On 0 comments

ေရြးခ်ယ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွားအယြင္း တစ္ခုေၾကာင့္ ဘ၀သက္တမ္း တေလွ်ာက္လံုး ရင္နာစရာ အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ရမည္ဟု သူမ ဘယ္တံုးကမွ ေတြးမထင္ထားခဲ့မိပါ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုအမွား အယြင္း အတြက္ ေပးဆပ္ရေသာ အျပစ္တို႔က ခါးသည္း လြန္းလွသည္။

အျဖစ္မွန္ တစ္ခုကို တစ္သက္လံုး ဖြင့္ေျပာခြင့္မရွိပဲ ၿမိဳသိပ္ သိမ္းဆည္းထားရေသာ ဘ၀က ပင္ပန္း လြန္းလွပါသည္။ တႀကိမ္ တခါ မွားယြင္းမႈကို ျပင္ဆင္ခြင့္ မေပးခဲ့ေသာ ကံၾကမၼာကိုသာ မုန္းတီးပါ၏။ ေရွးဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြးမ်ား ပါလာခဲ့လားလို႔ ေအာက္ေမ့ ရေလာက္ေအာင္ပင္ ထိုခါးသည္းမႈတို႔က သူမကို ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုး ႏွိပ္စက္ခဲ့သည္သာ။ ထြက္ေပါက္ မရွိေသာ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲ၌ ႏွစ္(၂၀) နီးပါး သူမ ရွင္သန္ ခဲ့ရသည္။

တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခန္းထဲမွာ သူမ တစ္ေယာက္ထဲသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ လြန္႔လူး ေနသည္။ ေ၀့၀ဲ ေနေသာ မီးခိုးေငြ႕မ်ား ၾကားတြင္ ေမ့မရေသာ မ်က္ႏွာ တစ္ခုကို ျမင္ေယာင္ မိျပန္သည္။ အလ်င္ အျမန္ပင္ ေခါင္းခါရမ္းလွ်က္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ ပစ္လိုက္ေပမယ့္ ကြယ္ေပ်ာက္ မသြားခဲ့။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အခုခ်ိန္တြင္ စြဲလမ္းမႈမ်ားကို ေမ့ပစ္ ခ်င္လွသည္။

သက္မဲ့ ပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္ေသာ နာရီ လက္တံ၏ ေရြ႕လ်ားမႈႏွင့္ စက္သံတို႔က သက္ရွိ လူသား သူမကို ေၾကာက္ ရြံ႕မႈတို႔ အျဖစ္ ဖန္တီး ေပးေနသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ လည္ပတ္ေနေသာ နာရီလက္တံႏွင့္ ေန႔ ည တို႔အား၎၊ ႏႈတ္ဆက္ လက္ျပ ထြက္ခြာ သြားေသာ အခ်ိန္နာရီ တို႔အား၎၊ တားဆီး ရပ္တန္႔ထား ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ သူမ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ ဖန္တီးလို႔ ရႏိုင္တဲ့ အရာေတြမွ မဟုတ္တာပဲေလ။

တကယ္တမ္းမွာေတာ့ သူမ ရင္ခြင္မွ ခြဲခြာၿပီး ႏိုင္ငံရပ္ျခားရွိ သူ႔ မိဘေတြဆီ ျပန္သြားေတာ့မယ့္ သမီးငယ္အား သူမကို ခြဲမသြားဖို႔ တားဆီးခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ တားဆီး ႏိုင္စြမ္းလည္း သူမမွာ မရွိခဲ့ပါ။ ဒါဟာ သူမရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈလား၊ အမွန္ တရားကို ရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းႏိုင္ခြင့္ မရွိမႈတို႔ရဲ႕ ရလာဒ္ေတြလား သူမ မခြဲျခားႏိုင္ခဲ့။

မၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ သမီးငယ္ကို တင္ေဆာင္ထားေသာ ေလယာဥ္ႀကီးသည္ ျမန္မာျပည္မွ ထြက္ခြာ သြားေတာ့မည္။ သမီးငယ္၏ ခ်စ္ျခင္း သံေယာဇဥ္ျဖင့္ အသက္ဆက္ ေနခဲ့ေသာ သူမအား အၿပီးတိုင္ မညႇာမတာ ရက္စက္ ေပေတာ့မည္။ ထိုဒုကၡမ်ားၾကားမွာ ဘယ္လို ေရွ႕ဆက္ ေနထိုင္ရမည္နည္း။

ၾကက္တူေရြး တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ ခ်စ္ဖြယ္ေသာ စကားကို သြက္လက္စြာ ေျပာဆိုတတ္ေသာ သမီးငယ္ မရွိသည့္ ဤအိမ္သည္ သုသာန္ တစျပင္ကဲ့သို႔ ေျခာက္ေသြ႕ အသက္ ကင္းမဲ့ေတာ့မည္။ ပိုင္ရွင္၏ စြန္႔ပစ္ျခင္းကို ခံရေတာ့မည့္ စႏၵရား သည္ ယခုထဲမွပင္ ၀မ္းနည္းစြာ ငိုေၾကြးေနခဲ့ၿပီ။

ခန္းဆီး ေနာက္ကြယ္မွ ခပ္ဖြဖြ လွမ္းလာတတ္ေသာ ေျခသံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားေယာင္ မိျပန္သည္။ မျဖစ္ႏိုင္ မွန္းသိစြာႏွင့္ပင္ သူမ လွည့္ၾကည့္ မိျပန္သည္။ သူမကလြဲ၍ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနခဲ့။ အဖံုး ပိတ္ထားေသာ စႏၵရား ဆီမွ သီခ်င္း သံသဲ့သဲ့ကို သူမ ႏွလံုးသားျဖင့္ ၾကားေယာင္ ေနမိျပန္သည္။ ဒါဟာ သမီးငယ္ အၿမဲတမ္း တီးတတ္တဲ့ သီးခ်င္း တီးလံုးသံ၊ ႀကိမ္ဖန္ မ်ားစြာ မ႐ိုးအီႏိုင္ပဲ သူမ နားေထာင္ေနက် သမီးရဲ႕ လက္သံ၊ သီးခ်င္းဆံုးတိုင္း လက္ခုပ္တီး အားေပးေနက် သူမ၊ အခုတႀကိမ္မွာလဲ ေယာင္ရမ္းၿပီး လက္ခုပ္ တီးမိမတတ္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

အိုး … စြဲလမ္းမႈဆိုတာ ဆိုးးရြား လွေခ်လား။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ‘ေမငယ္ေလး’ လို႔ ေခၚတတ္တဲ့ သမီးငယ္ရဲ႕ ခၽြဲခၽြဲ ႏြဲ႕ႏြဲ႕အသံ၊ အျပင္က ျပန္လာတိုင္း သူမ ခါးကို ဖက္ရင္း ပါးကို နမ္း႐ႈံ႕ကာ ေခၚေနက်အသံ၊ ေနာက္ၿပီး သူမရဲ႕ တေန႔တာ ႀကံဳဆံု ရသမွ် ျပန္ေျပာျပတာကို တိတ္တဆိတ္ နားေထာင္ေပးၿပီးမွ အဆိုး အေကာင္း ေ၀ဖန္ ေပးရတတ္တာေတြ၊ အားလံုးဟာ သတိရစရာေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ ထြက္သြားသူထက္ က်န္ရစ္သူမွာ ေ၀ဒနာေတြကို ပိုက်န္ခဲ့ရတာ ထံုးစံပဲ လားကြယ္။

