလ္ပါနဲ ့တဲ့။ သူ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င္လို အုတ္ဂူ သြင္းေပး့ပါတဲ့ ေလ။ သူ ့ပစၥည္းေတြ အားလံုးကိုလည္း မိဘမဲ့ ကေလးမ်ား ေဂဟာကို လွဴခဲ့တယ္။ သူ ေသမွာကို သိေပမဲ့ ေသြးေအးေအးနဲ ့ ရင္ဆိုင္ သြားခဲ့တယ္။ ဆရာ ဆႏၵ ရွိရင္ အိမ္လာခဲ့ပါ။ သိမ့္ အိမ္မွာပဲ ရွိေနပါတယ္။”
“ကိုယ္ အခုလာခဲ့မယ္”
ေမခင္ ေျပာေသာ လိပ္စာကို မွတ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း သူ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ အရမ္း ေတြ ့ခ်င္ ေနခဲ့ ေသာ မိန္းကေလးကို ေတြ ့ရပါၿပီ။ မာန ကင္းေသာ၊ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနသကဲ့သို ့။ သူ ့ ရင္ထဲက အေၾကာင္း အရာမ်ားကို သူမ သိခြင့္ ရမသြားသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ စိတ္ထိခိုက္ ရပါသည္။
“ကိုယ္တို ့ ျပန္ေတြ ့ၾကေတာ့လည္း ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ပါလားေနာ္။”
သူမကေတာ့ သူမ ခံစားခ်က္ေတြကို ေရးသားထားသည့္အတြက္ သူူ သိခြင့္ ရခဲ့သည္။ သူ ့အခ်စ္ ေတြကို သူမ သိေအာင္ သူ မႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ့။ သူမကို သၿဂိဳလ္သည့္ေန ့က သူ မ်က္ရည္ က်မိသည္။ အသုဘ ပို ့သူမ်ား ျပန္သြားေတာ့ သူ တစ္ေယာက္ထဲ အုတ္ဂူ မၿပီးမခ်င္း ေစာင့္ရင္း က်န္ရစ္ေနခဲ့သည္။
အသစ္စက္စက္ အုတ္ဂူေလးသည္ သူမ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ အစိမ္းႏုေရာင္ေလး ဖံုးလႊမ္းလွ်က္။ ထိုအုတ္ဂူေပၚတြင္ ပန္းျခင္းလွလွေလး။ ထိုပန္းျခင္းေလးထဲတြင္ ႏွင္းဆီပန္း အျဖဴမ်ား။
ထို အျဖဴစြတ္စြတ္ ႏွင္းဆီမ်ားေပၚတြင္ သူမ မသိလိုက္ေသာ သူ ့ခ်စ္ျခင္းတိ္ု ့ ပါရွိေနခဲ့သည္။ သူ ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ားကို တမလြန္မွ သူမ သိရွိႏိုင္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းရံုမွ လြဲ၍ သူ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲေလ။
၁၉၉၄ ခုနွစ္ ဧၿပီလ အလွသစ္ မဂၢဇင္း
ေမဇူး
တစ္ေယာက္ရဲ့ စည္းကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီးမွ ကိုကို ့ကို သိမ့္ စိတ္၀င္စားေသာ အမူအရာမ်ိဳး ျပဖို ့ေတာ့ သိမ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိဳးစားမည္ မဟုတ္ပါ။ သိမ့္ဘ၀တြင္ တန္ဖိုး အထားဆံုး အရာမွာ မာနပင္ ျဖစ္သည္။ ေရလာ ေျမာင္းေပး လုပ္ ၿပီး ကိုကို ့ကို ျဖားေယာင္း ေသြးေဆာင္ဖို ့လည္း သူမ ႀကိဳးစားမွာ မဟုတ္ေပ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သိမ့္ အခ်စ္ေတြကို ကိုကို မသိခဲ့တာ ပါ။
