၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးတယ္ဆိုရင္ အနည္းနဲ ့အမ်ားဆိုသလို ကိုယ့္အေတြ ့အႀကံဳ၊ ကိုယ့္အျဖစ္အပ်က္ တစ္စိတ္ တေဒသကိုေတာ့ ကိုယ့္ ၀တၳဳထဲမွာ ထည့္ေရးတတ္ၾကတာ ဓမၼတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အမွတ္တရ ရွိေနခဲ့တာေတြကို ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ ထည့္ေရးမလဲ။ ဘယ္သူ ့ခံစားခ်က္နဲ ့ ေရးမလဲ။ ဒီအေျဖကို စာေရးဆရာ “ဆစ္(ဒ္)နီဆာ(လ္)ကင္” က The Writer မွာ ေဆာင္းပါး အေနနဲ ့ ေရးသားေဖာ္ျပထားတာကို ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူေျပာျပတဲ့ ကိုယ္ေတြ ့ အေတြ ့အႀကံဳ ေရးသားနည္း အေၾကာင္း ေလးပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက အလုပ္အတူတူ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူတစ္စုကို ဇာတ္ေကာင္မ်ား အျဖစ္ထားၿပီး ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးခ်ဖို ့ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာၾကာ ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ဘ၀က အေတြ ့အႀကံဳ ဆိုေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ စြဲစြဲ ၿမဲၿမဲလည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ စာရြက္ေပၚမွာသာ ခ်ေရးျဖစ္ရင္ ဘာအခက္အခဲမွ ရွိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ မ်က္စိ ထဲမွာ အျဖစ္အပ်က္ကို တည္ေနရာ ထားရမယ့္ ဆက္တင္ကလည္း ျမင္ထားၿပီး သား။ ေဘာ့စတန္ၿမိဳ ့ရဲ့ ေဒၚခ်က္(စ္)တာ ရပ္ကြက္က တကၠစီစတင္း။ အခ်ိန္ကာလက စီးပြားကပ္ဆိုက္ေနတဲ့ ကာလႀကီးရဲ့ တစ္ခု ေသာ မိုးည တစ္ည။ ဇာတ္ေကာင္ေတြက အရက္ အလြန္အကၽြံ မူးေနၾကတဲ့ ကားေမာင္းသမား တစ္စုနဲ ့ စာတို ့၊ ပစၥည္းတို ့ လိုက္ပို ့ ေပးရတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္။ ဒီဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္ အပ်က္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိ ထဲမွာ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ၿပီးသား။ ဒါေတြ စုေပါင္း ေရးလိုက္ရင္ ၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္ၿပီေပါ့။ အဲဒီလို ေတြးလိုက္တဲ့ အခ်က္က လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လမ္းေပၚမွာ ေရာက္ေစ ခဲ့တာပါပဲ။
ခ်ေရးလိုက္တဲ့ ပထမ စာမူၾကမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြ ့ခဲ့ရသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတာေတြက ျပည့္စံုလြန္းတယ္။ တိက်လြန္းတယ္။ အေသးစိတ္လြန္းတယ္။ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ခ်င္းရဲ့ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ အေရာင္အေသြး၊ အလင္းအေမွာင္၊ အျဖစ္အပ်က္ အားလံုးကလည္း အမွန္ခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ၀တၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ၀တၳဳက သက္၀င္ လႈပ္ရွားမႈ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့အမွားက လြယ္လြယ္ ေလးပါ။ ခ်ေရးလိုက္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြက သက္ရွိ ဇာတ္ေကာင္ ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္မလာတာပါ။ စိတ္ကူးယဥ္ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ မဟုတ္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္မ်ားထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္ေနလို ့ ၀တၳဳက အသက္မ၀င္တာပါ။
