စာေရးဆရာမ အယ္ဒီတာ မာရီယမ္ရင္းက သူ ့အေတြ ့အႀကံဳအရ စာစေရးစ စာေရးဆရာမ်ား့ မွားေလ့ မွားထရွိတဲ့ အမွား ဆယ္ခု ရွိပါတယ္လို ့ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ -
၁။
၀တၳဳတိုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၀တၳဳရွည္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေရးႀကီးဆံုး အမွားက ဇာတ္အိမ္ မဖြဲ ့တတ္ျခင္းပါပဲ။ စာေရးဆရာ အားလံုး ၾကားဖူး၊ ဖတ္ဖူးမွာပါ။ “မေျပာပါနဲ ့၊ ျပပါ” ဆိုတဲ့ စကားေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒီစကားကို ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ လ်စ္လ်ဴရႈ ထားတတ္ၾကပါတယ္။ စာေရးသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ ့ စာဖတ္သူကို သူ ့၀တၳဳ ဇာတ္ေၾကာင္းက ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ တိုက္ရိုက္ ေျပာလိုက္ရတာက လြယ္ပါ တယ္။ စာေရးဆရာက သူ ေရးရမဲ့ဇာတ္ကို အားလံုး အစအဆံုး သူ သိၿပီးသား ျဖစ္ေနတာကိုး။
၀တၳဳတိုဆိုတာ ဇာတ္အိမ္ဖြဲ ့ၿပီး စာဖတ္သူကို ျပသြားရတာမ်ိဳး။ သတင္းစာလို အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကို သတင္း ေပးတဲ့ သေဘာ သက္သက္ ေရးလို ့ မရပါဘူး။ စာဖတ္သူက ၀တၳဳဇာတ္လမ္းထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ စီး၀င္ ေမ်ာပါ ေနခ်င္တာ။ သူက ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္ခ်င္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို ့အေနနဲ ့ ၀တၳဳထဲက ျမင္ကြင္း ေပၚကို ကိုယ္တိုင္ ေရာက္ေနခ်င္တယ္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲဆိုတာ ျမင္ခ်င္တယ္။ ဘာေတြ ေျပာေနၾကသလဲဆိုတာ ၾကားခ်င္တယ္။ အဲဒါကို စာေရးတဲ့သူက ၾကားျဖတ္ၿပီး အတိုခ်ဳပ္ ေျပာထည့္လိုက္ရင္ စာဖတ္သူက ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အရသာကို အတင္း လုယူလိုက္တာနဲ ့ တူပါတယ္။
စာဖတ္ျခင္းဟာ ခံရသူ ေနရာထက္ ျပဳလုပ္သူ ေနရာအေနနဲ ့အေနအထား ပိုတူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာက ဇာတ္ေကာင္ ေတြရဲ့ စကားေျပာကတဆင့္ သဲလြန္စေတြ၊ ပံုပန္းသ႑န္ ေဖာ္ျပခ်က္ေတြကို စာဖတိသူအတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္။ စာဖတ္သူ က အဲဒီ စကားေျပာေတြကတဆင့္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲယူ သြားလိမ့္မယ္။ စာေရးဆရာက ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ့္မလုပ္ပဲ စာဖတ္သူရဲ့ အလုပ္ကိုပါ ၀င္လုပ္သြားမယ္ ဆိုရင္ စာဖတ္သူကို လိမ္လည္ လွည့္ဖ်ားရာ ေရာက္တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူက သူ ့စာကို ဖတ္ေတာ့ မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
၂။
စာေရးသူ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဇာတ္လမ္းနဲ ့ ဇာတ္ကြက္ကို မခြဲျခားတတ္ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းက စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ့ အစ ျဖစ္ၿပီး ဇာတ္ကြက္က အခန္းတစ္ခန္းရဲ့ အစအဆံုးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခိုင္မာတဲ့ ဇာတ္အိမ္၊ ဇာတ္ကြက္ ရွိမွသာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟာ လွပ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာပါ။ ဇာတ္ကြက္ အားေကာင္းေနရင္ ေရွ ့ဆက္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ စာဖတ္သူက သိခ်င္လာတာပါပဲ။
၃။
