တစ္မနက္ခင္းလံုး မဂၤလာပြဲတြင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ ႏြမ္းနယ္မႈတို႔သည္ မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲ အၿပီး ဘုရားေက်ာင္းမွ အထြက္ လတ္ဆတ္ေသာ ေလေအးကို ႐ႈ႐ႈိက္ခြင့္ ရလိုက္ေသာ အခါမွပင္ အတန္အသင့္ သက္သာ သြားခဲ့ေတာ့သည္။ ဘုရားေက်ာင္း ေလွကားထစ္မ်ားကို ဆင္းခ်ိန္မွာေတာ့ သူရဲ႕ လက္ေမာင္းကို မွီတြဲ ခ်ိတ္တြယ္ထားေသာ သတို႔သမီးကို ေစာင္းငဲ့ ၾကည့္မိ သည္။ သူမ မ်က္ႏွာမွာ အနည္းငယ္ ပင္ပန္းေသာပံု ေပါက္ေသာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းမ်ား၊ မ်က္၀န္းမ်ားက ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးမႈတို႔ ျဖင့္ ေတာက္ပေနဆဲ။
ဒါေပါ့ေလ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့လူ တစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ခြင့္ရတယ္ဆိုတာ သူမအတြက္ ေက်နပ္ စရာ ေပါ့။ ဒါဆိုရင္ သူကေရာ၊ အျဖဴေရာင္၀တ္စံုကို ဆင္ျမန္းထားေသာ သတို႔သမီး၏ မ်က္ႏွာေနရာတြင္ အျခား မ်က္ႏွာေလး တစ္ခု ကို ျမင္ ေယာင္မိခ်ိန္ မွာေတာ့ သူ႔ရင္ေတြ စူးနစ္ေအာင္ နာက်င္သြားမိသည္။
ဆံပင္ တိုတို၊ မ်က္လံုး ၀ိုင္း၀ိုင္း၊ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးႏွင့္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေသာ ေကာင္မေလး၊ အခုအခ်ိန္ ဆို ရင္ေတာ့ ထိုေကာင္မေလး မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံ ေနပါေတာ့မည္။ သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ခ်ိန္က ၾကည့္ခဲ့ေသာ အၾကည့္နက္နက္တို႔ကို ျမင္ေယာင္မိခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းတို႔ ေယာင္ယမ္းၿပီး ရပ္တန္႔သြားမိသည္။ သတို႔ သမီးက သတိေပးသလို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အသိတို႔ ျပန္လည္၀င္လာသည္။ ေနာက္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ မိမိတို႔ ဆႏၵျပည့္၀၍ ေက်နပ္္ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနပံုရ ေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို ေတြ႕ရေလသည္။
သူ႔ရဲ႕စိတ္ႏွင့္ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ထိ လြင့္ကြာေနလဲဆိုရင္ မဂၤလာကားထဲကို ဘယ္လို ၀င္ထိုင္မိမွန္းေတာင္ မသိ။ သူ႔ အေတြးေတြက လန္႔ႏိုးလာေတာ့ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ခါ နီးေနခဲ့ၿပီ။ သူ အိမ္ကို ျပန္မေရာက္ခ်င္ပါ။ သူ အိမ္ျပန္ လာခ်ိန္ကို သူမ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ပါလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲစြာ ခံစားရ ပါမလဲ။ သူမတို႔အိမ္ႏွင့္ သူ႔အိမ္က မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ တိုက္မ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး လမ္းမႀကီး တစ္ခုသာ ျခားတာမို႔ အားလံုးကို ျမင္ေန ၾကားေနရသည္။
မနက္ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ အိမ္က အထြက္မွာ သူမရဲ႕ အိမ္ဘက္ကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ခန္းဆီးစကို အသာလွပ္ၿပီး သူ႔ကို ခိုးၾကည့္ေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားကို တန္းတိုးမိသည္။
“မဂၤလာေဆာင္ ေနာက္က်ေနမယ္ သြားစို႔” ဆိုတဲ့ ဒယ္ဒီရဲ႕ တိုက္တြန္းသံကိုသာ မၾကားရပါက သူမ ဆီကို ေရာက္သြား မိေလမည္လား သူ မေ၀ခြဲတတ္ပါ။
သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကို တင္ေဆာင္ထားေသာ ကားေလးက လမ္းထဲ ခ်ိဳး၀င္လာခဲ့ၿပီ။ ေဘးပတ္၀န္း က်င္ကို ၾကည့္မိ မွာစိုး၍ မ်က္၀န္းမ်ားကို မွိတ္ၿပီး ကားေနာက္မွီမွာ ကိုယ္ကို ေဖ်ာ့ေခြထားမိသည္။
တံု႔ခနဲ ကားရပ္သြားတာေၾကာင့္ အိမ္ေရာက္ၿပီဆိုေသာ အသိႏွင့္ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ကားက အိမ္ေရွ႕ လမ္းမေပၚမွာ ရွိေနဆဲ။ စိတ္ပ်က္စြာ မ်က္စိကို ျပန္မွိတ္ခ်ိန္မွာ အသံတခ်ိဳ႕က နားထဲ ၀င္လာ ခဲ့သည္။
အာေမဍိတ္ အသံမ်ိဳးစံုေၾကာင့္ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားက တစ္ဖက္ၿခံသို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ သတို႔ သမီးနဲ႔ အျခား လူမ်ားရဲ႕ အထိတ္တလန္႔ ေအာ္သံတို႔ကို သူ မၾကားႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူ႔ရဲ႕ အာ႐ံုကေတာ့ သူမ ရွိရာဆီသို႔သာ။
x x x x
ျမတ္ပန္းသဇင္ႏွင့္ ေနမ်ိဳးထိုက္တို႔သည္ ဟိုးငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀တည္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ ကေလးခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိေပမယ့္ လူႀကီးေတြခ်င္း သိပ္ၿပီး မသင့္ျမတ္လွတာကို သူတို႔က ငယ္ေသးေတာ့ မသိရွိႏိုင္ခဲ့။ ရပ္ရြာအတြင္း အလွဴအတန္း သာေရး နာေရးမ်ားတြင္ သူတိို႔ မိဘမ်ားကို ေတြ႕ရတတ္ေသာ္လည္း သူတို႔ တစ္ဦးခ်င္း၏ အလွဴမ်ားတြင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဖိတ္ၾကားျခင္း မရွိခဲ့ေပ။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈကိုေတာ့ မဟန္႔တားခဲ့။ ကေလးမ်ား ၀င္ထြက္ သြားလာ ျခင္းကိုေတာ့ ႏွစ္အိမ္လံုးက လက္ခံ ခဲ့ၾကသည္။ ဒီလိုႏွင့္ပင္ သူတို႔ေတြက တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ေရာက္ လာၿပီး ခင္မင္ျခင္းကို ေက်ာ္လြန္၍ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မေတြ႕ရ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်စ္မိ သြားၾကၿပီ။ မိခင္မ်ားကေတာ့ ေရွ႕ေရးကို ႀကိဳတင္ ေတြးေတာ ပူပန္ၿပီး သူတို႔ အခ်စ္ေရးကို တားဆီီးခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ေတာ့ေပ။
ငယ္စဥ္ကတည္းက ခင္မင္ တြယ္တာလာေသာ သံေယာဇဥ္အျပင္ ခ်စ္ျခင္းမ်ားကပါ အဆင္သင့္္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ဒီလိုႏွင့္ သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူ ဘ၀သည္ သူတို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေရာက္သည္အထိ အခက္အခဲ မရွိခဲ့။ ေက်ာင္းၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ကိုေရာ၊ သူမကိုပါ အိမ္မွ လက္ထပ္ေပးဖို႔ စီစဥ္ေတာ့သည္။ မခ်စ္ မႏွစ္သက္ေသာသူ ႏွင့္ ယူဖို႔ ကိစၥကို သူတို ့ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ခဲ့။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မိခင္မ်ားမွ တစ္ဆင့္ သူတို႔ကိစၥကို ေစ့စပ္ခိုင္း ရ ေတာ့သည္။
ကံေကာင္း ေထာက္မစြာျဖင့္ သူမ ဖခင္က ေနေန႔ မိဘမ်ားကို လာေရာက္ ေတာင္းရမ္း ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ထိုစကားကို ၀မ္းသာအားရ သူမ ကိုယ္တိုင္ ေနေနတို႔အိမ္ သြားေျပာခဲ့ေပမယ့္ ေနေန႔ မိဘမ်ားက သိပ္ မယံုၾကည္ၾကပါ။ သူတို႔ကို တမင္ အရွက္ခြဲလို၍သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေလသည္။ ေနာက္ဆံုး မွာေတာ့ ေနေန တိုက္တြန္းလြန္း၍သာ လိုက္ေျပာေပးပါမည္။ သေဘာ မတူလွ်င္ သူတို႔ ထပ္မႀကိဳးစား ေပးႏိုင္ဟူေသာ ျပတ္သားသည့္ ရာဇသံႏွင့္ လက္ခံခဲ့သည္။
သူမႏွင့္ ေနေနမွာ ထိုရက္ မေရာက္မခ်င္း၊ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းျခင္း ကိစၥ မၿပီးမခ်င္း စိတ္မေအး ႏိုင္ခဲ့။ သူမ မာမီ မွာလည္း ဒယ္ဒီ့ကို တစ္ခ်ိန္လံုး နားခ်ေနရသည္။
“ကိုယ့္သမီး မ်က္ႏွာကို ေထာက္ၿပီး ကပ်က္၊ ယပ်က္ မလုပ္ပါနဲ႔ အေဖႀကီးရယ္၊ ၿပီးတာေတြ ၿပီးပါေစေတာ့။”
မာမီရဲ႕ ေဖ်ာင္းဖ်သံကို တစ္ေန႔ သံုးခါထက္ မနည္း ၾကားေနရသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ မာမီက သူမ ဘက္ပါေသးလို႔။ သူမ ေၾကာက္ရြံ႕ေနေသာ ထိုေန႔သည္ မလြဲမေသြစြာပဲ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ေနေန မိဘ မ်ားႏွင့္အတူ ရပ္ကြက္ လူႀကီး တခ်ိဳ႕ပါ သူမတို႔ အိမ္သို႔ လိုက္ပါလာခဲ့ေလသည္။ ေတြ႕ဆံုခ်ိန္မွာ တစ္ခုခု ထျဖစ္မလားလို႔ တထင့္ထင့္ စိုးရိမ္ ေနမိ ေသာ သူမႏွင့္ ေနေနသည္ ေအးေဆးစြာ စကားေျပာေနၾကေသာ မိဘမ်ားကို ျမင္မွ သက္ျပင္းကို က်ိတ္ခ်ရေလသည္။
စိုးရိမ္ေနေသာ သူမကို ေနေနက အားေပးၿပံဳးႏွင့္ လွမ္း၍ ႏွစ္သိမ့္သည္။
“ကဲ စကားေတြ ေျပာေနၾက တာလည္း ၾကာၿပီ။ အေရးႀကီးတဲ့ ကေလးေတြ ကိစၥ ေျပာရေအာင္”
ေနေန အေမက စကား၀ိုင္းကို လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔ ဆြဲတင္သည္။
“ဟုတ္ကဲ့ေျပာပါ။”
“ကၽြန္ေတာ့္သား ေနေနနဲ႔ သမီး ပန္းပန္းတို႔ လူငယ္ခ်င္း ေမတၱာမွ် ေနၾကတာ အားလံုး သိၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က မိဘ ၀တၱရား ရွိသည့္အတိုင္း”
“ဦးဘေက်ာ္တို႔က ဘာမ်ား ျဖစ္ခ်င္ပါသလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔က သားရွင္ဆိုေတာ့ ဦးလွျမင့္တို႔ သမီးရွင္ဘက္က သေဘာအတိုင္း စီစဥ္ေပးဖို႔ အသင့္ပါပဲ။”
“ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာအတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ ဒီမဂၤလာပြဲကို လံုး၀ သေဘာမတူႏိုင္ပါဘူး။ ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သားနဲ႔ က်ဳပ္သမီးကို လံုး၀ မေပးစားႏိုင္ပါဘူး။”
“ဒယ္ဒီ”
“ကိုလွျမင့္”
သူမနဲ႔ မာမီ့ရဲ႕အသံက တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ထြက္လာသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားေၾကာင့္ ေနေနတို႔ဘက္ ကလည္း တုန္လႈပ္ သြားၾကသည္။
“ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႔ကို ေခၚၿပီး သက္သက္ အရွက္ခြဲတာလား ကိုလွျမင့္၊ ခင္ဗ်ား လူႀကီး လူေကာင္း ျဖစ္ၿပီး ကတိ တည္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ”
“ခင္ဗ်ား ထင္ခ်င္သလို ထင္ႏိုင္တယ္ ကိုဘေက်ာ္၊ ဒါေပမယ့္ ကတိ သစၥာ တည္တဲ့ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ခင္ဗ်ား မေျပာရင္ ေကာင္းမယ္၊ က်ဳပ္ကို ကတိမတည္တဲ့သူလို႔ ေျပာရေအာင္ ခင္ဗ်ားကေရာ ကတိတည္တဲ့ လူမို႔လို႔လား”
“ခင္ဗ်ားဗ်ာ အတိတ္က အေၾကာင္းေတြကို ဘာမ ဆြဲထည့္စရာ မလိုပါဘူး၊ လူႀကီးေတြ ကိစၥဟာ ကေလးေတြႏွင့္ ဘာမွ မဆိုင္ဘူးလို႔ ခံယူလို႔ ခုလိုမ်ိဳး လိုက္လာမိတာပဲ။ ရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ခင္ဗ်ားလို လူမ်ိဳးႏွင့္ ေဆြမ်ိဳး မေတာ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား သမီးကိုသာ ႏိုင္ေအာင္္ ၾကည့္ထိန္း ထား က်ဳပ္သားကို ဒါထက္ သာတာႏွင့္ ေပးစားျပမယ္၊ လာေနေန ျပန္မယ္။”
“ဒယ္ဒီတို႔ လူႀကီးေတြ ကိစၥက လူငယ္ေတြႏွင့္ ဘာဆိုင္လို႔လဲဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ျခင္းကို မခြဲပါႏွင့္။”
“ပန္းပန္း သမီးကိုခ်စ္လို႔ ေနာက္ဆံုး အေနႏွင့္ လိုက္ေလ်ာမယ္။ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး 24 နာရီအတြင္း သမီး ေနေန႔ ကို စိတ္မကုန္ေသးရင္ အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုႏွင့္သာ ဆင္းလာ၊ ဦးဦးတို႔ မဂၤလာ ေဆာင္ေပးမယ္၊ 24နာရီ ေက်ာ္ သြားရင္ေတာ့ ေနေန႔ကိုေရာ၊ ဦးဦးတို႔ကိုေရာ ေမ့လိုက္ေတာ့ ဟုတ္ၿပီလား။”
စကားကို အႏိုင္ႏွင့္ပိုင္းၿပီိိိိိိိိိိိိိး ေနေန႔ ဖခင္က ေနေန႔ကိုု ဆြဲေခၚၿပီး ထြက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အ႐ုပ္ ႀကိဳးျပတ္ သူမ ပစ္လဲ သြားေတာ့သည္။
“သူ႔ကို ေခၚသြားၿပီး အခန္းထဲ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္”
ဒယ္ဒီဲရဲ႕ ရက္စက္ေသာ စကားသံသည္ သူမ ဘ၀ကို အၿပီးသတ္ လိုက္သည့္ႏွယ္။ ထိုေန႔ တစ္ေန႔လံုး ေနေနတို႔ ဘက္မွ သူမကို ခိုးေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားသလို သူမ မိဘမ်ားဘက္ ကလည္း သူမ အေဒၚကိုပါ သူမႏွင့္အတူ ေသာ့ပိတ္ ထားၿပီး သူမ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ေစာင့္ၾကပ္ေနခဲ့သည္။ သူမ ငိုေၾကြးျခင္းမွ လြဲ၍ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့။
ေဒၚေလး ျပန္ေျပာျပ၍ သိရတာကေတာ့ ေနေန ့မိခင္ ေဒၚခန္႔ခန္႔ေခ်ာကို ေနေန႔ဖခင္ ကိုဘေက်ာ္ ႏွင့္ ပန္းရဲ႕ဖခင္ ဦးလွျမင့္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္က အတူ သေဘာက်ခဲ့ပါသည္တဲ့။ တစ္ေယာက္ကို ျပန္ ခ်စ္ခဲ့ပါလွ်င္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေအးေဆးစြာ ေနာက္ဆုတ္ေပးဖို႔ ကတိစကား ထားခဲ့ၾကသတဲ့။ တကယ္ တမ္း ေဒၚခန္႔ခန္႔ေခ်ာ လက္ခံခဲ့သူမွာ ဦးလွျမင့္ျဖစ္ၿပီး၊ သူတို႔ႏွစ္ဦး လက္ထပ္ရန္ စီစဥ္ဆဲမွာပဲ ေနေန႔ဖခင္ ဦးဘေက်ာ္က ေပးထားေသာ ကတိကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး ဇြတ္အတင္း ခိုးေျပးခဲ့သည္။ မတတ္သာသည့္ အဆံုးမွာေတာ့ ေဒၚခန္႔ခန္႔ေခ်ာသည္ ဦးဘေက်ာ္ကို လက္ထပ္ခဲ့ရ ပါသည္တဲ့။
ပတ္၀န္းက်င္မွာ မ်က္ႏွာမျပရဲေအာင္ ခံစားခဲ့ရေသာ ဦးလွျမင့္သည္ ယခုတစ္ႀကိမ္ ပန္းကပါ ေနေန႔ ေနာက္ကို လိုက္သြားခဲ့ရင္ သူ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ၿပီး ဦးဘေက်ာ္ကို ႐ႈံးရဦးမွာမို႔ ေနာက္ထပ္ အ႐ႈံးကို မခံစား ခ်င္ေတာ့လို႔ပါတဲ့။ အကယ္၍မ်ား ပန္းက ေနေန႔ေနာက္သို႔ လိုက္ခ်င္ပါလွ်င္ သူ႔ကို အေသသတ္ သြားပါတဲ့ ေလ။
သူမ ဘာမွ ထပ္မေျပာႏိုင္ေတာ့သလို ဘာမွလည္း လုပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ အာဃာတ ၿပိဳင္ပဲြမွာ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ က်ဆံုးခဲ့ရေလၿပီ။ ဒယ္ဒီသည္ သူမကို ေနေနႏွင့္ မယူဖို႔ အတင္းအက်ပ္ေရာ၊ ေခ်ာေမာ့၍ပါ ဖိအား ေပးခဲ့ေလသည္။
ေစ့စပ္ပြဲပ်က္ၿပီး တစ္လေလာက္ အျပင္ထြက္ခြင့္ မရခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒယ္ဒီ့ သမီးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မိဘ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ယံုၾကည္တယ္ ဆိုေသာ ခ်ည္ေႏွာင္ စကား တစ္ခြန္းႏွင့္အတူ အျပင္ထြက္ခြင့္ ျပန္ရခဲ့ေလသည္။ သူမ အျပင္ထြက္တိုင္း ေနေနက ေနာက္မွ တေကာက္ ေကာက္ ပါလာတတ္သည္။ ေတြ႕တိုင္းမွာလည္း သူ႔ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ဖို႔ အၿမဲတမ္း ေခၚၿမဲ။
ေနေန႔ကို အရမ္း ခ်စ္ေသာ္လည္း ခိုးရာ လိိုက္ဖို႔ကိစၥကို သူမ သေဘာမတူႏိုင္ေသးပါ။ မိသား ဖသား ပီပီ တင့္တင့္ တယ္တယ္ျဖင့္သာ မဂၤလာေဆာင္ လိုပါသည္။ မိဘ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ မလုပ္ ခ်င္ေပ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူမ ႏွင့္ ေနေန ့ကို ဒယ္ဒီ သေဘာတူ ႏိုင္သည္အထိ ႀကိဳးစားသြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထား ခဲ့သည္။
သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေနေနက လက္မခံခဲ့။ သူ႔ ေနာက္လိုက္ဖို႔ အၿမဲတမ္း ေခၚေနေသာ ေနေနႏွင့္ ေနေန႔ကို မယူ ဖို႔ အၿမဲ ေျပာေနေသာ ဒယ္ဒီတို႔၏ ဖိအား ေပးမႈၾကားမွာ သူမ စိတ္ဆင္းရဲမႈတို႔က အတိုင္းအဆ မဲ့။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေနေန႔ကို မေတြ႕ေအာင္ သူမ ေရွာင္ေနရေတာ့သည္။ အိမ္ခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေရွာင္ရတာ ပင္ပန္းလြန္းလွပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔ ဘုရား ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာ မလႊဲမေရွာင္သာ ဆံုတတ္္ၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေနေနသည္ သူမ သိခဲ့ဖူးေသာ ေနေနႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ေနေန႔ ေဘးနားတြင္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ မဟုတ္ တစ္ေယာက္ အၿမဲ တြဲလ်က္ ေတြ႕ရသည္။ ကားတ၀ီ၀ီႏွင့္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေလွ်ာက္ သြား ေနတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အရက္မူးၿပီး အိမ္ျပန္လာတတ္သည္။
သူမ ေနေန႔ကို ေတြ႕ၿပီး ၾကားေနရေသာ သတင္းမ်ားကို ေမးေတာ့
“ကိုယ္ ယူမွာမဟုတ္တဲ့ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္ပူ မေနစမ္းပါႏွင့္ ပန္းရယ္၊ စိတ္ပင္ပန္းပါတယ္။”
“ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲ ေနေန၊ နင္ ငါ့ေစတနာေတြကို ေစာ္ကားတာလား၊ နင့္ကို ငါအရမ္း ခ်စ္တာ နင္သိရဲ႕ သားႏွင့္ ဘာလို႔ စကားႏွင့္ ႏွိပ္စက္ခ်င္ရတာလဲ ေနေနရယ္၊ ငါ့ဘက္က အခက္အခဲေတြကို နင္ နားလည္ေပးပါ။ ငါတို႔ရဲ႕ အခ်စ္ကို ငါ့အေဖ နားလည္လာေအာင္ ငါ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ငါ့ကို စိတ္ရွည္ ရွည္ ထားၿပီး ေစာင့္ေနေပးပါ။”
“ပန္းရာ နင့္အေဖက ဘယ္ေတာ့မွ နားလည္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ နင့္အေဖ သေဘာတူတဲ့ အထိသာ ေစာင့္ရရင္ ဒီတစ္သက္ ဆံုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။”
“ေစာင့္တာ မေစာင့္တာ နင့္သေဘာပါပဲ ေနေန၊ နင္ကိုယ္တိုင္က ငါ့ကို နားမလည္ႏိုင္မွေတာ့ ရွိပါ ေစေတာ့ဟာ၊”
ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေနေန႔ သတင္းမ်ားကို နားႏွင့္မဆံ့ေအာင္ သူမ ၾကားေနရသည္။ သူမ အိမ္က လည္း သူမ ကို တျခား တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ေပးဖို႔ စီစဥ္ေနခဲ့ၿပီ။ ေနေန႔ အျပဴအမူ အေနအထိုင္္ မ်ားေၾကာင့္ ဒယ္ဒီ့ သေဘာထား သည္ ယခင္ကထက္ပင္ ပို၍ ဆိုးရြားလာခဲ့သည္။
မခ်စ္ မႏွစ္သက္ေသာသူကို ဘယ္လိုမွ လက္မထပ္ႏိုင္ေသာ သူမသည္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေနေန႔ ေနာက္ကို လိုက္ ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ လိုက္ေတာ့သည္။ ထိုသို႔မွ မဆံုးျဖတ္လွ်င္ ေနေနႏွင့္ ဒီတစ္သက္ ဆံုႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ေပ။ သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔ ခိုင္မာသြားခ်ိန္မွာ ေနေန႔ကို ေတြ႕ဖို႔ လွမ္းခ်ိန္းေတာ့ သူ႔မွာ လည္း ေျပာစရာ စကားမ်ား ရွိေနပါသည္တဲ့ေလ။
ႏွစ္ေယာက္ ဆံုျဖစ္ၾကေတာ့ သူအရင္ေျပာ၊ ငါအရင္ေျပာ ျငင္းခံုၾကရင္း ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူမက အႏိုင္ပိုင္း ကာ ေနေန႔ကို အရင္ ေျပာေစခဲ့သည္။
“ငါ ေျပာမယ့္စကားကို ၾကားရင နင္ ၀မ္းသာေကာင္း ၀မ္းသာလိမ့္မယ္ ပန္း”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေနေန”
“ငါ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ ပန္း”
“ဘာ နင္ ဘာေျပာတာလဲ ေနေန၊ နင္ ငါ့ကို ေနာက္ေနတာလား”
“ဒါ ေနာက္စရာ ကိစၥမွ မဟုတ္တာပဲ၊ ငါ ျဖဴစင္သန္႔ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္”
ျဖဴစင္သန္႔ ဆိုတာ ေနေန ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ၾကာၾကာ တြဲျဖစ္ေနေသာ ေကာင္မေလးဟု သူမ သိလိုက္သည္။
“ဦးဦးႏွင့္ အန္တီတို႔ က သေဘာ တူလားဟင္”
“ငါ့အေဖက နင့္အေဖကို အရမ္း စိတ္ဆိုေးနတာ ဆိုေတာ့ ငါ ဘယ္သူႏွင့္ ယူယူ သေဘာတူမွာပဲ၊ နင္ကလြဲရင္ ေပါ့၊ အဲ ေဆာရီး ပန္းရာ၊ ငါ့စကားက နင့္ကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္သြားရင္”
“ဒါဆိုရင္ သူႏွင့္ ယူတာ နင္ကိုယ္တိုင္ သေဘာက် ေရြးခ်ယ္မႈေပါ့၊ အန္တီႏွင့့္္ ဦးတို႔ စီစဥ္တာ မဟုတ္ဘူးေပါ့”
“ဆိုပါေတာ့ဟာ”
“နင္တို႔ မယူလို႔ မျဖစ္ဘူးလားဟင္”
သူမ ပါးစပ္က ဒီစကားကို ဘယ္လိုလုပ္ ေျပာထြက္ သြားမွန္းပင္ မသိ။ သတိရခ်ိန္မွာေတာ့ မေျပာ သင့္ေသာ စကား တစ္ခြန္းကို ေျပာလိုက္မိၿပီဟု ခံစားရသည္။ ေနေနရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ စကားက သူမကို အၿပီးတိုင္ အႏိုင္ယူသြား ခဲ့ေလၿပီ။
“နင္ ဘာလို႔ ဒီလို ေျပာတာလဲပန္း။ ေနေန ဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ မင္း မလိုခ်င္လို႔ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ လူပဲဟာ၊ ႏွေျမာစရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး နင့္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံရရင္ ငါ သူ႔ကို မယူလို႔ မျဖစ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ ေနၿပီ”
“ဟင္”
ရက္စက္လိုက္တာ ေနေနရယ္။ ငါ့ရင္ထဲက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ နင့္ကို ၀မ္းသာအားရ ေျပာမယ္လို႔ ႀကံစည္ထား တဲ့ ‘နင့္ေနာက္ကို ငါ လိုက္ခဲ့ေတာ့မယ္၊ မခြဲႏိုင္ေတာ့ဘူး’ဆိုတဲ့ စကားေတြ၊ ငါ့ရဲ႕ အနာဂတ္ စိတ္ကူးေတြ အားလံုးကို အပိုင္းပိုင္း က်ိဳးျပတ္ သြားေအာင္ နင္ ရက္စက္ ႏိုင္ခဲ့ၿပီေနာ္။ သူမ ရင္ထဲ မွ စကားသံတို႔ကို ေနေန ၾကားႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူပဲ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ၾကားခြင့္ ရွိေစေတာ့မွာ မဟုတ္ေပ။
“ပန္း …. နင္ ငိုေနတာလားဟင္၊ မငိုပါနဲ႔ ပန္းရယ္။ နင္ ငိုေနတာ ျမင္ရရင္ ငါ စိတ္မေကာင္းဘူး။”
“မငိုပါဘူး၊ နင့္အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ေနေန၊ နင့္ဘ၀ အဆင္ေျပပါေစ။”
“ဒါနဲ႔ ပန္း၊ နင္ ငါ့ကို ေျပာစရာရွိတယ္ဆို ေျပာေလ၊ ဘာ အေၾကာင္းထူး ရွိလို႔လဲ။”
“ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး ေနေနရယ္။”
အဖ်ားခတ္ တုန္ယင္ေနေသာ အသံကို သူ မရိပ္မိေအာင္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ခဲ့။
“မဟုတ္ေသးပါဘူး။ နင္ပဲ ေျပာစရာ ရွိတယ္ဆိုၿပီး ငါ့ကို ခ်ိန္းခဲ့တာေလ။”
“ငါလည္း …ငါလည္း အိမ္က လက္ထပ္ ေပးတဲ့သူကို ယူရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း နင့္ကို လာေျပာျပတာပါ။”
“နင္ အဲဒီလူကို ခ်စ္လို႔လား ပန္းရယ္၊ မယူပါနဲ႔လား။ ေအးေလ ငါ့မွာ တားပိုင္ခြင့္မွ မရွိေတာ့တာ။”
“ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ဘ၀မွာ ရွိလာႏိုင္ေတာ့မွ မဟုတ္ဘူး ေနေန။ ဒါေပမယ့္ ငါ သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ ျငင္းလို႔မရတဲ့အတြက္ ယူရေတာ့မယ္၊ တကယ္ေတာ့ ေနေနရယ္ မိန္းမဆိုတာ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခြင့္ အနည္းဆံုး လူစားထဲမွာ ပါပါတယ္။ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ဖို႔ စတင္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ကို ငါတို႔ မိန္းမေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ မရခဲ့ၾကပါဘူး၊ ကိုယ့္ကို ေရြးခ်ယ္ လာတဲ့သူကိုသာ လက္ခံ၏ မခံ၏ ဆံုးျဖတ္ရတာပါ။ တကယ္ ေတာ့ ငါတို႔ မိန္းမေတြဟာ ေယာက်္ားေတြရဲ႕ အေရြးခ်ယ္ခံ ပစၥည္းတစ္ခုပါ။”
“ပန္းရယ္ အဲဒီလိုေတာ့ မေျပာပါနဲ႔”
“ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ေနေန ဖိတ္စာေတြ ရခ်ိန္မွာ ျပန္ဆံုတာေပါ့ေနာ္”
ခါးသီးစြာ ခံစားရေသာ ေန႔ရက္မ်ား သိပ္မၾကာေညာင္းခင္ပဲ မဂၤလာေဆာင္မည့္ သတင္းသည္ ႏွစ္အိမ္လံုး ဆီမွ ထြက္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။ ေနေန႔ မိဘမ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္အဆိုင္္ ျဖစ္သြားၾကၿပီျဖစ္ေသာ သူမ၏ မိဘႏွစ္ပါးသည္လည္း ေနေန မဂၤလာပြဲၿပီးသည့္ ေနာက္အပတ္မွာပဲ သူမ မဂၤလာပြဲကို စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။
သိပ္ခ်စ္ၾကေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟု သိထားေသာ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ သီးျခား မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာမ်ားကို တစ္ၿပိဳင္တည္းလိုပင္ ရရွိၾကေသာ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ နားမလည္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္အတူ စိတ္၀င္ စားျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူမတို႔၏ မဂၤလာပြဲမ်ားကို သြားရန္ ျပင္ဆင္ ေနၾကေလသည္။
ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ျခင္းဟု ယူဆ၍ ဖိတ္စာ ရေသာေန႔မွာပင္ ေနေန႔ကို သူမ သြားေတြ႕ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ရင္ထဲမွ နာက်င္ျခင္းကို ကိုယ္စီ မ်ိဳသိပ္ရင္း အျပန္အလွန္ ဖိတ္စာ ေပးမိၾကေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ လွမ္းမ ယူၾကဘဲ ဖိတ္စာ ႏွစ္ေစာင္လံုး ေအာက္ကို ျပဳတ္က် သြားခဲ့ေလသည္။
ကံၾကမၼာဆိုတာ ဒါပဲလားဟု ဆင္တူူ ျဖစ္ေနေသာ ဖိတ္စာ ႏွစ္ေစာင္ကို ၾကည့္ရင္း သူမ ေတြးမိ သည္။ ျမတ္ပန္း သဇင္ႏွင့္ ေနမ်ိဳးထိုက္တို႔၏ ပတ္သက္မႈသည္ အဆံုးသတ္ ခဲ့ေလၿပီ။
“ေနေန နင့္ သတို႔သမီးက ဘာ၀တ္စံု ၀တ္မွာလဲဟင္”
အဆက္အစပ္မရွိ ေမးလာေသာ သူမ စကားေၾကာင့္ ေနေနက အံ့ၾသတႀကီး လွမ္းၾကည့္သည္။
“ေၾသာ္ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔က်ရင္ ဘယ္လို ၀တ္မွာလဲ၊ ဘာ ၀တ္စံု ၀တ္မွာလဲလို႔ ေမးတာေလ၊ နင္ကလည္း ကိုယ့္ သတို႔သမီး ဘာ၀တ္မယ္မွန္းေတာင္ မသိဘူးလား”
“သိေတာ့ သိပါတယ္၊ သူတို႔ေျပာတာ ၾကားေနရတာပဲ၊ နင္က ႐ုတ္တရက္ ေမးလို႔ အံ့ၾသလို႔ပါ။”
“ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး သိခ်င္လို႔ပါ”
“အျဖဴေရာင္ေလးပဲ၊ ဟို ေရႊနန္းေတာ္ ေရႊဆိုင္ ေၾကာ္ျငာထဲမွာ ထြန္းအိႃႏၵာဗိုလ္ ၀တ္တဲ့ အျဖဴေရာင္ ၀တ္စံုမ်ိဳးတဲ့ ေခါင္းမွာက စိန္နဲ႔ပုလဲေတြပါတဲ့ သရဖူေလး ေဆာင္းထားတယ္ေလ၊ အဲဒီအထဲက အက်ႌအတိုင္း ပဲ ရင္ဘတ္မွာ ပုလဲေလး ေတြထိုးၿပီး ခ်ဳပ္ထားတယ္။ ဆံထံုးကိုလည္း အဲဒီအတိုင္းထံုးၿပီး အဲဒီလို သရဖူေလး ေဆာင္းမယ္ ေျပာတာပဲ၊ သူက ထြန္းအိႃႏၵာဗိုလ္ Crazy သမားေလ၊ နင္ေရာ မဂၤလာပြဲက်ရင္ ဘာ၀တ္မွာလဲ”
“အျဖဴေရာင္ ဂါ၀န္ရွည္လို႔ ေျပာတာပဲ၊ ငါလည္း စိတ္မ၀င္စားလို႔ တစ္ခါပဲ ေမးၾကည့္တယ္၊ သူတို႔ ဘာသာ စီစဥ္ ေနၾကတာပဲ၊”
“နင္ တကယ္ယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီလား ပန္း၊ ဟင္”
“ဖိတ္စာေတာင္ ေ၀ေနၿပီပဲ ေနေနရယ္၊ မယူလို႔ ရပါေတာ့မလား”
“ငါ နင့္ကို ႏွေျမာတယ္ ပန္းရယ္”
“ႏွေျမာမေနပါနဲ႔ဟာ၊ နင္ အၿမဲေျပာသလို ေျပာရရင္ နင္ မယူေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ထားခဲ့တဲ့ မိန္းမ တစ္ ေယာက္အတြက္ ခံစား မေနစမ္းပါနဲ႔ဟာ”
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါဟာ နင့္ရဲ႕ အၿမဲတမ္း သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ရွိေနဦးမွာပါ ပန္းရယ္”
ငါလိုခ်င္တာ သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာ နင္ မသိဘူးလား ေနေနရယ္၊ ရွိပါေစေတာ့ဟာ နင့္ကို ငါ အရမ္းလို အပ္တယ္ ဆိုတာ နင္ ဘယ္ေတာ့မွ မသိပါေစနဲ႔ေတာ့။
ေနာက္ဆံုး အေနျဖင့္ တမ္းတစြာ သူမ ၾကည့္မိပါသည္။ ေနာက္ဆံုးပါ ေနေနရယ္။
“ငါသြားေတာ့မယ္”
ရင္မွာ ၀မ္းနည္းရင္ ငိုေၾကြးမိတတ္ေသာ သူမက ခုခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္ တစ္စက္မွ မက်ဘဲ ဟန္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့သည့္ အတြက္ေတာ့ ေက်နပ္မိပါသည္္။ အရမ္း ခံစားရလြန္းရင္လည္း မ်က္ရည္မ်ား ေျခာက္ခန္းတတ္ သည္ ထင္ပါရဲ႕ကြယ္။
x x x x
မနက္ ကိုးနာရီ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ အျဖဴေရာင္ သတို႔သမီး ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ၊ မ်က္ႏွာကို ပန္းေရာင္ ႏုႏု ျခယ္မႈန္းထားၿပီး၊ စိန္ႏွင့္ ပုလဲ ေရာစီထားေသာ သရဖူေလးကို ဆံထံုးျမင့္ျမင့္မွာ ေဆာင္းရင္း၊ လက္ထဲတြင္ ပန္းျခင္း ေလးကို ကိုင္ထားေသာ သတို႔သမီး တစ္ေယာက္သည္ ၿငိမ့္ေညာင္းစြာ ထြက္ေပၚေနသာ တီးလံုးသံမ်ားႏွင့္ အညီ ဘုရား ေက်ာင္း ေလွကားထစ္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း ညင္သာ ဖြဖြ တက္လာေလသည္။ ဘုရားေက်ာင္းထဲသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ လွမ္း၀င္ လာေသာ သူမကို ေစာင့္ႀကိဳေနေသာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ား မရွိပါ။ သို႔ေသာ္လည္း သူမက ထိုအရာကို စိတ္မ၀င္ စားပါ။
လက္ထပ္ရန္ အတြက္ သတို႔သားထံ လိုက္ပို႔ေပးမည့္ ဖခင္ မပါလာေသာ္လည္း သူမက ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ သူမ မ်က္စိထဲတြင္ ဘုရားေက်ာင္း တစ္ခုလံုး ျပည့္စာမွ် ဧည့္ပရိသတ္မ်ားသည္ သူမတို႔ မဂၤလာပြဲကို အားေပးေနၾကသည္။ သူမ လက္ေမာင္းကို ခ်ိတ္တြယ္၍ သူမ ဖခင္ပါလာသည္။ သင္းအုပ္ဆရာ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ လက္ထပ္ရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ သူမ၏ သတို႔သားရွိသည္။ လက္ထပ္ လက္စြပ္လဲရန္၊ သူမတို႔အား ဆံုးမၾသ၀ါဒစကား ေျပာၾကားရန္၊ အၾကင္လင္မယား အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ လက္မွတ္ထိုးရန္ ကိစၥအားလံုးကို စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ရန္ရွိေသာ လူမ်ားကို သူမျမင္ေနရသည္။
လူအမ်ားသည္ သူမတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးကို အားက် ေငးေမာ ေနၾကသည္။ သူ႔ခ်စ္သူ လက္ေမာင္းကို ပိုင္ႏိုင္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထား ေသာ သူမ မ်က္ႏွာတြင္ အလွပဆံုး အၿပံဳးမ်ားႏွင့္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ဘုရားေက်ာင္းမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ေခါင္းေလာင္းသံတို႔က သူမကို လက္ရွိ ဘ၀ထဲ ျပန္လည္ ဆြဲေခၚခဲ့ေလသည္။ တကယ္ တမ္းမွာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္း အလယ္မွာ သူမ တစ္ေယာက္ ထဲပါလား။ သူမ အနားမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနခဲ့။ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚမွ တုန္ယင္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ အေျပးအလႊား ဆင္းလာခဲ့ေသာ သူမသည္ ဘုရား ေက်ာင္း၀မွာ ရပ္တန္႔ထားေသာ သူမ၏ ကားေပၚ တက္ ရင္း ဦးတည္ရာမဲ့ ေမာင္းထြက္္ လာခဲ့မိိေတာ့သည္။
x x x x
ၿခံထဲကို လွမ္း၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
ျမတ္ပန္းသဇင္
အသက္(၂၅)ႏွစ္
ဆိုေသာ စာတမ္းက ဆီးႀကိဳသည္။
ဘာေတြလဲ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ မနက္ခင္း သူ႔မဂၤလာပြဲ ထြက္သြား ခါနီးေလးမွာပင္ သူမကို လွမ္းျမင္ခဲ့ရေသး သည္။ ခု မဂၤလာ ဧည့္ခံပြဲၿပီးလို႔ ေန႔ခင္း ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ၏ ၀ိညာဥ္ ကင္းမဲ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္က သူ ့အား ေစာင့္ႀကိဳ ေနခဲ့ေလၿပီ။
ရက္စက္လိုက္တဲ့ ကံၾကမၼာရယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား သူတို႔အေပၚ ဒီေလာက္ ရက္စက္ႏိုင္္အားရတာလဲ။ ရွင္ကြဲ ကြဲ႐ံု ႏွင့္ အားမရေသးလို႔ ေသကြဲ ထပ္ကြဲခိုင္းတာလား။ ငိုေၾကြးေနေသာ သူမရဲ႕ အိမ္သားမ်ား၏ အသံ သည္ သူ႔ကို ေတြ႕ခ်ိန္မွာ ေခတၱ ရပ္တန္႔ သြားခဲ့ေလသည္။ သူမ အနားကို တိုးကပ္သြားေသာ သူ ့ကို ဘယ္သူကမွ အေႏွာက္အယွက္ မေပးခဲ့ပါ။
ဇာပ၀ါ အျဖဴေရာင္ ဖံုးလႊမ္းထားေသာ သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္သာ တူပါသည္။
