On 0 comments

၀တၳဳထဲမွာ ဇာတ္္ေကာင္ နွစ္ေယာက္ရဲ့ စရိုက္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မတူတတ္ပါဘူး။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ကို တည္ေဆာက္တဲ့ ေနရာမွာ နည္းလမ္း ေလးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ ‘ပံုပန္းသ႑န္’ ၊ ‘စကားေျပာ’ ၊ ‘လႈပ္ရွားမႈ’ နဲ ့ ‘ကိုယ့္လက္ေတြ ့ဘ၀ထဲက အမူအက်င့္’ ကို ေပါင္းစပ္ ေပးျခင္းပါပဲ။ လက္ေတြ ့ဘ၀ထဲက လူတစ္ေယာက္ အတိုင္း အတိအက် ယူၿပီး ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ကို ဖန္တီးဖို ့ ႀကိဳးစား မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီႀကိဳးစားမႈဟာ အလဟ သ ျဖစ္မွာပါပဲ။ ပိုဆိုးတာက အဲဒီဇာတ္ေကာင္ဟာ ၀တၳဳထဲမွာ သက္၀င္ လႈပ္ရွားမႈ မရွိ ျဖစ္ေနမွာပါ။ လႈပ္ရွားမႈ အျပည့္အ၀ ရွိတဲ့ ဇာတ္ကြက္ကို ဖန္တီးဦးေတာ့ ဒီဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ သက္၀င္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

စာေရးဆရာ P.G Wood House ရဲ့ အဆိုက ‘စကားေျပာတိုင္းဟာ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေပးႏိုင္ရမယ္’တဲ့။ စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္က ေကာ္မာ (မ်က္ေတာင္) ကေလး အဖြင့္အပိတ္ အတြင္းက စကားေျပာတစ္ခုကို ဖတ္ၿပီးသြား တာနဲ ့ တၿပိဳင္နက္ သူ မသိေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို သိသြားႏိုင္ေစရမယ္။ တကယ္လို ့ စာဖတ္သူက သိခြင့္မရဘူးဆိုရင္ စာေရးဆရာဟာ သူ ့တာ၀န္ မေက်ဘူး။ သူ ့အလုပ္ကို သူ ဖက္ဆီး ပစ္လိုက္တယ္လို ့ ဆုိႏိုင္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလး ႏွစ္ခုၾကားက ၀ါက်တစ္ခု ဖတ္ရံုနဲ ့ စာဖတ္သူက ဘာကို ဘယ္လို ရေစမလဲ။ ဒါကို ကြဲျပားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့က စကားေျပာကို ေနာက္တစ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္ ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ ၾကည့္ရေအာင္။ စကားေျပာတစ္ခုဟာ အလုပ္ ၄ခု လုပ္ရမယ္။

- ဇာတ္ေကာင္ စရိုက္ကို ျပရမယ္။
- ဇာတ္ကြက္ကို ေရွ ့သို ့ ေရြ ့လ်ား သြားေစရမယ္။
- စာဖတ္သူအတြက္ သတင္းေပးႏိုင္ရမယ္။
- အသံ၊ ေလယူ ေလသိမ္းနဲ ့ ျမင္ကြင္းကို ေဖာ္ျပႏိုင္ရမယ္။


ဇာတ္ေကာင္ စရိုက္ကို ျပရမယ္

စာေရးဆရာက စာဖတ္သူအတြက္ သူ ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ စရိုက္ကို အေထာက္အကူျပဳမဲ့ အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ ့ ထည့္ေပးလိုက္ဖို ့ လိုပါတယ္။ ထင္ရွားမဲ့ တစ္ခု ႏွစ္ခုေလာက္ပဲ ထည့္ပါ။

ဥပမာအားျဖင့္ “ဒီကေလးေတြႏွယ္ေနာ္။ ငါေတာ့ ေခါင္းရိုက္ခြဲ ပစ္လိုက္ခ်င္တာပဲ” လို ့ေျပာတဲ့ ဇာတ္ေကာင္နဲ ့“ကၽြန္မကေတာ့ ကေလးေတြနဲ ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာ ေတာ္ေတာ္ကို မ်က္ႏွာပူေနတယ္” လို ့ေျပာတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ စရိုက္ ကြာျခား တယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ၊ သြားလာ ေနထိုင္မႈေတြ မတူႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

တခါတေလမွာ စကားမေျပာတာက ေျပာတာထက္ ထိေရာက္တာေတြ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဇာတ္ေကာင္ ႏွစ္ေယာက္ၾကား တင္းမာမႈ၊ ပဋိပကၡေတြ ရွိေနတဲ့အခါမ်ိဳးေပါ့။ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က သူ ့အလုပ္ရွင္ကို ေဒါသျဖစ္လို ့ ေအာ္ဟစ္ျပာဆိုေန တာေတြ ေရးတာထက္ မ်က္ခြက္ကို လက္သီးနဲ ့ တစ္ခ်က္ထဲထိုးၿပီး လွည့္ထြက္သြားတာကို ေရးရတာက ပိုၿပီး လြယ္ပါတယ္။ အဓိပၸာယ္လည္း ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ “စကားလံုး ေနာက္ကြယ္က” ရွိေနတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြကို စကားလံုးနဲ ့ ဖန္တီးေနရင္ တခါတေလ ပိုၿပီး ခက္တတ္ပါတယ္။ စကားမေျပာပဲ လက္သီးတစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္ရတာက ပိုၿပီး ထိေရာက္ပါတယ္။


ဇာတ္ကြက္ကို ေရွ ့သို ့ ေရြ ့လ်ား သြားေစရမယ္

ဒီအခ်က္ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ နားလည္ သေဘာေပါက္ဖို ့ လိုပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းဆိုတာ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ ပဋိပကၡ၊ တံု ့ျပန္မႈ ေတြကေန ျဖစ္ေပၚ လာတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေန ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေခတ္မွယ ပဋိပကၡကို ဘာနဲ ့ ျဖစ္ၾကလဲ။ စကားေတြနဲ ့ ျဖစ္ၾက တာပါပဲ။ ဒါေတြကို တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ နားလည္မႈေတြနဲ ့ ေျပလည္မႈ ရေအာင္ လုပ္ၾကရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့က ဇာတ္အိမ္ကို ျငင္းခုန္မႈေတြ၊ ေသြးေဆာင္မႈေတြ၊ စီမံကိန္းခ်တာေတြ၊ တိမ္းေခ်ာ္မႈေတြ၊ အေတင္းအဖ်င္း ေျပာတာ ေတြ၊ တစ္ခ်က္ြတ္ အမိန္ ့ေပးတာေတြနဲ ့ ေရြ ့လ်ားေစပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ၀တၳဳနဲ ့ လက္ေတြ ့ဘ၀ ကြာျခားတဲ့ အခ်က္တစ္ခု ေျပာခ်င္ပါတယ္။ လက္ေတြ ့ဘ၀မွာ လင္မယား၊ သားသမီးနဲ ့ မိဘၾကားမ်ာ ႏွလံုးသားခ်င္း နာလည္ႏိုင္ၾကတဲ့ အတြက္ စကားေျပာ စရာ မလိုပဲ အလိုလို ၿပီးေျမာက္သြားတဲ့ ကိစၥေတြ ရွိပါတယ္။ ၀တၳဳထဲမွာက်ေတာ့ ဒီလို နားလည္လို ့ မရေတာ့ဘူး။ စာဖတ္သူြပါ နားလည္ေအာင္ မလြဲမေသြ စကားေျပာေတြ ထည့္ေပးရပါေတာ့တယ္။

စကားေျပာတစ္ခု ဆံုးသြားတိုင္း အေျပာခံရတဲ့သူက မူလ ပထမ သူ မသိခဲ့ရေသးတဲ့ သတင္း အခ်က္အလက္ အသစ္ေတြ ရသြား ေစရမယ္။ တနည္းေျပာရင္ စာဖတ္သူ သိသြားေစရမယ္။ စကားေျပာက ပဋိပကၡရဲ့ အေျဖဆီကို တျဖည္းျဖည္း ခ်ဥ္းကပ္ သြားတာ မ်ိဳး ျဖစ္ေစရမယ္။


စာဖတ္သူအတြက္ သတင္းေပးႏိုင္ရမယ္

စကားေျပာက တဆင့္ စာဖတ္သူကို သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ေပးရာမွာ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ေပးတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ညင္ညင္သာသာ တစ္စတစ္စခ်င္း ေပးသြားရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ ့ဆရာႀကီးမ်ားက “မေျပာနဲ ့။ ျပပါ” လို ့ေျပာခဲ့ၾကတာပါ။

ေနာက္ျဖစ္လာမဲ့ ကိစၥ တစ္ခုအတြက္ ႀကိဳတင္ခ်ိတ္ထားတဲ့ အေနနဲ ့လည္း စကားေျပာကို သံုးႏိုင္ပါတယ္။ ထိေရာက္မႈ ရွိပါတယ္။ ေရွ ့မွာ နမိတ္ျပ စကားေလာက္ပဲ သံုးထားၿပီး တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ ဖတ္ရခ်ိန္က်မွ ေရွ ့မွာ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ စကားနဲ ့ စာဖတ္သူ ကိုယ္တိုင္က ျပန္ေတြးယူရတာ အရသာပါပဲ။ ေရွ ့က ေျပာခဲ့တဲ့ စကားဟာ အသားလြတ္ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေဖာ္ျပႏိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ စာဖတ္သူကလည္း ခံစားရတာ ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စကားေျပာကတဆင့္ စာဖတ္သူကို သတင္း အခ်က္အလက္ ေပးပါဆိုတာ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ေပးခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခပ္ပါးပါးေလး ေပးသြားရံုပါပဲ။


အသံ၊ ေလယူ ေလသိမ္းနဲ ့ ျမင္ကြင္းကို ေဖာ္ျပႏိုင္ရမယ္

ေလယူေလသိမ္း ဘယ္လို ထားရမယ္ ဆိုတာ ၀တၳဳရဲ့ ပထမဆံုး စာပိုဒ္မွာ ဆံုးျဖတ္ ေရြးခ်ယ္ရတာ အခက္ဆံုးနဲ ့ အေရးႀကီးဆံုး ပါပဲ။ ေလယူေလသိမ္းကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ၾကားေယာင္လာေအာင္ ေရးတတ္တဲ့သူေတြဟာ ထူးခၽြန္ ထက္ျမက္သူေတြ ျဖစ္လာ ပါတယ္္။

ေတာႀကိဳအံုၾကားက ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ေလသံနဲ ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ့ ေလသံ ဘယ္နည္းနဲ ့မွ မတူႏိုင္ သလို၊ အသတ္ခံရမဲ့ေဘးက လြတ္ေအာင္ ေျပးလာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့ စကားနဲ ့ ေစ်း၀ယ္ ထြက္တဲ့သူတစ္ေယာက္ရဲ့ အသံဟာလည္း မတူႏိုင္ပါဘူး။ မွန္ကန္စြာ ေရးသားတတ္ဖို ့လိုပါတယ္။

မ်က္ေတာင္ေလး ႏွစ္ခုၾကားက ၀ါက် (စကားေျပာ) တိုင္းဟာ ဘယ္သူက ေျပာေနတယ္။ ဘယ္လို ေလသံရွိလဲဆိုတာ စာဖတ္ ပရိသတ္ သိေအာင္ စာေရးဆရာက လုပ္ေပးရတာပါပဲ။ ခုေခတ္မွာေတာ့ စကားေျပာနဲ ့ေရးနည္းဟာ စတိုင္လ္ တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ ပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ စကားေျပာကို ဘယ္လို ပံုစံနဲ ့ ေရးရမလဲဆိုတဲ့ ဥပေဒသေတာ့ အတိအက် မရွိပါဘူး။ ပရိသတ္ နားလည္ သြားေအာင္ ေရးႏိုင္တဲ့နည္းသာ အဓိကပါတဲ့။


0 comments:

Post a Comment