စာေရးခါစ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူတို ့ ၀တၳဳေတြမွာ စာဖတ္သူ ပရိသတ္ကို ခံစားႏိုင္ေအာင္ ၀တၳဳကို ရႈေထာင့္ေပါင္းစံုက ေရး တတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ စာဖတ္သူ စိတ္၀င္စားတာက အဓိက ဖာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ထဲရဲ့ ရႈေထာင့္ပါ။ သူတို ့ကိုယ္ တိုင္က အဲဒီဇာတ္ရဲ့ ရႈေထာင့္ကပဲ ျမင္ခ်င္ သိခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကို မေမ့သင့္ဘူး။
၄။
၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ဟာ ဖတ္သူအတြက္ အခ်က္အလက္ တစ္ခု ရေစရပါမယ္။ ဒီလို ေျပာလိုက္တဲ့ အတြက္ စာဖတ္သူကို သင္ခန္းစာ တစ္ပိုဒ္ပို ့ခ် ေပးရမယ္လို ့ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓမၼက်မ္းစာ ပို ့ခ်ခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္လို ့ ဆံုးသြားခ်ိန္မွာ “အား” လို ့ အသံ ထြက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ တစ္စံုတစ္ခု ရေစသင့္တယ္။ ဆံုးေတာ့မွ ဘာလဲဟ လို ့ စာဖတ္သူက ျပန္ေမးတာ ခံရရင္ ဒီ၀တၳဳဟာ စာဖတ္သူကို တစ္စံုတစ္ခုမွ မေပးႏိုင္တာ ေသခ်ာတယ္။
၅။
၀တၳဳ ဇာတ္အိမ္ တည္ေဆာက္တာ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသမွန္း အတိအက် မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ၀တၳဳ ဟာလည္း စိတ္၀င္စားမႈ ေလ်ာ့ ပါးေစတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာေဒသ အစစ္အမွန္ကို ေနာက္ခံထားၿပီး တည္ေဆာက္တဲ့ ၀တၳဳ ေတြဟာ ဆြဲေဆာင္မႈ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ေနရာ ေဒသ စိတ္ကူးယဥ္နဲ ့ ေဖာ္ျပၿပီး ဇာတ္အိမ္ေကာင္းေကာင္း တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ၀တၳဳေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနရာေဒသ တိက်မႈ မရွိတဲ့အတြက္ ေလးနက္မႈ မရွိဘူး။ ဘယ္ၿမိဳ ့ဘယ္ေဒသမွာ ဇာတ္အိမ္တည္ ထားမွန္း မသိေတာ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကလည္း ေပါ့ေနတယ္။ ေက်ာက္မခ်ထားတဲ့ သေဘၤာလို ေမ်ာခ်င္ရာ ေမ်ာေနတယ္။
၆။
ဇာတ္လမ္းတစ္ခုအတြက္ ဇာတ္ကြက္ေတြကို ကိုယ္က ႀကိဳေတြးထားရင္ ေရးရင္း တန္းလန္း လမ္းေပ်ာက္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး မႀကံဳႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုတိုင္းမွာ တန္ျပန္ ရိုက္ခတ္မႈ ရွိတယ္ ဆိုတာ သတိထားပါ။ ကိုယ့္ဇာတ္ကြက္တစ္ခုမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ရဲ့ တန္ျပန္မႈဟာ ေနာက္ဇာတ္ကြက္မွာ ပါရပါမယ္။ ဒါမွ ဇာတ္လမ္းက ေရွ ့ကို တိုးတက္သြားမွာေလ။
သတိေပးခ်င္တဲ့ အခ်က္က ၀တၳဳ ဇာတ္သိမ္းဟာ ကိုယ္ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ဆြဲၿပီး မသိမ္းဖို ့ပါပဲ။ ကိုယ္ျဖစ္ေစ ခ်င္သလို ဇာတ္သိမ္း လိုက္ရင္ ဒီ၀တၳဳဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး။
၇။
၀တၳဳရဲ့ အစဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ အစမွားသြားရင္ စာဖတ္သူက ၀တၳဳရဲ့ အစကို လိုက္ရွာေနရလိမ့္မယ္။ သူမရဲ့ အေတြ ့အႀကံဳ အရ ၀တၳဳကို ဇာတ္ရွိန္ အျမင့္ဆံုး မတိုင္ခင္ တစ္ခန္းကေန စသင့္ပါတယ္တဲ့။
၈။
