စာေရးဆရာမ တာတရာဒီလင္စကီးကေတာ့ ၀တၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္ ေရးဖို ့အတြက္ ပႏၷက္ပံုစံ ေရးဆြဲဖို ့ အေျခခံ အခ်က္(၅)ခ်က္နဲ ့ ေရးဆြဲ ရပါတယ္တဲ့။
ပထမဆံုးအခ်က္ကေတာ့ “ ၀တၳဳရဲ့ အေျခခံ အေၾကာင္းအရာကို ဆံုးျဖတ္ဖို ့” လိုအပ္ပါတယ္။ ဥပမာ - သည္းထိတ္ရင္ဖို ဇာတ္လမ္း လား။ ဟာသ ဇာတ္လမ္းလား စသျဖင့္ေပါ့။
ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ “ဘယ္ဇာတ္ေကာင္က အဓိက ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္မယ္” ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ ရပါမယ္။ ဒီလို ဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ သာ ကိုယ့္၀တၳဳ ပႏၷက္ပံုစံကို ခ်လို ့ရပါမယ္။ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္ဟာ အဓိက ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မွသာ ကိုယ့္၀တၳဳဟာ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္ရဲ့ ရႈေထာင့္ကေန တင္ျပႏိုင္မယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
တတိယအခ်က္ကေတာ့ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ဟာ ဘယ္သူလဲလို ့ ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ “သူတို ့ရဲ့ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္ေလးေတြကို မွတ္စု ထုတ္ထားဖို ့ လိုပါတယ္” အဲဒီက ဘယ္ကလာတယ္။ သူ ့ဦးတည္ လႈပ္ရွားမႈက ဘာာအတြက္လဲ။ သူ ့ပံုစံက ဘယ္လိုလဲ။ သူက ဘယ္လို စကားေျပာဆိုတတ္ၿပီး ဘယ္လို ေတြးေခၚတတ္တယ္။ ဒီ၀တၳဳဇာတ္ေၾကာင္းမွာ သူက ဘယ္လို ပါ၀င္ ပတ္သက္မွာ လဲ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ ရႈေထာင့္အျမင္မွာ စာဖတ္သူကို ပါ၀င္ ပတ္သက္ေစျပီး ဆြဲေဆာင္ ေခၚယူသြားပါတယ္။
စတုတၳ အခ်က္ကေတာ့ “ဇာတ္ေကာင္မ်ားရဲ့ ရႈေထာင့္အသီးသီးမွ တင္ျပခ်က္ေတြဟာ မ်ဥ္းၿပိဳင္သဖြယ္ ဇာတ္ကြက္ထဲမွာ အၿပိဳင္ ျဖစ္ေစရမယ္။”
ပဥၥမအခ်က္ကေတာ့ “အေသးစား တင္ျပခ်က္ေတြကို စုစည္းလိုက္ရာမွာ ၀တၳဳရ်ည္ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားေစၿပီး တစ္ခုနဲ ့တစ္ခု ခ်ိတ္ ဆက္မႈ ရွိေစရမယ္။” ဒီအခ်က္နဲ ့ ညီေအာင္ ပထမအႀကိမ္ အၾကမ္းေရးတံုးက လြတ္သြားရင္ ဒုတိယအႀကမ္းမွာ ျပန္ေရးရင္း ျဖည့္၊ တတိယအႀကိမ္ ျပန္ေရးရင္း ျဖည့္သြားရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ ျပင္ရတာ လြယ္သြားပါၿပီ။ ျပန္ဖတ္ၿပီး မေခ်ာတာေတြ ကို ေခ်ာသြားေအာင္ ျပန္ျပင္ေရးတာပါပဲ။ ဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေရးသြားရင္းနဲ ့ ျဖဳတ္တန္ုျဖဳတ္၊ ျဖည့္တန္ ျဖည့္သြားႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်က္ေတြကို လက္ခံၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး အခ်က္တစ္ခု ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “အခန္းစဥ္အလိုက္ အက်ဥ္း ခ်ဳပ္ စကားေျပ ေရးထားပါ” ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ဒီလို ေရးထားတဲ့ စကားေျပ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေန ၀တၳဳရွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္ကို အဆင့္ဆင့္ ဖန္တီး သြားရပါတယ္တဲ့။
ပထမဆံုးအခ်က္ကေတာ့ “ ၀တၳဳရဲ့ အေျခခံ အေၾကာင္းအရာကို ဆံုးျဖတ္ဖို ့” လိုအပ္ပါတယ္။ ဥပမာ - သည္းထိတ္ရင္ဖို ဇာတ္လမ္း လား။ ဟာသ ဇာတ္လမ္းလား စသျဖင့္ေပါ့။
ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ “ဘယ္ဇာတ္ေကာင္က အဓိက ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္မယ္” ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ ရပါမယ္။ ဒီလို ဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ သာ ကိုယ့္၀တၳဳ ပႏၷက္ပံုစံကို ခ်လို ့ရပါမယ္။ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္ဟာ အဓိက ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မွသာ ကိုယ့္၀တၳဳဟာ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္ရဲ့ ရႈေထာင့္ကေန တင္ျပႏိုင္မယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
တတိယအခ်က္ကေတာ့ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ဟာ ဘယ္သူလဲလို ့ ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ “သူတို ့ရဲ့ ေနာက္ေၾကာင္း ရာဇ၀င္ေလးေတြကို မွတ္စု ထုတ္ထားဖို ့ လိုပါတယ္” အဲဒီက ဘယ္ကလာတယ္။ သူ ့ဦးတည္ လႈပ္ရွားမႈက ဘာာအတြက္လဲ။ သူ ့ပံုစံက ဘယ္လိုလဲ။ သူက ဘယ္လို စကားေျပာဆိုတတ္ၿပီး ဘယ္လို ေတြးေခၚတတ္တယ္။ ဒီ၀တၳဳဇာတ္ေၾကာင္းမွာ သူက ဘယ္လို ပါ၀င္ ပတ္သက္မွာ လဲ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ ရႈေထာင့္အျမင္မွာ စာဖတ္သူကို ပါ၀င္ ပတ္သက္ေစျပီး ဆြဲေဆာင္ ေခၚယူသြားပါတယ္။
စတုတၳ အခ်က္ကေတာ့ “ဇာတ္ေကာင္မ်ားရဲ့ ရႈေထာင့္အသီးသီးမွ တင္ျပခ်က္ေတြဟာ မ်ဥ္းၿပိဳင္သဖြယ္ ဇာတ္ကြက္ထဲမွာ အၿပိဳင္ ျဖစ္ေစရမယ္။”
ပဥၥမအခ်က္ကေတာ့ “အေသးစား တင္ျပခ်က္ေတြကို စုစည္းလိုက္ရာမွာ ၀တၳဳရ်ည္ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားေစၿပီး တစ္ခုနဲ ့တစ္ခု ခ်ိတ္ ဆက္မႈ ရွိေစရမယ္။” ဒီအခ်က္နဲ ့ ညီေအာင္ ပထမအႀကိမ္ အၾကမ္းေရးတံုးက လြတ္သြားရင္ ဒုတိယအႀကမ္းမွာ ျပန္ေရးရင္း ျဖည့္၊ တတိယအႀကိမ္ ျပန္ေရးရင္း ျဖည့္သြားရပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ ျပင္ရတာ လြယ္သြားပါၿပီ။ ျပန္ဖတ္ၿပီး မေခ်ာတာေတြ ကို ေခ်ာသြားေအာင္ ျပန္ျပင္ေရးတာပါပဲ။ ဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေရးသြားရင္းနဲ ့ ျဖဳတ္တန္ုျဖဳတ္၊ ျဖည့္တန္ ျဖည့္သြားႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်က္ေတြကို လက္ခံၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး အခ်က္တစ္ခု ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “အခန္းစဥ္အလိုက္ အက်ဥ္း ခ်ဳပ္ စကားေျပ ေရးထားပါ” ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ဒီလို ေရးထားတဲ့ စကားေျပ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေန ၀တၳဳရွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္ကို အဆင့္ဆင့္ ဖန္တီး သြားရပါတယ္တဲ့။
0 comments:
Post a Comment