ဒီျပသနာရဲ့ အေျဖကေတာ့ ၀တၳဳအသစ္တစ္ပုဒ္ အျဖစ္ ဖန္တီး တင္ျပတဲ့ ေနရာမွာ “အကြာအေ၀း” ျပသနာ ပါပဲ။ အေျဖေတြ ့လာ ေတာ့လည္း အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လြယ္ကူသြားပါတယ္။ ပထမ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတာက ပစၥည္းပို ့တဲ့ ေကာင္ေလး ရဲ့ အျမင္ကို တတိယလူ (ေဘးလူ) အေနနဲ ့ ေရးထားတယ္။ အဲဒီမွာ စာေရးဆရာ (ကၽြန္ေတာ္) နဲ ့ ၀တၳဳ မခြဲႏိုင္ျခင္းက ျပသနာ ျဖစ္ေနတယ္။ စာေရးဆရာက ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ၀င္ပါသလို ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီအေျဖကို ေတြ ့လာေတာ့ ဒီဇာတ္ကိုပဲ ပထမလူက ျပန္ေျပာတဲ့အေနနဲ ့ ခ်ေရးလိုက္တဲ့အခါ ေလသံေရာ၊ စိတ္၀င္စားမႈပါ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းသြားပါေတာ့ တယ္။ ပထမလူ အေနနဲ ့ ျပန္ေရး လိုက္တဲ့အခါ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈက ေျပာင္းသြားတယ္။ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာျပေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ နဲ ့ တျခား ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ ဆက္သြယ္မႈကို ပိုမို ထင္ရွားလာ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ တဲ့အတြက္ တတိယလူ(ေဘးလူ)ရဲ့ ၀င္ေရာက္ျဖည့္စြက္မႈေတြ အလို အေလ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ အမွတ္တရ အားလံုး ထည့္ရမယ္ဆိုတဲ့ တာ၀န္ႀကီးကလည္း ေပါ့ပါးသြားပါတယ္။ တတိယလူက သူ ျမင္တာေတြကို ျပန္ေျပာေနရတာနဲ ့ မတူေတာ့ပဲ ဇာတ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ရဲ့ အျမင္မ်ိဳး ျဖစ္သြား တဲ့အတြက္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ကလည္း ပိုၿပီး ပီျပင္သြားတယ္။
ဒီသေဘာတရားက ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ဆန္းၾကယ္သေယာင္ ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပထမလူအေနနဲ ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာရတဲ့ ေနရာမွာ တခ်ိဳ ့ ဇာတ္ကြက္ အလွည့္အေျပာင္းေတြက်ေတာ့ တျခား ဇာတ္ေကာင္ ေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ ထည့္ေျပာရင္ ဒီဇာတ္ေကာင္ ဘာေၾကာင့္ သူမ်ား ခံစားခ်က္ကို ဒါေလာက္ သိရတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက ၀င္လာပါတယ္။ ပိုၿပီး စိုးတာက ပထမလူက ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ပါ၀င္သြားတဲ့အတြက္ ျပသနာ တစ္ရပ္ကို ေျဖရွင္းရမဲ့အစား သူကပါ ပါ၀င္ ပတ္သက္သြားတာပဲ။ အေျဖကေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာ ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ဘယ္အတိုင္းအတာထိ သံုးမလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။
ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္တဲ့ ပထမလူကို ေနာက္တစ္နည္း သံုးႏိုင္တာ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီနည္းကေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သူက စာဖတ္သူေတြအေပၚ ညစ္တယ္လို ့ ဆိုႏို္င္ပါတယ္။ မဟုတ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းဘက္ကို ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သူက ဆြဲေခၚသြားမယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့မွ စာဖတ္သူက သူ လိုက္ခဲ့တဲ့ လမ္းဟာ လမ္းမွား ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ သိႏို္င္တဲ့ နည္းလမ္းပါ။ ပထမလူ အေနနဲ ့ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္တဲ့ နည္းလမ္းဟာ အထိေရာက္ဆံုးနဲ ့ ေရွးအက်ဆံုး နည္းလမ္း ျဖစ္ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္”အေနနဲ ့ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္မယ္ဆိုရင္ လိုအပ္တဲ့ အဓိက အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္မယ့္ အဲဒီ “ကၽြန္ေတာ္” နဲ ့ က်န္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ ဆက္ႏြယ္မႈပါပဲ။ “ကၽြန္ေတာ္” က တတ္ႏိုင္သမွ် အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ျဖစ္ဖို ့ လိုပါ တယ္။ “ကၽြန္ေတာ္” နဲ ့ က်န္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ တင္းမာမႈေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ ရွိမယ္။ အဲဒီ တင္းမာမႈေတြက “ကၽြန္ေတာ့္္” ကို လႈပ္ရွားမႈေတြ ေပးၿပီး ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ကို ေပၚေပါက္ ေစရမယ္။
ကားေပၚမွာ ထိုင္လိုက္လာတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အျမင္နဲ ့ ကားေမာင္းေနတဲ့သူရဲ့ အျမင္ မတူႏိုင္ပါဘူး။ ကေလးက ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္သူ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ကားေမာင္းသူရဲ့ အျမင္က ဆန္ ့က်င္ဘက္ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ေန ပါမယ္။ စာေရးသူတစ္ယာက္ အေနနဲ ့ ေရးဖန္မ်ားလာရင္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဘယ္သူ ့အျမင္၊ ဘယ္ရႈေထာင့္က ေရးရင္ ပိုၿပီး ထိေရာက္တယ္ဆိုတာ နားလည္ သေဘာေပါက္လာပါလိမ့္မယ္။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္ ခ်ေရး ေတာ့မဲ့ ၀တၳဳရဲ့ ပထမဆံုး ၀ါက်ပါပဲ။ ဒီ၀ါက်က်ု ဘယ္သူ ့အေျခအေန၊ ဘယ္ေလသံမ်ိဳးနဲ ့ေရးမွာလဲဆိုတာ သတိထားပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၀တၳဳပဲ ေရးေရး၊ ျပဇာတ္ပဲေရးေရး၊ ပထမဆံုး တစ္ပိုဒ္ကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့ လွည့္ပတ္ စမ္းေရးၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေရးၾကည့္ရင္ ဘယ္နည္းက အထိေရာက္ဆံုးလဲဆိုတာ ေပၚလာပါ လိမ့္မယ္။ ကိုယ္မွတ္မိတာေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနရင္ေတာ့ ၀တၳဳနဲ ့ မတူပဲ မွတ္တမ္းနဲ ့ တူသြားပါလိမ့္မယ္။
စာေရးဆရာရဲ့ အလုပ္က မွတ္မိတာေတြ ခ်ေရးဖို ့ မဟုတ္ဘူး။ မွတ္မိတာေတြထဲက အခ်ိဳ ့ကိုသာ အလ်ဥ္း သင့္သလို ထုုတ္ႏုတ္ သံုးစြဲ သြားဖို ့ပါပဲတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက အလုပ္အတူတူ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူတစ္စုကို ဇာတ္ေကာင္မ်ား အျဖစ္ထားၿပီး ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးခ်ဖို ့ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာၾကာ ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ဘ၀က အေတြ ့အႀကံဳ ဆိုေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ စြဲစြဲ ၿမဲၿမဲလည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ စာရြက္ေပၚမွာသာ ခ်ေရးျဖစ္ရင္ ဘာအခက္အခဲမွ ရွိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ မ်က္စိ ထဲမွာ အျဖစ္အပ်က္ကို တည္ေနရာ ထားရမယ့္ ဆက္တင္ကလည္း ျမင္ထားၿပီး သား။ ေဘာ့စတန္ၿမိဳ ့ရဲ့ ေဒၚခ်က္(စ္)တာ ရပ္ကြက္က တကၠစီစတင္း။ အခ်ိန္ကာလက စီးပြားကပ္ဆိုက္ေနတဲ့ ကာလႀကီးရဲ့ တစ္ခု ေသာ မိုးည တစ္ည။ ဇာတ္ေကာင္ေတြက အရက္ အလြန္အကၽြံ မူးေနၾကတဲ့ ကားေမာင္းသမား တစ္စုနဲ ့ စာတို ့၊ ပစၥည္းတို ့ လိုက္ပို ့ ေပးရတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္။ ဒီဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္ အပ်က္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိ ထဲမွာ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ၿပီးသား။ ဒါေတြ စုေပါင္း ေရးလိုက္ရင္ ၀တၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္ၿပီေပါ့။ အဲဒီလို ေတြးလိုက္တဲ့ အခ်က္က လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လမ္းေပၚမွာ ေရာက္ေစ ခဲ့တာပါပဲ။
ခ်ေရးလိုက္တဲ့ ပထမ စာမူၾကမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြ ့ခဲ့ရသလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတာေတြက ျပည့္စံုလြန္းတယ္။ တိက်လြန္းတယ္။ အေသးစိတ္လြန္းတယ္။ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ခ်င္းရဲ့ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ အေရာင္အေသြး၊ အလင္းအေမွာင္၊ အျဖစ္အပ်က္ အားလံုးကလည္း အမွန္ခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ၀တၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ၀တၳဳက သက္၀င္ လႈပ္ရွားမႈ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့အမွားက လြယ္လြယ္ ေလးပါ။ ခ်ေရးလိုက္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြက သက္ရွိ ဇာတ္ေကာင္ ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္မလာတာပါ။ စိတ္ကူးယဥ္ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ မဟုတ္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္မ်ားထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္ေနလို ့ ၀တၳဳက အသက္မ၀င္တာပါ။
ဒီျပသနာရဲ့ အေျဖကေတာ့ ၀တၳဳအသစ္တစ္ပုဒ္ အျဖစ္ ဖန္တီး တင္ျပတဲ့ ေနရာမွာ “အကြာအေ၀း” ျပသနာ ပါပဲ။ အေျဖေတြ ့လာ ေတာ့လည္း အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လြယ္ကူသြားပါတယ္။ ပထမ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတာက ပစၥည္းပို ့တဲ့ ေကာင္ေလး ရဲ့ အျမင္ကို တတိယလူ (ေဘးလူ) အေနနဲ ့ ေရးထားတယ္။ အဲဒီမွာ စာေရးဆရာ (ကၽြန္ေတာ္) နဲ ့ ၀တၳဳ မခြဲႏိုင္ျခင္းက ျပသနာ ျဖစ္ေနတယ္။ စာေရးဆရာက ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ၀င္ပါသလို ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီအေျဖကို ေတြ ့လာေတာ့ ဒီဇာတ္ကိုပဲ ပထမလူက ျပန္ေျပာတဲ့အေနနဲ ့ ခ်ေရးလိုက္တဲ့အခါ ေလသံေရာ၊ စိတ္၀င္စားမႈပါ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းသြားပါေတာ့ တယ္။ ပထမလူ အေနနဲ ့ ျပန္ေရး လိုက္တဲ့အခါ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မႈက ေျပာင္းသြားတယ္။ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာျပေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ နဲ ့ တျခား ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ ဆက္သြယ္မႈကို ပိုမို ထင္ရွားလာ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ တဲ့အတြက္ တတိယလူ(ေဘးလူ)ရဲ့ ၀င္ေရာက္ျဖည့္စြက္မႈေတြ အလို အေလ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ အမွတ္တရ အားလံုး ထည့္ရမယ္ဆိုတဲ့ တာ၀န္ႀကီးကလည္း ေပါ့ပါးသြားပါတယ္။ တတိယလူက သူ ျမင္တာေတြကို ျပန္ေျပာေနရတာနဲ ့ မတူေတာ့ပဲ ဇာတ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ရဲ့ အျမင္မ်ိဳး ျဖစ္သြား တဲ့အတြက္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ကလည္း ပိုၿပီး ပီျပင္သြားတယ္။
ဒီသေဘာတရားက ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ဆန္းၾကယ္သေယာင္ ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပထမလူအေနနဲ ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာရတဲ့ ေနရာမွာ တခ်ိဳ ့ ဇာတ္ကြက္ အလွည့္အေျပာင္းေတြက်ေတာ့ တျခား ဇာတ္ေကာင္ ေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ ထည့္ေျပာရင္ ဒီဇာတ္ေကာင္ ဘာေၾကာင့္ သူမ်ား ခံစားခ်က္ကို ဒါေလာက္ သိရတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက ၀င္လာပါတယ္။ ပိုၿပီး စိုးတာက ပထမလူက ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ပါ၀င္သြားတဲ့အတြက္ ျပသနာ တစ္ရပ္ကို ေျဖရွင္းရမဲ့အစား သူကပါ ပါ၀င္ ပတ္သက္သြားတာပဲ။ အေျဖကေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာ ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ဘယ္အတိုင္းအတာထိ သံုးမလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။
ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္တဲ့ ပထမလူကို ေနာက္တစ္နည္း သံုးႏိုင္တာ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီနည္းကေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သူက စာဖတ္သူေတြအေပၚ ညစ္တယ္လို ့ ဆိုႏို္င္ပါတယ္။ မဟုတ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းဘက္ကို ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သူက ဆြဲေခၚသြားမယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့မွ စာဖတ္သူက သူ လိုက္ခဲ့တဲ့ လမ္းဟာ လမ္းမွား ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ သိႏို္င္တဲ့ နည္းလမ္းပါ။ ပထမလူ အေနနဲ ့ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္တဲ့ နည္းလမ္းဟာ အထိေရာက္ဆံုးနဲ ့ ေရွးအက်ဆံုး နည္းလမ္း ျဖစ္ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္”အေနနဲ ့ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္မယ္ဆိုရင္ လိုအပ္တဲ့ အဓိက အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္မယ့္ အဲဒီ “ကၽြန္ေတာ္” နဲ ့ က်န္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ့ ဆက္ႏြယ္မႈပါပဲ။ “ကၽြန္ေတာ္” က တတ္ႏိုင္သမွ် အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ျဖစ္ဖို ့ လိုပါ တယ္။ “ကၽြန္ေတာ္” နဲ ့ က်န္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ တင္းမာမႈေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ ရွိမယ္။ အဲဒီ တင္းမာမႈေတြက “ကၽြန္ေတာ့္္” ကို လႈပ္ရွားမႈေတြ ေပးၿပီး ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ကို ေပၚေပါက္ ေစရမယ္။
ကားေပၚမွာ ထိုင္လိုက္လာတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အျမင္နဲ ့ ကားေမာင္းေနတဲ့သူရဲ့ အျမင္ မတူႏိုင္ပါဘူး။ ကေလးက ဇာတ္ေၾကာင္း ျပန္သူ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ကားေမာင္းသူရဲ့ အျမင္က ဆန္ ့က်င္ဘက္ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ေန ပါမယ္။ စာေရးသူတစ္ယာက္ အေနနဲ ့ ေရးဖန္မ်ားလာရင္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဘယ္သူ ့အျမင္၊ ဘယ္ရႈေထာင့္က ေရးရင္ ပိုၿပီး ထိေရာက္တယ္ဆိုတာ နားလည္ သေဘာေပါက္လာပါလိမ့္မယ္။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္ ခ်ေရး ေတာ့မဲ့ ၀တၳဳရဲ့ ပထမဆံုး ၀ါက်ပါပဲ။ ဒီ၀ါက်က်ု ဘယ္သူ ့အေျခအေန၊ ဘယ္ေလသံမ်ိဳးနဲ ့ေရးမွာလဲဆိုတာ သတိထားပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၀တၳဳပဲ ေရးေရး၊ ျပဇာတ္ပဲေရးေရး၊ ပထမဆံုး တစ္ပိုဒ္ကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့ လွည့္ပတ္ စမ္းေရးၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေရးၾကည့္ရင္ ဘယ္နည္းက အထိေရာက္ဆံုးလဲဆိုတာ ေပၚလာပါ လိမ့္မယ္။ ကိုယ္မွတ္မိတာေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနရင္ေတာ့ ၀တၳဳနဲ ့ မတူပဲ မွတ္တမ္းနဲ ့ တူသြားပါလိမ့္မယ္။
စာေရးဆရာရဲ့ အလုပ္က မွတ္မိတာေတြ ခ်ေရးဖို ့ မဟုတ္ဘူး။ မွတ္မိတာေတြထဲက အခ်ိဳ ့ကိုသာ အလ်ဥ္း သင့္သလို ထုုတ္ႏုတ္ သံုးစြဲ သြားဖို ့ပါပဲတဲ့။
0 comments:
Post a Comment