ကိုကို ့ေရွ ့ေရာက္တိုင္း သူ ့ရဲ့ မ်က္၀န္း အၾကည့္မ်ား ေအာက္မွာ သူမ ဒူးေထာက္ အရႈံးေပးရမွာ ေၾကာက္လို ့ သူမ မ်က္ႏွာကို ပို၍ တည္တင္း ထားခဲ့မိသည္။ သူမကို မာနႀကီးသူ အျဖစ္ ကိုကို သတ္မွတ္ခဲ့ တာကလည္း အဲဒီလို မ်က္နွာထား တင္းမႈေတြ ေၾကာင့္ပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ေလ သိမ့္တို ့ဟာ ေက်ာခ်င္းကပ္ ရပ္ေနသူ ႏွစ္ေယာက္လို လူခ်င္းနီးၿပီး ဆန္ ့ က်င္ ဘက္ကို ဦးတည္ၾက သူေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ မွန္ရာကို ၀န္ခံရရင္ သိမ့္ ဘ၀မွာ ကုိကို ့ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ ့ ရင္နင့္ ေအာင္ ခ်စ္ခဲ့မိတာပါ။
ျမတ္သိမ့္ငံု မည္ေသာ မိန္းကေလး၏ ဒိုင္ယာရီကို ဖတ္ေနရာမွ ေဒါက္တာ ေ၀ဦးသည္ စာအုပ္ကို ျဖတ္ကနဲ ပိတ္ရင္း သက္ျပင္းေမာကို အသာခ်မိသည္။ သူ ့အသြင္သည္ စိတ္မေကာင္းျခင္းတို ့ကို ဖံုးဖိျခင္းငွာ မစြမ္းသာ။ ေနာက္မွ သူ ့ေရွ ့ရွိ မိန္း ကေလးသည္ သူ ့ကို မ်က္ေတာင္ မခတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ အကဲခတ္ ေနသည္ကို သတိထားမိ၍ သူ ့မ်က္ႏွာကို ကမန္းကတန္း ျပင္ဆင္လိုက္ေပမဲ့ သူ ့မ်က္ႏွာ အေျပာင္းအလဲကို ထိုမိန္းကေလး ျမင္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူ သိပါသည္။
စာအုပ္ကို ျပန္ဖြင့္ရန္ လက္တြန္ ့ေနေသာ သူ ့ကို နားလည္သည့္အလား ထိုမိန္းကေလးက ေျပာလာသည္။
“ေအးေအး ေဆးေဆး ဆက္ဖတ္ ၾကည့္ပါအံုး ဆရာ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မကို ျပန္ခြင့္ ျပဳပါဦး”
သူ စိတ္သက္သာရ သြားသည့္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို သြက္လက္စြာ ေခါင္းညိတ္ ျပမိသည္။ မိန္းကေလး ထြက္သြားၿပီး အတန္ၾကာမွ စာအုပ္ကို ျပန္ဖြင့္မိသည္။ ပထမပိုင္းကေတာ့ သိမ့္ ဘ၀ဇာတ္ ေၾကာင္း မ်ားသာ။ ပထမအႀကိမ္ ဖတ္စဥ္က သတိမထားမိေသာ စကားစုေလးကို သူ ့အေၾကာင္း ေရးထား ေသာ ဒိုင္ယာရီ ေရွ ့ဆံုး စာမ်က္ႏွာတြင္ မင္နီျဖင့္ ထင္ရွားစြာ ေရးထားသည္ကို ေတြ ့ရသည္။
စကားလံုး ၅လံုးထဲေပမဲ့ သူ ့ရင္ကို ေျဗာင္းဆန္ သြားေစေသာ စကားစုေလး။ “ႏွလံုးသား မွတ္တမ္း” တဲ့ေလ။
********************
ဘ၀က တစ္ေကာင္ၾကြက္ပါ။ ေဖေဖနဲ ့ ေမေမက သိမ့္ ဆယ္တန္းႏွစ္ အေရာက္မွာ နယ္ကို ခရီးသြားရင္း မေမွ်ာ္ လင့္ပဲ ဓါးျပေတြရဲ့ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆံုး သြားခဲ့ရတယ္။ ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကံၾကမၼာ ဟာ သိမ့္ကို အလဲထိုး အႏိုင္ယူ သြားခဲ့ၿပီ။ေဖေဖေရာ ေမေမပါ တစ္ဦးတည္းေသာ သားသမီးေတြ ျဖစ္ၾကတာမို ့ သိမ့္မွာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အမ်ားႀကီး မရွိခဲ့ဘူး။ ငယ္စဥ္ထဲက ေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားႀကီးနဲ ့ ေနခ်င္ခဲ့ေပမဲ့ သိမ့္ ဆႏၵ မျပည့္၀ခဲ့ဘူး။ ေမေမဟာ သိမ့္ တစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ခဲခဲ ယဥ္းယဥ္း ေမြးခဲ့ရတာမို ့ ေနာက္ထပ္ အေဖာ္ရဖို ့ ေမွ်ာ္လင့္လို ့ မရခဲ့ဘူး။
