27.7.11 ေန ့လည္ ၁၂နာရီမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ ငါးအူေခ်ာင္း ပံုး၂ပံုးကို ယူေဆာင္ၿပီး၊ အလွဴခံလို ့ ရထားတဲ့ အ၀တ္ထုတ္တြကို ကားေပၚတင္ရင္း တေနရာကို ထြက္ခြာဖို ့ ဟန္ျပင္ေနပါတယ္။ သူ သြားတာကို လိုက္ခ်င္လို ့ အားက် ေငးေမာေနတဲ့ ရံုးက သူငယ္ခ်င္း ေတြကို လက္ျပရင္း သူ တက္ၾကြစြာနဲ ့ ရံုးမွ စတင္ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။
တလက္စထဲမွာပဲ သြားခါနီး၊ လာခါနီးတိုင္း ဘယ္ကိစၥကိုမဆို ေသြးေအးေအးနဲ ့ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္တတ္တဲ့ သူ ့သူငယ္ခ်င္းေလးကိုလည္း စိတ္မခ်ႏိုင္စြာနဲ ့ ကားမထြက္ခင္ အခ်ိန္မွီ ေရာက္ေအာင္လာဖို ့ ဖုန္းလွမ္းဆက္ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ထို သူငယ္ခ်င္းရဲ့အိမ္ က ၿမိဳ ့ထဲမွာမို ့ သူ ့ရဲ့ အိမ္ကေန စုၿပီး လာၾကမဲ့သူေတြ ေရာက္ၿပီလားလို ့လည္း ေမးရပါေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ ေလ ေတာ္ၾကာ ကားမမွီ မွျဖင့္…….. အဲဒီ ၂ေယာက္က ဘယ္သူေတြ ျဖစ္မယ္ ထင္သလဲဟင္?
အဲဒီ ၂ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္ေနရာသြားသြား အၿမဲတမ္း အရင္ဆံုးေရာက္ၿပီး ဘယ္လုပ္လုပ္ ေနာက္ မက်ေအာင္ ေလာေဆာ္ အားထုတ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မဆိုတဲ့ ေမဇူးနဲ ့ ဘယ္သြားသြား ဘယ္ခ်ိန္းခ်ိန္း ေနာက္က် မွ ေရာက္လာတတ္တဲ့ ေသြးေအးေအးနဲ ့ လႈပ္ရွားတတ္တဲ့ ဆရာသမား ကိုလင္းေအာင္ျပည့္တို ့ပါပဲ။
ဒီေန ့လည္း ခုခ်ိန္မွာ ေရျပန္က်သြားလို ့ ေရမႀကီးေတာ့ေပမဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ ရွိေနဆဲ ဟသၤာၿမိဳ ့ေလးကို ကၽြန္မတို ့ MMG အဖြဲ ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္သြားဖို ့ ခ်ိန္းထားၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒုတိယအႀကိမ္ သြားရင္ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္လည္း လိုက္ခ်င္တာမို ့ အလုပ္နဲ ့ ခ်ိန္ၿပီး အားတဲ့ ရက္ကို အေျပးအလႊား သြား တာပါ။ ရံုးက တစ္ရက္ ခြင့္ယူၿပီးေတာ့ေပါ့။
တကယ္ဆို ဟသၤာတ သြားတဲ့ ကားက ညေန ၄နာရီခြဲအထိ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့ ကၽြန္မကို ငဲ့ညွာေသာအားျဖင့္ Express ကားနဲ ့ သြားၾကတာပါ။ Express ကားက ေန ့လည္ ၁နာရီခြဲမွာ ရွိတယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ဒီေန ့ ေန ့ လည္ထဲက ကၽြန္မ ရံုးက လစ္ရပါေတာ့တယ္။
သူတို ့အားလံုးနဲ ့ ကၽြန္မရံုးမွာ ဆံုဖို ့ခ်ိန္းထားေပမဲ့ ငါးအူေခ်ာင္းပံုးေတြေရာ၊ အ၀တ္အထည္ေတြေရာ၊ ကေလးေတြအတြက္ ၀ယ္ထားတဲ့ မုန္ ့ေတြေရာ Taxi တစ္စီးစာ မကတာေၾကာင့္ ကၽြန္မဘာသာ ရံုးကားနဲ ့ သြားၿပီး သူတို ့ကို ၿမိဳ ့ထဲကေန တိုက္ရိုက္ ကားဂိတ္ကို လာၾကဖို ့ ေျပာင္းခ်ိန္းလိုက္ၾကပါတယ္။
ကားလက္မွတ္ကလည္း မျဖတ္ရေသးတာေၾကာင့္ ေန ့လည္ ၁၂နာရီမွာ စထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုသစ္ကိုက ဒဂံု-ဧရာကားဂိတ္ကို တန္းၿပီး လာမွာပါ။ ဒီေန ့သြားတဲ့ ခရီးစဥ္ဟာ ကမန္းကတန္း စီစဥ္တာဆိုေပမဲ့ လူအင္အား ေတာင့္တင္းပါတယ္။
ကၽြန္မရယ္၊ ကိုမင္းသူရိန္(ကိုအလင္းေစတမန္)၊ ကိုလင္းေအာင္ျပည့္၊ ကိုသစ္ကို၊ ကိုဗလႀကီး (Crazy Bags)၊ ညီမငယ္ သဲစုလႈိင္ (Flower News သတင္းေထာက္ခ်ဳပ္)၊ ကိုမင္းသူရိန္ရဲ့ သမီးငယ္ ဆန္းမီ (အနာဂတ္ရဲ့ MMG အဖြဲ ့၀င္ေလာင္းေလး) အားလံုးေပါင္း ၇ေယာက္ပါ။