‘ပန္းေရ မင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါေနာ္၊ မင္း မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ မင္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖြင့္ဟၿပီး နင္ သိပ္ရက္စက္တယ္လို႔ ေျပာပါဦး။ မင္းရဲ႕ လက္ေတြက ေႏြးေထြးေနတုန္းပါပဲ။ ႏိုးလာပါေတာ့ ပန္းရယ္၊ ငါ့ကို မက်ီစား ပါနဲ႔ ထပါေတာ့။’
အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းေနမိသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ မ်က္၀န္းတို႔က အမွတ္မထင္ သူမ ကိုယ္ေပၚကို အေရာက္မွာေတာ့ ……….။ သူမ ကိုယ္ေပၚမွာ ၀တ္ဆင္ ထားတာက အျဖဴေရာင္လြလြ ၀တ္စံုေလး။ ပိုၿပီး ထူးဆန္းတာက သူမ ၀တ္ထားေသာ ၀တ္စံုသည္ ႐ိုး႐ိုး အ၀တ္ အစား မဟုတ္ဘဲ သတို႔သမီး၀တ္စံု ျဖစ္ေနျခင္းပင္။
သတို႔သမီး ၀တ္စံု ဆိုတာေတာင္မွ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာရရင္ မနက္က သူ႔ရဲ႕ သတို႔သမီး ၀တ္ေသာ ၀တ္စံုႏွင့္ ထပ္တူရယ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ တစ္ခါက သူမ ေမးဖူးေသာ ေမးခြန္းတို႔ကို ျပန္သတိရမိပါသည္။
သူ႔ရဲ႕ သတို႔သမီး၀တ္မည့္ ၀တ္စံုအတိုင္း ဆင္ျမန္းထားေသာ သူမ။ ဆံထံုးပံုစံက အစ မလြဲခဲ့ပါ။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ပန္းေရာင္ မိတ္ကပ္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို လိမ္းျခယ္ထားလ်က္။ ပန္းႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔ကို တင္းေစ့စြာ ပိတ္ထားေသာ သူမ သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သတို႔သမီး တစ္ေယာက္ႏွင့္သာ တူေလသည္။
သူမ ကိုယ္ေပၚမွ ထူးဆန္းေသာ အ၀တ္အစားႏွင့္ သူမ ေသဆံုးရပံုတို႔ မည္ကဲ့သို႔ ပတ္သက ္ေနပါသလဲ။ သူမ၏ ရင္ထဲမွာ ဘာေတြမ်ား ရွိေနခဲ့ပါသလဲ။ သူ႔ရဲ႕ သတို႔သမီး ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵ သူမမွာ ရွိေနခဲ့ပါသလား။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေမးခ်င္ ေနေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို အေျဖေပးႏိုင္ေသာ သူမကေတာ့ သူ႔ကို အေတြးမ်ားစြာႏွင့္အတူ ထားရစ္ခဲ့ေလၿပီ။
“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ အန္တီေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာပါဦး၊ မနက္ အိမ္က ထြက္သြားတုန္း ကေတာင္ သူ႔ကို ျမင္ခဲ့ပါေသးတယ္။”
“အန္တီေလးလည္း ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ေနေနရယ္၊ မနက္က မင္းလည္း ထြက္သြားၿပီးေရာ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းဆီ သြားခ်င္တယ္လို႔ လာေျပာတယ္။ အန္တီေလးလည္း သူ ခံစားေန ရတာကို သိေနေတာ့ စိတ္ေျပလက္ ေပ်ာက္ သြားပါေစဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္မိတာ၊ သူ႔ကို မတားလို္က္ မိဘူးကြယ္၊ ၾကားထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္လဲမသိဘူး။ မနက္ (၁၀)နာရီေလာက္ကမွ သူ႔အေဖ သူငယ္ခ်င္းက ပန္းသဇင္ ကားအက္စီးဒင့္ျဖစ္လို႔ အျမန္ လိုက္ခဲ့ပါဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္ေခၚလို႔ လိုက္သြားေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ အ၀မွာ သူ႔ကားႏွင့္ တျခား ကားတစ္စီး တိုက္ထားတာကို ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ တိုက္မိ တဲ့ ကားကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းထဲကေန ပန္းရဲ႕ကားက အတင္း ေမာင္းထြက္လာတာလို႔ ေျပာတာပဲ။ သူကလည္း အရွိန္ နဲ႔ဆို ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေဘးတိုက္ ျဖတ္တိုက္လိုက္သလို ျဖစ္ၿပီး အဲဒီေနရာမွာတင္ပဲ …………. အန္တီေလး တို႔ေရာက္သြားေတာ့ ပန္းေလး အသက္မရွိေတာ့ပါဘူး ေနေနရယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ကို တန္းေခၚခဲ့ၾကတာ။”
သူမရဲ႕အေဒၚက ေျပာရင္း ငိုေနတာမို႔ သူ အရမ္း သိခ်င္ေသာ ေမးခြန္းကို ေမးႏိုင္ရန္ အားေမြးရင္း အခ်ိန္ယူ ေစာင့္ေနမိသည္။
“အန္တီေလး ပန္း ကိုယ္ေပၚက ၀တ္စံုက”
“အန္တီေလးတို႔လည္း အဲဒါကိုပဲ အံ့ၾသေနၾကတာေပါ့။ သူ ့ မဂၤလာပြဲအတြက္ စီစဥ္ထားတဲ့ ၀တ္စံုလည္း မဟုတ္ ဘူးေလ။ေနာက္ၿပီး ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘုရားေက်ာင္းကို သူ ဘာသြားလုပ္တာလဲဆိုၿပီး စဥ္းစားလို႔ မရၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခု ေတာ့ အန္တီေလး နားလည္သြားပါၿပီ ေနေနရယ္၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ သူမ်ား ျပန္ေျပာျပတာေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ အန္တီေလး ဇာတ္ရည္လည္သြားပါၿပီ၊ ပန္းေလး ကံဆိုးရွာ တယ္ကြယ္။”
“အန္တီေလး တစ္ခုခုကို သိေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါ အန္တီေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါ တယ္။ ပန္း ဆံုးရတာ ကၽြန္ေတာ့္ ပေယာဂေၾကာင့္ မဟုတ္လား အန္တီေလး”
“အဲလိုလည္း ဘယ္ေျပာလို႔ ရပါ့မလဲ ေနေနရယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ကုသိုလ္ကံက ဒီေလာက္အထိပဲ ပါတာကိုး။ ပန္းေလး ဘာေၾကာင့္ ဒီ၀တ္စံုကို ၀တ္ထားရလဲဆိုတဲ့ အေျဖကို မင္းရဲ႕ဇနီး ကားေပၚက ဆင္းလာခ်ိန္မွာပဲ သိလိုက္ပါတယ္။ တကယ္ ေတာ့ ပန္းဟာ မင္းကို သိပ္ခ်စ္ရွာတာပါ။ မင္းရဲ႕ သတို႔သမီး သူ သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အေဖ မင္းကို နားလည္ ေပးႏိုင္မယ့္ေန႔ကို သူ ေစာင့္ခဲ့ရွာတာ။”
“ကၽြန္ေတာ့္ အမွားေတြပါ အန္တီေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းကို နားမလည္ေပးခဲ့ဘူး၊ စိတ္ထဲထင္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္ ရင္း ျပန္ႏုတ္မရေအာင္ ကၽြံသြားမိတာပါ။”
“ပန္းဟာ သူ မခ်စ္တဲ့သူကို မယူႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ မင္းကိုပဲ ယူေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး မင္းကို ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။”
“ဗ်ာ . . . . ကၽြန္ေတာ္ ….. ကၽြန္ေတာ္ ဒါေတြကို တကယ္ မသိခဲ့ရပါလား အန္တီေလးရယ္”
“မင္းကို ေျပာမယ့္ေန႔မွာပဲ မင္းက ျဖဴစင္သန္႔ကို မျဖစ္မေန လက္ထပ္ရေတာ့မယ္လို႔ သူ သိလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဘာမွ မေျပာေတာ့တာပါ”
“ပန္းရယ္”
သူ႔ခံစားမႈတို႔က အတိုင္းအဆမဲ့။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သူ႔မ်က္၀န္းထဲမွာ ပံုရိပ္တခ်ိဳ႕ ထင္ဟပ္လာသည္။ သူ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဟု ေျပာလိုက္၍ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားသြားေသာ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလး။ သြားၿပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပင္လို႔ မရတဲ့ အမွားတစ္ခုကို သူ က်ဴးလြန္ခဲ့မိၿပီ။ သူ လက္ထပ္ေနေသာ အခ်ိန္မွာပဲ ပန္းသည္ သတို႔သမီး ၀တ္စံုကို ဆင္ျမန္းကာ အျခား ဘုရားေက်ာင္း တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိ ေနခဲ့ေလသည္။
သူ မဂၤလာေဆာင္ျခင္း ကိစၥၿပီးခ်ိန္ေလာက္မွာ ပန္းတစ္ေယာက္ ကားအက္စီးဒင့္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး သူ႔ ဧည့္ခံပြဲၿ့ပီးလို႔ ျပန္ လာခ်ိန္မွာ ၀ိညာဥ္ ကင္းမဲ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္ေလးက ဆီးႀကိဳေနခဲ့ၿပီ။ ကံတရားရယ္ ဘာေၾကာင့္မ်ား သိပ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦးကို ေတ့လြဲ လြဲေအာင္ ဖန္တီးခဲ့တာလဲ။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ဒါေတြ အားလံုးသည္ သူ ဖန္တီးခဲ့ေသာ အျပစ္မ်ား သာျဖစ္သည္။
“ေနေန အန္တီေလးေနာက္လိုက္ခဲ့၊ မင္းကို ျပစရာရွိတယ္။”
အန္တီေလး ဦးေဆာင္ ေခၚယူသြားရာ ပန္းရဲ႕ အိပ္ခန္းဆီသို႔သာ လိုက္သြားမိသည္။ အခန္းထဲ ၀င္၀င္ခ်င္း လွမ္း ျမင္ရေသာ White Board ေပၚမွ ၀ိုင္းစက္ ညီညာစြာ ေရးထားေသာ ပန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုး လက္ေရးမ်ား။
“ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခြင့္မရတဲ့ဘ၀မွာ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ပါေစေတာ့တဲ့” ေလ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက သူ႔ရင္ကို ပိုမို နာက်င္ေစသည္။
“မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္ ခ်စ္ေနတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို လိုခ်င္ပါတယ္။ လက္ထပ္ခ်င္ပါတယ္လို ့ စၿပီး ေတာင္းဆိုပိုင္ခြင့္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ သူက ကိုယ့္ကို ေရြးခ်ယ္မွသာ ကိုယ္က လက္ခံခြင့္ ရတာပါ။ ကိုယ့္ခ်စ္သူဆီက ကိုယ့္ကို လက္ထပ္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို ဘယ္ေတာ့မွ ၾကားခြင့္ မရွိတဲ့ မိန္းမေလာက္ ကံဆိုးတာ ရွိႏိုင္ပါဦးမလား”
သူမ စာအဆံုးမွာေတာ့ သူ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ထိုစာမ်ားသည္ သူမ မေသဆံုး မွီ နာရီပိုင္း အတြင္းကမွ ေရးသြားေၾကာင္း ရက္စြဲနွင့္ အခ်ိန္က သက္ေသ ျပေနသည္။
သူမ ေသဆံုးရတာ မေတာ္တဆမွ ဟုတ္ပါရဲ့လား။ ႀကိဳတင္ ႀကံစည္ထားျခင္းမ်ားလား။ မထင္ေကာင္းေသာ အေတြးတို ့ကို မထင္ပါရေစႏွင့္။
ပန္းရယ္၊ မင္း ကိုယ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ ့ေတာ့။
တကယ္ေတာ့ ပန္းသည္ သူအပါအ၀င္ သူမ၏ မိဘမ်ား၊ သူ၏ မိဘမ်ားကို အႏိုင္ႏွင့္ပိုင္းကာ ထြက္ခြာ သြားေလ ၿပီ။ ဒီပြဲမွာ ပန္း မရံႈးခဲ့ပါဘူး။ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူေတြ အားလံုးမွာသာ ေနာင္တေတြ ကိုယ္စီ ရင္မွာ ပိုက္ရင္း ေၾကကြဲေနရၿပီ။ လူၾကီးေတြရဲ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ား၊ ေစတနာမ်ား၊ အမုန္းမ်ား၊ အာဃတမ်ား ေနာက္မွာ လူငယ္တို ့အတြက္ ေၾကကြဲ ျခင္းမ်ားကို ျဖစ္တည္ေစခဲ့ၿပီ။ ျဖဴစင္ေသာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ေၾကြလြင့္သြားခဲ့ေလၿပီ။
သူသည္လည္း အသက္ရွင္ေနေသးေပမဲ့ သူ ့ဘ၀ကေတာ့ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ခ်စ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ ရွင္သန္ျခင္းမ်ား သည္ ပန္းႏွင့္ အတူ တမလြန္သို ့ ပါသြားခဲ့ေလၿပီ။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၊ အပ်ိဳစင္ မဂၢဖင္း
0 comments:
Post a Comment