လိုေလေသး မရွိ ဂရုစိုက္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္တ့ဲဲ ့ၾကားထဲက သိမ့္ဟာ က်န္းမာေရး မေကာင္းခဲ့ဘူး။ သိမ့္ကို ပိုးေမြး သလို ေမြးခဲ့ရတယ္လို ့ ေမေမက ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ေဖေဖ ေမေမတို ့မရွိတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အရင္တုံးကေနသလို ကေလးလို ေနလို ့မရေတာ့ဘူး ဆိုတာ နားလည္လာခဲ့တယ္။ မိန္းကေလး ၁ေယာက္ ထဲ ေနဖို ့မသင့္ေတာ္တာမို ့ သူငယ္ခ်င္း ေမခင့္ မိဘေတြရဲ့ စီစဥ္ေပးမႈနဲ ့ သိမ့္ရဲ့ တိုက္ကေလးကို ႏိုင္ငံျခား သံအမတ္ တစ္ဦးကို ငွားလိုက္တယ္။ သိမ့္ကိုယ္တိုင္လည္း အေဆာင္ တစ္ခုကို ေျပာင္းၿပီး ျမတ္သိမ့္ငံုရဲ့ ဘ၀ကို လက္ေတြ ့က်က် စတင္ခဲ့တယ္။
သိမ့္ ဒုတိယႏွစ္ ေျဖၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ စာေပးစာယူ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္ လုပ္ရင္း စေန၊ တနဂၤေႏြ ေန ့ေတြ ပရက္တီကယ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္ရင္း နဲ ့ ဘ၀သစ္မွာ ေနသားက် လာခဲ့တယ္။ သိမ့္ ဘ၀မွာ တြယ္တာ စရာ ဆိုလို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ရွိပါတယ္။ သူတို ့ကလည္း သိမ့္ကို အေကာင္းဆံုး ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ေပးခဲ့တယ္။
သိမ့္ရဲ့ စိတ္ဓါတ္က ရဲရင့္ မာေက်ာလာေပမဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အရင္က က်န္းမာ ေရး မေကာင္းခဲ့ တာေတြရယ္၊ ပင္ပန္းတာေတြရယ္ ေပါင္းၿပီး အေဆာင္မွာ သိမ့္ မူးလဲသြားတာမို ့ သူငယ္ ခ်င္းေတြက သိမ့္ကို ေဆးရံု တင္ လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒါ ကိုကိုနဲ ့ စတင္ဆံုစည္းျခင္း (သို ့) ႏွလံုးသား မွတ္ တမ္းရဲ့ အစေပါ့။
ေဆးရံု ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ ေသြးေတြသြင္း၊ ေဆးေတြသြင္းနဲ ့ သိမ့္ တစ္ကိုယ္လံုး လႈပ္မရ ေအာင္ပါပဲ။ ေဆးရံု တက္ၿပီး ဒုတိယေန ့မွာပဲ သိမ့္ ဘ၀ထဲကို တစိမ့္စိမ့္ ၀င္ေရာက္လာမဲ့ ေဒါက္တာ ေ၀ဦးကို ေတြ ့ခဲ့ရတယ္။
ဆရာ၀န္ႀကီး မလာခင္မွာ ကိုကိုက အရင္လာၿပီး ေရာဂါ အေျခအေနကို ေမးျမန္းရင္း လိုအပ္တဲ့ စစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္ ေပးခဲ့တယ္။ သိမ့္ ငယ္ငယ္ထဲက ဆရာ၀န္ အရမ္း ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို ့ ဆယ္တန္းမွာ စာအရမ္း ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေဖေဖနဲ ့ ေမေမရဲ့ ကြယ္လြန္မႈက သူမရဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ဆြဲခ် လိုက္တာမို ့ ဆယ္တန္းကို သာမန္ပဲ ေအာင္ ခဲ့ပါတယ္။
ခုလည္း သိမ့္အနားကို ေရာက္လာတဲ့ ဆရာ၀န္ကို အထင္ႀကီး ေလးစားစြာနဲ ့ ေမာ့အၾကည့္ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ကိုကို ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ ့ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခါ ရင္ထဲမွာ လႈပ္ရွား သြားမိတယ္။ ၾကည္ႏူး တာလား၊ ၀မ္းနည္း တာလား မေ၀ခြဲႏိုင္ ခင္မွာပဲ မ်က္ရည္ေတြ စီးက် လာခဲ့တယ္။ ကိုကိုက အံ့ၾသသြားၿပီး စိုးရိမ္စြာနဲ ့
“ညီမေလး ေနမေကာင္း လို ့လား”တဲ့။
သိမ့္ကို အၾကင္နာေတြ ေပးမဲ့သူ မရွိတာ ၾကာပါၿပီ။ ကိုကိုရဲ့ အၾကင္နာ အၾကည့္ေတြ အၾကင္နာ အေျပာေတြ ေအာက္ မွာ ၾကည္ႏူးသြားမိတာ သိမ့္မွာ အျပစ္ရွိတယ္ ဆိုရင္လည္း ခံရမွာပါ။ ကိုကို ့ကို ေခါင္းရမ္း ျပလိုက္ေတာ့ နားမလည္သလို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး သူ လုပ္စရာ ရွိတာေတြ လုပ္ၿပီး တျခား လူနာေတြဘက္ ထြက္သြား ေတာ့တယ္။
ဆရာ၀န္ႀကီး လာၾကည့္ေတာ့ ကိုကို ျပန္ပါလာတယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးနဲ ့ ကိုကိုတို ့ေျပာ ေနၾကတဲ့ စကားေတြကို နား ေထာင္ရင္း သိမ့္ရဲ့ ေရာဂါကို သိ္မ့္ ရိပ္မိလာသလိုပါပဲ။ သိမ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အၾကင္နာနဲ ့ အသက္ဆက္ ေနရတာပါ။ သူတို ့ေတြက သိမ့္ကို လိုေလေသးမရွိ ဂရုစိုက္ၾကတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုကိုဟာ တာ၀န္ခ်ိန္ မဟုတ္လည္း မၾကာခဏ လာၿပီး အားေပး စကားေျပာ တတ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ေျပာျပထားလို ့ သိမ့္ဘ၀ကို ကိုကို သိေနခဲျ့ပီ။ ေနမေကာင္း ျဖစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ အရင္က တင္းထားတဲ့ မာန္ေတြ ေလ်ာ့က် ေနခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မာနေတာ့ ရွိေနဆဲပါ။ ကိုကို လာၾကည့္ေပးတာကို ၀မ္းသာေပမဲ့ အဲဒီ ၀မ္းသာမႈကို မေပၚလြင္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္ခဲ့တယ္။
သိမ့္ ဟန္ေဆာင္ ေကာင္းသေလာက္ ကိုကိုက ဟန္ေဆာင္ မေကာင္းဘူးေနာ္။ သိမ့္ ေရာဂါအတြက္စစ္ေဆးထားတဲ့ အေျဖေတြ ရတဲ့ေန ့က ကိုကို ့မ်က္နွာဟာ ဟန္မေဆာင္ ႏို္င္ေလာက္ေအာင္ ပ်က္ယြင္း ေနခဲ့တယ္။ ကိုကို ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရံု နဲ ့တင္ ေသခ်ာ သြားပါၿပီ။ သိမ့္ ထင္ထားတဲ့ အတိုင္းပါပဲ သိမ့္ မွာ ေသြးကင္ဆာ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။
သိမ့္ကို မေျပာၾကေပမဲ့ အားလံုးဟာ သိမ့္အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတာကို ဟန္ေဆာင္ၿပီး ပံုစံမပ်က္ ေနၾက တယ္ ဆိုတာကို သိမ့္ နားလည္ေနတယ္။ သိမ့္ ေတာင္းပန္ ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သိမ့္ကို သနားတဲ့ အၾကည့္နဲ ့ မၾကည့္ၾကပါ နဲ ့လား။ ဘယ္သူ သနားတာကိုမွ သိမ့္မခံခ်င္ဘူးေလ။