ကၽြန္မ ဒဂံု-ဧရာကားဂိတ္ကို ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မလာေသးပါဘူး။ ကားလက္မွတ္ျဖတ္၊ ပစၥည္းေတြ အပ္ ၿပီးခ်ိန္မွာ ၿမိဳ ့ထဲက လာတဲ့အဖြဲ ့ကို ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ ဘုရင့္ေနာင္ လမ္းဆံု ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာၾကာင့္ အခ်ိန္ကလည္း ခုမွ ၁နာရီပဲ ရွိေသးတာေၾကာင့္ စိတ္ေအးသြားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၅မိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ အဖြဲ ့သားမ်ား အသီးသီး ေရာက္ရွိလာၾကပါ တယ္။
ဒီလိုနဲ ့ ကၽြန္မတို ့အဖြဲ ့သားေတြ ေန ့လည္ ၁နာရီခြဲမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့က စတင္ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။ လူေတြ မ်ားေတာ့ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မ စိတ္ တအားညစ္ေနတာပါ။ အလုပ္ ကိစၥေတြေရာ၊ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာေတြ ဘာမွန္းမသိ ညစ္ညဴးေနတာမို ့ခုလို ခရီးထြက္လိုက္ရခ်ိိန္မွာ စိတ္က ေျပေလ်ာ့ လန္းဆန္းသြားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ကားေပၚမွာ အားလံုး စၾက ေနာက္ၾကရင္းနဲ ့ လိုက္ပါလာၾကတာေလ။ ဒီလိုနဲ ့ ဓႏုျဖဴမွာ ကားက ခဏ ရပ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ အေၾကာ္ တစ္ခုကို ၁၀က်ပ္ပဲ ေပးရတာမို ့ အားလံုးက သေဘာက်ၿပီး ၀မ္းသာအားရ စားၾကသလို မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုေလးေတာင္ ရိုက္ထားေသး။
တလမ္းလံုး ေနသာလာတာ ဇလြန္လည္း ေရာက္ေရာ မိုးေတြ စရြာပါေလေရာ။ ဟသၤာတကို ကၽြန္မ တို ့ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မိုးက အင္တိုက္ အားတိုက္ကို ရြာေနတာပါ။ ညေန ၆နာရီေလာက္မွာ ဟသၤာတ ကို ေရာက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ကၽြန္မတို ့ တည္းခိုမဲ့ တကၠသိုလ္နားက ဘီ၃လံုး အေဆာင္ရွိရာ အန္တီတူးတို ့ အိမ္ကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ မိုးက အသားကုန္ ရြာ ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိုးထဲမွာပဲ ပစၥည္းေတြ ခ်ရင္း စိုရႊဲကုန္ၾကပါတယ္။ အေဆာင္ေရွ ့ က ဆိုင္ခန္းေလးမွာ ပစၥည္းေလးေတြ (ပထမ အႀကိမ္က ထမင္းထုတ္ေတြ ေ၀တဲ့ ယာယီတဲနန္းေလးမွာ) ခ်ရင္း ေနာက္ေန ့ ဘယ္မွာ ေကၽြးလို ့ရမယ္။ ဘယ္ကို လိုက္ေကၽြးရ မယ္ဆိုတာကို ဟသၤာတ ေဒသခံ MMG အဖြဲ ့၀င္ေတြနဲ ့ ကိုလင္းေအာင္ျပည့္က ေမးျမန္း စီစဥ္ေနပါတယ္။
ဟသၤာတမွာ တစ္ခု ထူးျခားတာက ေက်ာင္းမေနႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းေနႏိုင္ေအာင္ ေထာက္ပံ့ၿပီး စာသင္ေပးေနတဲ့ Unicef အဖြဲ ့ေလး ရွိပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ ့က ကေလးေတြကို ညေန ၄နာရီကေန ၆နာရီအထိ စာသင္ေပးတာပါ။ ကၽြန္မတို ့ေတြ စကား ထိုင္ေျပာေနခ်ိန္မွာ ဒီကေလးေတြက ေက်ာင္းဆင္းၿပီး ျပန္လာ တာကို ေတြ ့တာေၾကာင့္ ကၽြန္မက မုန္ ့ေ၀ခ်င္တယ္။ ခဏ တားထားေပးလို ့ ေျပာၿပီး အိမ္ထဲ မုန္ ့ဘူး ေျပးယူ ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို ့ရဲ့ ကင္မရာမန္းႀကီးကလည္း ကင္မရာ ေျပးယူတာနဲ ့ ဆံုပါတယ္။
ဒါနဲ ့ပဲ ေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့ ကေလးေတြကို ကၽြန္မ ၀ယ္လာတဲ့ ေလာ္လီေပါ့ သၾကားလံုး ေလးေတြ ေ၀ ပး ျဖစ္ ခဲ့ပါတယ္။ မိုးေတြ စိုရႊဲေနတဲ့ ကေလးေတြကို မုန္ ့ေ၀အၿပီးမွာ သူတို ့ရဲ့ ဆရာမ ေရာက္လာတာေၾကာင့္ သတင္းေထာက္ ညီမငယ္ သဲစုလိႈင္က အင္တာဗ်ဴး ပါတယ္။ ကၽြန္မတို ့မွာ MMG ဗလာစာအုပ္ေတြလည္း ပါလာတာေၾကာင့္ ေနာက္ေန ့မွာ ကေလးေတြကို ေ၀ခ်င္ရင္ ေ၀လို ့ရပါတယ္။
ကၽြန္မတို ့ ခရီးစဥ္မွာ မူလအစီအစဥ္က မနက္ျဖန္မွာ မနက္ပိုင္း အလွဴလုပ္ၿပီး ညေနပိုင္း ကားစီးျပန္ဖို ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးက အခ်ိန္လည္း ပိုရေအာင္ ေအးေအးေဆးေဆးလည္း ေနရေအာင္ ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ ၃နာရီကားနဲ ့မွ ထျပန္ပါလားလို ့ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါဆိုရင္လည္း ရံုးျပန္တက္ မွီပါတယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ ဒီလိုပဲ လုပ္ဖို ့ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။
ကေလးေတြကို မုန္ ့ေ၀ၿပီေးတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေဘးအိမ္က ကိုလင္းေအာင္ျပည့္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ထမင္း သြားစားၾကပါတယ္။ ဗိုက္ဆာဆာနဲ ့ စားေကာင္းၾကတာ အမွန္ပါပဲ။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ ရွာၿပီး ၿမိဳ ့ထဲကို သြားၾကပါတယ္။ ေနာက္ေန ့ေ၀မဲ့ ရပ္ကြက္ေတြရဲ့ အေျခအေနကို စံုစမ္းဖို ့ရယ္၊ ဘုရားဖူးၿပီး လဘက္ရည္ ေသာက္ရေအာင္ရယ္ဆိုၿပီး သြားၾကတာပါ။
ကုိလင္းေအာင္ျပည့္နဲ ့ ကၽြန္မက ဆိုင္ကယ္တစ္စီး၊ သဲစုတို ့၊ ကိုသစ္တို ့ ကိုသူရိန္တို ့ ကိုဗလႀကီးတို ့က ဟသၤာတက ၿမိဳ ့ခံ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွာ အသီးသီး ပါသြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို ့ကို ၿမိဳ ့ထဲမွာ ပတ္ၿပၿပီး ျပည္လံုးကပ္ေက်ာ္ ဦးပါရဲ ေစတီေတာ္ကို လိုက္ပို ့ပါတယ္။
သြားေလရာမွာ အရာရာနဲ ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ ကၽြန္မတို ့ ဆိုင္ကယ္က လမ္းမွာ ဘီးေပါက္ ေနတာေၾကာင့္ ဘုရားကို ေရာက္ေအာင္ မနည္း ထိန္းေမာင္း လာရပါတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ သဲစုတို ့ စီးလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကလည္း ဘီးေပါက္လာတယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို ့ကို ဘုရားေရွ ့က လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထားၿပီး ဆိုင္ကယ္ ဘီးသြားဖာၾကပါတယ္။
ညေမွာင္ ေနတာေၾကာင့္ ဘုရားေဘးက တာေပါင္ေပၚကို မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ လွမ္းၾကည့္လို ့လည္း ဘာမွ မျမင္ ရတာေၾကာင့္ ဘုရား ထဲမွာ တပတ္ပတ္ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး လဘက္ရည္ ျပန္ထိုင္ၾကပါတယ္။ လဘက္ရည္ ဆိုင္မွာ မနက္ျဖန္ သြားေကၽြးဖို ့ တိုင္ပင္ ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ ေဒသခံ ဌာနဆိုင္ရာ လူႀကီးအခ်ိဳ ့လည္း ရွိေနတာ ေၾကာင့္ မနက္ျဖန္ ဘယ္ေနရမွာ ေကၽြးမယ္ ဘယ္လို ေကၽြးမယ္ဆိုတာ တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ညခ်မ္းေအးေအးေလးမွာ ဆိုင္ကယ္စီးၿပီး အိမ္ျပန္ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္မတို ့စီးလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္က ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လမ္းမွာ ဘီးေပါက္ျပန္ေသာအခါ…………..
0 comments:
Post a Comment