၀တၳဳထဲက စကားေျပာဟာလည္း ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ရဲ့ အားေကာင္းမႈ၊ အားေပ်ာ့မႈကို ဖန္တီးေပးႏိုင္ပါ တယ္။ တခါတေလမွာ စကားေျပာ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သာမန္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟာ ၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္အဆင့္ ေရာက္လာတတ္ၿပီး စကားေျပာညံ့မႈက ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ တစ္ပုဒ္ကို သာမန္အေနအထား ေရာက္ေစ ႏိုင္ပါတယ္။ စကားေျပာဟာ သဘာ၀က်ဖို ့ လိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ ့ ဘ၀က စကားေျပာနဲ ့ေတာ့ ထပ္တူ၊ ပံုတူ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လက္ေတြ ့ဘ၀က လူေတြ ေျပာေနတာကို ၾကားဖူးေနၾကတာပါပဲ။ အဲဒီ သာမန္ စကားေတြကိုပဲ စာေရးဆရာက ၀တၳဳ ဥာဏ္ကြန္ ့ျမဴးၿပီး နား၀င္ေကာင္းေအာင္ ေရးသား ေဖာ္ျပဖို ့ လိုပါတယ္။
၉။
ပရိသတ္ယံုၾကည္မႈ မရွိေလာက္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ဖန္တီး ေရးဖြဲ ့ျခင္းဟာ ၀တၳဳကို အမ်ားႀကီး အားေပ်ာ့ သြားေစတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာေတြ အေနနဲ ့ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သက္၀င္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ဖန္တီးပါ။ ကိုယ္က ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ ဖန္တီးမႈ အားမသန္ဘူး ဆိုရင္ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ကိုသာ အားျပဳေရးသားပါ။ စကားေျပာ၊ ဆက္တင္ အေနအထားနဲ ့ ဖမ္းစားထားျခင္းအားျဖင့္လည္း ၀တၳဳရဲ့ အရည္အေသြးကို ေတာက္ေျပာင္လာေစတတ္ပါတယ္။
၁၀။
ေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ့္ ၀တၳဳနဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး သူမ်ား ဘယ္လို ေ၀ဖန္သလဲဆိုတာ နားစြင့္ပါ။ စာေရးဆရာ အခ်င္းခ်င္း ေ၀ဖန္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အယ္ဒီတာရဲ့ အႀကံေပးခ်က္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလးစားပါ။ ျပင္ဆင္မႈ အလ်ဥ္းမရွိပဲ ပံုႏွိပ္ ေဖာ္ျပခံရတဲ့ ၀တၳဳနဲ ့ အယ္ဒီတာ အႀကံေပးခ်က္အရ ျပင္ဆင္တဲ့ ၀တၳဳေတြရဲ့ ျခားနားမႈဟာ ႀကီးမားတတ္ပါတယ္။
၁။
၀တၳဳတိုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၀တၳဳရွည္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေရးႀကီးဆံုး အမွားက ဇာတ္အိမ္ မဖြဲ ့တတ္ျခင္းပါပဲ။ စာေရးဆရာ အားလံုး ၾကားဖူး၊ ဖတ္ဖူးမွာပါ။ “မေျပာပါနဲ ့၊ ျပပါ” ဆိုတဲ့ စကားေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒီစကားကို ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ လ်စ္လ်ဴရႈ ထားတတ္ၾကပါတယ္။ စာေရးသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ ့ စာဖတ္သူကို သူ ့၀တၳဳ ဇာတ္ေၾကာင္းက ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ တိုက္ရိုက္ ေျပာလိုက္ရတာက လြယ္ပါ တယ္။ စာေရးဆရာက သူ ေရးရမဲ့ဇာတ္ကို အားလံုး အစအဆံုး သူ သိၿပီးသား ျဖစ္ေနတာကိုး။
၀တၳဳတိုဆိုတာ ဇာတ္အိမ္ဖြဲ ့ၿပီး စာဖတ္သူကို ျပသြားရတာမ်ိဳး။ သတင္းစာလို အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကို သတင္း ေပးတဲ့ သေဘာ သက္သက္ ေရးလို ့ မရပါဘူး။ စာဖတ္သူက ၀တၳဳဇာတ္လမ္းထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ စီး၀င္ ေမ်ာပါ ေနခ်င္တာ။ သူက ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္ခ်င္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို ့အေနနဲ ့ ၀တၳဳထဲက ျမင္ကြင္း ေပၚကို ကိုယ္တိုင္ ေရာက္ေနခ်င္တယ္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲဆိုတာ ျမင္ခ်င္တယ္။ ဘာေတြ ေျပာေနၾကသလဲဆိုတာ ၾကားခ်င္တယ္။ အဲဒါကို စာေရးတဲ့သူက ၾကားျဖတ္ၿပီး အတိုခ်ဳပ္ ေျပာထည့္လိုက္ရင္ စာဖတ္သူက ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အရသာကို အတင္း လုယူလိုက္တာနဲ ့ တူပါတယ္။
စာဖတ္ျခင္းဟာ ခံရသူ ေနရာထက္ ျပဳလုပ္သူ ေနရာအေနနဲ ့အေနအထား ပိုတူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာက ဇာတ္ေကာင္ ေတြရဲ့ စကားေျပာကတဆင့္ သဲလြန္စေတြ၊ ပံုပန္းသ႑န္ ေဖာ္ျပခ်က္ေတြကို စာဖတိသူအတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္။ စာဖတ္သူ က အဲဒီ စကားေျပာေတြကတဆင့္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲယူ သြားလိမ့္မယ္။ စာေရးဆရာက ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ့္မလုပ္ပဲ စာဖတ္သူရဲ့ အလုပ္ကိုပါ ၀င္လုပ္သြားမယ္ ဆိုရင္ စာဖတ္သူကို လိမ္လည္ လွည့္ဖ်ားရာ ေရာက္တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူက သူ ့စာကို ဖတ္ေတာ့ မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
၂။
စာေရးသူ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဇာတ္လမ္းနဲ ့ ဇာတ္ကြက္ကို မခြဲျခားတတ္ပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းက စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ့ အစ ျဖစ္ၿပီး ဇာတ္ကြက္က အခန္းတစ္ခန္းရဲ့ အစအဆံုးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခိုင္မာတဲ့ ဇာတ္အိမ္၊ ဇာတ္ကြက္ ရွိမွသာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟာ လွပ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာပါ။ ဇာတ္ကြက္ အားေကာင္းေနရင္ ေရွ ့ဆက္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ စာဖတ္သူက သိခ်င္လာတာပါပဲ။
၃။
စာေရးခါစ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူတို ့ ၀တၳဳေတြမွာ စာဖတ္သူ ပရိသတ္ကို ခံစားႏိုင္ေအာင္ ၀တၳဳကို ရႈေထာင့္ေပါင္းစံုက ေရး တတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ စာဖတ္သူ စိတ္၀င္စားတာက အဓိက ဖာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ထဲရဲ့ ရႈေထာင့္ပါ။ သူတို ့ကိုယ္ တိုင္က အဲဒီဇာတ္ရဲ့ ရႈေထာင့္ကပဲ ျမင္ခ်င္ သိခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကို မေမ့သင့္ဘူး။
၄။
၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ဟာ ဖတ္သူအတြက္ အခ်က္အလက္ တစ္ခု ရေစရပါမယ္။ ဒီလို ေျပာလိုက္တဲ့ အတြက္ စာဖတ္သူကို သင္ခန္းစာ တစ္ပိုဒ္ပို ့ခ် ေပးရမယ္လို ့ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓမၼက်မ္းစာ ပို ့ခ်ခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္လို ့ ဆံုးသြားခ်ိန္မွာ “အား” လို ့ အသံ ထြက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ တစ္စံုတစ္ခု ရေစသင့္တယ္။ ဆံုးေတာ့မွ ဘာလဲဟ လို ့ စာဖတ္သူက ျပန္ေမးတာ ခံရရင္ ဒီ၀တၳဳဟာ စာဖတ္သူကို တစ္စံုတစ္ခုမွ မေပးႏိုင္တာ ေသခ်ာတယ္။
၅။
၀တၳဳ ဇာတ္အိမ္ တည္ေဆာက္တာ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသမွန္း အတိအက် မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ၀တၳဳ ဟာလည္း စိတ္၀င္စားမႈ ေလ်ာ့ ပါးေစတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာေဒသ အစစ္အမွန္ကို ေနာက္ခံထားၿပီး တည္ေဆာက္တဲ့ ၀တၳဳ ေတြဟာ ဆြဲေဆာင္မႈ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ေနရာ ေဒသ စိတ္ကူးယဥ္နဲ ့ ေဖာ္ျပၿပီး ဇာတ္အိမ္ေကာင္းေကာင္း တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ၀တၳဳေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနရာေဒသ တိက်မႈ မရွိတဲ့အတြက္ ေလးနက္မႈ မရွိဘူး။ ဘယ္ၿမိဳ ့ဘယ္ေဒသမွာ ဇာတ္အိမ္တည္ ထားမွန္း မသိေတာ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကလည္း ေပါ့ေနတယ္။ ေက်ာက္မခ်ထားတဲ့ သေဘၤာလို ေမ်ာခ်င္ရာ ေမ်ာေနတယ္။