ကိုကိုကဆို ပိုၿပီး ဂရုစိုက္လာတယ္။ ေသမိန္ ့ ရထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္မို ့ ၾကင္နာ ျပေနတာလား ကိုကိုရယ္။ ကိုကို ့ ရဲ့ ၾကင္နာမႈကို အသိအမွတ္ျပဳ ၀မ္းသာခ်င္ေပမဲ့ အျပည့္အ၀ေတာ့ ၀မ္းမသာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုကို ့ကို ခပ္တန္းတန္းပဲ ဆက္ဆံမိတယ္။ သံေယာဇဥ္ေတြ ပိုမွာ စိုးလို ့ပါ။ သိမ့္ ေသရမွာကို မေၾကာက္ပါဘူး ကိုကိုရယ္။ ဒါေပမဲ့ သိမ့္ တြယ္တာရတဲ့ ကိုကိုနဲ ့ ခြဲၿပီး ဘ၀တပါးကို ကူးေျပာင္း သြားရမွာ စိုးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုကို ့ကို လက္ထပ္ရမွ၊ ကိုကုိနဲ ့ အတူေနရမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုကို ့ကို တသက္လံုး အေ၀းကေန မွန္းၿပီး ေတာ့ စြဲစြဲလန္းလန္း ခ်စ္ေနမွာပါ။ သိမ့္ အသက္ရွင္ေနခြင့္ ရသမွ် ကာလပတ္လံုးေပါ့။ ေ၀ဒနာ သိပ္ဆိုးရြား လာခ်ိန္မွာ ကိုကုိ ့ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေသမင္းကို အံတု ခ်င္လိုက္တာ။ သိမ့္ ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ဒီဆႏၵဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာလည္း သိေနျပန္တယ္။ သိမ့္ အခ်စ္ေတြကို သိမ့္ အသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ကိုကို သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
“ကိုကို ့ကို ပိုင္ဆိုင္လိုစိတ္ ကင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ ့ သိမ့္ ခ်စ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ယံံုၾကည္လိုက္ပါေနာ္”
********************
ဒိုင္ယာရီ အပိတ္မွာ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေလးကို သုတ္ပစ္ဖို ့ ေဒါက္တာ ေ၀ဦး မစဥ္းစား ေတာ့ပါ။ ဒိုင္ယာရီ ႏွင့္အတူ ယွဥ္တြဲ ပါလာေသာ ပါကင္ စကၠဴ လွလွျဖင့္ ထုတ္ထားေသာ ဘူးေလးကို အဖြင့္ သူ ့လက္တို ့ တုန္ယင္ ေနခဲ့တာ သတိျပဳ မိသည္။ အထဲမွာေတာ့
အျပာႏုေရာင္ လက္ထိုးဆြယ္တာ တစ္ထည္ႏွင့္ စကၠဴ ပတ္ထားေသာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္။ စကၠဴကို ေျဖအၾကည့္မွာ ေတြ ့လိုက္ရတာက သူ ့မ်က္နွာတစ္ပိုင္း ပံုတူ ပန္းခ်ီကား။
သူ အရမ္း အံ့ၾသ သြားမိသည္။ မျမင္ရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ သူ ့မ်က္ႏွာကို အလြတ္ ဆြဲႏိုင္ ကတည္းက ဒီမိန္းက ေလး၏ ေမတၱာကို သိႏိုင္သည္။ ပန္းခ်ီကား၏ ညာဘက္ေထာင့္တြင္ သိမ့္ဆိုေသာ လက္မွတ္ကေလး ေရးထိုးထားသည္။ အကၤ်ီေလးကို ျဖန္ ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သိမ့္ လက္ေရးႏွင့္ စာေခါက္ကေလး၊ သိမ့္ လက္ေရး ၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္မ်ား။
“ကိုကို ့အတြက္ သိမ့္ ကိုယ္တိုင္ ထိုးေပးတဲ့ အက်ၤီေလးနွင့္ သိမ့္ ဆြဲေပးတဲ့ ပနးခ်ီကားေလးကို ကုိကို ေနာက္ဆံုး အေနနဲ ့ လက္ခံ ေပးပါေနာ္။ ကိုကို ့အတြက္ သိမ့္ ေပးႏိုင္တဲ့ လက္ေဆာင္မို ့ပါ ”
ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲ စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။
“ကိုကို ့ကို တသက္လံုး အမွတ္ရ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာလား ကေလးရယ္”
ေဒါက္တာ ေ၀ဦး ကိုယ္တိုင္လည္း သိမ့္ကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးခဲ့တာပါ။ စေတြ ့ထဲက ေနမေကာင္း ေနလို ့ မ်က္ႏွာႏြမ္း ေနေပမဲ့ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ သိမ့္ မ်က္ႏွာေလးကို သူ သေဘာက်ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ ့ကို ေတြ ့လိုက္တိုင္းမွာ ခပ္တင္းတင္း ဆက္ဆံ တတ္တာမို ့ သူမ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးတာေၾကာင့္ သူ ့မွာ သံေယာဇဥ္ ရွိပါလ်က္ႏွင့္ ဘာမွ ဖြင့္မေျပာခဲ့ပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ သူမရဲ့ ဟန္ေဆာင္မႈ ေတြမွန္း သိခဲ့ရင္ သူ ေနာက္ဆုတ္ ခဲ့မွာ မဟုတ္ေပ။ သူမ ေဆးရံုက ဆင္း ေတာ့ သူ ့ေဆးခန္း လိပ္စာနဲ ့ ဖုန္း နံပါတ္တို ့ကို ေပးခဲ့ေပမဲ့ သူမက မဆက္သြယ္ခဲ့။ သူမ မာနကို သူမ တန္ဖိုး ထားခဲ့သည္ပဲ။
သူမ မဆက္သြယ္ လာသည့္အခါ သူမကို ေတြ ့ခ်င္စိတ္တို ့ကို ထိန္းမရစြာ သူမ အေဆာင္သို ့ သူ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ သူမ လိပ္စာ ေပးထားခဲ့ လို ့ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ သူမ ေဆးရံု မွတ္တမ္္းမွ သူ မွတ္ထား လိုက္ေသာေၾကာင့္ပင္။ အေဆာင္ကို ေရာက္ေတာ့ သူ အေမာဆို ့သြားသည္။ သူမ အေဆာင္တြင္ မေနေတာ့ပဲ အိမ္ ျပန္ေနၿပီတဲ့။
အိမ္လိပ္စာ ေမးေတာ့လည္း မသိပါ ဆိုေသာ အေျဖကိုသာ ရခဲ့သည္။ သူမ တစ္ေယာက္ထဲလား ဆိုေတာ့ သူမ သူငယ္ခ်င္း ေမခင္ အတူ လိုက္ေနေပး သည္တဲ့ ။ သူမ အေပၚ အႏြံတာ ခံေသာ သူငယ္ခ်င္းမို ့ သူ အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္ေအးသြားမိသည္။ သူမကို ဆက္သြယ္ဖို ့ လမ္းစ ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။
“ဒါေတြကို မင္းဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္မွာလား သိမ့္ဆိုေသာ မိန္းကေလးရယ္”
ခုေတာ့ သူမ သူငယ္ခ်င္း ေမခင္ဆိုေသာ မိန္းကေလးသည္ သူ ့ေရွ ့ေမွာက္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး သူမႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ပစၥည္းမ်ား ေပးသြားခဲ့သည္။ ဒါဆိုရင္ သူမ . . . . .
