ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရးသား ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေ၀ၾကတဲ့ ၀တၳဳေရးဆရာေတြမွာ အမွားေတြ အမ်ားႀကီး ပါၾကတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သတိထား ဖတ္မိတဲ့ အခ်က္က စာေရးနည္း အတတ္ပညာကို သိသင့္ပါလ်က္နဲ ့ သတိမမူၾကပဲ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းနဲ ့ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ေစာေစာစီးစီး ခ်ေရးျပတတ္ျခင္းပါပဲ။ ခလုတ္တစ္ခ်က္ ႏွိပ္လိုက္ရံုနဲ ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကို အဆင္သင့္ ရႏိုင္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း စိတ္ေက်နပ္မႈ ရေစႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေခတ္မွာ စာေရးခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ျပင္းျပေနသူတိုင္းက ဘယ္လို နားလည္ထားသလဲဆိုေတာ့ ၀တၳဳ စဖြင့္လိုက္တာနဲ ့ တစ္ၿပိဳင္နက္ တာလႊတ္လိုက္တဲ့ ၿပိဳင္ျမင္းမ်ား လို တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးရေတာ့မယ္လို ့ သေဘာေပါက္ေနၾကတယ္။ ဗီြဒိုဖြင့္လိုက္တာနဲ ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ့ ရုပ္အေလာင္းေကာင္ ႀကီး ထြက္က်လာမယ္။ ခင္ပြန္းသည္ရဲ့ အကၤ်ီအိတ္ထဲကေန တျခား အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ရဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ ေရးထားတဲ့ စာရြက္ တစ္ရြက္ ရုတ္တရက္ ေတြ ့မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေသြးစုတ္ဖုတ္ ေကာင္ႀကီးက သူ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ေက်ာက္သား ေခါင္းႀကီးထဲက ထလာမယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ၀တၳဳ အဖြင့္ ေတြဟာ စာဖတ္သူရဲ့ ရင္ကို ရုတ္တရက္ စြဲၿငိသြားေစမယ္လို ့ ခံယူထားၾကတယ္။ အနည္းဆံုး တဒဂၤေတာ့ စိတ္၀င္စားသြားမယ္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ စာဖတ္သူကို အဲဒီလို ဆြဲေဆာင္လိုက္ၿပီး စာဖတ္သူက စိတ္၀င္စားလာခ်ိန္မွာ အေရးအသား ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာေတြဟာ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ လႈပ္ရွားမႈကို ေႏွးေကြး ပစ္လိုက္ၿပီး အခ်က္အလက္ အေၾကာင္းအရာေတြ ကို မေျပာသင့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေစာႀကီးေျပာ၊ အမ်ားႀကီး ေျပာခ် ပစ္လိုက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ အေသး စိတ္၊ ေနာက္ေၾကာင္း ကိုယ္ေရး ရာဇ၀င္ တို ့ကုိ လက္ရွိ အေျခအေနမွာ မေဖာ္ျပေသးပဲ ဇာတ္ရွိန္ ျမင့္လာတဲ့အခိ်န္မွာ တျဖည္းျဖည္း ေဖာ္ျပ သြားရမဲ့အစား ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေဖာ္ျပလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ဆက္ၿပီး ေရးရေတာ့မဲ့ အဓိက ဇာတ္အိမ္ရဲ့ အက်ဥ္း ခ်ဳပ္ကို ေဖာ္ျပလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ရဲ့ လွ်ိဳ ့၀ွက္ထားရမဲ့ အခ်က္ေတြကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေရးျပလိုက္ၿပီးေတာ့မွ ဒီ၀တၳဳ ကို ဘယ္လို ဆက္ေရးရေတာ့မွာလဲ။ ဆက္ေရးေနရင္လည္း ေျပာၿပီးသား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို အက်ယ္ခ်ဲ ့ ေရးေနတာပဲျဖစ္တဲ့ အတြက္ စာဖတ္သူကို တရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚသြားသလိုပဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့မယ္။ စာဖတ္သူအတြက္ ေရွ ့ဆက္ဖတ္လို ့ ဘာမွ အံံ့ၾသ စရာ မရွိေတာ့သလို စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ လည္း ရစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
၀တၳဳ စဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာ အမ်ားႀကီး ေဖာ္ျပလိုက္ၾကတာလည္း အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ စာေရး ဆရာ “ဖီးလစ္ရိုဇင္း ဘာ့ခ္” က ၀တၳဳေရးတာကို ဘာနဲ ့ တင္စားလဲဆိုေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ ့ကေန ကယ္လီဖိုးနီးယားအထိ လမ္းေလွ်ာက္တာနဲ ့ တူတယ္တဲ့။ တာထြက္ခ်င္းခ်င္းမွာ အားသြန္ခြန္စိုက္ ရွိတယ္။ ေလွ်ာက္၊ ေလွ်ာက္၊ ေလွ်ာက္ တစ္ေန ့လံုး မေမာမပန္း ေလွ်ာက္ လိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆံုး ေျခကုန္ လက္ပန္း က်ခ်ိန္မွာေတာ့ နယူးဂ်ာစီကိုေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး။ ၀တၳဳစေရးတဲ့သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ ့လည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာေတြ မ်ားေနတဲ့အတြက္ လြတ္သြားမွာ ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးၿပီး အကုန္ စြပ္ေရးခ် ေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈကလည္း နည္းပါးေသးေတာ့ ကိုယ္ခ်ထားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းက ေသြဖီ မသြားေအာင္ ပထမ စာမ်က္ႏွာ ၂၀ေလာက္မွာကတည္းက သြန္ခ် ေရးလိုက္ၾကတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၃၀၀ ေလာက္ ေရးရမဲ့ ဇာတ္လမ္းႀကီးရဲ့ အေသးစိတ္ အခ်က္အလက္ကို ေခါင္းထဲမွာ အေသးစိတ္ ထည့္ထားဖို ့ဆိုတာ ဘယ္နည္းနဲ ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္၊ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ တစ္ခု တေလ က်န္ရစ္မွာကို ပူပန္တာ ဓမၼတာပါပဲ။ ၀တၳဳရွည္ (လံုးခ်င္း) ၃-၄ ပုဒ္ေလာက္ ေရးၿပိးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အတန္အသင့္ ရွိလာၿပီမို ့ ဒီ ျပသနာကို ကိုင္တြယ္တတ္ သြားပါၿပီ။
၀တၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္နဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး ဟဲမင္းေ၀း ေျပာဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ “၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ ဆိုတာ ေရျပင္ေပၚ မွာ တစ္စြန္းတစ ေပၚေနတဲ့ ေရခဲတံုးႀကီးနဲ ့ တူတယ္။ အစိတ္အပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က ျမဳပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အေနနဲ ့ ေရေပၚမွာ ေပၚေနတဲ့ အပိုင္းအစကို ျမင္ေတြ ့ ခံစားရရံုနဲ ့ ဒီေရခဲ တံုးႀကီး ဘယ္ေလာက္ ႀကီးမယ္ဆိုတာ မွန္းဆလို ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္နည္းနဲ ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရေပၚမွာ ေပၚေန တဲ့ အပိုင္းထက္ ေရထဲမွာ ျမဳပ္ေနတဲ့ အပိုင္းကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားတာ ေသခ်ာတယ္။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ မျမင္ရတဲ့ အပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို ့က စိတ္ကူးနဲ ့ ပံုေဖာ္ ခံစားၾကည့္ရတာေၾကာင့္ပါပဲ။” လို ့ ဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။
စာေရးသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထားရမွာက ကိုယ္ဟာ ေဖ်ာ္ေျဖေရး လုပ္ငန္းတစ္ခု လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ပါပဲ။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ပံုစံ အမ်ိဳးစံု ရွိသလို လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးနဲ ့ ပတ္သက္လာပါတယ္။ စာေရးျခင္း အတတ္ပညာဟာ လူေတြရဲ့ ရင္ထဲက လႈပ္ရွားမႈေတြကအစ လူသား အားလံုးနဲ ့ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြလည္း ပါ၀င္ လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ စာဖတ္သူ စိတ္၀င္စားလာ ေအာင္ ကိုယ္က စာေရးျခင္း အတတ္ပညာနဲ ့ စာဖတ္သူ စိတ္ကို ႏႈိးဆြေပးႏုိင္ ရပါမယ္တဲ့။
စာေရးဆရာ မက္ဒီဆင္က ၀တၳဳအဖြင့္သေဘာနဲ ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဇာတ္ရွိန္ ျမင့္လာသင့္တယ္ ဆိုတာကို ေျပာျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀တၳဳေရးသူေတြ သတိျပဳစရာပါ။
ဒါေပမဲ့ စာဖတ္သူကို အဲဒီလို ဆြဲေဆာင္လိုက္ၿပီး စာဖတ္သူက စိတ္၀င္စားလာခ်ိန္မွာ အေရးအသား ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ စာေရးဆရာေတြဟာ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ လႈပ္ရွားမႈကို ေႏွးေကြး ပစ္လိုက္ၿပီး အခ်က္အလက္ အေၾကာင္းအရာေတြ ကို မေျပာသင့္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေစာႀကီးေျပာ၊ အမ်ားႀကီး ေျပာခ် ပစ္လိုက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ အေသး စိတ္၊ ေနာက္ေၾကာင္း ကိုယ္ေရး ရာဇ၀င္ တို ့ကုိ လက္ရွိ အေျခအေနမွာ မေဖာ္ျပေသးပဲ ဇာတ္ရွိန္ ျမင့္လာတဲ့အခိ်န္မွာ တျဖည္းျဖည္း ေဖာ္ျပ သြားရမဲ့အစား ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေဖာ္ျပလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ဆက္ၿပီး ေရးရေတာ့မဲ့ အဓိက ဇာတ္အိမ္ရဲ့ အက်ဥ္း ခ်ဳပ္ကို ေဖာ္ျပလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ရဲ့ လွ်ိဳ ့၀ွက္ထားရမဲ့ အခ်က္ေတြကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေရးျပလိုက္ၿပီးေတာ့မွ ဒီ၀တၳဳ ကို ဘယ္လို ဆက္ေရးရေတာ့မွာလဲ။ ဆက္ေရးေနရင္လည္း ေျပာၿပီးသား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို အက်ယ္ခ်ဲ ့ ေရးေနတာပဲျဖစ္တဲ့ အတြက္ စာဖတ္သူကို တရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚသြားသလိုပဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့မယ္။ စာဖတ္သူအတြက္ ေရွ ့ဆက္ဖတ္လို ့ ဘာမွ အံံ့ၾသ စရာ မရွိေတာ့သလို စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ လည္း ရစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
၀တၳဳ စဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာ အမ်ားႀကီး ေဖာ္ျပလိုက္ၾကတာလည္း အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ စာေရး ဆရာ “ဖီးလစ္ရိုဇင္း ဘာ့ခ္” က ၀တၳဳေရးတာကို ဘာနဲ ့ တင္စားလဲဆိုေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ ့ကေန ကယ္လီဖိုးနီးယားအထိ လမ္းေလွ်ာက္တာနဲ ့ တူတယ္တဲ့။ တာထြက္ခ်င္းခ်င္းမွာ အားသြန္ခြန္စိုက္ ရွိတယ္။ ေလွ်ာက္၊ ေလွ်ာက္၊ ေလွ်ာက္ တစ္ေန ့လံုး မေမာမပန္း ေလွ်ာက္ လိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆံုး ေျခကုန္ လက္ပန္း က်ခ်ိန္မွာေတာ့ နယူးဂ်ာစီကိုေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး။ ၀တၳဳစေရးတဲ့သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ ့လည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာေတြ မ်ားေနတဲ့အတြက္ လြတ္သြားမွာ ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးၿပီး အကုန္ စြပ္ေရးခ် ေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈကလည္း နည္းပါးေသးေတာ့ ကိုယ္ခ်ထားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းက ေသြဖီ မသြားေအာင္ ပထမ စာမ်က္ႏွာ ၂၀ေလာက္မွာကတည္းက သြန္ခ် ေရးလိုက္ၾကတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၃၀၀ ေလာက္ ေရးရမဲ့ ဇာတ္လမ္းႀကီးရဲ့ အေသးစိတ္ အခ်က္အလက္ကို ေခါင္းထဲမွာ အေသးစိတ္ ထည့္ထားဖို ့ဆိုတာ ဘယ္နည္းနဲ ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့အခ်က္၊ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ တစ္ခု တေလ က်န္ရစ္မွာကို ပူပန္တာ ဓမၼတာပါပဲ။ ၀တၳဳရွည္ (လံုးခ်င္း) ၃-၄ ပုဒ္ေလာက္ ေရးၿပိးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အတန္အသင့္ ရွိလာၿပီမို ့ ဒီ ျပသနာကို ကိုင္တြယ္တတ္ သြားပါၿပီ။
၀တၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္နဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး ဟဲမင္းေ၀း ေျပာဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ “၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ ဆိုတာ ေရျပင္ေပၚ မွာ တစ္စြန္းတစ ေပၚေနတဲ့ ေရခဲတံုးႀကီးနဲ ့ တူတယ္။ အစိတ္အပိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က ျမဳပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အေနနဲ ့ ေရေပၚမွာ ေပၚေနတဲ့ အပိုင္းအစကို ျမင္ေတြ ့ ခံစားရရံုနဲ ့ ဒီေရခဲ တံုးႀကီး ဘယ္ေလာက္ ႀကီးမယ္ဆိုတာ မွန္းဆလို ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္နည္းနဲ ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရေပၚမွာ ေပၚေန တဲ့ အပိုင္းထက္ ေရထဲမွာ ျမဳပ္ေနတဲ့ အပိုင္းကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားတာ ေသခ်ာတယ္။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ မျမင္ရတဲ့ အပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို ့က စိတ္ကူးနဲ ့ ပံုေဖာ္ ခံစားၾကည့္ရတာေၾကာင့္ပါပဲ။” လို ့ ဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။
စာေရးသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထားရမွာက ကိုယ္ဟာ ေဖ်ာ္ေျဖေရး လုပ္ငန္းတစ္ခု လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ပါပဲ။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ပံုစံ အမ်ိဳးစံု ရွိသလို လူတန္းစား အလႊာအသီးသီးနဲ ့ ပတ္သက္လာပါတယ္။ စာေရးျခင္း အတတ္ပညာဟာ လူေတြရဲ့ ရင္ထဲက လႈပ္ရွားမႈေတြကအစ လူသား အားလံုးနဲ ့ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြလည္း ပါ၀င္ လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ စာဖတ္သူ စိတ္၀င္စားလာ ေအာင္ ကိုယ္က စာေရးျခင္း အတတ္ပညာနဲ ့ စာဖတ္သူ စိတ္ကို ႏႈိးဆြေပးႏုိင္ ရပါမယ္တဲ့။
စာေရးဆရာ မက္ဒီဆင္က ၀တၳဳအဖြင့္သေဘာနဲ ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဇာတ္ရွိန္ ျမင့္လာသင့္တယ္ ဆိုတာကို ေျပာျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀တၳဳေရးသူေတြ သတိျပဳစရာပါ။
0 comments:
Post a Comment