လက္နာေနေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွ မႏၱေလးအလာခရီးကို ျမန္ျမန္ သြားလိုက္ေတာ့မည္။ လမ္းတြင္ ကိုလင္းထက္နဲ ့ ၿမိတ္သား တလမ္းလံုး မထတမ္း အိပ္ျခင္း၊ နန္းႏွင့္ကၽြန္မ တညလံုးမအိပ္ပဲ တစ္စံု တစ္ယာက္အေၾကာင္းကို မနားတမ္း ေျပာလာျခင္း၊ ကိုသူရိန္မွ ကၽြန္မတို ့ကို အတင္းေျပာတာ ရပ္သင့္ၿပီ ဟု ခဏခဏ လွမ္းသတိေပးျခင္း၊ အဲကြန္း အရမ္းေအးလြန္းျခင္း၊ ကိုလင္းေအာင္ျပည့္တစ္ေယာက္ လူထပ္တိုး၍ ေနာက္ထပ္၀ယ္ေသာ ထိုင္ခံုတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ သြားထိုင္ရ၍ ပ်င္းရိစြာ လိုက္ပါလာၿပီး စကားမ်ားေနေသာ ကၽြန္မတို ့ အုပ္စုကို မၾကာခဏ မေက်နပ္ လွမ္းၾကည့္ျခင္း၊ ညသန္းေခါင္ သူမ်ားေတြ အိပ္ေနခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ ၾကြက္တက္၍ ညီမငယ္ နန္းမွ ႏွိပ္နယ္ကာ ျပဳစု လာရျခင္း စသည့္အေၾကာင္း မ်ားမွ လြဲ၍ အျခား ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘာမွ မရွိခဲ့ပါ။
မနက္ ၄နာရီခြဲတြင္ ကိုမင္းမင္းေဇာ္ထံမွ ဖုန္း၀င္လာခဲ့သည္။
"အမတို ့ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ" လို ့လွမ္းေမးခ်ိန္မွာ ကားက မႏၱေလး ၀င္ခါနီးေနၿပီ။
"ေရာက္ေတာ့မယ္ အကို" လို ့လည္း ေျပာေရာ
"ကၽြန္ေတာ္ ခု ထြက္လာမယ္အမ" ဆိုကာ ေျမာက္ျပင္ကေန ကမန္းကတန္း ထြက္လာႀကိဳရွာတာေလ။
ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ၄နာရီ မိနစ္ ၅၀။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး လင္းခ်င္းေနခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မတို ့ေတြလည္း အထုတ္ေတြခ်၊ အေ၀းေျပး၀င္း ထဲက သွ်ားသွ်ားဆိုတဲ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ရင္း ရန္ကုန္က ည၉နာရီကားနဲ ့ ပါလာမဲ့ စိုင္းခြန္ေနာ္နဲ ့ ေျမာက္ျပင္ကေန ဆိုင္ကယ္နဲ ့ ထြက္လာမဲ့ ကိုမင္းမင္းေဇာ္ တို ့ကို ေစာင့္ရင္း မႏၱေလးရဲ့ အာရုဏ္ဦးေလးကို ႏူးႏူးည့ံညံ့ ခံစားခဲ့ပါတယ္။
ကိုမင္းမင္းေဇာ္ေရာက္၊ စိုင္းခြန္ေနာ္ရဲ့ကားလည္း ၀င္လာေတာ့ ပုသိမ္ႀကီးကို လိုက္လာမဲ့ မႏၱေလးကမာတီ မိသားစု၀င္ေတြနဲ ့ ခ်ိန္းရ လြယ္ေအာင္ Sedona Hotel အေရွ ့က ေရႊျပည္မိုး လဘက္ရည္ဆိုင္ ကို ေနရာေရႊ ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီကိုေရာက္ေတာ့ မတၱရာက လာရမဲ့ ကိုစိုးမိုး၊ ညီမငယ္ စုစုမာ၊ ညီမ ငယ္ ေအးျမသူ၊ ညီမငယ္ စုျပည့္တို ့ကို ဒီဆိုင္ကို လာဖို ့ ခ်ိန္းလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို ့သြားတည္းမဲ့ ကိုလင္းေအာင္ျပည့္ သူငယ္ခ်င္း မျမနန္းေအးကလည္း သူ ့ရဲ့ကားနဲ ့ ဒီဆိုင္မွာ ကၽြန္မတို ့ကို လာႀကိဳပါတယ္။
မနက္စာ စားေသာက္ၾကၿပီးခ်ိန္မွာ မျမနန္းေအးရဲ့အိမ္ရွိရာ နန္းေရွ ့ကို ေရႊ ့လာၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေရမိုး ခ်ိဳးၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ပုသိမ္ႀကီးကို မျမနန္းေအးကားနဲ ့ ကၽြန္မတို ့ ထြက္လာၾကပါတယ္။ ကားေနာက္မွာ ၿမိတ္သားနဲ ့ကိုစိုးမိုးတို ့က ဆိုင္ကယ္ တစ္စီး၊ စိုင္းခြန္ေနာ္နဲ ့ ကိုမင္းမင္းေဇာ္က ဆိုင္ကယ္တစ္စီး လိုက္ပါလာၾကပါတယ္။
ပုသိမ္ႀကီးကို ထြက္ဖို ့ ကားဘီးလွိမ့္ရံု ရွိေသး ကိုဇာနည္ေဌးဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ အဲ.... ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ မန္းေလး ေရာက္ၿပီလို ့လိုက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားတံုးက သူ ့တစ္ေယာက္ကို ေမ့ၿပီးက်န္ခဲ့တာ သူ မသိပါေစနဲ ့ေနာ္။ ကၽြန္မတို ့တကယ္လာျဖစ္တယ္။ ေရာက္ေနၿပီလည္း ဆိုေရာ သူလည္း လိုက္လာမယ္ လို ့ဆိုပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ကားေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဆူညံစြာ စကားေျပာၾကရင္း ရန္ကင္းေတာင္ေျခကို ေရာက္ လာပါတယ္။ ေက်ာင္းကို လာတဲ့လမ္းေလးက သာယာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနရာက အထဲကို အေတာ္၀င္ ရေသးတာမို ့ေခါင္လည္း ေခါင္သလို လူသူအေရာက္လည္း နည္းပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ မန္းေလးက ကၽြန္မတို ့အဖြဲ ့၀င္ေတြေတာင္ ဒီေက်ာင္းေလးကို မသိၾကပါဘူး။
ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ကိုရင္ေလးေတြ ဆြမ္းခံၿပီး ျပန္လာတာ ေတြ ့ရပါတယ္။ ဆြမ္းခံ ၿပီး ျပန္လာတာနဲ ့ သပိတ္ေလးေတြ ခ် ၿပီး ေက်ာင္းသြားတက္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းတဲ့.....။ ဒီေနရာ မွာ ေက်ာင္းဆိုတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးကို ျမင္သာေအာင္ နည္းနည္းေလး ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ေက်ာင္း စာသင္ခန္းေလးေတြဟာ အခန္းေခၚရမလား။ တဲေခၚရမလား မသိေအာင္ ခ်ိဳ ့တဲ့လွပါတယ္။ ဓနိအမိုး တဲေလးေအာက္မွာ ေဘးထရံကာ အကာမရွိ အပြင့္နဲ ့ စာသင္ရတာပါ။ တဲတစ္လံုးကေတာ့ သြပ္မိုးပါ။ သူလည္း ေဘးအကာ မရွိရွာပါဘူး။
ဒါထက္ပိုဆိုးတာက ၅တန္း၊ ၆တန္း ကေလးေတြ စုၿပီး စာသင္တဲ့ေနရာကို ကၽြန္မနဲ ့ ညီမငယ္ စုစုမာ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို ့မွာ စာသင္စရာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေတာင္ မရွိတာကို ေတြ ့ခဲ့ ရပါတယ္။ စုစုမာက ကေလးေတြကို စာသင္ေပးပါတယ္။ သူတို ့ေတြ စာသင္ၾကေတာ့လည္း တတန္းနဲ ့ တတန္းကို နံရံေတာင္ မျခားထားႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာမေလးေတြက ၄ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းဘုန္းကလည္း ကေလးေတြကို စာသင္ေပးပါတယ္။
ဒါနဲ ့ပဲ ကၽြန္မတို ့အဲဒီအေနာက္စာသင္ေဆာင္ေလးေတြက ျပန္လာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္တို ့ၿပီး ကေလးေတြ အတြက္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေလးေတြ မျဖစ္မေန လွဴခဲ့ရေအာင္လို ့ တိုင္ပင္ပါတယ္။ ပထမလွဴတာနဲ ့မဆိုင္ပဲ ပိုက္ဆံထပ္စု ၾကၿပီး ေက်ာက္သင္ပုန္း ၄ခ်ပ္စာ လွဴခဲ့ၾကပါတယ္။ မန္းေလးသြား ခ်က္ခ်င္းလုပ္ၿပီး ျပန္လာေပးခ်င္ေပမဲ့ အခ်ိန္ကုိ ငဲ့ကြက္ၿပီး အလွဴေငြပဲ ကပ္လွဴခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ရက္မွာ ဘုန္းဘုန္းက စီစဥ္ေပးမွာပါ။
ေက်ာင္းရဲ့ အေျခအေန ေျပာျပခ်င္တာနဲ ့ ဟိုေက်ာ္ ဒီေက်ာ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မတို ့ ေက်ာင္းေလး ကို ေရာက္ေတာ့ ပါလာတဲ့ အထုတ္ေတြခ်၊ ဆရာေတာ္နဲ ့ ေက်ာင္းကိစၥ အလွဴကိစၥကို ကိုလင္းေအာင္ျပည့္ တို ့ ကိုသူရိန္တို ့က ေျပာၿပီး ကၽြန္မတို ့မိန္းကေလးအုပ္စုက ကေလးေတြအတြက္ ကၽြန္မယူလာတဲ့ ငါးအူေခ်ာင္းေတြ ေၾကာ္ဖို ့စီစဥ္ၾကပါတယ္။ သူတို ့ေတြကို ေကာင္းေကာင္းေလး စားေစခ်င္လို ့ ရန္ကုန္ ကေန ေရခဲပံုးထဲ ထည့္ၿပီး သယ္လာတာပါ။ ကေလးေတြအတြက္ ငါးအူေခ်ာင္းေတြ ကၽြန္မ၀ယ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ ရံုးက အန္တီေဒၚေအးမွီက ပိုက္ဆံမယူပဲ လွဴလိုက္တာပါ။ ( ေက်းဇူးပါ အန္တီေရ။)
ငါးအူေခ်ာင္းေတြကို ဆင့္ဆင့္တို ့၊ နန္းတို ့၊ မျမနန္းေအးတို ့က ပလပ္စတစ္ေတြခြာေနၾကတံုး ကၽြန္မရယ္ ကိုစိုးမိုးရယ္၊ စိုင္းခြန္ေနာ္ရယ္ ၃ေယာက္သား ထင္းမီးဖိုႀကီးနဲ ့ နပန္းလံုးရပါတယ္။ ထင္းေတြက စိုေနေတာ့ အူေနၿပီး မီးကမေတာက္ေတာ့ တခ်ိန္လံုး မီးခိုးေတြမႊန္ၿပီး ငါးအူေခ်ာင္းေၾကာ္ရတာ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ က်ပါတယ္။ ကိုဇာနည္ေဌးတစ္ေယာက္လည္း ကၽြန္မတို ့ရွိရာ လိုက္လာခဲ့ပါတယ္။ အ၀မွာ လမ္းေပ်ာက္ေနတာမို ့ ကိုလင္းနဲ ့ ဆရာေတာ္က သြားေခၚေပးပါတယ္။
ကၽြန္မတို ့က ငါးအူေခ်ာင္းေၾကာ္၊ ကိုလင္းနဲ ့ကိုသူရိန္က ဆရာေတာ္နဲ ့စကားေျပာေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ တို ့ရဲ့ ေမာင္ငယ္ ဆရာ၀န္ကိုပိုင္စိုး (ၿမိတ္ႀကီး) က ေက်ာင္းသားေလးေတြ၊ ကိုရင္ေလးေတြ ကို ေဆးကုေပးေနပါတယ္။ ဒီတေခါက္လာတာ အုပ္စုေတာင့္ အားလည္း ပိုျပည့္ပါတယ္။ ရန္ကုန္က အဖြဲ ့ေတြသာမက မန္းေလးအဖြဲ ့ကပါ ၀မ္းသာအားရ လာေတြ ့ၾကတာဆိုေတာ့ တေပ်ာ္တပါး အားရွိလွပါတယ္။ ဆရာ၀န္ပါသလို ေက်ာင္းဆရာမေလးလည္း ပါပါတယ္။ ညီမငယ္ စုစုမာကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးေတြကို စာသင္ေပး၊ ကဗ်ာသင္ေပးေနပါတယ္။ ကိုမင္းမင္းေဇာ္၊ ကိုလင္းထက္၊ ကိုဇာနည္ေဌး၊ ညီမငယ္ဆင့္ဆင့္နဲ ့ မျမနန္းေအးတို ့က စာေရးကရိယာေတြကို ကေလးတစ္ေယာက္စာ အထုတ္ေလးေတြကို ကားေပၚမွာ ထည့္ေနၾကပါတယ္။ အားလံုး လုပ္အား အျပည့္အ၀နဲ ့ မအားလပ္ေအာင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ လုပ္ေနၾကတာမို ့ ျမင္ရတာ အားရွိစရာပါ။
ငါးအူေခ်ာင္းေတြေၾကာ္ၿပီးခ်ိန္မွာ တုတ္ေလးေတြထိုးၿပီး ကေလးေတြကို ေ၀မွာပါ။ ကေလးေတြကို မုန္ ့ေ၀ေပးမလို ့ လုပ္ေနတံုး မန္းေလးက ညီမငယ္ စုျပည့္နဲ ့ ညီမငယ္ ေအးျမသူတို ့က ေက်ာင္းကိုလာတဲ့ အ၀င္၀ေရာက္ေနၿပီဆိုတာေၾကာင့္ သူတို ့ကို သြားႀကိဳတာ ခဏေစာင့္ေနခိ်န္မွာ ၿမိတ္ႀကီးက ကေလးေတြကို တကိုယ္ေရ သန္ ့ရွင္းေရး ရွိဖို ့ ဘာေတြ လုပ္ရမလဲဆိုတာ ညႊန္ၾကားပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment