On 0 comments

စာေရးဆရာမ အယ္လိဇဘတ္ေဂ်ာ္ဒန္မိုးရဲ့ A Writer’s Characters ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ။

ဇာတ္ေကာင္ကို သက္၀င္လႈပ္ရွားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဇာတ္ေကာင္ဆိုတာ စာေရးဆရာက သူတို ့ အတြက္ ဖန္တီးေပး ထားတဲ့ ကမာၻထဲက လူေတြပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို ့ကလည္း ျပင္ပ ကမာၻက လူေတြလိုပဲ ႀကံဳေတြ ့ရမွာပဲ။ သူတို ့မွာလည္း အာရံု ငါးပါး ခံစားမႈ ရွိရမယ္။ အဲဒီလို အာရံုငါးပါး ခံစားမႈ ေပးထားမွ စာဖတ္ သူနဲ ့ တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားၿပီး ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ ေတြဟာလည္း ျပင္ပကမာၻက သက္ရွိလူေတြလို ျဖစ္လာပါလိမ္ ့မယ္။ ဒီေတာ့ စာဖတ္တဲ့သူက သူတို ့ကို တကယ့္လူေတြလို ့ ယံုၾကည္သြားၿပီး ခံစားလို ့ရသြား ပါတယ္။

၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္တိုင္းမွာ သီးျခားစီ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ေတြ ရွိၾကပါတယ္။ စကားေျပာတာကအစ သူတို ့ဟန္၊ သူတို ့ပံုစံနဲ ့ ေျပာၾကတယ္။ သူတို ့ ဇာတ္ေကာင္ခ်င္း စကားေျပာတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ သူတို ့ကိုယ္သူတို ့ ျပန္ ေတြးေနတဲ့အခါ ဒါေတြဟာ သူတို ့ ဘာေတြပါဆိုတာ စာဖတ္သူကို ေျပာေနတာပဲ။ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ရဲ့ စကားေျပာ၊ အမူအရာ၊ စကားလံုး အသံုး အႏႈန္းေတြက သူ ့သမိုင္းကို သူ ေျပာေနတာပါပဲ။ သူ ့ကံၾကမၼာ အေၾကာင္း သူ ဘယ္သူ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေျပာေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စကားေျပာဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။

စာေရးဆရာက သူ ့ဇာတ္ေကာင္ေတြကို သာမန္ ဇာတ္ေကာင္နဲ ့ မတူပဲ ထူးျခားတဲ့ အျပဳအမူေတြ ျပဳမူတတ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အျဖစ္ ဖန္တီးခ်င္တာလည္း ရွိလိမ့္မယ္။ ဒီလို ထူးျခားခ်င္ရင္ အဲဒီ ဇာတ္ေကာင္ရဲ့ စရုိက္ ထူးျခားခ်က္ေတြက ေက်ာရိုးသဖြယ္ ေဖာ္ျပခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနရပါမယ္။ သာမန္ လက္ေကာက္ ၀တ္ထားတာမ်ိဳး၊ လက္၀တ္ရတနာ ၀တ္ထားတာမ်ိဳးေရးျပတာေလာက္ မျဖစ္ေစရဘူး။

ဆိုၾကပါစို ့။ စာေရးဆရာက သူ ့ဇာတ္ေကာင္ဟာ ေၾကာက္စိတ္ ရိွတတ္တယ္ ဆိုတာ ေဖာ္ေဆာင္တယ္ ဆိုပါ ေတာ့။ လူေတြထဲမွာ စကားေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ အသံထြက္မလာတတ္တာမ်ိဳး၊ တယ္လီဖုန္း ျမည္သံၾကား ရင္ေတာင္ ေကာက္ကိုင္ရမွာ ေၾကာက္တာ မ်ိဳး ဒါမ်ိဳး ေျပာခ်င္ရင္ အေစာႀကီးထဲက ေလးေလးနက္နက္ ပ်ိဳးထား ခဲ့ရမယ္။ လိုအပ္တဲ့ ေနရာက်မွ ေကာက္ထည့္လိုက္တာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ဘူး။

ဥပမာျပရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ကို ခႏၶာကိုယ္ ခ်ည့္နဲ ့ေနသူအျဖစ္ ဖန္တီးထားတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့လဲ ဆိုေတာ့ သူဟာ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရလည္း ခ်ည့္နဲ ့ေနသူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒါကို တင္စားျပခ်င္ လို ့ သူ ့ခႏၶာကိုယ္ကိုပါ ခ်ည့္ပစ္ လိုက္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီ၀တၳဳဖတ္ေနသူေတြက ေမးၾကတယ္။ သူက ဘာလို ့ အဲဒီလို ခ်ည့္နဲ ့ သြားတာလဲတဲ့။ ဒါဟာ ေကာင္းေသာ တံု ့ျပန္ခ်က္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စာဖတ္သူက ကၽြန္မ ဇာတ္ေကာင္ကို စိတ္၀င္စားသြားတာ ေသခ်ာတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကလည္း တျခား ျပသနာေတြ ရွိေနေတာ့ သူဘာေၾကာင့္ ခ်ည္နဲ ့ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မ ဂရုထားတာက သူဟာ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ခ်ိဳ ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲလို ့ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ စာဖတ္သူေတြက ဇာတ္ေကာင္ကို အေသးစိတ္ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ သူ ့ေျခေထာက္ ဘာလို ့ အဲလိုျဖစ္သြားလဲဆိုတာ သိခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မက ကၽြန္မ ဇာတ္ေကာင္ကို ေရတပ္ထဲသြင္း မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈတစ္ခု ဖန္တီးၿပီး သူ ့ကို ေျခေထာက္ မသန္ေအာင္ ဇာတ္ကြက္ကို ခ်ေပးလိုက္ ရတယ္။ အဲဒီလို ဇာတ္ကြက္ကို ေျဖေပးလိုက္မွ ပရိသတ္ ကလည္း ေက်နပ္သြားတယ္။

စာေရးဆရာ Hannery O’Connor က ေျပာဖူးတယ္။ “စာေရးဆရာက ဇာတ္ကို သူ ႀကိဳက္သလို လုပ္လို ့ရ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳက္သ လို လုပ္လို ့ မရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိျပန္တယ္” တဲ့။ ဒီအဆိုအမိန္ ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဇာတ္ေကာင္ကို ေျခမသန္သူအျဖစ္ ဖန္ တီးခဲ့ေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ကၽြန္မ မေျပာပဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားခဲ့ရတယ္တဲ့။

0 comments:

Post a Comment