မင္းနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြဟာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်န္ခဲ့ပါၿပီ ကေလးရယ္။ မၾကာခင္မွာ မင္းဟာ မင္းမိဘေတြရဲ႕ ရင္ေငြ႕မွာ ခိုလႈံရင္း မေရာက္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဓေလ့စ႐ိုက္ အသစ္အဆန္း ေတြၾကားမွာ ထူးျခားတဲ့ အာ႐ံုသစ္ ကိုခံစားရင္း မင္း တခ်ိန္က မွီခိုခဲ့ဖူးတဲ့ ေမငယ္ေလး ဆိုတဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ကို မင္း ေမ့သြားလိမ့္မယ္ ကေလးရယ္။


ငါ့ဘ၀ဟာ ထြက္ေပါက္ မရွိတဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲကို ေရာက္ေနခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ တႀကိမ္တခါ မွားယြင္းၿပီး ၀င္ခဲ့ ဖူးတဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲက ခုခ်ိန္ထိ ငါ ျပန္မထြက္ႏိုင္ေသးပါဘူး ကေလးရယ္။ ငါ့ အမွားအတြက္ ငါ ေပးဆပ္ေနရဆဲပါပဲ။

တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ေမငယ္ေလး ဆိုတဲ့ မိန္းမရဲ႕ ရင္ကို မင္း ထုိးေဖာက္ၿပီး ျမင္ႏိုင္ခဲ့မယ္၊ ခံစား ၾကည့္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အပိုင္းပိုင္း စုတ္ေနတဲ့ ငါ့ရဲ႕ ႏွလံုးသားတစ္စံုကို မင္း ျမင္ႏိုင္ မယ္ ကေလးရယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘ၀မွာ ဖြင့္ေျပာခြင့္ မရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ၿမိဳသိပ္ရင္း ငါဟာ မင္းကို ႏွလံုးသားနဲ႔ ရင္းၿပီး စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရၿပီ။ အဲဒီလို ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတိတ္ကို မင္းျမင္ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ …..

x x x x x x x
ငယ္ရြယ္ခ်ိန္မွာ ႏွလံုးသားဆႏၵကို ဦးစားေပးၿပီး သိပ္ကို ဆိုးသြမ္းတယ္လို႔ ပတ္၀န္းက်င္က သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ႐ုပ္ရည္ ေခ်ာေမာတာေလးတစ္ခုနဲ႔တင္ ခ်စ္သူအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ ခဲ့မိတာက သူမရဲ႕ ပထမအမွား၊ လူႀကီးေတြက သေဘာမတူဘူးလို႔ အတန္တန္ တားၿပီး ခြဲေနတဲ့ ၾကားက ေတာင္ သူ႔ကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ခဲ့တာက ဒုတိယ အမွား၊ မိဘေတြကို ဆန္႔က်င္ၿပီး သူ ေခၚရာေနာက္ကို လိုက္ သြားမိတာက တတိယအမွား၊ အဲဒီအမွားေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ သိပ္ကို ဆိုးရြားၿပီး ျပင္မရတဲ့ အမွားတစ္္ခု ထပ္ျဖစ္လာရတာ အားလံုးသည္ သူမ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားယြင္းမႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။

ခ်စ္သူနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးကာမွ သူရဲ႕ဆိုးရြားမႈကို ပိုၿပီး မ်က္၀ါးထင္ထင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေတာ့သည္။ မိဘအိမ္ကပါလာ ေသာ ပစၥည္းေတြကို သူ႔အတြက္ မူးယစ္ေဆး၀ါး လိုအပ္ခ်ိန္မွာ ခၽြတ္ယူ ေရာင္းစားဖို႔ ၀န္မ ေလးခဲ့ပါ။ ဆိုးသြမ္းတဲ့သူ တစ္ဦး ကို ကိုယ့္အခ်စ္နဲ႔ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ ျပဳျပင္ယူမယ္ဆိုၿပီး ေၾကြးေၾကာ္ ခဲ့ဖူးေသာ သူမရဲ႕ စကားက ခုခ်ိန္မွာ ရွက္ရြံ႕ျခင္း တို႔ကို သာ ျဖစ္ေပၚေစသည္။

စိတ္ႀကီးတဲ့ သူမ မိဘေတြရဲ႕ ေျမလွန္ ရွာေဖြမႈေအာက္မွာ (၂)ပတ္ထက္ ပိုၿပီး မပုန္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတဲ့ သူမဟာ ေဖေဖ၊ေမေမတို႔ကို ဘယ္လိုမွ ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္း မရွိခဲ့။ သူမတို႔ ေနတဲ့ေနရာကို သိသြားၿပီး ေဖေဖ ေမေမတို႔ လိုက္လာတာကို အေတြ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ကားကို တက္ေမာင္း ရင္း သူမတို႔ ထြက္ေျပးခဲ့ရျပန္သည္။

ေဒါသႀကီး ေသာ ေဖေဖရဲ႕ ကားကလည္း သူမတို႔ကားႏွင့္ ထပ္ခ်ပ္မခြာပင္ လိုက္ပါခဲ့သည္။ အဲဒီေန႔က သူမတို႔ကားက ေရွ႕မွ အျမန္ ေမာင္း၊ ေဖေဖတို႔ကားက ေနာက္မွ အတင္းလိုက္ေနခ်ိန္မွာ မူးယစ္ ရီေ၀ေနတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ သတိ လြတ္ကြင္းမႈ တခ်က္ ေအာက္မွာပဲ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ရင္နာစရာ အျဖစ္ဆိုးတို႔ကို ႀကံဳေတြ႕ ခဲ့ရသည္။

သူမတို႔ကားက ေရွ႕မွ ကားတစီးကို အေရွာင္၊မထိန္းႏိုင္တဲ့ အရွိန္နဲ႔ လမ္းေဘး ဓါတ္တိုင္ကို ၀င္အတိုက္ ေနာက္မွ အရွိန္ႏွင့္ ေမာင္းလာေသာ ေဖေဖ့ကားကလည္း ဘရိတ္မမိပဲ သူမတို႔ကားကို ထပ္တိုက္ လိုက္ေသာအခါ . . .

မ်က္စိတမွိတ္ အတြင္းမွာပဲ အသက္(၂)ေခ်ာင္းကို သူမတို႔ စေတး လိုက္ရသည္။ အဲဒီ အျဖစ္ အပ်က္၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ သူမသည္ တရက္တည္းမွာပင္ ေဖေဖ့ကိုေရာ၊ သူမရဲ႕ ခင္ပြန္းကိုပါ စြန္႔လႊတ္ လိုက္ရေလသည္။ သူမ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အေပၚယံ ဒဏ္ရာေလာက္နဲ႔သာ ေမ့ေျမာၿပီး ေဆး႐ံု ေရာက္ခဲ့ သည္။

ေမေမကေတာ့ သူမ၏ မိုက္မဲမႈအတြက္ ယခုလို အျဖစ္ဆိုးမ်ား ႀကံဳေတြ႕ရတာမို႔ သူမကို ဘယ္လိုမွ ခြင့္မလႊတ္ ႏိုင္ခဲ့။ အားကိုးရာမဲ့ အိမ္ေပၚ ျပန္ေရာက္လာေသာ သူမကို ႏွင္မခ်တာကလြဲ၍ အက်ိဳး အေၾကာင္း၊ အဆိုး အေကာင္း ဘာမွ ေ၀ဖန္ျခင္း မျပဳခဲ့သလို သူမအား စကားလဲ မေျပာခဲ့ပါ။ ရွိသည္ဟုပင္ အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့။ သူမမွာသာ သူမရဲ႕ မိုက္ျပစ္ အတြက္ ေၾကကြဲမဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။

သူမ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး (၂)လေက်ာ္ အၾကာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့ေသာ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုက သူမကို ထပ္မံ လႊမ္းမိုးလာျပန္သည္။ သူမဆီမွာ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ရင္ေသြး က်န္ရစ္ခဲ့ျခင္းပါပဲ။ ေမေမ ကေတာ့ သူမ၏ ကိုယ္၀န္ ကို မေမြးဖြားဖို႔ အတိအလင္းပင္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ သူမကေတာ့ ေခါင္းမာစြာျဖင့္ လက္မခံခဲ့ပါ။ လူႀကီးေတြရဲ႕အမုန္းမ်ား၊ အာဃာတမ်ား၊ မိုက္မဲမႈ ျပႆနာမ်ားၾကားတြင္ ဘာမွ နားလည္ ႏိုင္စြမ္း မရွိေသးတဲ့ အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္၏ အသက္ကို မစေတးသင့္ဘူးဟု သူမ ထင္ပါသည္။ ထိုယူဆခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ဒီကေလးကို ေမြးဖို႔ သူမ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေတာ့သည္။

ေမေမကေတာ့ ေဆြႀကီး မ်ိဳးႀကီး လူဂုဏ္တန္ သူ ့အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားမွာ သူမကို အေဖမရွိတဲ့ ကေလးတစ္္ ေယာက္ ေမြးဖြားဖို႔ကို ဘယ္လိုမွ သေဘာမတူခဲ့ပါ။ သူမ ခင္ပြန္းကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳခဲ့တာ မဟုတ္လို႔ ဒီကေလးကို လည္း မလိုခ်င္ခဲ့ပါ။ သူမနဲ႔ ေမေမရဲ႕ၾကားမွာ ေနာက္ဆံုး ညႇိႏႈိင္းမႈ တစ္ခုနဲ႔အတူ သူမရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ကို ေမြးဖြားခြင့့္ ရခဲ့သည္။ ထိုညႇိႏႈိင္းမႈက မိဘစကားကို နားမေထာင္ပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ေသာ သမီးမိုက္ တစ္ေယာက္၏ ျပန္လည္ ေပးဆပ္မႈပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ထြက္ေပါက္မရွိေသာ လမ္းက်ဥ္းထဲသို႔ သူမ ေရာက္ ရွိခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ဒီတသက္မွာ သူမရဲ႕ ႏႈတ္မွ ဒီကေလးဟာ သူမရဲ႕ ရင္ေသြး ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ဖြင့္မ ေျပာရ ဆိုေသာ လိုက္နာရန္ ခက္ခဲလြန္းလွေသာ ကတိကို ကေလးအား ေမြးဖြားခြင့္ရျခင္း တစ္ခုထဲနဲ႔ပင္ သူမ လဲလွယ္ခဲ့ရသည္။ ေက်နပ္ စြာ လဲခဲ့ရတာ မဟုတ္ေသာ ထိုကတိကို မေပးခ်င္ေပမယ့္ မေပးမျဖစ္ ေပးလိုက္ရတာကိုက သူမ ရင္ကို နာက်င္ေစျခင္း၏ အစပင္ ျဖစ္သည္။

ကေလးအား ႏိုင္ငံျခားတြင္ အေျခခ် ေနထိုင္ေနေသာ မမႀကီးထံတြင္ သြားေမြးရန္ႏွင့္ ကေလး ေမြးၿပီးသည္ႏွင့္ မမႀကီးတို႔ လင္မယားအား ေမြးစားရန္ ကေလးကို အၿပီးအပိုင္ ေပးခဲ့ရမည္ဟုု ေမေမက စီစဥ္ေတာ့ ရင္နာစြာ ျဖင့္ပင္ လက္ခံ ခဲ့ရျပန္သည္။

ဒီလို႔နဲ႔ပဲ သူမသည္ ႏိုင္ငံျခားတြင္ သမီးေလးကို လူမသိ သူမသိ ေမြးခဲ့ရၿပီး လူမသိ သူမသိပင္ စြန္႔ ပစ္ခဲ့ရသည္။ ကေလးကို ေမြးၿပီးေသာ ေနာက္မွာလဲ သံေယာဇဥ္ မကုန္စြာႏွင့္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မလာႏိုင္ခဲ့။ အလုပ္ အရမ္းမ်ားေသာ မမႀကီးတို႔ လင္မယားနဲ႔ ကေလးက ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပႏိုင္တာေၾကာင့္ ကေလးနဲ႔ အတူ ဆက္ေနခြင့္ကို သူမ သိပ္မႀကိဳး စားလိုက္ရပဲ ရလိုက္သည္။ သူမ၏ ျပဳစုမႈေအာက္မွာ သမီးေလး လူလားေျမာက္ခဲ့တာ (၄)ႏွစ္ပင္ ရွိခဲ့ၿပီ။

ဒီႏွစ္ထဲမွာေတာ့ ေမေမ့ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းတာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး ေမေမႏွင့္အတူ ျပန္ေနဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မမႀကီး ကေတာ့ သမီးအား ျမန္မာျပည္မွာပင္ ေက်ာင္းထားခ်င္ခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ ပဲ သမီးသည္ မမႀကီးရဲ႕ သမီး၊ သူမရဲ႕ တူမ အေနျဖင့္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လည္ ေရာက္ရွိ လာေတာ့သည္။ သူမႏွင့္အတူ ျပန္ပါလာေသာ သမီးကို ေမေမ့ရဲ့ ႀကိဳဆိုမႈတို႔က မေႏြးေထြးခဲ့ပါ။ သမီးအတြက္ အခြင့္အေရး မ်က္ႏွာသာ ေပးေလ့ မရွိခဲ့။ သမီးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမေမ့ကို သိပ္ကို စည္းကမ္းႀကီးၿပီး တင္းက်ပ္လြန္း သည့္ အဖြားတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ျမင္မိပါလိမ့္မည္။

ေမေမ့ အျမင္မွာေတာ့ ေဖေဖ ဆံုးရတာဟာ သူမႏွင့္ သမီးရဲ႕ ေဖေဖေၾကာင့္ ဆိုတဲ့အစြဲကို ႏွစ္ေတြ ဘယ္လို ၾကာၾကာ ေမ့ေပ်ာက္၍ မရခဲ့ပါ။ ေမေမ့အား ျပဳစုရင္း၊ သမီးအား လိမၼာယဥ္ေက်းေအာင္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ရင္း သူမ အခ်ိန္တို ့ ကုန္လြန္ ေစခဲ့သည္။ သမီးအား ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္တြင္ မိဘေနရာမွာ ခဲအိုႏွင့္ အမရဲ႕နာမည္ကို ရင္နာစြာ ျဖည့္ခဲ့ရဖူးသည္။ အုပ္ထိန္းသူ အေဒၚတစ္ေယာက္ ေနရာမွာ အစားထိုး ၀င္ေရာက္ ေနရာယူထားရတဲ့ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲက ခံစား ခ်က္ကို ဘယ္သူက နားလည္ေပးႏိုင္ပါမည္လဲ။

မမႀကီးနဲ႔ ကိုခ်ိဳႀကီးကို မိဘအျဖစ္ ထင္မွတ္ထားတာက လြဲရင္ သူမႏွင့္သာ ေနခြင့္ရေသာ သမီးငယ္သည္ ေမငယ္ေလးဆိုေသာ အမည္ခံပို္င္ခြင့္ မရွိေသာ အေမ တစ္ယာက္၏ ရင္ေငြ႕ကို ခိုလႈံရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့ေလသည္။ မမႀကီး တို႔က ျမန္မာျပည္ကို တႏွစ္တစ္ခါ (၁)ပတ္ ဆယ္ရက္ ျပန္လာတတ္တာကလြဲ၍ ဟိုမွာသာ အေနမ်ားခဲ့သည္။

ဟိုမွာ ျပန္ေနဖို႔ မမႀကီးက ေခၚရင္ေတာင္ သမီးသည္ ျပန္လိုက္ရမွာ စိုးရြံ႕စြာ သူမ ရင္ခြင္ထဲ ပုန္းေအာင္း ေနတတ္သည္။ သမီး အရင္းကို တူမ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔သာ ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ရထားေသာ သူမက အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို ဖြင့္ေျပာျပခ်င္လို႔ အျဖစ္ မွန္ကို ေျပာျပ ခြင့္ျပဳဖို႔ ေမေမ့ထံ ခြင့္ေတာင္းတိုင္း
“ၿငိမ္ေနတဲ့ေရကို လႈိင္းထေအာင္ ခဲမပစ္ခ်င္ပါနဲ႔ ငယ္ငယ္။ အရာရာ အားလံုးဟာ ပံုမွန္အတိုင္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဘာ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔မွ အတိတ္ကို ေမေမ အစက ျပန္မေဖာ္ခ်င္ဘူး။ ျပန္လဲ မေဖာ္ႏိုင္ဘူး။ ငယ္ငယ္ အသက္ရွင္ ေနသေရြ႕ ဒီကေလးဟာ ငယ္ငယ္ရဲ႕ ကေလးပါ ဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ ဖြင့္ေျပာခြင့္ ေမေမ မျပဳဘူးေနာ္။ ေျပာလဲ ေျပာခြင့္မရွိဘူး။ ဒါဟာ ငယ္ငယ္ကို အျပစ္ေပးတာလို႔ သတ္မွတ္မယ္ ဆိုရင္ ေတာင္ ဒီအျပစ္ဟာ ငယ္ငယ္ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္နဲ႔ စာရင္ ေသးငယ္ ေပါ့ပါး ပါေသးတယ္။ ေမေမဟာ ခုခ်ိန္ထိ ငယ္ငယ့္ကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႔”

ဟုသာ တံု႔ျပန္ တတ္သည္။ သူမ ဘ၀ကို ထြက္ေပါက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမေမ ေပးမည္ မဟုတ္ဟု သူမ နားလည္ လိုက္သည္။

ေမေမ့ စကားသံမ်ား ေအာက္တြင္ မ်က္ရည္တို႔ႏွင့္အတူ ႏွလံုးေသြးပါ ယိုစီးက်မိ၏။ ဒီလိုႏွင့္ သမီးသည္ ေမေမ့ အား ေၾကာက္ရြံ႕စြာ၊ သူမအား ခ်စ္ခင္ တြယ္တာစြာျဖင့္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သည္။ သမီးက မမႀကီးတို႔ကိုေတာ့ သူမ်ားမိဘ ေတြလို သူ႔ကို မခ်စ္ဘူးဟုသာ စိတ္မွာ စြဲထင္လွ်က္ မမႀကီးတို႔ဆီမွ မရေသာ မိဘေမတၱာကို သူမ၏ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္သာ လဲ လွယ္၍ ေက်နပ္ ေနခဲ့သည္။

ေမေမက အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ တိုက္တြန္းေပမယ့္ သူမ လက္မခံခဲ့ပါ။ ဒါဟာ သမီးရဲ႕ အေဖကို မေမ့ႏိုင္ တာထက္ သမီးထက္္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခ်စ္၍ မရေတာ့တာက အဓိက က်မည္ ထင္ပါမည္။ ေမေမ ဆံုးခါနီးတြင္

“ေမေမ မရွိရင္ ဒီလုပ္ငန္း အားလံုးကို ငယ္ငယ့္ နာမည္နဲ႔ လႊဲေပးခဲ့မွာ။ ဒီအတြက္ ငယ္ငယ္ဟာ မိဘ အေမြကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းရင္း ဒီမွာပဲ ဲေနရမယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳရမယ္။ ႏိုင္ငံျခားကို ျပန္မသြားရဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီကေလး (၁၀) တန္း ေအာင္ၿပီးခ်ိန္က်ရင္ သူ႔ကို မမႀကီးတို႔ဆီ အၿပီး ျပန္ပို႔ရမယ္။ သူလဲ ျမန္မာျပည္မွာ ေနၿပီး သူ႔မိဘနဲ႔ ခြဲေနရတာ ၾကာၿပီ ပဲ။ သူ႔ကို ျပန္လႊတ္လိုက္ေတာ့။ မိဘနဲ႔ သားသမီးဆိုတာ အတူတူ ေနတာပဲ ေကာင္းတယ္။”

ေမေမသည္ သူမအား သမီး၏ မိခင္ရင္း ျဖစ္သည္ဆိုေသာအခ်က္အား ေမ့ေလ်ာ့ ထားခဲ့တာလား။ ေမ့ခ်င္ဟန္ ေဆာင္တာလား သူမ မေ၀ခြဲႏိုင္ခဲ့။ သူမကေတာ့ ျပင္ဆင္ခြင့္မရခဲ့ေသာ အမွားအတြက္ ရလာ ေသာ ရလာဒ္တို႔ကို လည္စင္း ခံယူရင္းျဖင့္သာ ေပးဆပ္ခဲ့သည္။ သူမ ေရာက္ရွိေနေသာ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ရန္ လမ္းစကို ရွာမရခဲ့။

ေမေမ ဆံုးသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သမီးသည္ သူမအရိပ္တြင္ ရဲ၀င့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ႀကီးထြား လာခဲ့ေလ သည္။ သာလိကာ ႐ႈံးေအာင္ စကားမ်ားတတ္ေသာ သမီးသည္ ေမေမ ရွိစဥ္က ေမေမ ေရွ႕တြင္ ေျခသံပင္ ၾကားေအာင္ လမ္းမေလွ်ာက္ရဲခဲ့။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူမအား မခ်စ္ေသာ၊ တနည္းအားျဖင့္ မုန္းသည္ဟုပင္ ေျပာႏိုင္ေသာ အဖြားျဖစ္ သူ မ်က္၀န္းမ်ားကို ေၾကာက္ရြံ႕ ရင္မဆို္င္၀ံ့ခဲ့ေပ။ ေမေမ မရွိခ်ိန္မွာေတာ့ သမီးကို သူမ လမ္းမွန္ေပၚမွ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ ခဲ့သည္။

အႏုပညာ ၀ါသနာပါေသာ သမီးအား စႏၵရားဆရာ အိမ္ေခၚ၍ သင္ေပးခဲ့သည္။ သူမ အပ်ိဳဘ၀က တီးခဲ့ေသာ စႏၵရားသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ သမီး၏ ေတးသံျဖင့္ ျပန္လည္ အသက္၀င္ခဲ့ၿပီ။ ဉာဏ္ေကာင္း၍ တတ္လြယ္ေသာ သမီးသည္ မၾကာခင္မွာပင္ အိမ္၏ ပင္တိုင္အဆိုေတာ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းမွ ျပန္လာ တိုင္း လြယ္အိတ္ခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမကို ေျပးဖက္ နမ္း႐ႈံ႕ၿမဲ။

ေရခ်ိဳးၿပီး ထမင္းမစားခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ သူမ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ သီဆိုခြင့္ကို ေန႔တိုင္း ရခဲ့သည္။ သမီး စႏၵရားတီးတိုင္းလည္း သူမက အနီးကပ္ အားေပးၿမဲ၊ သီခ်င္းဆံုးတိုင္း လက္ခုပ္ တီး၍ ဂုဏ္ျပဳမိၿမဲပင္ျဖစ္ သည္။ သူမႏွင့္ အေဖာ္အမ်ိဳးသမီးႀကီး အေမညိဳတို႔သာ ရွိေသာ ဤအိမ္သည္ သမီး ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မ်ားတြင္ ပ်င္းရိ ေျခာက္ျခားဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။

သူမ်ားေတြ မိဘနဲ႔ အတူေနရတာ အားက်စြာ ေငးေမာတတ္ေသာ သမီးသည္ သူ႔မိဘမ်ားႏွင့္ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ ေလာက္သာ ေတြ႕ရတတ္တာ အားမလို အားမရျဖစ္ၿမဲပင္။ တစ္ခါတရံက်ေတာ့လည္း -

“ေဖေဖေမေမတုိ႔က သမီးကို တကယ္ ခ်စ္ရဲ႕လားဟင္၊ သမီးနဲ႔လည္း အတူမေနၾကဘူး။ အၿမဲတမ္း ခြဲေနရတယ္။ ေမငယ္ေလးေလာက္လည္း သမီးကို မခ်စ္ၾကဘူး။ ေမငယ္ေလး ခ်စ္တာရဲ႕ တစ္၀က္ေလာက္ပဲ သူတို႔သမီးကို ခ်စ္ရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ”

ဟု တမ္းတစြာ ေျပာတတ္သည္။ ထိုစကားသံမ်ား ၾကားတို္င္းမွာ မိခင္ရဲ႕ ရင္ခြင္အတြင္းမွာ ေနေနရမွန္း မသိဘဲ အေမ့ ရင္ခြင္ကို တမ္းတေနေသာ သမီးကို ၾကည့္ၿပီး သူမ ငိုရသည္။ သူမ ဘ၀ကို အစ အဆံုး သိေသာ အေမညိဳကို တိုင္ တည္ရင္း သူမ ငိုမိတိုင္း အေမညိဳက ေျပာေနက် လက္သံုး စကားအတိုင္း

“ငယ္ငယ္တို႔ သားအမိမွာ ေရွးဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြး ပါလာလို ့ ဒီလို ျဖစ္ရတယ္လို႔သာ သေဘာ ထားပါ ကြယ္။ ဘ၀ ဆက္တိုင္း ဒီလို ၀ဋ္ေၾကြးမ်ိဳး မႀကံဳပါရေစနဲ႔လို႔သာ ငါ့သမီး ဆုေတာင္းေပါ့” ဟု ေျပာတတ္သည္။

တခါတေလ က်ေတာ့လည္း ေမေမ့ကို ေပးထားေသာ ကတိကို ခ်ိဳးဖ်က္ဖို႔ သူမ အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားမိသည္။ ထိုအခါတိုင္းမွာလည္း ေမေမသည္ အိမ္မက္မ်ားထဲ၌ပင္ သူမ ဆႏၵကို ကန္႔ကြက္ေနဆဲ။ ဒီလိုနဲဲ႕ပဲ မေထြးႏိုင္ မအန္ႏိုင္ အျဖစ္မ်ားကို ၿမိဳသိပ္ရင္း အခ်ိန္တို႔က တျဖည္းျဖည္း ကုန္ဆံုးခဲ့ရာ သမီးပင္ (၁၀)တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီ။

ရပ္တန္႔၍ မရေသာ အခ်ိန္ နာရီတို႔ကို သူမ မုန္းပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ကပင္ သူမႏွင့္ သမီးကို အေ၀း ဆံုးသို႔ ေရာက္ ေအာင္ တြန္းပို႔ ဖန္တီးေတာ့မည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူမတို႔ႏွစ္ဦး ခြဲဖို႔ရက္ နီးကပ္လာခဲ့ၿပီ။ သားသမီး မရေသာ မမႀကီးတို႔ လင္မယားမွာလည္း စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခုခ်ိန္မွာ သမီးကို အမွန္တကယ္ လိုလား ေတာင့္တ ေနၾကၿပီ။

သမီး (၁၀)တန္း ေျဖၿပီးခ်ိန္မွာ ျပန္ေခၚၿပီး ဟိုမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ေစဖို႔ စတင္ စီစဥ္ ႀကိဳးပမ္း ေနၾကၿပီ။ သူမ ကေတာ့ အမွန္တရားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အင္အား နဲပါး ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ခုခ်ိန္မွာ သမီးမပါပဲ ဘ၀ခရီးလမ္းကို ဘယ္လို ဆက္ေလွ်ာက္ရမည္ဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ မစဥ္းစား၀ံ့ခဲ့ပါ။
ဤအိမ္တြင္ သမီးနဲ႔ ကင္းေသာအရာ မရွိသေလာက္ပင္္္၊ ၿခံထဲမွ ပန္းပင္မ်ားသည္ သမီး၏ ေရေလာင္း ျပဳစုမႈ ေအာက္တြင္ ႀကီးထြားခဲ့သည္။ မီးဖိုေဆာင္မွ ထမင္းဟင္းမ်ားသည္ သမီး လက္ရာျဖင့္ ခ်ိဳၿမိန္၏။ အိမ္ေရွ႕မွ စႏၵရားသည္ သမီး၏ လက္သံေၾကာင့္ အသက္၀င္ ေနခဲ့သည္။ ၎တို႔ထက္ အေရး ႀကီးဆံုးမွာ သူမ၏ ႏွလံုးသားသည္ သမီးေၾကာင့္ ရွင္သန္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သမီးသာ မရွိခဲ့ပါလွ်င္ သူမ ေရွ႕ကို ဘယ္လို ခရီးဆက္ ရပါမည္နည္း။

သမီးကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခြဲေနရေသာ မိဘႏွင့္ ေတြ ့ရမွာမို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ ႏိုင္ငံျခားတြင္ ပညာဆက္ သင္ရမည္။ မိဘႏွင့္ အတူေနရမည္ဆိုေသာ ခံစားမႈမ်ားႏွင့္ သမီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခ်ိန္တြင္ သူမ ကေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ပူေလာင္ ေနခဲ့သည္။ သူမအတြက္ အိပ္ပ်က္ညတို႔ ဆက္ခဲ့ၿပီ။ အိပ္မေပ်ာ္ေလတိုင္း စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ မီးေမွာင္ခ်ရင္း အေတြးမ်ားကို စီးကရက္ မီးခိုးေငြ႕မ်ားၾကားတြင္ စြဲႏွစ္ ေနမိသည္။ အေပ်ာ္မ်ားၾကားတြင္ သမီးသည္ သူမကို အလြယ္တကူ ေမ့ပစ္ႏိုင္ေတာ့မည္ဆိုေသာ အေတြးသည္ ခုခ်ိန္မွာ သူမကို အႏွိပ္စက္ဆံုး အသိပင္ျဖစ္သည္။

သူမ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို နားလည္ေသာ အေမညိဳကေတာ့

“သမီး ဒုကၡက ႀကီးလြန္းပါတယ္ ငယ္ငယ္ရယ္။ ဖြင့္ေျပာရင္လည္း ေျပာလို္က္ေတာ့ကြယ္။ သမီး အရမ္း ခံစားေနရတာကို အေမညိဳ မၾကည့္ရက္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ ျပန္ၾကည့္ပါအံုး သမီးရယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေလး ေခ်ာင္က်ေနၿပီ ကြယ္။ ေဆးလိပ္္ ေသာက္တာကိုလဲ ေလွ်ာ့ပါအံုး။ မနက္ မနက္ အေမညိဳ အခန္း၀င္ရွင္း ရင္ စီးကရက္တိုေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ေတြ႕ တယ္။”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ အေမညိဳ ငယ္ငယ္ ေလွ်ာ့ေသာက္ပါမယ္။ ဖြင့္ေျပာဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး ေလ။ ငယ္ငယ့္မွာ ဖြင့္ေျပာခြင့္မွ မရွိတာ။”

အေမညိဳ႕ ရင္ခြင္မွာ ေခါင္းတိုး၀င္ရင္း (၂)ေယာက္သား ငိုေၾကြးမိသည္။ ညေန သမီး ေက်ာင္းမွ ျပန္လာေတာ့ (၂) ေယာက္လံုး မ်က္ႏွာ မေကာင္းစြာ တိတ္ဆိတ္ေနတာကို ျမင္ေတာ့ အကင္းပါးေသာ သမီးက ရိပ္မိကာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုၿပီး အတင္း ေမးေတာ့သည္။ သူမကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္၊ အေမညိဳ ကသာ

“သမီးရဲ႕ ေမငယ္ေလးက သမီး သြားေတာ့မွာမို႔ ၀မ္းနည္းေနတာ”

“မေျပာပါနဲ႔ အေမညိဳရယ္”

“ေမငယ္ေလးကလဲ သမီးက ျပန္လာမွာေပါ့၊ သမီးက ေမေမတို႔နဲ႔မွ အတူ မေနရေသးတာ၊ ေမြးထဲက ေမငယ္ ေလး နဲ႔ ပဲ ေနေနရတာဆိုေတာ့ အေဖ အေမနဲ႔လည္း ေနခ်င္ေသးတာေပါ့ ေမငယ္ေလးရဲ႕”

သမီးရဲ႕စကားသံကို သူမ မၾကား၀ံ့စြာ ထထြက္လာမိသည္။

မင္း တသက္လံုး ေနေနရတာ မင္းအေမရဲ႕ ရင္ခြင္ဆိုတာ မင္းမွမသိပဲ ကေလးရယ္ဟုသာ ရင္နာစြာ ေရရြတ္မိ သည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သမီး (၁၀)တန္း ေျဖၿပီးခ်ိန္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။

မမႀကီး ကိုယ္တိုင္ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာကာ သမီး ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔ ကိစၥကို လိုက္ၿပီး ေဆာင္ရြက္သည္။ သူမက ေတာ့ ပထမဆံုး တရက္သာ လိုက္သြားၿပီး ေနာက္ရက္မ်ားမွာ သမီးႏွင့္ မမႀကီးကိုသာ လႊတ္မိသည္။ သမီး ႏိုင္ငံျခား ထြက္ခြင့္ရဖို႔ ကိစၥမ်ားကို လိုက္လံ ေဆာင္ရြက္ရသည္မွာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ကိုယ္္ ျပန္ခ်နင္းရသလို ခံစားရေသာေၾကာင့္ သူမ မလိုက္လိုပါ။

မမႀကီးကို သမီးက ေမေမလို႔ ေခၚသံၾကားတိုင္း ဒဏ္ရာရ ႏွလံုးသားမွ ငိုေၾကြးမိျပန္သည္။ သမီးကေတာ့ သူ႔အေမ ကိုယ္တိုင္ လာေခၚတာမို႔ ၾကည္ႏူး မဆံုးႏိုင္ခဲ့။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တေန႔ တေန႔ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ရဖို႔ လိုက္လုပ္ရတာ နဲ႔ အ၀တ္အစား ၀ယ္ျခမ္းရတာနဲ႔ သူမနဲ႔ပင္ မေတြ႕ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္႐ႈပ္ ေနၾကသည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔မွာေတာ့ မမႀကီးေရာ သမီးပါ သူမကို ေမ့ေလ်ာ့ ထားခဲ့ၾကသည္။

သူမကလည္း အျပင္မထြက္ျဖစ္ပဲ သိသိသာသာပင္ အခန္းေအာင္း ေနမိသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သံေယာဇဥ္တို႔ကို ျဖတ္ခ်င္မိသည္။ ေဆးလိပ္ အေသာက္မ်ား လာ၍လားမသိ၊ လူက ေနမေကာင္းခ်င္၊ ရင္ထဲက တလွပ္လွပ္ႏွင့္ မူးေနတတ္ သည္။ သူမကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေနတတ္ေသာ အေမညိဳကေတာ့

“ငါ့သမီးလည္း ဒီစိတ္နဲ႔ေတာ့ ဒုကၡ ပါပဲကြယ္၊ မမႀကီးကို အေမညိဳ ေျပာၾကည့္မယ္ေလ။ သမီးကိစၥ ဖြင့္ေျပာဖို႔. . ”

“ေတာ္ေတာ္ အေမညိဳ ဒီကိစၥမွာ အေမညိဳ ၀င္မပါပါနဲ႔။ အို … ေဆာရီး အေမညိဳရယ္။ ငယ္ငယ္ အေမညိဳ႔ကို ေအာ္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီကိစၥကို ေမ့ထားခ်င္လို႔ ေက်းဇူးျပဳၿပီး မေျပာပါနဲ႔ေနာ္။”

တစ္ရက္မွာေတာ့ သူမ စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ မူးလဲ၍ ေဆး႐ံု တက္လိုက္ရသည္။ Heart attack တဲ့။ ဆရာ၀န္က စိတ္ဆင္းရဲမခံရန္ ေျပာသည္။ သူမကေတာ့ ခြန္းတံု႔မျပန္ပဲ မခ်ိၿပံဳးသာ ၿပံဳးေနမိသည္။ ကိုယ့္ေ၀ဒနာကို ကိုယ္သာ အသိဆံုး မဟုတ္လား။ သူမ ေဆး႐ံုတက္ရကာမွပင္ အလုပ္မ်ားေနေသာ သမီးတို႔ သားအမိသည္ သူမကို သတိရေတာ့သည္။ မမႀကီး ကေတာ့

“နင္ ပိန္သြားလိုက္တာ ငယ္ငယ္ရယ္။ နင္ စိတ္ခ်ပါ။ ငါ သူ႔ကို သမီးအရင္းလို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ နင္လဲ အသိပါ။ ကိုခ်ိဳကလဲ ျမန္ျမန္ ျပန္လာ ခိုင္းေနၿပီ။ ငါလဲ ဟိုမွာ အလုပ္ေတြ ထားခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ျပန္ခ်င္ ေနၿပီ။ သမီးကိစၥလည္း ၿပီးေနၿပီ ဆိုေတာ့ နင္ေနေကာင္းရင္ ငါတို႔သြားေတာ့မယ္” ဟု သမီး မရွိခ်ိန္ တြင္ေျပာသည္။

“ေမငယ္ေလး ေနမေကာင္းေသးရင္ သမီး ျပဳစုမွာေပါ့။ ေနေကာင္းမွ သြားမယ္ေလ”ဟု သမီးက ခၽြဲႏြဲ႕စြာ ေျပာသည္။ သူမ ေဆး႐ံုက ဆင္းၿပီး ေနာက္တပတ္ အၾကာမွာေတာ့ သမီးတို႔သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ သမီးကေတာ့ ကေလးပီပီ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ အတြက္ ရင္ခုန္ တက္ၾကြေနသည္။ တကယ္တမ္း သြားရခါနီး အခ်ိန္တြင္ သမီးသည္ သူမ အနားမွ မခြာေတာ့။

အၿမဲတမ္း တခုတင္ထဲ အတူအိပ္ေသာ၊ တေရးႏိုးတိုင္း ေယာင္ၿပီး သူမကို ထစမ္းတတ္ေသာ သမီးသည္္ ဟိုေရာက္လွ်င္ မည္သို႔ ေနမည္နည္း။ သူမကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ တကယ္တမ္း သြားရမယ့္ ရက္မွာ သမီးက သူမကို ကန္ေတာ့ေတာ့ သူမ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ သူ႔ဘ၀ေလး အတြက္ ဆုေတာင္း ေပးခဲ့သည္။ သူမ မ်က္ႏွာတြင္ မ်က္ရည္မ်ား မရွိေတာ့၊ ငိုေၾကြးရလြန္းလို႔ ခမ္းေျခာက္ သြားခဲ့ၿပီ။ အေမညိဳကေတာ့ သူမကို ၾကည့္ကာ ငိုေၾကြး ေနခဲ့ၿပီ။ မမႀကီးကေတာင္ သူမကို ၾကည့္ကာ

“နင္ ေနေကာင္းရဲ႕လား ငယ္ငယ္၊ ငါ ဆရာ၀န္ ေခၚလိုက္မယ္ေလ”

မမႀကီးကို အသာေခါင္းယမ္းၿပီး ၿပံဳးျပႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရသည္။ ကားေပၚတက္ခါနီး သမီးက သူမကို ဖက္ၿပီး ငိုေတာ့ သူမခႏၶာကိုယ္ ေအးစက္ေနတာကို သတိျပဳမိသြားသည္။

“ေမငယ္ေလး ကိုယ္က ေအးလိုက္တာ ေမေမ”

သမီးရဲ့ ေမေမ ေခၚသံကို ကိုယ့္အတြက္ မဟုတ္ေပမယ့္ ဟုတ္သေယာင္္ ၾကည္ႏူးမိျပန္သည္။ အေမညိဳ ကမ္းေပး လာေသာ အေႏြးထည္ကို အသာ လႊမ္းၿခံဳရင္း သမီး နဖူးကို ငံု႕နမ္းမိသည္။

သြားေတာ့ သမီးေရ၊ အမွန္တရား ျဖစ္ေပမယ့္ ဘ၀မွာ ေျပာခြင့္ မရွိႏိုင္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ ဆိုတာကို ေနာင္တခ်ိန္မွာ သမီး သိလာပါအံုးမယ္။ အခုလို ဖြင့္ေျပာခြင့္ မရွိတဲ့ အမွားမ်ိဳး ငါ့သမီး ဘ၀ မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကံဳရပါေစနဲ႔၊ သူမလို မလႈပ္သာ မလြန္႔သာ လမ္းက်ဥ္းထဲကို ဘယ္ေတာ့မွ ေျခေခ်ာ္ ၿပီးေတာင္ မေရာက္ပါေစနဲ႔၊ သမီးရဲ႕ ဘ၀ဟာ ေအးခ်မ္း ေနရမယ္။

ခ်စ္တဲ့ ေဖေဖေမေမတို႔နဲ႔အတူ ဘ၀လမ္းကို ေက်နပ္စြာ ဆက္ေလွ်ာက္ေပေတာ့ သမီးေရ။ သမီး စိတ္ခ်မ္းသာရင္ ေမေမ ေက်နပ္ၿပီ၊ ရင္ထဲမွ တီးတိုး ေရရြတ္မိသည္။ သမီးတို႔ ကားမထြက္ခင္ သူမ အရင္ ေက်ာခိုင္း ထြက္ခဲ့မိသည္။ သမီးရဲ႕ ေခၚသံကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈရင္း လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့၊ ဖြင့္ေျပာခြင့္မရွိတဲ့ တို႔ဘ၀ရဲ႕ ၀ဋ္ေၾကြးေတြ ေက်ပါေစေတာ့ေလ

ယိုင္လဲလုလု ခႏၶာကိုယ္ကို ထိန္းရင္း စာၾကည့္ခန္းထဲ သူမ၀င္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေမညိဳအား

“ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ ကၽြန္မကို လာမေခၚနဲ႔ အေမညိဳ၊ တေယာက္ထဲေနခ်င္လို႔ပါ”

“ေအးပါကြယ္။ ေဆးလိပ္ေတြ အရမ္းမေသာက္ပါနဲ႔ ကေလးရယ္။ ကေလးကို ၾကည့္ရတာ အားမရဘူး”

သူမကို သားသမီးလိို ခ်စ္ေသာ အေမညိဳရဲ႕ ပူပင္မႈကို စာနာစြာ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း အခန္းထဲ ၀င္လိုက္ သည္။

ထိုေနာက္မွာေတာ့ သူမအေတြးတို႔ ယစ္မူးစြာ -

သူမ စိတ္ကူးတို႔ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္မသိ။ ဖုန္းျမည္သံ ၾကားမွပင္ အေတြးတို႔ ျပတ္ ေတာက္သြားမိသည္။ အမွတ္တမဲ့ နာရီ ၾကည့္မိေတာ့ သမီးတို႔ ေလယာဥ္ထြက္ရန္ နာရီ၀က္ လိုေသးသည္။

“သမီး ဆက္တာမ်ားလား”

သံေယာဇဥ္ ေ၀ေနေသာ အေတြးကို ခ်က္ခ်င္း ရပ္လိုက္သည္။ ခဏေနမွာပဲ အေမညိဳရဲ႕

“သမီးဆီက ဖုန္း ငယ္ငယ္”

“မေျပာခ်င္ဘူး အေမညိဳရယ္ ၾကည့္ေျပာလိုက္ပါ”

အခန္း၀မွ အေမညိဳ ေျခသံ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်ိန္မွာ သူမစိတ္တုိ႔ ေလွ်ာ့ခ် လိုက္မိသည္။ ဆယ္မိနစ္ ေလာက္ အၾကာမွာ ေနာက္ထပ္ တံခါးေခါက္သံ တစ္ခ်က္ အၾကား

“ကၽြန္မ ဘာမွ မၾကားခ်င္ဘူး အေမညိဳ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး အေမညိဳ ကၽြန္မနဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ ေနေပးပါ”

အခန္းထဲမွာ ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္ သြားသည္။ သူမ အေတြးတို႔က မဆံုးႏိုင္စြာ။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ နား ထဲမွာ ကား၀င္ လာသံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားမိသည္၊ သူမ အၾကားအာ႐ံု မွားယြင္းမႈ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒီအခ်ိန္ ေလာက္မွ ေလယာဥ္ထြက္မွာမို႔ အိမ္က ကား ျပန္လာတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေသးေပ။

သမီး၏ အသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားမိျပန္သည္။ စြဲလမ္းျခင္း အာ႐ံုမွာ ျဖတ္ရခက္မွန္း ခုမွပင္ သိေတာ့သည္။ ေဟာ သမီး တီးေနက် သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိုးရြားလိုက္တဲ့ စြဲလမ္းမႈလဲေနာ္၊ သူမ ရင္ထဲမွာ စူးကနဲ ေနေအာင္ ေအာင့္ သြား မိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူမ တံခါးကို တ၀ုန္း၀ုန္း ထုသံနဲ႔အတူ ၾကားလိုက ္ရေသာသမီးရဲ႕အသံ -

မမွားႏိုင္ ဘယ္လိုမွ မမွားႏိုင္။ အသဲထဲမွာ စြဲၿမဲစြာ မွတ္မိေနေသာအသံ။ စကားသံတို႔က သမီးရဲ႕ ငို႐ိႈက္သံနဲ႔ အတူ ဗလံုးဗေထြး။

“ဒီကိစၥေတြကို သမီး သိခဲ့ရင္ ေမေမ့ကို ထားၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္သြားပါ့မလား။ ခုေတာ့ ေမေမ ခံစားေနရတာေတြကို သမီး သနားလိုက္တာ။ ဖြားညိဳ ေျပာျပလို႔ သမီး အားလံုး သိၿပီးၿပီ။ ေမေမ အဲ ႀကီးႀကီးကလဲ သမီး အတင္းေမးလို႔ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ ၀န္ခံ သြားခဲ့ၿပီ။ ခုလည္း ႀကီးႀကီး တစ္ေယာက္ထဲ ႏိုင္ငံျခားကို ျပန္သြားၿပီ ေမေမ။ သမီးက ေမေမနဲ႔ တသက္လံုး ဒီမွာပဲ ေနမွာ။ သမီးလည္း တကယ္ေတာ့ ေမေမ့ကို မခြဲႏိုင္ပါဘူး ေမေမရယ္။ သမီးေျပာတာေတြကို ၾကားရဲ႕ လား ဟင္။ ေမေမ တံခါးဖြင့္ ေပးပါအံုး”

အို ၀မ္းသာလိုက္တာ။ သူမရဲ႕ သမီးက သူမကို အေမအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ၿပီ။ တသက္လံုးက ၾကားခ်င္ ေနတဲ့ တမ္းတေနရတဲ့ သမီးရဲ႕ ေမေမလို႔ ေခၚသံကို ၾကားခြင့္ရခဲ့ၿပီ။ ဒီတသက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ဖြင့္ေျပာခြင့္ မရွိဘူးဆိုလို႔ ၿမိဳသိပ္ခဲ့ရတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ဟာလည္း သူမရဲ႕ ပေရာဂေၾကာင့္မဟုတ္ပဲ ေျပလည္ သိရွိခြင့္ ရသြားခဲ့ၿပီ။

ေရွးဘ၀က ပါလာတဲ့ ၀ဋ္ေၾကြးေတြလည္း ေျပခ်ိန္တန္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ တမလြန္က ေမေမလည္း သူမကို ေက်နပ္ႏိုင္မွာပါေနာ္။ သူမရဲ႕ ႏႈတ္က ဒီလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။

၀မ္းသာအားရ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ခ်ိန္တြင္ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ ခံစားရသည္။

သမီးရဲ႕ ေမေမလို႔ ေခၚသံကို ခ်ိဳၿမိန္စြာ ၾကားၿပီးခ်ိန္မွာ ယစ္မူး ရီေ၀စြာနဲ႔ ေခၚလိုက္တဲ့ သူမရဲ႕အသံ၊ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀)နီးပါး ၿမိဳသိပ္ခဲ့ရတဲ့ ရင္ထဲက ထြက္လာတဲ့အသံ၊ တဘ၀စာလံုး အတြက္ အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး အသံ

“သမီး”

ဟု သူမရဲ႕ ရင္ထဲကလာတဲ့ ေခၚသံရဲ႕ အဆံုးမွာ ၀ုန္းကနဲ ျပဳတ္က် ၿပိဳလဲမႈႏွင့္အတူ သမီးရဲ႕ ေမေမ လို႔ စိုးရိမ္ တႀကီး ေရရြတ္သံကို အၾကားမွာ သူမ အၿပံဳးတို႔က ပီျပင္ နင့္သည္းလွ်က္။ အသိစိတ္ အားလံုး ကေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ ႏွင့္ေ၀း ကြာရာဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕လွမ္းကာ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ။

အသိစိတ္ေတြ လြတ္ကင္းခါနီးေလးမွာပဲ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ က်ေရာက္ ပိတ္မိေနေသာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္၊ ဖြင့္ေျပာခြင့္ မရွိခဲ့ေသာ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွ တသက္တာ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ ရခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ သူမသည္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဆံုးအစ မရွိေသာ လမ္းက်ယ္ထဲတြင္ သူမ်ားနီးတူ စီးေျမာႏိုင္ၿပီ ဆိုတာကို ေနာက္ဆံုး အာ႐ံုအေနျဖင့္ ခံစားရင္း စိတ္ႏွင့္ ခႏၶာတို႔က တျဖည္းျဖည္း ေ၀းရာဆီသို႔ ဦးတည္ ေလွ်ာက္လွမ္းလွ်က္

0 comments:

Post a Comment