အို ........ ေနေတာင္ အေတာ္ ေစာင္းသြားပါေပါ့လား။ လိေမၼာ္ေရာင္ဖန္ ့ဖန္ ့ ေနလံုးႀကီးဟာ တလက္လက္ ထေနတဲ့ ပင္လယ္ေရ မ်က္နွာျပင္ ျပာလဲ့လဲ့နဲ ့ ထိစပ္ေနရာကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ ေရထဲကို ငုပ္လွ်ိဳးသြားခဲ့ၿပီ။ ဒီ ျမင္ကြင္းေတြဟာ ေန ့စဥ္ ျမင္ေတြ ့ ေနက် က်ဳပ္တို ့လို ပင္လယ္သားေတြ အတြက္ မထူးဆန္းလွေပမဲ့ ဒီ ကမ္းေျခကို လာေရာက္ လည္ပတ္ၾကသူေတြကေတာ့ ဒီရႈခင္းကို ႏွစ္သက္ ေငးေမာ က်ေလရဲ့။ မနက္ ေန ထြက္တာ၊ ညေန ေန၀င္တာ။ ပင္လယ္ေရကို ခ်ိဳးတာ၊ ပင္လယ္ေလကို အားပါးတရ ရႈရိႈက္ရတာ က်ဳပ္တို ့အတြက္ မထူးဆန္းေပမဲ့ မြန္းက်ပ္တဲ့ ၿမိဳ ့ျပမွာ ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ လူေတြအတြက္ ကေတာ့ ဒါဟာ အပန္းေျဖျခင္းဆိုတဲ့ အရသာ တစ္ပါးပဲရယ္လို ့ ၿမိဳ ့က ျပန္လာတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေလးက က်ဳပ္တို ့ကို ေျပာျပ တယ္။
ဒုကၡပါပဲေနာ္။ ဒီလိုနဲ ့ တျဖည္းျဖည္း မိုးခ်ဳပ္လာတယ္။ က်ဳပ္ကို ကဏန္းဟင္း ခ်က္ေပးပါလို ့ ေျပာတဲ့ စံုတြဲေလး ၂ေယာက္ ရဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မျမင္ရပါလား။ သူတို ့လာႏိုးနဲ ့ လွည့္လွည့္ ၾကည့္ရလြန္းလို ့ က်ဳပ္ ေခါင္းေတာင္ ေညာင္းလွၿပီ။ ဟိုး အတြင္းဘက္ အခန္းေတြဆီက ထြက္လာတဲ့သူေတြကို ေတြ ့တိုင္း သူတို ့၂ေယာက္ မ်ားလားရယ္လို ့ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရတာ က်ဳပ္ လည္ပင္းေတာင္ ေညာင္ေရအိုး ျဖစ္ေလာက္ၿပီ။
ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆို သူတို ့ လင္မယား ၂ေယာက္ ေရမိုးခ်ိဳး ၿဖီးလိမ္း ျပင္ဆင္ၿပီးလို ့ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္တတ္ၿပီ။ ျပန္သြား တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ေန ့လယ္ ၂နာရီကမွ ေဘးအိမ္က ကဏန္းေတြ ရလာလို ့ လာျပတာ။ အေကာင္ႀကီးေတြ ေကာင္းလြန္းလို ့ သူတို ့ကို စားမလား လာေမးေတာ့
“ယူမယ္။ ခ်ဥ္စပ္ ခ်က္ေပးပါ”
ဆိုတာနဲ ့ ခုညေနစာ ခ်က္ၿပီး လာပို ့ေပးရတာ။ ေစ်းမဆစ္ပဲနဲ ့ ငါးေထာင္ဖိုး ခ်က္ခိုင္းတာမို ့ ကဏန္းဖိုး သံုးေထာင့္ငါးရာ ေပးၿပီးရင္ က်ဳပ္အတြက္ တစ္ေထာင့္ငါးရာေတာင္ က်န္မွာေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း ေစတနာ ပိုပိုနဲ ့ ဆီမ်ာမ်ားနဲ ့ခ်ဥ္စပ္ ေလး စပါယ္ရ်ယ္ ခ်က္ေပးထားတာ အနံ ့ေလးကို ေမႊးလို ့။
ဘာလို ့မ်ား ေနာက္က်ေနရတာပါလိမ္ ့ေနာ္။ ခါတိုင္းလည္း သူတို ့အတြက္ ညေနစာကို က်ဳပ္ခ်က္ၿပီး ပို ့ေပးေနတာ ဒီေန ့ နဲ ့ ဆိုရင္ ၃ ရက္ ရွိၿပီ။ တစ္ခါမွ အမွားအယြင္း မရွိခဲ့ဘူး။ ခက္တာက က်ဳပ္တို ့လို ကမ္းေျခက ေစ်းသည္ေတြက ဟိုတယ္၀င္း ထဲၿပီး ေစ်းေရာင္းခြင့္ မရွိဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေရကူးဖို ့၊ လမ္းေလွ်ာက္ဖို ့ ထြက္လာတဲ့သူေတြကိုပဲ ေစာင့္ၿပီး ေစ်းေရာင္းရ၊ ထမင္းခ်က္ေပးမယ္ လိုက္ေျပာရတာ။
တကယ္လို ့ ကိုယ့္ဆီက စားမယ္ဆိုရင္ အခန္းနံပါတ္ ေမးထား၊ သူတို ့ရဲ့ မ်က္နွာေလးေတြကို အလြတ္ ရေအာင္ ၾကည့္ထား၊ ၿပီးရင္ ကမန္းကတန္း အိမ္ျပန္ ခ်က္ျပဳတ္၊ က်က္ၿပီဆိုရင္ ဆြဲျခင္းထဲမွာ ထမင္း ပန္းကန္ ျပား၊ ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ လက္သုတ္ပု၀ါ၊ ဟင္းခြက္ေတြ ထည့္ၿပီး သယ္လာ၊ ၿပီးေတာ့ သူတို ့ရဲ့ အရိပ္အေယာင္ေလး ေတြ ျမင္ရင္ ကမန္းကတန္း လိုက္ေပး၊ သူတို ့ စားေသာက္ေနတံုး ေသာင္ျပင္မွာ ထိုင္ေစာင့္၊ ၿပီးခ်ိန္ေလာက္မွ သြားျပန္သိမ္းရင္း ပိုက္ဆံ ယူရတာေလ။
တခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္း ဟင္းပဲ ခ်က္ခိုင္းတတ္တာ။ ဒါဆိုရင္ ေဖာ့ဘူးေလးထဲ ဟင္းထည့္ ယူသြားၿပီး ဟင္းဘူး ေပးရံုပဲ။ တခ်ိဳ ့ က်ေတာ့လည္း စားမေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ေစ်းေလွ်ာ့ေပးတာတို ့၊ မယူေတာ့ဘူးတို ့လုပ္ရင္ က်ဳပ္တို ့မွာ စိတ္ေမာရတယ္။ ဒီ လင္မယားေလး က်ေတာ့ ေခ်းမမ်ားဘူး။ က်ဳပ္ခ်က္လာတဲ့ ဟင္းကို ေကာင္း လိုက္တာ ဆိုၿပီး စားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို ့က်ဳပ္မွာ သူတို ့အတြက္ ေစတနာ ပိုၿပီး ေကာင္းေအာင္ ခ်က္ေပး ျဖစ္တယ္။
အင္း .. ဟင္းေတြ ေအးကုန္ေတာ့မွာပဲ။ ဘာလို ့မ်ား မလာၾကေသးပါလိမ့္။ ေနလံုးကြယ္လို ့ အေမွာင္ေတာင္ ပ်ိဳးလာၿပီ။ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာေတာ့ ပူေလာင္စျပဳလာၿပီ။ ေဘးအိမ္ကို ျပန္ေပးရမဲ့ ကဏန္းဖိုး သံုးေထာင့္ ငါးရာရယ္၊ က်ဳပ္ ျပန္လာမွ ဆန္ ၀င္၀ယ္ရမွာမို ့ထမင္းခ်က္ဖို ့ ေစာင့္ေနမယ္ဆိုတဲ ့ သမီးရဲ့ မွာသံ၊ ပန္းနာ ရင္က်ပ္ေရာဂါ ျပန္ထလာလို ့ ပင္လယ္ထဲ မဆင္းႏိုင္ တာ တစ္ပါတ္ရွိၿပီ ျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္ေယာက်ာ္းရဲ့ မ်က္ႏွာ၊ က်ဳပ္ အေတြး ေတြက ေယာက္ယတ္ခတ္လို ့ ေနေလရဲ့။ ဒီအခ်ိန္က်မွ က်ဳပ္ ဟင္းကို လိုက္ေရာင္းေတာ့ေရာ ဘယ္သူက ၀ယ္ေတာ့မွာလဲ။
အို ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ။ ေမာင္းထုတ္ခံရခါမွ ေနေရာ၊ က်ဳပ္ ဟိုတယ္၀င္းထဲ ခိုး၀င္ေတာ့မယ္။ ပတ္၀န္း က်င္ကို အကဲခတ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ဳပ္ ရပ္ေနတဲ့နားမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနဘူး။ ဒါနဲ ့က်ဳပ္လည္း အရဲစြန္ ့ၿပီး သူတို ့အခန္းလို ့ သိထားတဲ့ ေနရာဘက္ကို ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ လွမ္းလို ့ ၁၀လွမ္းေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး။
“အေမႀကီး ဒါ ဘယ္သြားမလို ့လဲ။”
က်ဳပ္ရဲ့ ေနာက္ေက်ာဆီက ေပၚလာတဲ့ အသံေၾကာင့္ လန္ ့ၿပီး ျခင္းေတာင္းေတာင္ လြတ္က်ေတာ့မလို ့။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ဟတိုတယ္ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္။ ေၾကာက္ရံြြ မိေပမဲ့ မထူးေတာ့တာမို ့့
“အေမႀကီးကို ဟင္းမွာထားတဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို လာရွာတာပါကြယ္။ ဒီ၀င္းထဲကို ေစ်းသည္ မ၀င္ ရဘူးေလ။ မန္ေနဂ်ာ သိရင္ အဖမ္းခံရလိမ့္မယ္။”
“မလုပ္ပါနဲ ့ သားရယ္။ အေမ့မွာ ကဏန္းဖိုး သံုးေထာင့္ ငါးရာ ဆံုးမွာ စိုးလို ့သာ အရဲစြန္ ့ ၀င္လာတာပါ။ အခန္းနံပါတ္ ၁၅ က လင္မယား ၂ေယာက္ကို သိလားဟင္”
“ေကာင္မေလးက ဆံပင္ အရွည္ႀကီးနဲ ့ ခပ္ငယ္ငယ္ ၂ေယာက္ မဟုတ္လား။ သူတို ့ ညေနကပဲ ျပန္သြား ၾကၿပီ။”
“အို .. ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲကြယ္။ သူတို ့က ဒီမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနမယ္ ဆိုေတာ့ အေမလည္း စိတ္ခ်ၿပီး ……..”
က်ဳပ္ စကား မဆက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ရင္ထဲမွာလည္း ပူေလာင္လာပါတယ္။
“ဟုတ္တယ္။ သူတို ့က တစ္ပတ္ေလာက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနမယ္ ေျပာထားတာ။ ဟန္းနီးမြန္း ထြက္လာၾကတာတဲ့။ ဒါေပမဲ ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျပသနာ ေပၚလာေတာ့ ………….”
“ဘာ ျပသနာမ်ား ျဖစ္လို ့လည္း သားရယ္”
“ဟို .. ဒါက သူမ်ား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဆိုေတာ့ … အင္းေလ. အေမ့ကိုေတာ့ ေျပာျပပါ့မယ္။ သူတို ့၂ေယာက္က အသက္လည္း ငယ္၊ ေခ်ာလည္း ေခ်ာ၊ တစ္ေယာက္နဲ ့ တစ္ေယာက္လည္း သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ ပံုစံ ရွိုေတာ့ အားလံုးက အားက် ေငးေမာ ေနၾကတာေလ။ ဒီေန ့ ညေန ၃နာရီေလာက္မွာ သူတို ့ေနာက္ကို မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ လိုက္လာတယ္။ ဧည့္ႀကိဳ ေကာင္တာမွာ သူတို ့နွစ္ေယာက္ နာမည္နဲ ့ အခန္းစံုစမ္းၿပီး လိုက္လာတာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ပထမေတာ့ သူတို ့ အိမ္ တစ္အိမ္က လူႀကီး လိုက္လာတယ္ ထင္တာေပါ့။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ …………………. ”
“တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ေျပာပါအံုး”
က်ဳပ္ရဲ့ ေသာကကိုေတာင္ ေမ့ၿပီး သူတို ့အတြက္ စိတ္ပူ သြားမိတယ္။
“တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒီ မိန္းမႀကီးဟာ ေကာင္ေလးရဲ့ မယားႀကီးတဲ့ အေမရဲ့။ ပိုက္ဆံကေတာ့ ေတာ္ ေတာ္ ခ်မ္းသာပံု ရတယ္။ ဒါေပမဲ ့ အသက္ႀကီးႀကီး ရုပ္ဆိုးဆိုးပါ အေမရာ။ ေကာင္မေလးကိုလည္း ဆဲေရး တိုင္းထြာလိုက္တာ မိုးမႊန္ေနတာ ပဲ ။ ေကာင္မေလးမွာ ပါးရိုက္လည္း ခံရ၊ လူၾကားထဲမွာ အရွက္ခြဲလည္း ခံရဆိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ ငိုလိုက္တာ အရမ္းပဲ။ သနားဖို ့ေတာင္ ေကာင္းတယ္။ ေကာင္ေလးကို ျပန္လိုက္ဖို ့ အတင္းေခၚေတာ့ ရန္ကုန္ ေရာက္မွ စာရင္းရွင္းမယ္ဆိုၿပီး ေကာင္ေလးနဲ ့ေကာင္မေလးက ကားတစ္စီး၊ မိန္းမႀကီးက ကားတစ္စီး ျပန္သြားၾကတာပဲ။ သူတို ့ေျပာတဲ့ စကားအရ ဆိုရင္ ေကာင္မေလးက ဘာမွ မသိရွာဘူး။ ေကာင္ေလးကို လူပ်ိဳ ထင္ၿပီး လက္ထပ္ခဲ့တာဆိုပဲ။ ေကာင္မေလး သနားပါတယ္ အေမ ရယ္။ သူ ့မွာ အသက္ေလး ငယ္ငယ္၊ ရုပ္ကေလး သနားကမားနဲ ့ အငယ္အေႏွာင္း ျဖစ္ရရွာတယ္။ ကဲ . . ကဲ အေမလည္း ျပန္ေတာ့။ အေမ့ဟင္းကို သူတို ့လည္း မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သြားေတာ့မယ္။ မန္ေနဂ်ာ ေတြ ့ရင္ အဆူခံရ လိမ့္မယ္ ျပန္ထြက္ေတာ့ေနာ္”
က်ဳပ္ေရွ ့က ေကာင္ေလး ထြက္သြားခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ပါတာပါပဲ။ အဲဒါဟာ ကဏန္းဖိုး သံုးေထာင့္ငါးရာ ဆံုးလို ့ ရင္ပူျခင္လား။ ေကာင္မေလးရဲ့ အေၾကာင္းကို ၾကားလိုက္ရလို ့ ရင္ပူျခင္းလား။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေတာင္ မခြဲျခားတတ္ေတာ့ပါဘူး။
တစ္မ်က္ႏွာ ၀တၳဳတို
2003 ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ၊ မေဟသီ မဂၢဇင္း
0 comments:
Post a Comment