သူ ဆက္မေတြးရဲေတာ့ပါ။
********************
ေမခင္ ေပးထားေသာ ဖုန္းနံပါတ္ကို ႏွိပ္ရင္း သူ ့ရင္တို ့ အတိုင္းဆမဲ့ လႈပ္ရွား ေနခဲ့သည္။ ဖုန္း ကိုင္ေသာ အသံကို ၾကားသည္ႏွင့္ သူ မေအာင့္အည္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမးခ်လိုက္သည္။
“ေမခင္ . . . သိမ့္ ေရာ”
တဖက္က ရႈိက္သံ သဲ့သဲ့ ထြက္လာသည္။ သူ ရင္ပူလိုက္တာ။
“သိမ့္ ညေနကပဲ ဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ ဆရာ”
ႀကိဳတင္ ေတြးထားပါလ်က္ ၾကားရသည့္အခါ နားထဲတြင္ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုး ေပါက္သလို ထူပူသြားၿပီး ဘာေျပာရမွန္း မသိ သူ ဆြံ ့အ ေနမိသည္။
“သိမ့္က သူ ေသၿပီး ရက္လည္မွ ဆရာ့ဆီကို ဒီပစၥည္းေတြ သြားေပးဖို ့ မွာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမခင္ မေနႏိုင္လို ့ ေစာေစာ လာေပးတာပါ။”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမခင္”
“သူက မွာသြားတယ္ ဆရာ။ သူ ့ကို မီးမသၿဂိဳလ္ပါနဲ ့တဲ့။ သူ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င္လို အုတ္ဂူ သြင္းေပး့ပါတဲ့ ေလ။ သူ ့ပစၥည္းေတြ အားလံုးကိုလည္း မိဘမဲ့ ကေလးမ်ား ေဂဟာကို လွဴခဲ့တယ္။ သူ ေသမွာကို သိေပမဲ့ ေသြးေအးေအးနဲ ့ ရင္ဆိုင္ သြားခဲ့တယ္။ ဆရာ ဆႏၵ ရွိရင္ အိမ္လာခဲ့ပါ။ သိမ့္ အိမ္မွာပဲ ရွိေနပါတယ္။”
“ကိုယ္ အခုလာခဲ့မယ္”
ေမခင္ ေျပာေသာ လိပ္စာကို မွတ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း သူ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ အရမ္း ေတြ ့ခ်င္ ေနခဲ့ ေသာ မိန္းကေလးကို ေတြ ့ရပါၿပီ။ မာန ကင္းေသာ၊ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနသကဲ့သို ့။ သူ ့ ရင္ထဲက အေၾကာင္း အရာမ်ားကို သူမ သိခြင့္ ရမသြားသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ စိတ္ထိခိုက္ ရပါသည္။
“ကိုယ္တို ့ ျပန္ေတြ ့ၾကေတာ့လည္း ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ပါလားေနာ္။”
သူမကေတာ့ သူမ ခံစားခ်က္ေတြကို ေရးသားထားသည့္အတြက္ သူူ သိခြင့္ ရခဲ့သည္။ သူ ့အခ်စ္ ေတြကို သူမ သိေအာင္ သူ မႀကိဳးစားႏိုင္ခဲ့။ သူမကို သၿဂိဳလ္သည့္ေန ့က သူ မ်က္ရည္ က်မိသည္။ အသုဘ ပို ့သူမ်ား ျပန္သြားေတာ့ သူ တစ္ေယာက္ထဲ အုတ္ဂူ မၿပီးမခ်င္း ေစာင့္ရင္း က်န္ရစ္ေနခဲ့သည္။
အသစ္စက္စက္ အုတ္ဂူေလးသည္ သူမ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ အစိမ္းႏုေရာင္ေလး ဖံုးလႊမ္းလွ်က္။ ထိုအုတ္ဂူေပၚတြင္ ပန္းျခင္းလွလွေလး။ ထိုပန္းျခင္းေလးထဲတြင္ ႏွင္းဆီပန္း အျဖဴမ်ား။
ထို အျဖဴစြတ္စြတ္ ႏွင္းဆီမ်ားေပၚတြင္ သူမ မသိလိုက္ေသာ သူ ့ခ်စ္ျခင္းတိ္ု ့ ပါရွိေနခဲ့သည္။ သူ ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ားကို တမလြန္မွ သူမ သိရွိႏိုင္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းရံုမွ လြဲ၍ သူ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲေလ။
၁၉၉၄ ခုနွစ္ ဧၿပီလ အလွသစ္ မဂၢဇင္း
ေမဇူး
0 comments:
Post a Comment