စာေရးဆရာမ အယ္လိဇဘတ္ေဂ်ာ္ဒန္မိုးရဲ့ A Writer’s Characters ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ။
၀တၳဳေရးရာမွာ ေနာက္တစ္ခ်က္ ဂရုျပဳမိတာကေတာ့ ဆက္တင္ အေနအထားပါပဲ။ ဆက္တင္အေနအထား မွန္ပါမွ ကိုယ့္ ဇာတ္ေကာင္ကို ပရိသတ္က ယံုၾကည္မႈ ရွိပါတယ္။ ၀တၳဳေတြထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျပင္ပမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူေတြဟာ ေနရာတစ္ခုမွာ တႀကိမ္ေနၿပီး စကားတစ္မ်ိဳး ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ အေနအထားနဲ ့ စကား က သူတို ့ရဲ့ဘ၀ အေျခအေန ပံုစံကို ေဖာ္ျပေနသလို သူတို ့တန္ဖိုးကိုလည္း ေဖာ္ျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆက္တင္ဟာ စာဖတ္သူအတြက္ အေရးႀကီးသလို စာေရးသူအတြက္ လည္း အေရးႀကီးတဲ့ အခန္း က႑ကေန ပါ၀င္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ တကယ္လို ့ ကၽြန္မသာ စာဖတ္သူေနရာမွာ ေနရမယ္ဆိုရင္ စာေရးသူတစ္ေယာက္ ဖန္တီးျပတဲ့ ကမၻာကို ကၽြန္မ ယံုၾကည္သြားတာနဲ ့ အမွ် သူ ့ဇာတ္ေကာင္ေတြကိုလည္း သက္ရွိေတြလို ့ ခံစားရ ေစမွာ မလြဲပါဘူး။
စာေရးသူက သတိထားၿပီး တိတိက်က်က် ေဖာ္ျပတတ္ရင္ ဆက္တင္ဟာ စာဖတ္သူ မ်က္စိထဲမွာ ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္း ျမင္လာ ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္ စာေရးဆရာက သူ ့ျမင္ကြင္း တစိတ္တေဒသ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ ့အာရံုထဲက ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ဖို ့လိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆက္တင္ဟာ ကိုယ့္၀တၳဳမွာ သာမညသာ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဆက္တင္ကိုပဲ အဓိကထား ေရးမယ္ဆိုရင္ ဇာတ္က ေပ်ာက္သြားႏိုင္ တဲ့အတြက္ အဓိကနဲ ့သာမည ခြဲျခားတတ္ဖို ့လိုပါတယ္။
တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ဇာတ္ကိုအေထာက္အကူ ျပဳဖို ့ မလြဲမေသြ ထည့္ေရးဖို ့ လိုအပ္လာတာေတြ ရွိပါ တယ္။ ဒီအခါမ်ိဳးမွာ စာေရးဆရာက မွ်မွ်တတ ေရးတတ္ရပါမယ္။ ဆက္တင္တစ္ခုကို ၀ိေသသ ႏွစ္ခုေလာက္ ထည့္ၿပီး ေရးတတ္တဲ့ စာေရးဆရာေတြ လည္း ရွိပါတယ္။
ဥပမာ - “ႀကီးမားစိမ္းစိုေသာ သစ္ပင္ႀကီး၏ေနာက္တြင္ အိုမင္းျဖဴေဖြးေနေသာ အိမ္တစ္လံုးရွိ၏” အဲလိုေရး လိုက္ရင္ စာဖတ္သူက သဘာ၀ မက်ဘူး ထင္သြားေရာ။ အဲဒါ ကၽြန္မ အျမင္ ေျပာရရင္ စာေရးသူက တကယ့္ ျမင္ကြင္းေတြကို ေလ့လာမၾကည့္ပဲ ေရးတဲ့ အက်င့္ရွိသူ ျဖစ္လို ့ပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္မေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကုန္ပစၥည္း အမွတ္တံဆိပ္၊ အမည္ေတြကို မလိုအပ္ပဲ ဘယ္ေတာ့မွ ထည့္မေရးခ်င္ဘူး။
သာမည ဇာတ္ေကာင္မ်ားနဲ ့ပတ္သက္လို ့ ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ စာေရးသူတိုင္းအတြက္ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္မွ သာမည မဟုတ္ ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ ယံုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္က စကားေျပာတာကို နားေထာင္ရံုသက္သက္ ဇာတ္ေၾကာင္း မွာ ဘာမွ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈ မရွိတဲ့ ဇာတ္ေကာင္အပိုေတြဟာ မိမိတို ့ရဲ့ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းတိုင္းမွာ မလိုအပ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဇာတ္ေကာင္တိုင္းဟာ စာေရးသူရဲ့ အားထုတ္မႈ အျပည့္ အ၀နဲ ့ သဘာ၀က်ေအာင္ ဖန္တီးခံရဖို ့ လိုလည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ထိုက္လည္း ထိုက္သင့္တယ္လို ့ ေျပာခ်င္ ပါတယ္။ ကိုယ္ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ၀တၳဳကမၻာမွာ သူဟာလည္း ထိုက္သင့္တဲ့ ေနရာ ရသင့္တာေပါ့။
စာေရးတယ္ဆိုတာ ဖန္တီးျခင္း အတတ္ပညာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ လူအစစ္နဲ ့ တူစရာမလို ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စာေရးသူ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ကမၻာထဲမွာ သူတို ့ေတြဟာ လူအစစ္ေတြလို ေနၾက၊ ထိုင္ၾက၊ စကား ေတြ ေျပာၾကရပါတယ္။ ဒါမွလည္း သူတို ့ ကမၻာကို စိတ္၀င္တစား ဖတ္ၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြအတြက္ ဒီ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ တကယ့္လူေတြလို ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။
စာေရးေကာင္းတာနဲ ့ အမွ် စာဖတ္သူဟာ ၀တၳဳထဲက ကမၻာထဲကို အလိုလို ေရာက္လာမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ စာေရးသူက ဇာတ္ေကာင္ ကို မႏိုင္၀န္ ထမ္းခိုင္းသလို ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြ၊ ေပးခ်င္တဲ ့Message ေတြ မ်ားေနရင္ မႏိုင္၀န္ထမ္းရတဲ့ လားတစ္ေကာင္လို လိမ့္က် သြားပါလိမ့္မယ္။ ၀န္နဲ ့ အားမွ်မွသာ ကိုယ္ဖန္တီး ထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္က စာဖတ္သူေတြရဲ့ ရင္မွာ စြဲက်န္ပါလိမ့္မယ္။ စာေရးသူတိုင္းက သူ ့ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ ဖန္တီးထားတာကိုး။ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အား ေကာင္းတာနဲ ့ အမွ် ပရိသတ္ကလည္း ဇာတ္ေကာက္ေတြကို စြဲသြားပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စာေရးသူ ဖန္တီးထားတဲ့ ကမၻာဟာ တကယ့္ကမၻာနဲ ့တူတဲ့အတြက္ အဲဒီကမၻာထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္ေတြကလည္း တကယ့္လူေတြနဲ ့ တူေနၾကလို ့ပါပဲတဲ့။
၀တၳဳေရးရာမွာ ေနာက္တစ္ခ်က္ ဂရုျပဳမိတာကေတာ့ ဆက္တင္ အေနအထားပါပဲ။ ဆက္တင္အေနအထား မွန္ပါမွ ကိုယ့္ ဇာတ္ေကာင္ကို ပရိသတ္က ယံုၾကည္မႈ ရွိပါတယ္။ ၀တၳဳေတြထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ျပင္ပမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူေတြဟာ ေနရာတစ္ခုမွာ တႀကိမ္ေနၿပီး စကားတစ္မ်ိဳး ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ အေနအထားနဲ ့ စကား က သူတို ့ရဲ့ဘ၀ အေျခအေန ပံုစံကို ေဖာ္ျပေနသလို သူတို ့တန္ဖိုးကိုလည္း ေဖာ္ျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆက္တင္ဟာ စာဖတ္သူအတြက္ အေရးႀကီးသလို စာေရးသူအတြက္ လည္း အေရးႀကီးတဲ့ အခန္း က႑ကေန ပါ၀င္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ တကယ္လို ့ ကၽြန္မသာ စာဖတ္သူေနရာမွာ ေနရမယ္ဆိုရင္ စာေရးသူတစ္ေယာက္ ဖန္တီးျပတဲ့ ကမၻာကို ကၽြန္မ ယံုၾကည္သြားတာနဲ ့ အမွ် သူ ့ဇာတ္ေကာင္ေတြကိုလည္း သက္ရွိေတြလို ့ ခံစားရ ေစမွာ မလြဲပါဘူး။
စာေရးသူက သတိထားၿပီး တိတိက်က်က် ေဖာ္ျပတတ္ရင္ ဆက္တင္ဟာ စာဖတ္သူ မ်က္စိထဲမွာ ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္း ျမင္လာ ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္ စာေရးဆရာက သူ ့ျမင္ကြင္း တစိတ္တေဒသ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ ့အာရံုထဲက ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ဖို ့လိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆက္တင္ဟာ ကိုယ့္၀တၳဳမွာ သာမညသာ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဆက္တင္ကိုပဲ အဓိကထား ေရးမယ္ဆိုရင္ ဇာတ္က ေပ်ာက္သြားႏိုင္ တဲ့အတြက္ အဓိကနဲ ့သာမည ခြဲျခားတတ္ဖို ့လိုပါတယ္။
တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ဇာတ္ကိုအေထာက္အကူ ျပဳဖို ့ မလြဲမေသြ ထည့္ေရးဖို ့ လိုအပ္လာတာေတြ ရွိပါ တယ္။ ဒီအခါမ်ိဳးမွာ စာေရးဆရာက မွ်မွ်တတ ေရးတတ္ရပါမယ္။ ဆက္တင္တစ္ခုကို ၀ိေသသ ႏွစ္ခုေလာက္ ထည့္ၿပီး ေရးတတ္တဲ့ စာေရးဆရာေတြ လည္း ရွိပါတယ္။
ဥပမာ - “ႀကီးမားစိမ္းစိုေသာ သစ္ပင္ႀကီး၏ေနာက္တြင္ အိုမင္းျဖဴေဖြးေနေသာ အိမ္တစ္လံုးရွိ၏” အဲလိုေရး လိုက္ရင္ စာဖတ္သူက သဘာ၀ မက်ဘူး ထင္သြားေရာ။ အဲဒါ ကၽြန္မ အျမင္ ေျပာရရင္ စာေရးသူက တကယ့္ ျမင္ကြင္းေတြကို ေလ့လာမၾကည့္ပဲ ေရးတဲ့ အက်င့္ရွိသူ ျဖစ္လို ့ပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္မေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကုန္ပစၥည္း အမွတ္တံဆိပ္၊ အမည္ေတြကို မလိုအပ္ပဲ ဘယ္ေတာ့မွ ထည့္မေရးခ်င္ဘူး။
သာမည ဇာတ္ေကာင္မ်ားနဲ ့ပတ္သက္လို ့ ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ စာေရးသူတိုင္းအတြက္ ဘယ္ဇာတ္ေကာင္မွ သာမည မဟုတ္ ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ ယံုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္က စကားေျပာတာကို နားေထာင္ရံုသက္သက္ ဇာတ္ေၾကာင္း မွာ ဘာမွ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈ မရွိတဲ့ ဇာတ္ေကာင္အပိုေတြဟာ မိမိတို ့ရဲ့ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းတိုင္းမွာ မလိုအပ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဇာတ္ေကာင္တိုင္းဟာ စာေရးသူရဲ့ အားထုတ္မႈ အျပည့္ အ၀နဲ ့ သဘာ၀က်ေအာင္ ဖန္တီးခံရဖို ့ လိုလည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ထိုက္လည္း ထိုက္သင့္တယ္လို ့ ေျပာခ်င္ ပါတယ္။ ကိုယ္ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ၀တၳဳကမၻာမွာ သူဟာလည္း ထိုက္သင့္တဲ့ ေနရာ ရသင့္တာေပါ့။
စာေရးတယ္ဆိုတာ ဖန္တီးျခင္း အတတ္ပညာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ လူအစစ္နဲ ့ တူစရာမလို ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စာေရးသူ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ကမၻာထဲမွာ သူတို ့ေတြဟာ လူအစစ္ေတြလို ေနၾက၊ ထိုင္ၾက၊ စကား ေတြ ေျပာၾကရပါတယ္။ ဒါမွလည္း သူတို ့ ကမၻာကို စိတ္၀င္တစား ဖတ္ၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြအတြက္ ဒီ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ တကယ့္လူေတြလို ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။
စာေရးေကာင္းတာနဲ ့ အမွ် စာဖတ္သူဟာ ၀တၳဳထဲက ကမၻာထဲကို အလိုလို ေရာက္လာမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ စာေရးသူက ဇာတ္ေကာင္ ကို မႏိုင္၀န္ ထမ္းခိုင္းသလို ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြ၊ ေပးခ်င္တဲ ့Message ေတြ မ်ားေနရင္ မႏိုင္၀န္ထမ္းရတဲ့ လားတစ္ေကာင္လို လိမ့္က် သြားပါလိမ့္မယ္။ ၀န္နဲ ့ အားမွ်မွသာ ကိုယ္ဖန္တီး ထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္က စာဖတ္သူေတြရဲ့ ရင္မွာ စြဲက်န္ပါလိမ့္မယ္။ စာေရးသူတိုင္းက သူ ့ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ ဖန္တီးထားတာကိုး။ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အား ေကာင္းတာနဲ ့ အမွ် ပရိသတ္ကလည္း ဇာတ္ေကာက္ေတြကို စြဲသြားပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စာေရးသူ ဖန္တီးထားတဲ့ ကမၻာဟာ တကယ့္ကမၻာနဲ ့တူတဲ့အတြက္ အဲဒီကမၻာထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္ေတြကလည္း တကယ့္လူေတြနဲ ့ တူေနၾကလို ့ပါပဲတဲ့။
0 comments:
Post a Comment