၆။
ဇာတ္လမ္းတစ္ခုအတြက္ ဇာတ္ကြက္ေတြကို ကိုယ္က ႀကိဳေတြးထားရင္ ေရးရင္း တန္းလန္း လမ္းေပ်ာက္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး မႀကံဳႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုတိုင္းမွာ တန္ျပန္ ရိုက္ခတ္မႈ ရွိတယ္ ဆိုတာ သတိထားပါ။ ကိုယ့္ဇာတ္ကြက္တစ္ခုမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ရဲ့ တန္ျပန္မႈဟာ ေနာက္ဇာတ္ကြက္မွာ ပါရပါမယ္။ ဒါမွ ဇာတ္လမ္းက ေရွ ့ကို တိုးတက္သြားမွာေလ။
သတိေပးခ်င္တဲ့ အခ်က္က ၀တၳဳ ဇာတ္သိမ္းဟာ ကိုယ္ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ဆြဲၿပီး မသိမ္းဖို ့ပါပဲ။ ကိုယ္ျဖစ္ေစ ခ်င္သလို ဇာတ္သိမ္း လိုက္ရင္ ဒီ၀တၳဳဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး။
၇။
၀တၳဳရဲ့ အစဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ အစမွားသြားရင္ စာဖတ္သူက ၀တၳဳရဲ့ အစကို လိုက္ရွာေနရလိမ့္မယ္။ သူမရဲ့ အေတြ ့အႀကံဳ အရ ၀တၳဳကို ဇာတ္ရွိန္ အျမင့္ဆံုး မတိုင္ခင္ တစ္ခန္းကေန စသင့္ပါတယ္တဲ့။
၈။
၀တၳဳထဲက စကားေျပာဟာလည္း ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ရဲ့ အားေကာင္းမႈ၊ အားေပ်ာ့မႈကို ဖန္တီးေပးႏိုင္ပါ တယ္။ တခါတေလမွာ စကားေျပာ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ သာမန္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟာ ၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္အဆင့္ ေရာက္လာတတ္ၿပီး စကားေျပာညံ့မႈက ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ တစ္ပုဒ္ကို သာမန္အေနအထား ေရာက္ေစ ႏိုင္ပါတယ္။ စကားေျပာဟာ သဘာ၀က်ဖို ့ လိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ ့ ဘ၀က စကားေျပာနဲ ့ေတာ့ ထပ္တူ၊ ပံုတူ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လက္ေတြ ့ဘ၀က လူေတြ ေျပာေနတာကို ၾကားဖူးေနၾကတာပါပဲ။ အဲဒီ သာမန္ စကားေတြကိုပဲ စာေရးဆရာက ၀တၳဳ ဥာဏ္ကြန္ ့ျမဴးၿပီး နား၀င္ေကာင္းေအာင္ ေရးသား ေဖာ္ျပဖို ့ လိုပါတယ္။
၉။
ပရိသတ္ယံုၾကည္မႈ မရွိေလာက္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ဖန္တီး ေရးဖြဲ ့ျခင္းဟာ ၀တၳဳကို အမ်ားႀကီး အားေပ်ာ့ သြားေစတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာေတြ အေနနဲ ့ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သက္၀င္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ဖန္တီးပါ။ ကိုယ္က ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ ဖန္တီးမႈ အားမသန္ဘူး ဆိုရင္ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ကိုသာ အားျပဳေရးသားပါ။ စကားေျပာ၊ ဆက္တင္ အေနအထားနဲ ့ ဖမ္းစားထားျခင္းအားျဖင့္လည္း ၀တၳဳရဲ့ အရည္အေသြးကို ေတာက္ေျပာင္လာေစတတ္ပါတယ္။
၁၀။
ေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ့္ ၀တၳဳနဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး သူမ်ား ဘယ္လို ေ၀ဖန္သလဲဆိုတာ နားစြင့္ပါ။ စာေရးဆရာ အခ်င္းခ်င္း ေ၀ဖန္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အယ္ဒီတာရဲ့ အႀကံေပးခ်က္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလးစားပါ။ ျပင္ဆင္မႈ အလ်ဥ္းမရွိပဲ ပံုႏွိပ္ ေဖာ္ျပခံရတဲ့ ၀တၳဳနဲ ့ အယ္ဒီတာ အႀကံေပးခ်က္အရ ျပင္ဆင္တဲ့ ၀တၳဳေတြရဲ့ ျခားနားမႈဟာ ႀကီးမားတတ္ပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment