May Zuu - ေမဇူး

သိပ္ခ်စ္ၾကေသာ သူမတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး အၾကား စကားလံုး အသံုးအႏႈန္း တစ္ခု မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၀င္ေရာက္ လာ ခ်ိန္မွစ၍ ျပႆနာတစ္ခု အစပ်ိဳးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ စတင္ ေျပာဆိုခဲ့မိေသာ စကား တစ္ခြန္းသည္ တစ္ျခား သူမ်ားအတြက္ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ေပမယ့္ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ျပင္မ ရေသာ အျငင္းပြားမႈ တစ္ခုကို ျဖစ္ေပၚ ေစခဲ့သည္။

ၾကည္ႏူးစရာ ႏွစ္ေယာက္ အတူရွိခ်ိန္မွာ ဆိုမိေသာ ထိုစကားေၾကာင့္ ကာလ အေတာ္ၾကာ ေမ့ေပ်ာက္ ထား ေသာ အတိတ္၏ အရိပ္မ်ား ျပန္လည္ ရွင္သန္ အသက္၀င္ လာရေတာ့သည္။ ထိုစကားေၾကာင့္ ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြကို ေျပာင္း လဲႏိုင္စြမ္း ရွိမရွိ မေသခ်ာေပမဲ့ သူမတို႔ၾကားမွာ အရင္ အေျခအေနမ်ိဳး ျပန္မရႏိုင္ ေတာ့တာကေတာ့ ေသခ်ာသည္။

အရာ၀တၳဳတစ္ခုအေပၚ ၾကည့္႐ႈ႔သည့္ အေနအထားအရ အျမင္ခ်င္း မတူတာမ်ိဳး ရွိႏိုင္ေပမဲ့ အခ်စ္ တစ္ခု မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ အျမင္ခ်င္း၊ ခံစားခ်က္ခ်င္း၊ တူညီခ်င္ျခင္းသည္ သူမတို႔ႏွစ္ဦး၏ ဆႏၵ အတၱ အပိုင္းအစပင္ ျဖစ္မည္ ထင္သည္။

အေလ်ာ့ေပးဖို႔ မစဥ္းစားဘဲ ကိုယ္ ထင္ျမင္ရာကို တယူသန္စြာ ယံုၾကည္လြန္းျခင္းမွာလည္း ႏွစ္ေယာက္ စလံုး တူညီ ေနျပန္သည္။ သူတစ္ပါးအတြက္ ဘာမွမဟုတ္ေသာ၊ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ေသာ စကားတစ္ခြန္း သည္ ျပႆနာ တစ္ခု အေနႏွင့္ သူမတို႔ၾကားမွ အခ်စ္ကို သံသယျဖင့္ ရစ္ပတ္ ပိုင္းျခားဖို႔ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။

                                                        × × × × × × × × × ×

အခ်စ္ဆိုတာကို အမ်ိဳးအမည္ ပိုင္းျခား ေ၀ဖန္ႏိုင္စြမ္း မရွိေသးခင္မွာဘဲ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ကို သူမ ရရွိ္ခဲ့သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ အခ်စ္တစ္ခုကို ၀င္ၿပီး ခလုတ္တိုက္မိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

သူမ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး အလုပ္မရွိ အားလပ္ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ အိမ္ကို ၀င္ထြက္ သြားလာေနေသာ ဥာဏ္ထူးတင့္နဲ႔ ဆံုဆည္းခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ အစ္ကိုေလး၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဉာဏ္ထူးတင့္က သူမကို စိတ္၀င္စားပါ သည္ဟု ဆိုလာေသာေၾကာင့္ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာ့အ နည္းငယ္ ေက်နပ္သြားမိသည္။

ဆရာ၀န္ျဖစ္ခါစ ဉာဏ္ထူးတင့္မွာ မိန္းမေလး အမ်ားစု စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေသာ ေခ်ာေမာသည့္ ႐ုပ္ရည္ ပိုင္ဆိုင္ ထားသည့္အျပင္ ခ်မ္းသာေသာ၊ တစ္ဦးတည္းေသာသား ဆိုသည့္ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ား ထပ္မံ ေပါင္း စပ္လိုက္သည့္အခါ သူ႔ကို လိုခ်င္သူမ်ား မ်ားျပားေနခဲ့သည္။

မဆြတ္ခင္က ညြတ္ခ်င္ေနေသာသူမ်ားကို ဥပကၡာျပဳ၍ ကေလးသာသာ အျပဳအမူမ်ားႏွင့္ အစ္ကိုမ်ားကို ဆိုးႏြဲ႕ အႏိုင္ယူေနေသာ သူမကိုသာ ခ်စ္ခင္ရပါသည္တဲ့။ သူမကိုမွ စြဲလမ္းရပါသည္ဟု ဖြင့္ေျပာခ်က္ကို ယံုခ်င္သလို၊ မယံုခ်င္ သလိုနဲ႔ ရင္ခုန္ခ်င္ျပန္သည္။ သူမကို ေက်ာင္းလာႀကိဳေလတိုင္း ဉာဏ္ထူးတင့္ကို စိတ္၀င္တစား လိုက္ၾကည့္တတ္သူမ်ား က သူမကိုပါ သူနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး စူးစမ္းသလို ၾကည့္ၾကေသာ အၾကည့္မ်ားကို ေက်နပ္သလို ရွိလာခဲ့သည္။

သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူမပါ နာမည္ႀကီးစ ျပဳလာသည္ကို သာယာလာတတ္ၿပီ။ ေနာက္ဆံုးမုွာေတာ့ သူမ်ား အား က်ေငးေမာတာကို ႏွစ္သက္ သေဘာက်တတ္ေသာ သူမႏွင့္ သူမကို သိပ္ခ်စ္ေသာ ဉာဏ္ထူးတင့္တို႔ ခ်စ္သူမ်ား ျဖစ္လာ ၾကေတာ့သည္။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ဉာဏ္ထူးတင့္ကို ကိုယ့္ အစ္ကိုလိုထက္ ပိုၿပီးမခ်စ္ခဲ့မိပါ။

သူ၏ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ အလိုလိုက္မႈ၊ ၾကင္နာ ယုယမႈမ်ားကိုေတာ့ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ခဲ့ပါသည္။ ဉာဏ္ထူးတင့္၏ အသိေပးမႈေၾကာင့္ပင္ မိဘခ်င္း သေဘာတူ နားေပါက္ထားသည့္ အဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ သူမ အသက္(၂၀)ေက်ာ္ေလာက္မွ လက္ထပ္ၾကရန္ကိုသာ သူမ မိဘမ်ားက ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ဉာဏ္ထူး တင့္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ သံုးႏွစ္ခန္႔ ေစာင့္ရအံုးမည္ဆိုသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ ဂ်ီက် ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ဆႏၵကလည္း မိဘေတြနဲ႔ တစ္သေဘာတည္း ရွိတာမို႔ သူ ဘာမွမေျပာႏိုင္ခဲ့။

ဉာဏ္ထူးတင့္ နယ္တြင္ တာ၀န္က်ေနခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း အနည္းငယ္ သတိရမိသည္မွ လြဲ၍ မလြမ္းဆြတ္ တတ္ ခဲ့ပါ။ စာေရး ပ်င္းသည္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး တစ္လမွ တစ္ခါေလာက္သာ စာေရး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ သက္တမ္း တစ္ႏွစ္အတြင္း ရန္ကုန္သို ့ သူ ျပန္လာသည့္ တစ္ႀကိမ္သာ ၄-၅ ရက္ခန္႔ အတူ ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္ခဲ့သည္။ က်န္အခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ သူမသည္လည္း တကၠသိုလ္ တက္ရင္း၊ သူသည္လည္း နယ္တြင္ တာ၀န္မ်ား ထမ္းေဆာင္ျခင္း ျဖင့္သာ ေန ့ရက္တို ့ ကုန္လြန္ခဲ့သည္။

ထင္မွတ္ မထားခဲ့သည့္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူ တာ၀န္က်ရာ ေဒသမွာပဲ ဉာဏ္ထူးတင့္ လက္ထပ္သြားသည့္ သတင္းကို သူမ ရရွိခဲ့ေလသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ရွက္ရြံ႕မႈ၊ သူမကို ထားခဲ့၍ လက္ထပ္သြားျခင္းအတြက္ နာၾကည္း ခံျပင္း မႈတို႔က လြဲ၍ တျခား ဘာမွ ထိထိခိုက္ခိုက္ မခံစားခဲ့ရပါ။ သူ လက္ထပ္လိုက္ေသာ အမ်ိဳး သမီးမွာ သူမထက္ ဘာမ်ား ထူးျခား သာလြန္ေနသလဲ ဆိုတာကိုသာ ကေလး အေတြးျဖင့္ သိခ်င္ေနခဲ့သည္။ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ဘာမွ ေသခ်ာ နားမလည္ခင္မွာပင္ သူမ ဘ၀ထဲမွ အခ်စ္တစ္ခု လြယ္ကူစြာပင္ ကြယ္ ေပ်ာက္ သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

                                                           × × × × × × × × × ×

အခ်စ္ကို မရွာေဖြဘဲ သူမ ဘာသာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်ိန္ၾကမွ အခ်စ္သည္ သူမကို ႐ိုက္ပုတ္ကာ ရင္ခုန္သံတို႔ ကို ႏိုးၾကားေစခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

အသန္႔အျပန္႔ ႀကိဳက္ေသာ၊ ေသသပ္မႈကို ႀကိဳက္ေသာ၊ ေစ့စပ္ ေသခ်ာေသာ သူမ ဘ၀ထဲသို႔ ေသသပ္မႈ မရွိ ေသာ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာကို တဇြတ္ထိုး မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္ေသာ မိုက္ကန္းကန္း ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ၀င္ေရာက္ လာခဲ့သည္။ သူမနဲ႔အတူ သခ်ၤာ ဂုဏ္ထူးတန္း အတူတက္ေနေသာ၊ ဘယ္သူ႔မွ ဂ႐ုမစိုက္တတ္ေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သည္ သူမ ဘ၀ထဲသို႔ စတင္ တိုး၀င္စ ျပဳလာခဲ့သည္။ အတန္း အားခ်ိန္မ်ားတြင္ စကၠဴျမႇား မ်ားထိုင္လုပ္ကာ သူမ ဆံပင္ရွည္မ်ားၾကားတြင္ လာစိုက္ေအာင္ အေနာက္မွ ထိုင္ပစ္ေနတတ္သလို၊ တစ္ခါတေလ စာသင္ ေနခ်ိန္မွာ အတန္းထဲ မ၀င္ဘဲ အျပင္ ေကာ္ရစ္ဒါမွ ေန၍ သူမကို ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနတတ္ျပန္သည္။ မ်က္၀န္းခ်င္း ဆံုတိုင္း မွာလည္း သူ႔ရဲ႕ ပါးခ်ိဳင့္ေလး ေပၚေအာင္ ရယ္ျပ သြားတတ္သလို၊ မသိခ်င္ ဟန္ေဆာင္သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္ျပန္ သည္။

သူမ ထိုင္ေနက် ေနရာမွာ ေန႔တိုင္း ပီေက တစ္ေတာင့္ လာတင္ထားတတ္သူမွာလည္း တျခားသူ မဟုတ္၊ ၿဖိဳးထက္စံ ဆိုေသာ ထိုေကာင္ေလးသာ ျဖစ္သည္။ အၿမဲမျပတ္ ပီေက ၀ါးေနတတ္ေသာ သူမ အက်င့္ကိုလည္း သိေနျပန္ သည္။ ကဗ်ာတိုေလးမ်ား ေရးစပ္ထားေသာ သူ႔စာမ်ား၊ မျမင္ႏိုင္ေသာ ဆြဲငင္အားမ်ားျဖင့္ သူ႔အေပၚတြင္ သူမ က်ဆံုးမွန္း မသိ က်ဆံုးခဲ့ရသည္။

သူမ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ စံျပ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား တစ္ခုမွ သူ႔မွာ မရွိေပမဲ့ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းစြာပင္ သူ႔ကို ျပန္ခ်စ္မိ သြားေတာ့သည္။ အခ်စ္စစ္ကို နားလည္ လက္ခံလာႏိုင္ခ်ိန္တြင္ မည္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ အခ်စ္ ဖူးတို႔ ေ၀ဆာလန္းဆန္း ပြင့္ဖူး လာခဲ့ၿပီ။ သူသည္ သူမ ဘ၀အတြက္ အျမတ္ႏိုးဆံုးနဲ႔ အခ်စ္ရဆံုးသူ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။

သူ႔အေပၚ ခ်စ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းသည္ သန္႔ရွင္းေသာ၊ အျဖဴေရာင္သာ ျဖစ္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား မပါ။ ရယူလိုျခင္း ကင္းစြာျဖင့္ ကိုယ္က ေပးဆပ္ေနရတာကိုပဲ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။ ဒါကို အကင္းပါးေသာ ၿဖိဳးထက္စံ မသိဘဲ ေနမွာ မဟုတ္။

မိဘနဲ႔ စိတ္ဆိုးၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းလာေသာ ေကာင္ေလးကို လိမၼာယဥ္ေက်းေသာ၊ မိဘ ေက်းဇူးသိတတ္ ေသာ သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ သူမ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ အခုခ်ိန္တြင္ သူသည္ သားလိမၼာတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေသးေသာ္ လည္း သားမိုက္ တစ္ေယာက္ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ တဇြတ္ထိုး လုပ္တတ္ေသာ ဉာဏ္ကေလးကေတာ့ မေပ်ာက္ မပ်က္ ရွိေနဆဲ။

သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ၾကပါသည္။ လိမ္ညာ၊ လွည့္ဖ်ားလိုေသာ ဆႏၵ မရွိတာေၾကာင့္ သူမမွာ တစ္ခ်ိန္က ဉာဏ္ထူးတင့္နဲ႔ ပတ္သက္ဖူးေသာ အေၾကာင္းမ်ား ရိွခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့သည္။ သူမစကားကို နားေထာင္ရင္း ေျပာင္းလဲ ပ်က္ယြင္းသြားေသာ သူ႔ရဲ႕အမူအရာမ်ား၊ ေမွးမွိန္သြားေသာ မ်က္၀န္း အၾကည့္မ်ား ကို ျမင္ရခ်ိန္တြင္ သူမ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။

သို႔ေသာ္ အတိတ္ဆိုတာ ျပန္သြားလို႔ မရသလို၊ ခ်န္ထားလို႔လဲ မရေသာ အရာရယ္သာေလ။ ျပန္ေျပာင္း လဲလို ့မရႏိုင္ေသာ ကိစၥျဖစ္တာမို႔ သူမ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။

သူမ စကားအဆံုးမွာ သူက မွတ္ခ်က္တစ္ခု ၀င္ေပးသည္။

''မိုးအိတို႔ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ၾကမွာေပါ့ေနာ္"တဲ့။

''ဟင့္အင္း၊ ဘာလို႔ အဲလို ထင္ရတာလဲ။ သူ႔ကို ကိုယ္ မခ်စ္ခဲ့ဘူး။ အစ္ကို တစ္ေယာက္လို ခင္တြယ္ခဲ့တာပဲ ရွိတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တာက ၿဖိဳးတစ္ေယာက္ထဲကိုပဲဆိုတာ ယံုထားလိုက္"

''အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူး"တဲ့

အၿပံဳးသဲ့သဲ့နဲ႔ တုန္႔ျပန္ေသာ သူ႔အသံကို သူမ မႀကိဳက္။ မယံုသလိုလို၊ ရိသဲ့သဲ့လိုလို၊ စကားစ ျဖတ္ခ်င္တာ ေၾကာင့္ ထပ္မံ မရွင္းျပျဖစ္ေတာ့။ တစ္ေနေန႔မွာေတာ့ သူ နားလည္ေအာင္ အခ်ိန္ယူၿပီး ရွင္းျပရအံုးမည္ဟု စိတ္ကူးထား ခဲ့ေလ သည္။

သူခ်စ္တာကို သူမ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ေပမယ့္ သူမ အခ်စ္ကိုေတာ့ သူ နားမလည္တတ္ခဲ့ေပ။ အေျခအေန အရ သူမဟာ သူ႔ရဲ႕ဘ၀ထဲကို ဒုတိယလူအေနႏွင့္ ၀င္ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ သူမ ခ်စ္ခဲ့တာကေတာ့ သူ တစ္ေယာက္ထဲသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။

သူမတို႔ ၂ေယာက္ ေတြ႕တိုင္း မၾကာခဏ ေဆြးေႏြးျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ အခ်စ္အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔လည္း သူ လာေခၚေတာ့ ရာသီဥတုကလည္း သာယာေနသျဖင့္ အင္းလ်ားကန္တစ္ပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးမွ ထိုင္ခံု တန္းလ်ားေလး တစ္ခုမွာ ၀င္ထိုင္ ျဖစ္သည္။

ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး စကားေျပာေနရာမွ ေျပာျဖစ္လိုက္ေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္ သူမတို႔ ႏွစ္ ေယာက္ အၾကားတြင္ အဆင္မေျပမႈမ်ားကို ဖန္တီးေပးေတာ့ေလသည္။

ထိုစကားကို စတင္ေျပာခဲ့သူမွာ သူမ ကိုယ္တိုင္သာ ျဖစ္ေလသည္။

''ဒီေလာကႀကီးမွာ မိုးအိ အခ်စ္ရဆံုးက ၿဖိဳးပါပဲ။ ၿဖိဳးကို ခ်စ္သလိုမ်ိဳး တစ္ျခား ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခ်စ္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ မိုးအိ ဘ၀မွာ ၿဖိဳးဟာ အခ်စ္ဦးပါပဲ"

သူမရဲ႕ စကားအဆံုး အေလာတႀကီး ၀င္ေျပာလိုက္ေသာ သူ႔ရဲ႕အသံက အိမ္မက္က ႏိုးထလာသူ တစ္ေယာက္ လို ကေယာင္ကတန္း ႏိုင္လွသည္။

''ဘာေျပာတယ္ မိုးအိ၊ ေသခ်ာ ျပန္ေျပာစမ္းပါ။ တို႔ဟာ မင္းရဲ႕အခ်စ္ဦး … ဟုတ္လား? မျဖစ္ႏိုင္တာဘဲ မိုးအိ၊ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ တို႔ဟာ မိုးအိရဲ႕ အခ်စ္ဦး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ အခ်စ္ဆံုးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ တို႔ဟာ မိုးအိရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးဆို တာကိုေတာ့ လက္ခံပါတယ္"

"ဘာလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ မိုးအိက ၿဖိဳးကို ပထမဦးဆံုး စခ်စ္ခဲ့တာ"

''မဟုတ္ဘူး မိုးအိ၊ မိုးအိမွာ ခ်စ္သူလို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္တဲ့ လက္ထပ္မယ့္ လူတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ သူနဲ႔ လက္မထပ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ မိုးအိတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္ ေလ။ အဲဒီေတာ့ သူဟာ မိုးအိရဲ႕ အခ်စ္ဦးပဲေပါ့။ ဒီအတြက္ တို႔ဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မိုးအိရဲ႕ အခ်စ္ဦး မျဖစ္ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စကားကို ျပန္ျပင္ေျပာ”

စကား၀ိုင္းသည္ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ အယူအဆ မတူညီမႈျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္ လာခဲ့သည္။ ဘယ္ သူကမွ အေလွ်ာ့ေပးဖို႔ မစဥ္းစားမိေပ။ ၾကည့္ပါအံုး။ ဘာမွ မရည္ရြယ္ဘဲ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းဟာ အရမ္းကို ႀကီး က်ယ္ခမ္းနား သြားခဲ့ၿပီ။ သူမအေပၚ သူ နားလည္မႈ လြဲမွားစြာနဲ႔ သတ္မွတ္ထားတာကို မေမွ်ာ္ လင့္ဘဲ သိခြင့္ရလိုက္သည္။

''ေနပါအံုး ၿဖိဳးရဲ႕။ မင္း နားလည္ လက္ခံထားတဲ့ အခ်စ္ဦးဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလည္း ကိုယ့္ကို ေျပာပါဦး"

''မိုးအိ အခ်စ္ကို မယံုတာမဟုတ္ပါဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ ၿဖိဳးတစ္ေယာက္ထဲကို ခ်စ္ေနမွန္းလည္း သိပါတယ္။ ၿဖိဳးကို အခ်စ္ဆံုး ဆိုတာလည္း ဟုတ္တာပဲ"

''ဒါျဖင့္ရင္ ….."

"ေနအံုး မိုးအိ။ ၿဖိဳးရဲ႕ စကား မဆံုးေသးဘူး။ မိုးအိမွာ ၿဖိဳး အရင္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူဟာ မိုးအိ ရဲ႕ ပထမဆံုး အခ်စ္ဦးပဲ။ သူ႔အေပၚမွာ မိုးအိ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ၿဖိဳး အေပၚမွာ မိုးအိ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ဟာ ကြဲျပားလိမ့္မယ္။ ဒါေပ မယ့္ ပမာဏ အႏႈိင္းအဆ မတူညီတဲ့ အခ်စ္တစ္ခုနဲ႔ေတာ့ ဉာဏ္ထူးတင့္ အေပၚ မိုးအိ ခ်စ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ၿဖိဳးဟာ မိုးအိ ရဲ႕ အခ်စ္ဦး ဘယ္နည္းနဲ ့မွ မျဖစ္ႏို္င္ဘူး"

သူမ အေတြးမ်ားႏွင့္ သူ ေျပာေနသည္မ်ားကေတာ့ တျခားစီ ျဖစ္၍ ေနေလၿပီ။ ၿဖိဳးထက္စံကို နားလည္ ေအာင္ ရွင္းျပရမည္။

''အဲဒါကေတာ့ ၿဖိဳးရဲ႕ ခံယူခ်က္ေလ။ မိုးအိရဲ႕ ခံယူခ်က္ကိုလည္း ၿဖိဳး နားေထာင္သင့္တယ္။"

“ေျပာေလ”

အဲဒီမွာပဲ သူမတို႔ႏွစ္ဦး အၾကားမွ ကြဲလြဲခ်က္မ်ားကို စတင္ ေတြ႕ၾကရတာ ျဖစ္သည္။

''လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပတ္သက္မိတာနဲ႔ ရင္ထဲက အခ်စ္ဟာ ေပၚလာေရာတဲ့လား။ တစ္ခါထဲ ခ်စ္သြား ေရာတဲ့လား။ ကိုဉာဏ္နဲ႔ တို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ဘူးတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ခ်စ္လုိ႔ မရခဲ့ဘူး။ ခ်စ္ၾကည့္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ေကာင္း ေကာင္း နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ၿဖဳိးနဲ႕ စေတြ႕ တဲ့အခ်ိန္မွာမွ တို႔ဟာ အခ်စ္ကို နားလည္ခဲ့တာ။ အခ်စ္အတြက္ စိတ္ လႈပ္ရွားလာတယ္။ မင္းကို ျမင္ရရင္ ေပ်ာ္တယ္။ မင္း စိတ္ဆင္းရဲတာကို မျမင္ရက္ဘူး။ မင္း စိတ္ခ်မ္းသာရင္ တို႔လည္း ေပ်ာ္တာပါပဲ။ မင္းနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အေသးစိတ္ေလး ကစၿပီး ခံစားရတယ္။ ကိုဉာဏ္နဲ႔တုန္းက ဒီလိုမ်ိဳး မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ မင္းကို သိပ္ခ်စ္သြား ခဲ့ၿပီဆိုတာ ေသခ်ာ သြား ခဲ့တယ္။”

ေမာသြားသလို ခဏနားရင္း သူမ စကားျပန္ဆက္သည္။ ၿဖိဳးထက္စံကေတာ့ ၿငိမ္သက္စြာပင္ သူမ စကားကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့သည္။

''ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြ ပထမဦးဆံုး ေပၚေပါက္လာၿပီး စတင္ ခ်စ္မိသူကို အခ်စ္ဦး ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာတာ တို႔ မွား လား။ တို႔ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး အခ်စ္ကို ရရွိတဲ့အတြက္ ၿဖိဳးဟာ တို႔ရဲ႕အခ်စ္ဦးပဲ။ ကိုဉာဏ္ကေတာ့ ရည္းစားဦးသာလွ်င္ ျဖစ္တယ္။ အခ်စ္ဦးမဟုတ္ဘူး"

ေျပာခ်င္တာ အကုန္ေျပာလိုက္ရတာမို႔ သူမ ေက်နပ္သြားမိသည္။

''မဟုတ္ေသးဘူး မိုးအိ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ (၁)ႏွစ္ေက်ာ္ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဉာဏ္ထူးတင့္ကို မိုးအိ လံုး၀ မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ ျဖစ္ကို မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ပမာဏ အနည္းအမ်ားသာ ကြာလိမ့္မယ္။ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို သူ႔ကို ခ်စ္ခဲ့လိမ့္မယ္။”

''ကာယကံရွင္ ကိုယ္တ္ိုင္ထက္မ်ား ပိုသိအံုးမွာလား ၿဖိဳးရယ္။ မင္းသာ တို႔ရဲဲ႕ အခ်စ္ဦးနဲ႔ အခ်စ္ဆံုး။ ဒါပဲ ေျပာရ တာ ေမာတယ္။ ေတာ္ၿပီ။"

သူမ အႏိုင္ပိုင္းၿပီး စကားျဖတ္ေပမယ့္ သူက လက္မခံေပ။

''ၿဖိဳးကို မိုးအိက ပိုခ်စ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ယံုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဉာဏ္ထူးတင့္ကိုလည္း တစ္စံုတစ္ခု ေသာ အတိုင္းအတာ အထိ ခ်စ္ခဲ့မွာလည္း အေသအခ်ာပဲ။ နည္းတာမ်ားတာပဲ ကြာလိမ့္မယ္။ ခ်စ္တာကေတာ့ ခ်စ္ခဲ့မွာပဲ"

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔စကားမ်ားသည္ ဇြတ္တရြတ္ ႏိုင္လာသည္။ သူမကလည္း ၿဖိဳးထက္စံ၏ အယူအဆကို လံုး၀ လက္မခံႏိုင္ျပန္။

''တို႔အခ်စ္ကို မင္း မေစာ္ကားနဲ႔ ၿဖိဳးထက္စံ။ တို႔ အယူအဆကို လက္မခံတာဟာ တို႔အခ်စ္ကို မယံုၾကည္ လို႔ပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ အတိတ္က အေၾကာင္းအရာေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေပးလို႔ ရမွာလဲ။ တို႔အခ်စ္ ကို မင္းမယံုဘူး ဆိုရင္ လမ္းခြဲလိုက္ေတာ့ ၿဖိဳး"

''ေအာ္……… လမ္းခြဲဖို႔ စကားကိုေတာင္ မိုးအိက အလြယ္တကူ ေျပာႏိုင္ၿပီကိုး။ မိုးအိ ေျပာေတာ့ အခ်စ္ဦး နဲ႔ အခ်စ္ဆံုးဆို။ ဘယ္လိုနည္းမ်ိဳးနဲ႔ ယံုၾကည္ရမွာလဲ။ ေျပာပါအံုး"

"ယံုတာ မယံုတာက မင္းက႑ပဲ ၿဖိဳး။ ေကာင္းၿပီ။ တို႔ရဲ႕ အယူအဆကို လက္မခံႏိုင္သေရြ႕၊ ၿပီးေတာ့ မင္းရဲ႕ အယူ အဆနဲ႔ မင္းရဲ႕ တဇြတ္ထိုးစကားကို မျပင္ႏိုင္သေရြ႕ တို႔ႏွစ္ေယာက္ မေတြ႕ၾကစို႔လား။ မင္း အယူအဆ ကို ျပင္ဖို႔ မင္း စိတ္ကူး မရွိသလို၊ တို႔ဖက္ကလည္း မျပင္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ ေယာက္ဟာ ဒီအခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ထဲက တစ္ခ်က္ခ်က္ကို ေသခ်ာေပါက္ ေရြးႏိုင္တဲ့ေန႔မွာ တို႔ေတြ ျပန္ဆံုၾက တာေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွ မတူညီႏိုင္ရင္ လည္း တစ္သက္တာအတြက္ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းလို႔ပဲ မွတ္လိုက္ပါ။ တို႔အခ်စ္ကို မယံုတဲ့ မင္းရဲ႕ အနားမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ၿဖိဳးထက္စံ။ နင့္ကို ငါမေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး"

ငိုေႂကြးရင္း ေျပးထြက္သြားတဲ့ မိုးျမတ္အိရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို သူ အေငးသား ၾကည့္ေနေပမယ့္ တားဖို႔ စိတ္ကူး မရွိခဲ့ ပါ။ သူ႔ရင္ထဲမွာ တႏံု႔ႏံု႔ ခံစားေနရေသာ သံသယတစ္ခု (သံသယဆိုတာထက္ ၀န္တိုျခင္းတစ္ခု)ကို သိခ်င္ေပမယ့္ ေမးဖို႔ ႏႈတ္ဆြံ႕အ ေနမိတာ ၾကာၿပီ။ ဒီေန႔မွသာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒီအတြက္ အေျဖကိုေတာ့ ေရေရရာရာ သူ မထုတ္ႏိုင္ခဲ့။

                                                             × × × × × × × × × ×

သူမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေရာ၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူကို နားမလည္ႏိုင္ခဲ့။ အရာရာ အဆင္ေျပပါလွ်က္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ၾကပါလွ်က္ ဘာမဟုတ္ေသာ စကားေလး တစ္ခြန္း ေၾကာင့္ အၿပီးတိုင္ လမ္းခြဲၾကမွာ၊ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေ၀းကြာသြားမွာကို မလိုလားၾကေပ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က အေလ်ာ့ေပး လိုက္ဖို႔ တိုက္တြန္းၾကသည္။

သို႔ေသာ္ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို စြန္႔ပစ္ဖို႔ ေခါင္းမာစြာျဖင့္ စိတ္မကူးၾကပါ။ လက္ရွိ အေျခ အေနကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ စိတ္မကူးဘဲ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ကို စြန္႔ပစ္မယ့္ေန႔ကို ဇြဲေကာင္း စြာျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲ။

တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ၾကားမွာ မထားရွိအပ္ေသာ မာနတရားႏွင့္ သံသယတို႔ ရွိေနဆဲ။ တစ္နည္း အားျဖင့္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သံသယႀကိဳးမွ်င္ျဖင့္ ရစ္ပတ္ ခ်ည္ေႏွာင္ရန္ ႀကိဳးစားဆဲ . . . . .



၂၀၀၃ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ျမင္ကြင္း မဂၢဇင္း