တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို ့ ဆိုင္ကယ္က ဘီး ထပ္ေပါက္တာေၾကာင့္ ေရွ ့က သြားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ ့ အဆက္ျပတ္ သြားပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ ဆက္သြားလို ့ မရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့တာက ကို 34 (thirtyfourhza.multiply.com) နဲ ့ ညီမငယ္ သဲစုလိႈင္တို ့ဆိုင္ကယ္ပါ။ ကိုသစ္တို ့ ကိုသူရိန္တို ့ကေတာ့ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ သြားေလာက္ပါၿပီ။
ဒါနဲ ့ စကား မစပ္ မမခ်ိဳကို (ခ်ိဳ -ဒီဇိုင္နာ) ကို ဖုန္းဆက္လိုက္ပါေသးတယ္။ သူက ကၽြန္မတို ့ ဟသၤာတက ဖုန္းဆက္တယ္ ေျပာတာကို သူက ေနာက္ေနတယ္ ထင္တာ။ ေနာက္မွ ကိုသူရိန္တို ့ ကိုလင္းေအာင္ျပည့္တို ့ ကၽြန္မတို ့ ဒီအခ်ိန္ႀကီး အတူရွိေနၾက တာမို ့ယံုၾကည္ သြားတဲ့ပံုပါ။ (ဒီမမအေၾကာင္း မပါရင္ ေမးမဲ့သူ ရွိလို ့ ႀကိဳေရးလိုက္ပါတယ္ေနာ္)
ဒါနဲ ့ ဆိုင္ကယ္ကို ျပင္ဆိုင္ပို ့ ေနာက္ထပ္ သူတို ့ရဲ့ ဆိုင္ကယ္၁စီးကို ထပ္ေခၚပါတယ္။ ည ၁၁နာရီ ထိုးခါ နီးေနပါၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ျပင္ ေနတာကို ေစာင့္ရင္း ကၽြန္မ၊ သဲစု၊ ကိုလင္းေအာင္ျပည့္၊ ကို34 နဲ ့ သူငယ္ခ်င္း ၁ဦးတို ့ ဟသၤာတရဲ့ ညခ်မ္းေအးေအး ေလးမွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္ၾကပါတယ္။
ကိုလင္းေအာင္ျပည့္ကေတာ့ လပြတၱာ သြားစဥ္က သူ ့ကိုခ်န္ထားၿပီး လဘက္ရည္ ဆိုင္ ထိုင္ၾကတဲ့ကိစၥကို လက္စားျပန္ေခ်တာလို ့ ေျပာပါတယ္။ (ကိုသစ္…ကိုေလ) ဒီဆိုင္ေလးက အေ၀းေျပး ကားဂိတ္အနီးမွာရွိၿပီး မိုးလင္းအထိ ေရာင္းတဲ့ ကိုလင္းေအာင္ျပည့္တို ့ ငယ္ငယ္ထဲက ေသာက္ေနက် လဘက္ရည္ဆိုင္ လို ့ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေထြရာေလးပါး ေျပာၾက ရင္း ၁၂နာရီထိုးခါနီးမွ က်န္တဲ့သူေတြ ေစာင့္ေနၾက မယ္ဆိုၿပီး ထျပန္လာၾကပါတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို ့ကို မအိပ္ေသးပဲ ေစာင့္ေနၾကတာေၾကာင့္ ေရာက္တာနဲ ့ မနက္ျဖန္ ေ၀မဲ့ အ၀တ္ထုတ္ေတြ အကုန္ျဖည္ ၾကၿပီး အထုတ္ေလးေတြ ျပန္ ထုတ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ယူလာတဲ့ ငါးအူေခ်ာင္းေတြကို ခ်က္ဖို ့လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းမ်ားကို ညေန ေရာက္စထဲက ဟင္းခ်က္ေပးမဲ့ အေမလွနဲ ့ တိုင္ပင္ၿပီး လိုအပ္တာေတြ ၀ယ္ျခမ္းထားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတို ့က ေနာက္ေန ့့လည္မွာ ဟင္းဘူးေလးေတြ သြားေ၀ဖို ့အတြက္ မနက္ ၅နာရီခြဲ ထခ်က္ၾကမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ညထဲက လုပ္စရာ ရွိတာေတြ လုပ္ထားႏွင့္မယ္ဆိုၿပီး ည ၁နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ လဘက္ေတြ ထသုတ္၊ ေကာ္ဖီေတြ ထေဖ်ာ္ၿပီး ငါးအူေခ်ာင္းပံုးေတြ ျဖည္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး မနက္ပိုင္းမွာ ခြဲေ၀ေပးမဲ့ ေနရာ ၂ေနရာစာ ခြဲျခမ္းၿပီး ငါးအူေခ်ာင္း ေတြကို ပလပ္စတစ္အိတ္ျဖည္၊ အတံုးေလးေတြတံုး၊ က်န္တဲ့ဟာေတြကို ေရခဲေတြ ျပန္ရိုက္နဲ ့ အားလံုးၿပီးလို ့ အိပ္မယ္လို ့ အိမ္ ေပၚထပ္ကို တက္ၾကေတာ့ မနက္ ၃နာရီခြဲ၊ မ်က္လံုးေတြကလည္း ေၾကာင္ေနၾကၿပီ။ ဒီေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ၀ရန္တာမွာ ထြက္ၿပီး စကားစျမည္ ထိုင္ေျပာၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ အားလံုးေသာ MMG ေမာင္ႏွမေတြ အေၾကာင္းကို ထိုင္ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္သူ ့ကိုေတာ့ မေတြ ့တာ ၾကာၿပီ။ ဘယ္သူ ကေတာ့ စာလာမတင္တာ ၾကာၿပီ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ၂ႏွစ္ျပည့္အတြက္ စာမူစုမဲ့ အစီအစဥ္၊ ပြဲလုပ္မဲ့ အစီအစဥ္ ေလးေတြ ထိုင္ေျပာရင္းနဲ ့ မနက္ ၅နာရီသာခြဲ သြားတယ္။ မအိပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ဟင္းခ်က္ဖို ့ လုပ္ေနတဲ့ အေမလွကို မနက္ ၆နာရီ ေက်ာ္မွာ ဆင္းၿပီး ၀ိုင္းကူၾကပါတယ္။ ငါးအူေခ်ာင္းေတြကို ျပန္ေၾကာ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြ လွီးျဖတ္၊ ၾကက္သြန္ေတြ ႏႊာေထာင္းနဲ ့ တစ္ေယာက္ တစ္လက္ ၀ိုင္းလုပ္ေနၾကပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ မနက္စာကို အျပင္ထြက္ မစားႏိုင္တာေၾကာင့္ ကိုလင္းေအာင္ျပည့္က မုန္ ့ဟင္းခါး သြား၀ယ္ေပး ပါတယ္။ မနက္စာ ငါးအူ ေခ်ာင္းေတြ ဟင္းခ်က္ၿပီးရင္ လင္းလြန္းပင္ ရပ္ကြက္ေလးမွာ ဘူးေတြနဲ ့ ထည့္ၿပီး သြားေ၀ၾကမွာပါ။
ညေနပိုင္းက်ရင္ေတာ့ ဇကာတန္းရပ္ကြက္ (လယ္ေတာ္ကုန္း အနီးမွာ) ေနထိုင္တဲ့ ေရေဘးသင့္ ျပည္သူေတြ ကို မစိုးရိမ္ ေက်ာင္းတိုက္မွာ ထမင္းေကၽြးဖို ့ စီစဥ္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ပိုင္း ကၽြန္မတို ့ ခ်က္ျပဳတ္ ေနစဥ္မွာပဲ ညေနပိုင္း မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ဖို ့ ပစၥည္း ေတြကို ည က ႀကိဳခ်ိန္း ထားတဲ့အတိုင္း တာ၀န္ရွိတဲ့ လူႀကီးေတြက လာယူၾကပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ဆရာေတာ္ကိုလည္း ညေနစာ ထမင္းေကၽြးဖို ့ မေလွ်ာက္ထားရေသးတာမို ့ကိုလင္းေအာင္ျပည့္က လိုက္သြားမွာ ျဖစ္သလို သူတို ့ကို ဘယ္လို ခ်က္ရမလဲဆိုတာ တခါထဲ ျပေပးခဲ့ဖို ့ ကၽြန္မပါ လိုက္သြားခဲ့ ပါတယ္။ လမ္းမွာ လဘက္ရည္ ၀င္ေသာက္ မုန္ ့စားၿပီး မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ကို သြားခဲ့ၾကပါတယ္။
ဟုိေရာက္ေတာ့ ကိုလင္းေအာင္ျပည့္က ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကေတာ့ ညေနပိုင္း ဟင္းကူခ်က္ဖုိ ့ ေရာက္ ေနတဲ့ အမေတြကို ဟင္းခ်က္ဖို ့ အစီအစဥ္ေျပာရင္းနဲ ့ ငါးအူေခ်ာင္းေတြ အၿပီး လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီနားက တာကေလး ၿမိဳ ့သစ္မွာ ေရေဘးသင့္ မိသားစု ၁၂၀ေက်ာ္ရွိတယ္လို ့ သိရပါတယ္။ ဒီလူေတြကို ေကၽြးမွာလို ့ သိရပါတယ္။ ကေလးေတြ ဘာေတြပါ ေပါင္းရင္ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ဆိုတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ မ်က္လံုးျပဴးသြားပါတယ္။
ညက ေျပာၾကေတာ့ လူ ၁၀၀စာေလာက္လို ့ပဲ ေျပာတာေလ။ ဒါကို ကၽြန္မက ၁၅၀စာေလာက္ ဖယ္ထား တာပါ။ ခု ၂၀၀စာဆိုေတာ့ သူတို ့နဲ ့ စကားေျပာေနေပမဲ့ ကၽြန္မ ရင္နည္းနည္းတုန္ေနၿပီ။ အင္း ျမန္ျမန္ျပန္ၿပီး ဟိုမွာ က်န္တဲ့ဟင္းေတြထဲက ျပန္ခ်န္မွ ျဖစ္ ေတာ့မယ္လို ့ စဥ္းစားေနမိတာ။
ထမင္းေကၽြးဖို ့ ဆန္ကိုေတာ့ ဆရာေတာ္က သူ ့ဆီကပဲ ယူဖို ့ေျပာပါတယ္။ လာလွဴတဲ့ ကၽြန္မတို ကို ၀န္ပိမွာ စိုးလို ့လို ့ေျပာပါ တယ္။ ထမင္းေကၽြးမွာဆိုေတာ့ အရည္ဟင္းတစ္ခြက္ ခ်က္ရေအာင္ ဆိုၿပီး ကုလားဟင္း ခ်က္ဖို ့ တိုင္ပင္ၿပီး လိုတာေတြကို သြား၀ယ္ဖို ့ ပိုက္ဆံ ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေစ်း၀ယ္တဲ့သူ ထြက္သြားၿပီး ခါမွ သူတို ့က ထပ္ေျပာလာပါတယ္။ လူကေတာ့ ၂၅၀ ေလာက္ျဖစ္မယ္တဲ့။ ဟိုက္ …. မလြယ္ေၾကာ။ ကိုလင္းေရ ျမန္ျမန္ ျပန္ၾကစို ့။
ဒီလိုနဲ ့ ကၽြန္မတို ့ ျပန္လာၿပီး ေစ်းထဲ၀င္ လိုအပ္တာ စဥ္းစားၿပီး လိုက္၀ယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တာ အိမ္နားေရာက္မွ ဟင္းထည့္မဲ့ဘူး မပါလာေသးဘူးလို ့ ဖုန္းလွမ္းဆက္တာေၾကာင့္ တခါျပန္ၿပီး ေစ်းဘက္ ျပန္လွည့္ရပါတယ္။ ပထမေတာ့ ေန ့ခင္းပိုင္း လင္းလြန္းပင္ ရပ္ကြက္မွာ ဟင္းဘူးေတြ ေ၀ရင္ ဆန္ထည့္ေ၀ဖို ့ စဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့ ဘ႑ေရး အေျခအေနက သိပ္မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အစီအစဥ္ေျပာင္းၿပီး ေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြ ၀င္၀ယ္၊ ေဖာ့ဘူး၀ယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမလွက ဟင္းေတြ ထည့္ဖို ့ အဆင္သင့္ က်က္ေနခဲ့ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ေပၚေတာင္ မတက္ပဲ တန္းၿပီး ဟင္း ေတြထည့္၊ ေနာက္ၿပီး အေမလွကိုလည္း ညေန ေကၽြးဖို ့ တ၀က္ေလာက္ ခ်န္ထားဖို ့ ေျပာရင္း ဟင္းေတြ ထည့္ၾကပါတယ္။ ဒီေနရာ မွာ ေၾကာ္ျငာ၀င္ရရင္ ကၽြန္မယူလာတဲ့ ငါးအူေခ်ာင္းက အရမ္းေကာင္းတာမို ့ ေန ့လည္စာကို ငါးအူေခ်ာင္းဟင္းနဲ ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ ဟင္းတခ်ိဳ ့နဲ ့ပဲ စားလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွာ ကိုလင္းေအာင္ျပည့္ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ကားလာႀကိဳတာေၾကာင့္ လင္းလြန္းပင္ ရပ္ကြက္ မွာရွိတဲ့ သူတို ့ ပထမ အႀကိမ္တံုးက ထမင္းေကၽြးခဲ့တဲ့ ငါးျပား ဓမၼာရံု ရွိရာကို လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကိုလင္းေအာင္ျပည့္ရဲ့ အသိအိမ္မွာ ခဏထိုင္ေနတံုး သူတို ့က ငါးျပား ဓမၼာရံုမွာ လူစုေပးပါတယ္။
ေရေဘး ဒုကၡသည္ေတြက ေရေတြ လည္း ျပန္က်သြားၿပီမို ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ေနေနၾကပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ထမင္းမခ်က္ေတာ့ပဲ ဟင္းဘူးေတြကိုပဲ ၀ယ္ေပးေတာ့မယ္လို ့ စီစဥ္ထားခဲ့တာပါ။ ေနာက္ၿပီး ေန ့ခင္းေတြမွာ သူတို ့ေတြ အလုပ္သြားတဲ့သူေနၾကတာမို ့ ကေလးအခ်ိဳ ့နဲ ့ လူႀကီးအခ်ိဳ ့သာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွိတဲ့သူေလးေတြကို စုၿပီး ကၽြန္မတို ့ေတြ ဘာေတြေပးသြားလည္း ဆိုတာ အသိေပးၿပီး ညေနက်မွ ဆိုင္ရာမိသားစုကို ေ၀ေပးမွာပါ။
ငါးျပား ဓမၼာရံုကို ကၽြန္မတို ့ ေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြေရာ လူႀကီးေတြပါ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ ကေလးေတြကို ကၽြန္မက အိုဗာတင္း အထုတ္ေလးေတြကို ေ၀ၿပီး အေမလွက ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ ေ၀ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လူေတြက အစံုမပါေတာ့ တအိမ္ေထာင္စုကို ေပးမဲ့ ပစၥည္းေတြ ခ်ၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး ထားခဲ့ပါတယ္။ တစ္အိမ္ေထာင္စုကို ဟင္းဘူး ၂ဘူးရယ္၊ အ၀တ္ ၂ထုတ္၊ ပိုက္ဆံ ၁၀၀၀ က်ပ္၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ ၆ထုတ္ရယ္ ေ၀ပံုက် ရပါတယ္။ အလွဴရွင္ေတြ အေရွ ့မွာ ရမဲ့ ပစၥည္းစာရင္း ေျပာၿပီး ညေနမွာ လာယူဖို ့ ကၽြန္မတို ့ အေရွ ့တင္ မွာေနပါ တယ္။
ကၽြန္မတို ့ရဲ့ အလွဴေလးက မႀကီးက်ယ္ပါဘူး။ ခမ္းလည္း မခမ္းနားပါဘူး။ သူတို ့မိသားစုေတြကို ထိုက္ထိုက္ တန္တန္ ျမွင့္တင္ေပး ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘာမွ မပါပါဘူး။ သူတို ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ ့ ကၽြန္မတို ့ ေပးေ၀ မႈေတြဟာ ဘယ္လိုမွ မႏိႈင္းယွဥ္သာပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို ့ကို ျပန္ေတာင္ အားနာမိတယ္လို ့ အခ်င္း ခ်င္း ေျပာေနခဲ့ေသးတာ။
အားလံုး ပစၥည္းေတြေပး၊ ဓာတ္ပံုရိုက္လို ့ ျပီးသြားခ်ိန္မွာ ဒီဓမၼာရံုက လူႀကီး၊ ဒီရပ္ကြက္ရဲ့ နာယကႀကီး က ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာခ်င္ေသးလို ့ မျပန္ပါနဲ ့အံုး ဆိ္ုတာေၾကာင့္ ျပန္ထိုင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီအဖိုးကို နာယကမွန္း မသိပဲ ကၽြန္မက အိုဗာတင္းဘူးေလးေတာင္ ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။
သူေျပာတဲ့စကား သူ ေပးတဲ့ဆုကို အစအဆံုး ျပန္မေျပာတတ္ေပမဲ့ သူ ့စကား သူ ့အသံက ရင္ထဲကို ထုတ္ခ်င္းေပါက္ ေရာက္သြားသလို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအဖိုးအိုက ဆုေတြေပးရင္း မ်က္ရည္ေတြလည္၊ အသံေတြ တုန္ၿပီး ေျပာေနတာပါ။ သူ ့အသံနဲ ့ သူ ့ စကားက ကၽြန္မတို ့ကိုပါ ကူးစက္ မ်က္ရည္က်လုပါပဲ။
အေရွ ့ဆံုးမွာ ထိုင္ေနတာမို ့ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ ထိန္းထားရပါတယ္။ ဒီဖီလင္က ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အေရွ ့မွာ အတူထိုင္ေနတဲ့ ကိုလင္းေအာင္ျပည့္နဲ ့ ကိုသူရိန္ကိုလည္း ခံစားမိ ေစပါတယ္။
သူ ့အသံက တိုးတိုး တုန္တုန္ယင္ယင္ေလးမို ့ ေရွ ့နားက ကၽြန္မတို ့သာ ေကာင္းေကာင္း ၾကားခဲ့ရတာ။
သူေျပာတာကေတာ့ “သူတို ့ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးမွာ ဒီလို ဒုက ၡေရာက္ေနတာကို ဘယ္သူမွလည္း သိပ္မသိၾကပါဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း လာမလွဴၾကပါဘူး။ အစိုးရလည္း လာမလွဴပါဘူး။ သူတို ့ေနရာမွာ ဒီလိုျဖစ္ေနမွန္း ၿမိဳ ့ေပၚက လူအကုန္ေတာင္ မသိၾကခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို ့အဖြဲ ့က ၂ႀကိမ္ တိတိ လာေရာက္ လွဴဒါန္းၾကတဲ့အတြက္ အလြန္ ၀မ္းေျမာက္ေၾကာင္း၊ ေက်းဇူးလည္း တင္ေၾကာင္း၊ ေနာင္လည္း ဒီလိုမ်ိဳးေတြ လွဴႏိုင္ပါ ေစေၾကာင္း” ကို ဘုရားစာေလးေတြ ရြတ္ၿပီး ဆုေပးသြားတာပါ။
အဖိုးအိုရဲ့ ဆုေတာင္းကို ၾကားၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အရမ္းကို ေက်နပ္သြားမိ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို ့တတ္ႏိုင္တဲ့ ပမာဏ ေသးေသးေလးနဲ ့ လွဳဴဒါန္းလိုက္ေပမဲ့ ရရွိတဲ့သူေတြဟာ သူတို ့ကို ဂရုစိုက္မႈ ေပးတယ္ဆိုတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈ တစ္ခုနဲ ့တင္ အေတာ့္ကို တန္ဖိုးရွိသြားပါၿပီ။ ကၽြန္မ တို ့ရဲ့ သဲပြင့္ေလးေတြဟာ အက်ိဳးမဲ့ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာင္ကို ဒီလို သဲပြင့္ေလးေတြ မ်ားလာခဲ့ရင္ သူတို ့အတြက္ အေထာက္ အကူ တစ္ခု ျဖစ္ လာပါလိမ့္မယ္ေလေနာ္။
တကယ္ေတာ့ သူတို ့ဟာ MMG ဘာလည္းဆိုတာကို မသိၾကပါဘူး။ သိေအာင္လည္း ကၽြန္မတို ့ ေျပာမျပ ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို ့ဟာ MMG ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေရာက္လာၾကတဲ့ ကၽြန္မတို ့ေတြကို ဘာမွန္း မသိေပမဲ့ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္ေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ေနာက္ဆက္လုပ္မဲ့ လုပ္ငန္းေတြအတြက္ ရရွိတဲ့ ခြန္အားလို ့ပဲ ကၽြန္မက ခံယူပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီတေခါက္ အလွဴေလးဟာ အရမ္းကို စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလွဴပါ၀င္သူေတြေရာ၊ အလွဴမပါ၀င္ေပမဲ့ ဒီစာ ဖတ္ေနတဲ့ MMG အဖြဲ ့၀င္ေတြကိုေရာ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ သာဓုေခၚႏိုင္ေအာင္ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္ေနာ္။ ေနာက္တပိုင္းမွာ စတုဒီသာ ျမင္ကြင္းေလးနဲ ့ ဆက္လက္ မုဒိတာ ပြားႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္မ တင္ျပပါအံုးမယ္ေနာ္။
0 comments:
Post a Comment